De lente is begonnen!!!

Het is nu 20:19 hier aan de oostkust van de VS en twaalf minuten geleden is officieel de lente van 2007 begonnen. Hoera!!! Eindelijk kunnen we de kou van de winter achter ons laten!

Morgen wordt het nog even koel, maar daarna gaan de temperaturen heerlijk omhoog! Ik moet toegeven, dat ik deze afgelopen winter zwaar heb gevonden. De koude temperaturen maakten, dat de fibromyalgie heel erg opspeelde. En iedere warmere dag merk ik, hoezeer mijn pijn niveaus lager liggen en mijn energieniveau omhoog gaat.

Om kwart over vier vannacht gaat opeens de telefoon! Als die zo midden in de nacht gaat, schrik je toch even. Tot onze verbazing laat het caller id Katja's mobiele telefoonnummer zien.

Rick gaat bij haar in de kamer kijken en treft daar een zielig hoopje mens. Ze heeft heel erge krampen en voorheen is ze daarmee al flauwgevallen, daarom ze durft haar bed niet uit. Dus gebruikte ze haar mobieltje om ons te roepen, slim, wel.

Gelukkig gaat het na Saridon en een warme kruik op de buik al snel weer wat beter. Maar ze blijft vandaag toch maar thuis.

Terwijl Rick op Katja past, voordat hij naar het vliegveld vertrekt, ga ik gauw naar het W&OD pad. Vandaag wil ik hardlopen en wel verder dan 5 kilometer (3,11 mijl). Langzaam wil ik het weer opschroeven tot tenminste 10 kilometer (6,22 mijl).

Rick moet om half elf weg, dus ik heb drie kwartier om te lopen. Ik parkeer de auto bij het gedeelte van het pad, waar de vosjes zouden moeten zijn. Die kant loop ik eerst op onder het genot van luid vogel gezang. Vooral de cardinaaltjes doen erg hun best. Maar vosjes zie ik niet.


Bij het stoplicht draai ik om en loop richting Community Center. Het pad is vrij druk met lopers en fietsers, iedereen groet even vriendelijk. Hier is het pad best heuvelachtig en eigenlijk ben ik te warm gekleed. Maar ik loop niet op tijd, dat komt later wel. Nu wil ik het gewoon langer dan drie mijl volhouden.

Onderweg valt me op, dat er weer nieuwe informatieve borden langs het pad zijn gezet. Je kunt op sommige borden leren over het wild, dat zich soms laat zien langs het pad en op anderen, die ik vandaag zie, over de geschiedenis van de spoorlijn, die hier vroeger liep (vandaar de naam W&OD: Washington and Old Dominion, de maatschappij, die hier reed).


In vijfenveertig minuten loop ik iets meer dan vier mijl, ongeveer 11 minuten per mijl en daar ben ik voor nu tevreden mee (ook al omdat mijn rechter been nog erg stijf aanvoelt). Precies om half elf ben ik terug en neem afscheid van Rick.

Hij vertrekt naar Seattle en zal op de terugweg in Michigan stoppen om zijn vader te bezoeken. Die ondergaat morgen een zware operatie aan zijn rug. Op zaterdagavond zal Rick weer terugkomen. Ik ben best bezorgd om mijn schoonvader. Hij is heel sportief en gezond, maar de operatie is riskant dichtbij het ruggemerg. Hij leeft echter nu in zoveel pijn, dat dit nog de enige uitweg is.

Gisteren heeft onze insinkerator het begeven, toen ik er de schillen van de zoete aardappels doorheen deed. Dit ding is daarvoor bestemd, dus ik ben wat boos, dat het nu al de tweede keer in een jaar is, dat hij het begeeft!

Er staat nu een laag stinkend water in de gootsteen, dus ik ben blij, dat de loodgieter, die ik gisteren gebeld heb, al vanmiddag kan komen. Zoals altijd werd me gezegd, dat ze tussen 12 en 16 uur zouden komen. Maar dit bedrijf belt van tevoren en ze zouden op mijn verzoek zo dicht mogelijk bij twaalven komen als mogelijk.

Net als ik om kwart voor twaalf Cosmo voor zijn lange wandeling mee wil nemen, zie ik de Able Plumbing van voor ons huis stoppen. Fantastisch! Dit bedrijf is echt prima.

Als ik vertel, wat er gebeurd is, begint de heel vriendelijke loodgieter hartelijk te lachen en zijn hoofd te schudden. Schillen kunnen niet door die insinkerator, zegt hij! Huh? Die dingen moeten toch alles organisch kunnen verpulveren? Daar zijn ze toch voor?

Nee, zegt hij, je wilt niet weten hoe druk ik het heb met Thanksgiving, als iedereen zijn aardappelschillen erdoorheen wil gooien. Die van ons blijkt ook nog eens verkeerd aangelegd en verstopt, als er teveel doorheen gaat. Hij moet de insinkerator vervangen en, al geeft hij met $10 korting, de rekening van $140 doet me besluiten dat ding als het even kan niet meer te gebruiken!!

Nadat de loodgieter is vertrokken lijn ik Cosmo aan en we lopen iets meer dan twee mijl. De natuur in Vienna komt langzaam tot leven. Voordat het prille lentegroen hier uitkomt hangt er een rode gloed over de natuur. De maples bloeien met rode "bloemen". Het is moeilijk op de foto vast te leggen, maar erg opvallend, als je zo door de straten loopt.


De eerste bloesemende boom van dit seizoen



Een bloeiende maple, het is moeilijk de rode kleur op de foto vast te leggen



Eindelijk het geel van de forsythia!!

Bij elkaar loop ik zo meer dan tien kilometer. Het is dan ook werkelijk heerlijk weer en eigenlijk zou ik nog langer buiten willen blijven. Maar Laura komt voor een massage, dus ik eet gauw lunch. Katja voelt zich inmiddels ook wat beter en doet op de bank haar huiswerk.

Katja heeft me gevraagd om naar Giant te gaan met haar, want ze wil "gezond" eten halen voor haar lunches e.d. Nu het weer warmer wordt willen we allebei wat ponden kwijt, dus na de massage ga ik graag met haar mee.

Peapod is erg fijn om te hebben, maar ze hebben niet heel veel varieteit en als je gaat dieten is het toch wel fijn om wat keuzes te hebben.

Kai en Saskia spelen tot laat buiten en ik lees nog even tijdschriften voor het huis. De stenen zijn helemaal warm van de zon, waardoor ik ook nadat die achter de huizen is vertrokken nog behaaglijk zit.

Na het eten kijken we zoals iedere dinsdag naar American Idol. Deze week zingen de meesten goed, moet ik zeggen.