De winter, die niet opgaf...

Ergens midden in de nacht word ik wakker van een enorme windstoot. Dit is erg ongewoon, want niet alleen is ons huis niet zo windgevoelig, maar we hebben ook een fan aan ons plafond, die iedere nacht draait.

Die laatste maakt geluid, waardoor allerlei andere geluiden niet hoorbaar zijn. "White noise" heet dat in het Engels. Ik weet eigenlijk niet eens, of daar in het Nederlands een term voor is.

De fan is waarschijnlijk ook de reden, dat we het ongeluk vrijdagnacht niet hebben gehoord.

Enfin, al schijnt de zon weer enthousiast door de lamellen, Rick komt boven met de mededeling, dat het "wicked cold" is. Het is -10 en het waait keihard! Zo hard, dat delen van de auto uit de tuin van onze buren nu in de tuin van onze achterburen liggen!

Mag ik even heel hard balen? Mijn plan voor vandaag was om te gaan lopen op het W&OD pad. Ik heb gelezen, op het blog over dit pad, dat er langs een segment hier vlakbij een vossennest is. Is daar een specifiek Nederlands woord voor? In het Engels zijn er zeker drie verschillende woorden voor "nest": den, litter en nest.

Met deze vrieskou weet ik het nog zo net niet. Christine belt en beaamt, dat het super koud is. Zij gaat binnen een gewichtenroutine doen en verklaart me voor gek er zelfs over te denken naar buiten te gaan.

Maar het staat me zo tegen om nu alweer binnen te moeten sporten. Alles in het huis, dat niet precies op zijn plek ligt of staat, ergert me. Naar buiten moet ik!!! Mentaal kan ik mezelf er niet toe krijgen die gewichten op te pakken.

Dus roep ik Cosmo, die de betekenis van het woordje "Uit" al aardig begrijpt. Ik doe mijn sneeuwlaarzen aan, mijn skijack, een sjaal voor mijn gezicht, een band om mijn voorhoofd en oren en dikke handschoenen. Als ik met zulke vriestemperaturen en wind en sneeuw kon skien, dan kan ik er toch zeker ook wel in wandelen?

Cosmo en ik lopen precies twee mijl. Hij vindt het heerlijk! We werken vooral aan "No pulling". Hij trekt over het algemeen niet zo erg, maar ik wil gewoon een rustige hond, waarmee het kleinste kind zelfs kan wandelen.

Toch wel koud kom ik thuis, vooral mijn benen zijn ijzig. Maar ik laat me er niet door uit het veld slaan. Ik wil echt buiten sporten vandaag. Terugdenkend aan Snowshoe doe ik mijn skibroek aan, aangezien alleen mijn benen koud zijn, neem mijn fototoestel mee en rijd naar Cedar Lane.

Daar parkeer ik de auto en verwacht het pad helemaal voor mezelf te hebben. Wie gaat er nu met vriestemperaturen voor de lol fietsen of hardlopen? Nou, meer mensen, dan ik dacht, dus! Ik zie al meteen een racefietser in minieme kleding voorbij rijden.

In de hoop babyvosjes te zien ga ik richting Gallows Road. Dit stuk is ongeveer een kilometer lang, eerst heuvel op, dan heuvel af. Om me heen zie ik prachtige rode Cardinaaltjes en het lukt me zowaar een paar goede foto's te maken van deze schichtige vogeltjes.




Op de eerste "terugweg" zie ik een heel stel Bluebirds. Ze vliegen heen en weer en ik denk, dat er vlakbij een nestje moet zijn. Deze vogelsoort wordt bedreigd door de stedelijke uitbreiding, omdat ze in holle bomen nesten.




Langs het pad staan allemaal vogelhuisjes speciaal voor de Bluebirds en de her-populatie lijkt te werken. Ik zie ze althans veel vaker, dan een paar jaar geleden. Het zijn prachtige vogeltjes, bijna onwerkelijk mooi.


Bij elkaar loop ik dit stuk 3,5 keer, de hele tijd hopend op vossen, maar voor hen is het kennelijk echt te koud. De vogeltjes maken echter alles goed. Ik fotografeer me te pletter, maar zoals altijd zijn er maar een paar "redelijke" foto's. Ze zitten toch altijd ver weg en met mijn zoemlens is het moeilijk ze echt scherp te krijgen.

Maar als ik dan eindelijk mijn ski broek uitdoe bij de auto heb ik bij elkaar (de wandeling met Cosmo meegeteld) meer dan 10 kilometer gelopen/gejogged (ik heb op het pad zo af en toe hardgelopen, al had ik sneeuwlaarzen aan).


Het pad

Voldaan rijd ik richting Whole Foods. Ik heb Sam-E nodig en Whole Foods (geloof het of niet) is op het moment het goedkoopst voor dit dure product. Mijn reumatologe raadde het een paar jaar geleden aan om te helpen met de Fibromyalgie. Bij mijn volgende bezoek aan haar ga ik echter vragen, wat ze er nu van denkt. Het staat me namelijk tegen dingen, die niet nodig zijn, te slikken.

Bij de kassa zie ik Bunco vriendin Laurie. We kletsen wat, vooral over de productie "Annie", die over twee weken op Saskia's school zal spelen. Saskia wilde graag bij het koor, maar dat moet o.a. volgende woensdag repeteren tot half acht 's avonds. Dat is ook Katja's 17e verjaardag en op verjaardagen gaan we uit eten. Saskia kan dan dus niet.

Tot onze ergernis mag Saskia, zelfs als ze die avond vroeger weg moet, dan niet meedoen aan de productie! Gelukkig is ze er vrij laconiek onder, want ze mogen als koor niet naar het toneelstuk kijken en dat wil ze natuurlijk toch wel. Maar wat een inflexibel beleid voor een eenvoudige lagere school productie, zeg! Als ze nu een hoofdrol had, maar ze zou zingen tussen twintig andere kinderen!

Laurie gaat naar huis en ik reken af en hoor achter me "Hi, Petra!". Alweer een Bunco vriendin, dit keer Shelly. We hebben dus niet alleen Bunco gemeen! Shelly heeft allerlei problemen met de verbouwing van hun huis, dus daar praten we even over. Dit is wel, waarom ik in Vienna wonen leuk vind. Overal, waar je winkelt, kom je een bekende tegen.

De schoonmaaksters zijn bezig als ik thuiskom, dus ik ben blij, dat ik bij Whole Foods al lunch heb gehaald. Als die op is komt Laura om een massage te geven. Iedere week is het weer anders, op het moment heb ik heel veel last van mijn heupen en rechterbeen en Laura werkt daar hard aan.

Na de massage gooi ik de ingredienten voor spaghetti saus met gehaktballen in de crockpot. Dat lijkt me nu een heerlijke "comfort food" en iedereen vindt het lekker (ook weleens fijn met moeilijke eters als Saskia).

Al vriest het nog steeds, het is zonnig buiten en ik wil graag al mijn projecten voor de hondenfotografie les klaar hebben (vandaag was de laatste dag). Dus ik kleed me weer dik aan en neem Cosmo mee de achtertuin in.


De laatste les ging over actie foto's en die zijn werkelijk het moeilijkst om scherp te nemen. Ik probeer alle informatie te gebruiken en neem vele foto's. En toch lukken er maar een paar (maar dat was ook een deel van de les: neem veel foto's, dan zit er altijd een goede tussen).


De beste van vele foto's!

Volgende week beginnen de nieuwe lessen en ik ben er nog niet uit, welke ik wil nemen. Ik vind het wel erg leuk om zo over fotografie te leren, dus wil wel doorgaan.

De spaghetti met gehaktballen gaat er erg goed in en de avond besteden we met kijken naar American Idol (vreselijk, die mannen!) en House, waar Saskia en ik samen naar kijken. Hugh Laurie is fantastisch! Ik heb niets met series als "Lost" of "24", maar "House" is een favoriet!