Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, juli 31, 2007

Het gezin is weer compleet

Ha, lekker, weer zonneschijn door de lamellen bij het wakker worden! De afgelopen twee dagen was het bewolkt en ik weet niet, hoe jullie het daar in West-Europa doen, als ik al na twee dagen baal gevoelens krijg! Ik hoop iedere dag weer, dat jullie weer nu eens lekker zomers zal worden! De blogs zo lezend lukt dat telkens maar niet zo.

Rick moet al vroeg weg, hij heeft een hele dag vergaderingen. Dat helpt mij ook op tijd op te staan. Katja's kamp is om tien uur officieel afgelopen, maar dat haal ik nooit met het verkeer hier vanuit Washington!

Om het verkeer de kans te geven op te lossen besluit ik rond half tien te vertrekken. Eerst doe ik nog wat oefeningen en laat Cosmo voor een half uur uit, terwijl ik met mijn acht pond gewichten arm oefeningen doe. Het is vochtig warm en de douche na afloop voelt weer heel lekker aan!

Aan Kai draag ik de verdere dag op Cosmo te passen en Saskia ligt nog in diepe rust als ik afscheid van haar neem. Om vijf voor half tien rijd ik de cul de sac uit. Zonder problemen rijd ik om kwart voor tien Maryland binnen (aan de overkant zie ik wel een file en houd dat in gedachten voor de terugweg).

Net als ik denk, dat het allemaal prima gaat, zie ik remlichten. Ik heb op de radio gehoord, dat we de linkerbaan kwijtraken en dus ga ik in de verste rechterbaan van de drie rijden. Kennelijk ben ik de enige, die naar verkeersinformatie luistert, want ik rijd zo de hele file voorbij! Ik vraag me af, waarom die baan nu is afgezet, voor zeker vier kilometer, want er zijn geen wegwerkzaamheden in zicht. Het blijkt het afzagen van overhangende takken van een aantal bomen te betreffen. Waarom daar nu zo ver van tevoren al de baan voor moet worden weggenomen?

Verder is het "smooth sailing", zelfs bij de tols rijd ik zo door met mijn "Smart Tag" op het raam. Zodra ik buiten bereik van de Washington nieuws (en verkeer) zender ben zet ik mijn luisterboek aan.

Het is een verhaal over een zelfstandige vrouw, die een of andere Hollywood pief trouwt en zich helemaal aan dat leven moet aanpassen (van "de vrouw van"). Net als haar dat gelukt is, wil de pief van haar scheiden. Het is een onderhoudend verhaal, lekker luchtig en het maakt niet uit, als ik een paar zinnen mis, omdat ik even op het (toch wel vrij drukke) verkeer moet letten.

Zo helemaal ben ik in het verhaal, dat ik echt schrik als de autotelefoon opeens gaat! Het is Katja, ze wil weten waar ik ben. Ergens in Maryland, dus, met nog 70 mijl te gaan. Ik schat, dat ik rond twaalf uur daar zal zijn.

En inderdaad, om vijf over twaalf vind ik de Hall, waar we haar tien dagen geleden afzetten, weer terug. Katja staat al klaar met haar bagage. Vrijwel alle andere kinderen zijn tot mijn verbazing al weg! Natuurlijk heeft zij een locatie buiten ons gebied gekozen (ze had ook naar Georgetown University kunnen gaan) en de meesten wonen dichterbij.

Er staat een emotioneel huilend meisje op me te wachten. Gisteravond belde ze al in tranen, dat ze niet weg wilde, dus ik was al voorbereid. Ze heeft een fantastische tijd gehad en zoveel leuke mensen ontmoet! De gedachte, dat ze hen nooit meer zal zien, vindt ze heel moeilijk. Zo begrijpelijk, maar ik zeg haar, dat New York en New Jersey echt niet het einde van de wereld zijn.

Niet alleen de mensen waren leuk, maar ze heeft alle informatie ook super interessant gevonden. Ze is serieus geinteresseerd in "iets" in de medische richting. Ze vertelt over ontmoetingen met radiologen, iemand met AIDS, oncologen en nog veel meer. Het was duidelijk een intensieve ervaring!

Op Katja's verzoek gaan we nog even naar de campus store. Hier vindt ze een leuke sweater met Villanova erop en een t-shirt en, omdat ze nog niet genoeg pluche dieren heeft, een Villanova "wildcat" voor op haar bed. Ik vind universiteitswinkels altijd heel leuk en moet me bedwingen niet ook een sweater of hoodie te kopen!

We hebben allebei rommelende magen en, omdat ik weet, dat er niets langs de snelweg is, ga ik op zoek in de buurt. We rijden door heel mooie buurten met prachtige huizen, maar er is niets eetbaars te vinden.

Dan zie ik het Radnor Hotel, een soort oase in het niets. Daar zit een Glenmorgan Bar and Grill bij en we kijken of die open zijn voor de lunch. Inmiddels is het weer perfect, warm, maar niet vochtig. Ze hebben ook buiten tafeltjes en dat lijkt mij heerlijk.

Maar Katja heeft hoofdpijn en wil liever binnen eten. We krijgen een tafeltje en bestellen toch nog maar eens Philly Cheesesteak sandwiches met zoete aardappel frietjes. Vreselijk slecht, vol vet en cholesterol, maar oh, wat lekker!!!

Om kwart voor twee beginnen we aan de terugreis met supervolle magen! Gelukkig is de file, die ik op de heenweg zag door een ongeluk met een vrachtwagen, opgelost. Katja vraagt of de radio aan mag en we luisteren eerst naar een leuk Philadelphia (mooie naam voor een stad vind ik dat toch!) station.

Bij de grens met Maryland wordt de ontvangst slecht en we switchen naar een Baltimore station met "Lite Rock". Dit vind ik een heel leuke zender, want ik herken de meeste liedjes (oud als ik ben).


Een pit stop en wat te drinken halen we hier

Intussen heb ik een druk tekstend meisje naast me. Ze vertelt zo af en toe een anekdote en laat een foto zien, maar is voornamelijk bezig met haar nieuw gevonden vrienden. De een is al thuis, de ander onderweg. Voor de tweede dag achtereen schrijf ik: "Wat een uitvinding, dat internet!". Vroeger had je enkel telefoon en het geschreven woord!

Het verkeer is goed, tot we bij Baltimore een waarschuwing krijgen, dat er "delays" zijn bij de tol op I-95. Ik verkies dus het alternatief, de I-895. Daar is het verkeer druk, maar geen files.

Als ik dan toch bezig ben met verkeer ontwijken, besluit ik de zuidelijke route te nemen rond Washington. De noordelijke weg is korter, maar er zijn ook veel meer opstoppingen. En daarin krijg ik geen ongelijk!

In plaats van de I-95 kies ik de Baltimore-Washington Parkway, die net iets zuidelijker dan I-95 op de "Capital Beltway" eindigt.

Luisterend naar de verkeersinformatie ben ik blij, dat ik de zuidelijke route heb genomen. Enkel bij de Wilson Bridge staan we even in de file, maar dat is niets vergeleken met de mijlen file, die aan de andere kant van deze enorme ringweg staat.

Na bijna 500 kilometer te hebben gereden zien we om half vijf weer het straatbordje van onze cul de sac! Ik heb vandaag ruwweg van Eindhoven naar Groningen en weer terug gereden.

Kai helpt mee de zware bagage naar boven te dragen en Rick komt speciaal vroeg thuis met een helemaal gerepareerde laptop voor Katja (haar scherm was stuk en er was nog veel meer mis mee, gelukkig allemaal onder garantie gemaakt).


Katja's souvenir van deze week: een Villanova Wildcat!

Saskia is de enige afwezige. Zij werd uitgenodigd om te gaan schaatsen met een vriendinnetje en mag daar nu blijven logeren. Dus, al is het gezin weer bij elkaar, we missen er vannacht toch weer eentje. Dat is het leven met een gezin met oudere kinderen, ze hebben al heel gauw hun eigen leventjes.

maandag, juli 30, 2007

Nog een leuke internet ontmoeting!

Om kwart over acht rijd ik de parkeerplaats bij Whole Foods op met een opgewonden Cosmo naast me (hij denkt volgens mij bij iedere autorit, dat we naar het hondenpark gaan). Daar staat Kirstens van al, ik val bijna omver van verbazing, want ze is meestal zeker tien minuten te laat. Misschien moeten we vaker vroeg in de ochtend afspreken, minder afleidingen dan.

We lopen het W&OD pad op, waar het, ondanks (of misschien wel dankzij) het vroege uur, flink druk is met fietsers en joggers. Iedere keer als er een langs komt, wil Cosmo hem achtervolgen. Kirsten en ik lopen een stuk sneller, dan gewoonlijk, hierdoor.

Het is mistig en vochtig warm. Ondanks het gewone lopen voel ik mijn huid toch klam worden. Na twee mijl keren we om en terug bij de vans nemen we afscheid tot eind augustus. Kirsten en haar gezin vertrekken op donderdag naar Denemarken.

Thuis doe ik de vieze was, die Kai gisteren mee terug heeft gebracht, en die van ons in de wasmand. Bij wijze van uitzondering rijd ik naar Mary Ellens huis. Om met zo'n wasmand over straat te lopen lijkt me ook weer niets.

Nadat Mary Ellen mij heeft laten zien hoe hun heel mooie wasmachine werkt beginnen we aan ons loopje. Puf, puf, puf! Het is afzien vandaag, want nu komt de zon zo af en toe door de wolken en het is supervochtig! Maar we lopen de vijf kilometer in 29 minuten, in dit weer zijn we daar trots op.

Nog nooit heeft een glas ijswater bij Mary Ellen thuis zo lekker gesmaakt! We kletsen tot de was klaar is en dan neem ik het allemaal weer mee naar huis om te drogen. Ik hoop toch zo, dat de monteur de machine op donderdag kan maken! We hebben dat ding hard nodig!

Cosmo heeft al zijn speeltjes kapot geknauwd, inclusief botten, en zijn eten is bijna op. Kortom, urgente redenen om naar Petsmart te gaan.

Saskia en Cosmo gaan mee en de laatste denkt, dat hij naar training gaat. Hij is helemaal enthousiast. Maar helaas, die kamer is leeg. Gelukkig voor hem is er nog een andere puppy in de winkel, een negen maanden oude zwarte labrador. Ik raak met de eigenaar aan de praat en vertel hem over de hondenparken, waar hij nog niet van wist. Met zakkenvol hondenspeeltjes, -knauwtjes en -voer verlaten we de winkel weer.

Nadat we Cosmo thuis hebben afgezet gaan Saskia en ik verder. Ik haal benzine, want morgen zullen er wat mijlen afgelegd worden. Dan halen we avondeten bij Whole Foods en een paar keukenrollen voor Mary Ellen bij Safeway (haar tapijt wordt vandaag opnieuw gelegd, dus ze kan niet weg).

Thuis eten we een late lunch en dan doe ik de nodige huishoudelijke taken. Vooral de kattenbakken hebben heel wat aandacht nodig. Ik beloof mezelf een lekkere koele duik in het zwembad, als al dit warme gedoe achter de rug is. Als laatste loop ik naar Mary Ellens huis om de keukenrollen te brengen.

Een blik op het zwembad, waar ik op de terugweg langskom, maakt, dat ik sneller ga lopen. En dan hoor ik het...donder!!! En niet veel later het lange fluitje uit het zwembad: het is voor drie kwartier gesloten. Argh!!!

Hoopvol wacht ik nog een uur voor ik onder de douche spring, maar iedere keer als ik denk, dat het voorbij is, hoor ik weer gerommel. En dat terwijl het hier gewoon zonnig is. Om vier uur geef ik op en neem dan maar een koele douche.

De rest van de middag ga ik lekker op het deck lezen. De onweersbuien komen hier niet en de temperatuur is aangenaam. Het lijkt ook iets minder vochtig.

De kinderen en ik eten buiten. Mijn maaltje van zalm, broccoli rabe salade en bruin stokbrood smaakt weer super! Kai en Saskia houden het bij een oven pizza.

Om kwart voor acht gaat de deurbel en Marion en Ruud en twee van hun kinderen, Vincent en Juliette, zijn er. Marion leest mijn blog al lange tijd en we hebben regelmatig email contact. Nu zij een paar dagen hier in Washington zouden zijn, leek het ons leuk elkaar te ontmoeten.

Al maanden geleden bepaalden we vanavond als de beste avond. Helaas wist ik toen nog niet, dat Katja en Rick er niet zouden zijn. Ik denk, dat zij het ook erg leuk hadden gevonden deze familie te ontmoeten. Voor Katja, met haar interesse in medicijnen, zou het leuk zijn geweest om met Vincent te praten, die derdejaars student geneeskunde is.

Saskia en Kai zijn verlegen en komen even langs om zich voor te stellen. Ik vind het hartstikke leuk om alweer iemand, die mij via mijn blog kent, te ontmoeten. Het gesprek is zeer geanimeerd. We hebben het onder anderen over de verschillen tussen de schoolsystemen, de afstanden hier in de VS en nog veel en veel meer!

Marion heeft een hele tas met tijdschriften en Nederlandse lekkernijen voor ons mee, heerlijk! De onweersbuien zijn precies op tijd vertrokken en we zitten lekker buiten. Zo bijzonder vind ik deze ontmoetingen! Dat mensen tijd uit hun vakantie willen nemen om ons te bezoeken waardeer ik zeer!

Vincent en Juliette zijn ontzettend leuke "kinderen" (eigenlijk jonge volwassenen, natuurlijk) en ik denk herhaalde malen tijdens het bezoek hoe jammer het is, dat Katja er niet is. Die had leuk met hen kunnen praten.

Helaas mist Rick ze net. Zij moeten morgen weer vroeg op, want ze vertrekken (allemaal op verschillende vluchten!) naar Orlando. Rick komt net nadat we afscheid hebben genomen thuis van zijn reis naar Atlanta.

Het blijft leuk, dit soort contacten. Het internet opent vele horizonnen. Natuurlijk zijn er slechte kanten aan, maar het merendeel is verrijkend!

zaterdag, juli 28, 2007

Laatste weekend met maar een kind

Zaterdag

Saskia heeft werkelijk alles uit haar tijd met mij en Rick alleen gehaald en is duidelijk van plan dat deze laatste paar dagen zonder broer en zus voort te zetten!

Laura wordt om tien uur opgehaald en dan stelt Rick voor om met Cosmo naar de hoofdstraat in de stad te lopen. Saskia gaat op de step mee. Het is zo'n drie kilometer lopen en erg warm, maar in de schaduw (de vele bomen leveren die) goed te doen.

Bij Coldstone Creamery halen Saskia en Rick een ijsje. Ik prefereer een iced, non fat, double latte met caramel siroop van Starbucks. Op het terrasje, al mensenkijkend, doen we ons tegoed aan die versnaperingen.


Een mooi lelie onderweg

De terugweg gaat langzaam, want met dit mooie weer zijn veel mensen buiten in de tuin aan het werken. Cosmo krijgt allerlei aandacht en we maken een praatje met Nina (spreek uit "Naina", heel origineel!), een van Ricks collega's, en haar man.


Deze vlinder is nu overal te zien, het is dan ook de staatsvlinder

Thuis belt Rick onze buren om te vragen, of we een lading wasgoed in hun machine mogen doen. Al sinds maandag is onze wasmachine stuk en de Maytag monteur, die volgens de reclames zich maar bezig houdt met kabeltv, omdat Maytag nooit problemen heeft, kan pas donderdag, 2 augustus, komen!

Kennelijk is er toch wat meer repareerwerk, dan de reclames doen voorkomen! Gelukkig hebben we goede buren en Rick, die het per se wil doen, gaat er een was draaien.

Intussen gaan Saskia (en Laura) en ik zwemmen. Ik begin met veertig banen trekken, want ik weet van mezelf, dat ik dat meteen moet doen, anders komt het er niet van. Het water voelt super lekker, net iets koel, maar je bent zo door.

Overal liggen mensen het Harry Potter boek te lezen, kinderen en volwassenen. Sommige families hebben meerdere copieen, zo zie ik een moeder en dochter samen lezen. Maar kennissen van ons hebben helemaal een interessante methode: iedereen mag tien bladzijden lezen, dan is de volgende aan de beurt. Ze zijn met zijn zessen, dus het zal even duren, voor het boek uit is!

Het wordt erg gezellig met allerlei bekenden en de tijd vliegt. Dit vind ik een van de heel leuke dingen aan het zwembad: lekker dobberen en ontspannen kletsen met vriendinnen. Gedurende het schooljaar zien we elkaar wel, maar dit is zoveel leuker.

Met moeite neem ik om half vijf afscheid. We willen vroeg gaan eten en daarna naar de film. Bij Uncle Julio's Rio Grande Cafe in Fairfax Corner vragen we om een tafeltje op het terras. Het is wel heel warm buiten, maar buiten eten hoort bij de zomer, vinden wij.

Er zitten nog niet zoveel mensen, maar terwijl we eten loopt het helemaal vol en worden er "beepers" uitgedeeld voor een tafeltje. Maar goed, dat we vroeg waren!


Voor het druk werd

Zoals ik wel vaker doe bestel ik twee "appetizers" (die zijn vaak al een maal op zich, want bedoeld om te delen met anderen). Dit keer de ceviche royale, een heel lekkere vissalade en groente tamales. Het smaakt voortreffelijk en de bediening is heel erg goed.

We hebben nog tijd over voor de film begint en lopen door het gezellige Fairfax Corner winkelcentrum. Het doet een beetje aan een modern Europees centrum denken. Ricks sandalen zijn in Los Angeles kapot gegaan, dus hij is op zoek naar nieuwe.


Fairfax Corner

REI heeft hier een enorme winkel en een goede selectie sportieve schoenen. Rick slaagt al snel, maar ook ik vind er mooie Teva's. Die van mij zijn alweer acht jaar oud en wel aan vervanging toe. Deze zitten heerlijk!!!

En dan komt de grote schokker: Saskia wil dolgraag Crocs en wij geven toe! Zelf zal ik er niet op gaan lopen en Rick absoluut ook niet. Maar bij kinderen staan ze wel erg leuk, vind ik. Saskia heeft erg brede voeten, waardoor ze gauw klaagt, dat schoenen niet lekker zitten. Crocs zijn breed en perfect voor haar. Dolgelukkig is ze met haar lichtblauwe paar!

Vijf minuten voor onze film begint, lopen we de bioscoop binnen. We verwachtten niet, dat Hairspray na een week nog zo populair zou zijn en zijn verbaasd, dat we op de eerste rij moeten zitten, zo stampvol zit het enorme theater!

Maar gelukkig is er genoeg ruimte tussen die rij en het scherm, dat het niet pijnlijk is voor mijn nek (heb ik met kleinere theaters last van). De kinderen en ik hebben een paar jaar geleden de Broadway show van deze musical gezien, dus Saskia en ik wisten wel een beetje, waar het over zou gaan.

Rick echter had geen idee en zei zelfs van tevoren, dat Saskia en ik er wel samen heen konden, hij was niet zo geinteresseerd. Aan het einde van de film is hij helemaal verbaasd, hij vond hem fantastisch! En dat is hij ook!

Het is een en al energie: een boeiend verhaal met goede "plot" (weet het Nederlandse woord niet), meezingers als liedjes en de spelers, Michele Pfeiffer, Queen Latifah en meer, super. Maar de topprijs gaat naar John Travolta als de moeder! Echt een grote aanrader is deze film, zelfs als je (zoals Rick) geen grote musicals fan bent!

Zondag

Voor het eerst in weken is het bewolkt bij het opstaan. We slapen (voor ons doen) flink uit, tot na negenen. Rick stelt een ontbijtje van McDonald's voor en na alle cereal vind ik dat een welkome afwisseling. De Egg McMuffin gaat er heel goed in!

Rick moet vandaag naar Atlanta en vertrekt om elf uur richting vliegveld. Ik vind het wel fijn, dat hij vroeger op de dag weggaat, anders zitten we de hele dag op zijn vertrek te wachten. Vooral op zondag vind ik dat deprimerend, door de week is het anders, dan hebben we allemaal ons schema al.

Zodra we afscheid hebben genomen neem ik Cosmo mee naar het hondenpark. Het is flink bewolkt en lijkt ieder moment te gaan regenen. Maar het blijft droog en er zijn een heel aantal honden aanwezig. Ik laat hem lekker een uurtje raggen en neem dan een doodvermoeide puppy terug naar huis. Ik weet, dat hij moe is, als hij zich weer gewillig aan laat lijnen.

Het weer wordt steeds slechter en een uur later regent het pijpestelen en bliksem en donder wisselen elkaar rap af. Daar gaan Saskia's en mijn plannen om lekker te gaan zwemmen! En Rick tekst, dat zijn vlucht flink vertraagd is, want er is een grondstop.

Dan zegt Saskia opeens, al tv kijkend en verveeld: "Ik heb zin om te gaan bowlen!". We hebben een Bowl America met veertig banen vrijwel om de hoek en daar gaan we veel te weinig heen! Ik vind het een prima idee voor deze regenachtige middag!

We huren een baan en spelen meer dan drie uur! We zijn allebei vreselijk slecht (echt, mijn beste score is 95!), maar een lol, dat we hebben! Morgen zal ik mijn arm wel voelen, want we hebben zeker tien spelletjes gespeeld en dat met een 11 pond bal!


Nummer 14 is "onze" baan

Het is verder vrij druk en ik kijk mijn ogen uit. Als we aankomen spelen kennissen van ons met hun 4 en 6 jarige jochies ook. De railings zijn bij hen omhoog en er is een soort glijbaantje, dat de jongste gebruikt om zijn ballen te rollen.

Maar Saskia is nu groot genoeg voor het serieuze werk, zonder railings (hoewel ik een heel stel kinderen van haar leeftijd er nog wel mee zie spelen). Het is duidelijk, dat ze geniet en ik ook!

Naast ons speelt op een gegeven moment een dame, die heel goed is! Ze gooit de ene turkey na de andere (drie strikes achter elkaar) en ik zie, dat ze met een spelletje maar liefst 208 punten haalt. Saskia en ik zijn onder de indruk!

Maar de meeste spelers zijn vaders of moeders met kleine kinderen. Onze laatste "buren" zijn een Engelsman met zijn drie zoontjes. Wat een humor hebben die mensen toch, weer heel anders, dan de Amerikanen. Ik lig dubbel om zijn commentaren, wat mijn spel niet ten goede komt!

Na meer dan drie uur spelen zijn onze armen en schouders echt moe. Jammer, want ik zou langer willen blijven, alleen om de atmosfeer. Dit moeten we echt vaker doen (maar ja, er zijn zoveel dingen, die we vaker zouden moeten doen, tijd ontbreekt!).

Thuis nemen we allebei een douche. Rick belt, dat hij goed is aangekomen en Kai, dat ze veel verkeer hebben op hun terugweg en onderweg eten. Saskia en ik zijn dus ook samen voor het avondeten.

Zij mag het restaurant uitkiezen en dat neemt nog wat tijd. Ik wil niet ver weg, want ik ben moe, dus het moet in Vienna zijn. Haar keuze valt op That's Amore.

Voor $3,99 krijgt zij daar haar favoriete maal: fettucine Alfredo. De kinderportie zou meer dan genoeg zijn voor mij en Saskia krijgt het niet op (gelukkig!). Ik bestel weer twee voorafjes: bruschetta en calamari. Hun calamari hebben veel "benen" (zoals Saskia ze noemt). En die zijn mijn favoriet. We smullen allebei!

Saskia haalt me over om nog een ijsje te halen bij Baskin Robbins. Ik blijf in de auto, terwijl zij haar aardbeienijsje haalt. Onze laatste dag met zijn tweeen was weer heel speciaal!

Tabatha belt om te vragen of Saskia kan komen logeren. Natuurlijk mag dat, weer eens wat anders, dan een extra kind hier. En dan ben ik even alleen thuis, ook weleens lekker.

Maar een uurtje later gaat de bel en daar staan Kai, Charlie en Susan. Het was een moeilijke rit naar huis en Kai is heel blij om thuis te zijn. Hij laat zijn gewonnen beker zien en vertelt over zijn avonturen. Hij heeft duidelijk genoten! Nu kan hij ons in Bonaire of Aruba ook rondzeilen!

vrijdag, juli 27, 2007

Planetarium

Rick blijft vandaag thuis, hij heeft allerlei contractors geregeld, die van alles moeten maken in en rond het huis. Maar intussen is het wel een werkdag voor hem, dus moeten Saskia en ik zo stil mogelijk zijn.

De eerste uren is dat geen probleem, want Saskia slaapt uit en ik doe eerst binnen een korte gewichtenroutine en ga dan met Mary Ellen hardlopen. Oef, zeg, dat valt niet mee! Misschien is het, omdat we gisteren ook al gingen of omdat het toch echt flink heet is, maar puf, puf!

We besluiten de route door Nottoway Park te nemen, daar is tenminste heel wat schaduw. Gisteren nog heb ik gelezen, hoe warme temperaturen je veel harder doen werken en ik merk het aan mijn hartslag.

Garmin laat zien hoe ver we lopen, de eerste twee mijl gewoon hard en dan kan Mary Ellen niet meer. Ik stel voor hem om te zetten op een interval: twee minuten hardlopen, twee minuten gewoon lopen. Dat gaat heel goed voor de laatste mijl.

Met dit weer is het echt afzien, het is al 28 graden om half elf, hoewel het minder vochtig is, dan ik had verwacht. Bij Mary Ellen thuis drinken we allebei in een paar secondes een halve liter water weg! Poeh!

We besluiten het (naar voorspeld hete) weekend "vrij" te nemen van hardlopen en op maandag spreken we weer af. Wat voelt een koele douche nu lekker, zeg! En nog een glas water, eigenlijk moeten we water meenemen, zelfs op een loopje van 5k, maar het is zo onhandig! Dus kauwen we maar kauwgom, dat helpt wel, maar niet afdoende met deze hitte.

Gisteravond heeft Saskia Tabatha gevraagd, of zij mee mocht naar het Air and Space Museum vanmiddag. We hebben tickets voor twee planetarium shows voor Saskia en mij en een vriendinnetje.

Tabatha zei, dat ze meemocht en beloofde hier om twaalf uur te zijn. Maar twaalf uur komt en gaat en om kwart over twaalf rijden we naar Tabatha's huis om te kijken, of er misschien een misverstand is en wij haar op moesten halen. Maar niemand is thuis.

Uiteindelijk bel ik haar moeder op haar werk. Die weet van niets over het Air and Space Museum, maar wel, dat Tabatha naar de bioscoop is. Saskia is boos en teleurgesteld, maar gelukkig belt net op dat moment Laura om te zien of ze kan spelen. Laura mag mee en gauw halen we haar op. Gelukkig, want anders hadden we $12 voor niets betaald (geen enorm bedrag, maar toch).

Het is grappig, hoe Saskia's loyaliteiten veranderen. Deze zomer lijkt ze weer veel meer naar Laura te trekken. Die was jarenlang haar beste vriendinnetje, tot Tabatha op het toneel kwam. In ieder geval hebben de meisjes op weg naar Washington grote lol!

Zonder problemen bereik ik de parkeergarage, die slechts een blok is verwijderd van het Air and Space Museum. Het is de eerste keer, dat ik hier parkeer, Rick suggereerde deze locatie. De garage ligt aan 6th Street en kost $17. Maar in Washington kost de Metro ook heel wat en voor drie mensen komt het, vanuit Vienna, ongeveer op hetzelfde bedrag uit en rijden is nog altijd sneller.

Als we uit de garage komen voelt het alsof we een oven binnenlopen! Het is in de stad nog een stuk warmer, dan bij ons! Na een snelle veiligheidscontrole staan we in het drukst bezochtste museum ter wereld.


En dat feit wordt meteen duidelijk, als de meisjes willen gaan kijken naar de "schatten", zoals de rode muiltjes van Dorothy uit de Wizard of Oz, die nu in dit museum liggen. Het American History Museum, hun gewoonlijke thuis, is een paar jaar gesloten voor renovatie.

Maar er staat een ellenlange rij om te gaan kijken, daar hebben we geen geduld voor! Dat is het fijne van in dit gebied wonen, we kunnen later, op een minder drukke tijd, terugkomen.

Gauw haal ik onze tickets op, die ik via de telefoon vorige week heb besteld. Gelukkig, want het ziet ernaar uit, dat beide shows vol zitten nu. In de drie kwartier, die we nog hebben, bezoeken we de tentoonstelling over de planeten. Heel interessant!


Aan deze kant van het museum zijn ook tentoonstellingen over aviatie in de Eerste en Tweede Wereldoorlogen. Heel indrukwekkend, allemaal! De Eerste Wereldoorlog lijkt vaak, geschiedenisboeken lezend, minder "erg", dan de tweede. Maar in die oorlog overleden 11 miljoen mensen en dat vind ik een schokkend feit om te lezen!

Al doende leert men, is het gezegde, en dat gaat zeker op voor de meisjes vanmiddag, die van alles leren hier. De volgende tentoonstelling is een replica van een vliegdekschip. De video's van gevechtsvliegtuigen fascineren mij, maar de meisjes hebben nu genoeg oorlogsdingen gezien.

We sluiten aan in de rij bij het planetarium. We hebben tickets voor Cosmic Collisions en meteen daarna Infinity Express. We mogen dus gewoon blijven zitten na de eerste show.

De stoelleuningen staan een beetje naar achteren, zodat je goed naar boven kunt kijken en alles, dat zich in de koepel van het planetarium afspeelt kunt zien. Cosmic Collisions is prachtig! Je voelt je echt of je door het heelal vliegt. We leren van Robert Redford, hoe "aanvaringen" in de ruimte juist belangrijk zijn voor het leven op aarde.

Er zijn prachtige opnames van de Aurora Borealis vanuit de ruimte. Er wordt uitgelegd, hoe de maan is ontstaan in een maand, nadat een planeet van de grootte van Mars op de aarde botste en nog veel meer. Super interessant en prachtig om te zien, allemaal!

Infinity Express begint een paar minuten later en gaat over hoe groot het heelal is en hoe ver sterrenkundigen tegenwoordig kunnen kijken (ver!). Al is het ook een interessante show, vergeleken bij Cosmic Collisions vind ik het wat saai. Er zijn ook veel minder spectaculaire ruimte beelden. De meisjes hebben in ieder geval genoten, Saskia wilde hier al heel lang heen.

De meisjes hebben trek en ik heb dorst, dus we kopen pretzels en drinken bij een van de vele straatkarretjes, die DC rijk is. Op een (heel hete!) rand zittend peuzelen de meisjes die op. Poeh, het is echt heter, dan bij ons hier in de stad!


Op de terugweg zie ik donkere dreigende wolken zich samenpakken in het westen. Zouden we dan eindelijk wat broodnodige regen krijgen? Nou, die komt inderdaad, als het dan regent is het ook meteen een wolkbreuk!

Maar goed ook, want de droogte is al een ramp voor de boeren en veel bomen beginnen al te verkleuren. De regen van vanmiddag en vannacht zal lang niet genoeg zijn, maar het is tenminste iets.

Saskia weet ons over te halen naar haar favoriete restaurant, P.F. Chang's, te gaan. Laura mag ook mee en blijft daarna voor de zoveelste logeerpartij. Als we na het eten buiten komen is het net weer droog en zien we een spectaculaire regenboog!

Katja belt en vertelt enthousiast over haar avonturen bij de verschillende ziekenhuizen. Ze is in een kadaver lab geweest en heeft een dode man en vrouw gezien. Ze vond het niet eng, maar het stonk er wel erg (formaldehyde, brr!).

Ook heeft ze besloten orgaan donor te worden. Heel goed, Rick en ik zijn dat ook, maar ik hoop, dat we daar nooit voor zullen komen te staan! In ieder geval weet ze nu, dat haar interesse inderdaad de medische kant uitgaat. Hier staan foto's van het kamp, op nummer 70 van slideshow 2 staat Katja.

Ook Kai houdt netjes contact, hij heeft genoten van het zeilkamp. Volgens hem waren Charlie en hij het beste team. Vandaag was er als afsluiting een race, ik ben benieuwd of ze hebben gewonnen.

Intussen mis ik mijn twee oudsten flink! Gelukkig nog maar een paar dagen voor Kai thuiskomt en Katja ga ik op dinsdag halen.

donderdag, juli 26, 2007

Dagje vriendinnen

Met moeite hijs ik mezelf om kwart voor acht het bed uit. Ik heb weer om kwart over acht afgesproken met Kirsten om te gaan lopen, namelijk. Rick verklaart me voor gek! Waarom zoveel moeite, als ik lekker had kunnen uitslapen?

Maar als ik een half uur later gezellig met Kirsten en Cosmo door Vienna loop is die vermoeidheid alweer vergeten. Het is heerlijk loopweer, warmer dan gisteren en op het W&OD pad laat ik Cosmo bij de hondenfontein drinken. Hij geniet net zo van de wandeling, als wij!

Dit is de laatste keer, dat we zo vanaf het zwembad gaan wandelen, want het zwemteam seizoen is na dit weekend voorbij. Kirsten en ik spreken nog een laatste keer af voor maandag, daarna vertrekken zij naar Denemarken.

Nu gaan de meeste mensen op vakantie, velen zijn hier de hele maand juli vanwege het zwemteam. Vanaf zaterdag zullen drie van mijn vriendinnen zich in Nederland bevinden. Sylvia en Karin zijn er al en Christine vertrekt op zaterdag (hopelijk nemen ze wat zon mee hiervandaan!).

Om Christine en Mallory nog een keer te zien, voor we allemaal vertrekken (de volgende keer, dat we ze zien zal 25 augustus zijn!), spreken we af bij CPK in Tysons Corner.

Saskia en ik gaan wat vroeger naar de mall, want ik wil een luisterboek kopen voor mijn rit naar Philadelphia op dinsdag. Ik vind een verkorte roman over een vrouw, die scheidt van haar rijke Hollywood man, en daarna allerlei avonturen meemaakt. Lijkt me smeuiig! De rest van de luisterboeken trekt me niet echt, veel historisch en thrillers. Al zijn die laatsten vast heel spannend, ze duren ook 10+ uur en zo lang zal ik niet in de auto zitten!

Voor Christine belt, dat ze in de mall zijn aangekomen, hebben we nog even tijd om naar Wet Seal te gaan. Hier vindt Saskia twee leuke topjes. Grote prints zijn in, het is weer een heel andere mode opeens!

Bij CPK moeten we even wachten op een tafeltje en dan hebben we een superlekkere lunch. Christine en ik bestellen hetzelfde als we altijd in dit restaurant nemen (al moedigt het menu ons aan iets nieuws te proberen). We delen de "potstickers" en nemen dan een halve Thai Crunch salade, die werkelijk fantastisch smaakt.

Ook de meisjes smullen van hun pizza's. Mallory's is een "BLT" pizza (bacon, lettuce and tomato), zonder de tomaat, want daar houdt ze niet van. Van de rest wel, want er blijft maar weinig over!

Saskia bestelt een honey chicken pizza, want ze vindt de honey chicken bij de Chinese restaurants zo lekker. Deze smaakt echter vreemd, vindt ze. Ze haalt alle kip eraf en eet dan de kaaspizza, die overblijft.

Na het eten gaan we nog even kijken bij Delia's, waar beide meisjes een paar leuke topjes vinden. Dan nemen we afscheid voor een hele maand, want we zullen elkaar pas 25 augustus weer zien!

Precies op tijd voor Laura zijn we terug. Gelukkig voelt ze zich weer beter en geeft me een heel nodige massage. Al voel ik me met dit zomer weer vele malen beter, dan als het koud is, de individuele spieren verkrampen nog erg.

Cosmo is al een tijdje niet in het hondenpark geweest. Als ik hem vraag: "Ga je mee spelen met je vriendjes?" staat hij meteen bij de deur. Hij speelt heerlijk met een bulldog en een zwarte labrador, terwijl ik word opgegeten door de muggen. Dat wordt met Off! inspuiten voor we de volgende keer gaan!


Om kwart voor zeven hebben we bij de Cheesecake Factory afgesproken met Annemiek en Micky en hun drie zonen.

Zij overnachten hier in Tysons Corner op doorreis terug naar New York State. Ze hebben vakantie gehouden in Hampton, Virginia.

We moeten even op een tafeltje wachten en drinken wat aan de bar. Daarna wordt het een heel gezellige maaltijd! De jongens eten enorme hamburgers en Annemiek maakt een foto van het gigantische bord salade, dat ze voor haar neus krijgt.




De porties kennende houd ik het bij twee "appetizers": gegrilde artisjokken en crabcakes. Het is lekker eten, gezellige conversatie en met moeite nemen we om kwart over negen afscheid. Jammer, dat we zo ver uit elkaar wonen, want we kunnen het super met elkaar vinden.

woensdag, juli 25, 2007

Uit!!!

Vandaag is een van de weinige dagen deze zomer, die vrijwel helemaal open is. Geen afspraken met vriendinnen, geen familie, alleen Saskia (die vannacht bij ons heeft "gelogeerd", ze geniet van de totale aandacht van haar ouders!) thuis.

We slapen lekker wat uit en als Rick naar beneden gaat hoor ik onze Friese stoeltjesklok slaan! In alle drukte van gisteren, was ik vergeten, dat ik de klok, die al sinds november (toen ik in Florida was) niet meer liep, recht heb gehangen en op heb gewonden.

Kennelijk was het probleem, dat Rick de klok lichtelijk scheef had geduwd, want hij tikt weer, dat het een lievelust is. Weer een paar honderd dollar gespaard, want dat is zeker, wat de lokale "clockshop" had gevraagd voor een "reparatie".

Na een rustig ontbijt neem ik Cosmo mee voor een lange wandeling. Ik draag mijn acht pond gewichten en we lopen 3,5 mijl. Cosmo vindt het heerlijk! Het is lekker buiten, niet overdreven warm en dat is goed te merken aan zijn verhoogde energie niveau. Het is zo grappig, dat je een hond echt kunt zien genieten. Ieder blaadje, dat opvliegt, wordt nagezeten en hij pakt allerlei takken op, om ze een tijdje mee te dragen.

Vienna is weer eens in bloei, nu zijn het de Crepe Myrtles, zuidelijke bomen, die vrijwel de hele zomer bloeien. Erg mooi!


De roze variant (ze zijn er ook in paars en wit) (niet mijn foto)

Dorstig komen we weer thuis. Ik gooi een paar ijsblokjes in Cosmo's water, daar is hij dol op. Zelf ga ik met een enorm glas ijswater en Harry Potter op het deck zitten. Ik kan het boek nu echt niet meer neerleggen! Dat lijkt op zichzelf al magisch, want dat heb ik zelden met boeken.

Saskia speelt met Laura en ze maken hun eigen lunch klaar, slechte moeder, dat ik ben! Voor mezelf maak ik een wrap met kaas en sambal en broccoli slaw (dat is niet hetzelfde als broccoli, maar een soort dunne reepjes, erg lekker). En die eet ik natuurlijk al lezend op.

Intussen hoor ik wel allerlei geritsel in de boom tegenover me. Daar is een eekhoorntje heel hard bezig met zijn (of haar?) nest. Takjes worden afgebroken en mee naar boven genomen. Het is hard werken en schattig om te zien.

De bomen rond ons huis zitten zo vol leven! Hele concerten van cicades komen er vandaan en vuurvliegjes vliegen 's avonds als Kerstlichtjes rond. Vleermuizen slapen er overdag, maar fladderen als het donker wordt rond.

"Het" boek absorbeert mij helemaal, ademloos lees ik over de avonturen van 's werelds bekendste tovenaar. Om vier uur heb ik een kappersafspraak en het boek gaat mee! Nog honderd pagina's te gaan en het is spannend tot het einde, want nog heb ik geen idee, wat dat gaat zijn!

Mona vraagt, of ik de film al heb gezien. Ja, en die was ook erg goed (en helpt bij het lezen van het boek, want ik vergeet nogal gauw de details). We besluiten mijn kapsel te laten zoals het is. Ik vind het ook lekker makkelijk zo. Het grijs moet er alleen wel even uit.

Een uurtje later sta ik keurig bijgeknipt en gekleurd weer buiten. Ik besluit bij Whole Foods het avondeten te gaan inkopen. Ze hebben daar de lekkerste dille zalm en Rick is dol op hun gegrilde asperge. Daarbij eten we bruin stokbrood en we hebben een gourmet maaltijd! Saskia eet pizza (ook verantwoord van Whole Foods) en watermeloen.

Tabatha komt logeren en samen gaan de dames werken aan het fotoboek, dat Tabatha voor de school moet maken als "historian" (ieder jaar wordt er een gemaakt als een soort jaar kroniek). De meisjes merken niet, dat Cosmo een van hun blauwe stiften te pakken krijgt.

Even schrik ik erg, als ik de fel blauwe tong, tanden, poten e.d. zie! Is die inkt giftig? Zo ja, dan hebben we een flink probleem. Maar gelukkig blijkt dat niet zo te zijn en dan kunnen we er wel om lachen. Wat een ondeugd is die hond ook! En hij weet het, want hij rent gauw de tuin in, net een kleuter!


Zijn tong was ongeveer vijf keer zo blauw, toen ik hem voor het eerst zag! Mijn arm was blauw, want ik kreeg een vriendelijk lik! Gelukkig geen lekken op het tapijt, maar hij zag er even buiten werelds uit!

Eindelijk kan ik in alle rust de laatste pagina's van Harry Potter and the Deathly Hallows lezen. Om 19:56 lees ik de laatste zin en sluit met een zucht het boek. Nu weet ik, wat er gebeurt, maar de reis om het uit te vinden was leuker, dan het uitvinden van het uiteindelijke resultaat. Maar ook ik voel me vreemd bevrijd, maar ook wat teleurgesteld, want "het" is over. Hoe vaak ik de boeken ook zal herlezen (ik bedenk me, dat de enige boeken, die ik ooit herlezen heb, kinderliteratuur zijn), ik zal altijd het uiteindelijke resultaat al weten.

Wat een talent heeft die Engelse alleenstaande moeder, om miljoenen zo te boeien, kinderen en volwassenen! Daar moet je toch enorme bewondering voor hebben!

dinsdag, juli 24, 2007

Neefjes en nichtjes

Na gisteravond gezellig met A en de kinderen te hebben gekletst en geknuffeld gingen we toch redelijk op tijd naar bed.

Het is altijd een beetje anders bij het opstaan, als we logees hebben. Ik wil dan graag beneden zijn, voor zij opstaan en koffie en dergelijke klaar hebben staan. Gelukkig helpt de zon alweer en wekt mij na een heerlijke nachtrust al om zes uur!

Rick staat om zeven uur op, maar ik hoor beneden nog niets, dus sta mezelf toe nog een uurtje te doezelen. Dan komt Cosmo eens even kijken, waar ik nu blijf. Hij was met Rick mee naar beneden gegaan, maar miste mij kennelijk. Tegen al die likken kan ik niet op en sta op.


Altijd als ik gasten heb is het even creatief zijn, hoe ik mijn nodige beweging zal krijgen. Cosmo heeft zijn wandeling nodig, dus ik besluit hem een flink stuk te gaan uitlaten. Dan wil N ook mee. Natuurlijk laat ik een gelegenheid om met dat knolletje te zijn niet voorbij gaan!

Cosmo vindt het maar vreemd om naast een wandelwagen te moeten lopen. Maar met veel "left"s lukt het en N vermaakt zich kostelijk met de "silly dog". Omdat zij mee is, besluit ik naar de grote vijver te lopen om naar de eenden en ganzen te kijken.

Wie daar meer opgewonden over is, zij of Cosmo, weet ik niet! Zo schattig, het kindermondje staat niet stil. Ik geniet er helemaal van zo met die twee! Deze tweejarige is zo verbaal, het is gewoon kostelijk!

Het is inmiddels lekker warm en we besluiten de kinderen mee naar het zwembad te nemen. Er is daar bijna niemand. Daar spelen ze lekker, al krijgt S het al snel koud. Na een uurtje keren we huiswaarts.

Na de lunch gaat A zich verkleden en komt in een leuk topje en zwarte rok weer boven. Ze moet vanmiddag een presentatie houden in de Marriott Wardman en is er zenuwachtig voor. Ze houdt niet van publiek spreken, maar het is duidelijk, dat ze haar materiaal goed kent.

N doet haar middagslaapje en S speelt met de autootjes bij mij op het deck. Saskia heeft Laura te spelen en dus is iedereen happy. Tijd om Harry Potter weer op te nemen! Ik zal in dit blog niets weggeven, maar dit boek vind ik veel beter, dan de laatste twee!

Rick komt vroeg thuis en rond half vier hoor ik het hek van de achtertuin opengaan en Cosmo begint te blaffen. Daar zijn mijn jongste broer , zijn vrouw hun kinderen van 7 en  5. Zij wonen in Hengelo en zijn hier voor een vakantie van drie weken.

Het wordt beregezellig! S heeft eerder vandaag de vlinders op onze vlinderstruiken (die doen hun naam echt eer aan!) ontdekt en wil ze nu dolgraag vangen. J en R zijn daar meteen voor te vinden!



R vindt het na een tijdje maar saai, maar J en S, met hun mengelmoes taaltje van Nederlands en Engels, zijn vastbesloten. Eindelijk vangen ze een heel klein vlindertje, dat ze ook weer loslaten.



De mannen bespreken de nieuwste GPS horloges

Als N om vier uur wakker wordt moet ze eerst even op mijn schoot wennen aan de nieuwe mensen. Ik vind het bijzonder, dat ze mij al zo vertrouwt, na een paar bezoeken aan elkaar deze zomer. Het is zo leuk met al die nichtjes en neefjes!

De meisjes, Saskia (en Laura, tot ze wordt opgehaald), J en N vermaken zich enorm binnen. Ze rennen rond, spelen met poppen en ondanks de leeftijd
sverschillen is het gegiechel niet van de lucht.


Lekker rennen samen!

Intussen zijn de jongens samen echte belhameltjes! Ze halen happen (droge) klei uit de grond en gooien die over de oprit (hopelijk regent het snel!). S vertelt, dat ze ermee wilden tekenen.

Om de tuin in goede staat te laten verder geef ik ze een doos met stoepkrijt. Niet veel later ziet S eruit als een kleine Hulk, helemaal groen! Gelukkig weet ik, dat A heel makkelijk is wat kleding betreft. Maar maak hem toch maar zo goed en zo kwaad als het gaat schoon met natte papierenrol. De rest van de avond blijft hij eruit zien, alsof hij een nare ziekte heeft, groen rond de neus en mond.

Als ik opmerk, dat Kai nooit zo druk was, zegt M, dat R dit ook nooit zou doen zonder aansporing. Het is grappig, hoe de neefjes verschillen. R en K zijn rustig en stil (tot ze aangespoord worden, dat is nu met Kai nog steeds het geval) en S en S (die we hopelijk later in de zomer zullen zien) zijn juist drukker.

In ieder geval vermaken alle kinderen zich voor 100+ % en dan vind ik ons huis en tuin weer zo fantastisch. Er is lekker de ruimte om te raggen en geen gevaar van auto's of wat ook.

De volwassenen kunnen het ook prima vinden. E en Rick zoeken naar een horloge met GPS en M en ik kletsen over van alles en nog wat. A's presentatie is goed gegaan en zij komt er ook bij. Ik geniet!

We hebben taco's als avondeten, want we wisten niet, wie er zou blijven eten en dit is makkelijk om te meerderen/minderen. Het ruikt zo lekker, dat iedereen wel een taco wil!

Het wordt een heel leuke en geanimeerde maaltijd met zijn tienen. De volwassenen en de jongetjes eten buiten aan de tafel en de meisjes binnen. Alles gaat schoon op en smaakt voortreffelijk.



En de meisjes met grote lol

Dan gaat A richting haar Deense vriendin Gitte en E en M naar het apartement van haar ouders, dat maar een mijl of zo van ons huis is verwijderd. A en de kinderen zullen we begin september weer zien. E en M komen begin augustus terug in dit gebied en we gaan, als het goed is, op 6 augustus nog eens met hen eten.
 
We wonen honderden en in E en M's geval duizenden mijlen van elkaar vandaan. Maar na zo'n middagje samen vallen die allemaal weg. We genieten gewoon van elkaars gezelschap. Het helpt te weten, dat de volgende ontmoeting niet zo ver weg is. Maar zo hebben de nichtjes en neefjes wel fantastische herinneringen aan elkaar.

Ze groeien niet samen op, maar hun ouders kunnen het goed met elkaar vinden en als ze samen zijn, is het super leuk. En daar is heel veel voor te zeggen!

maandag, juli 23, 2007

Harry Potter...

...heeft mij in zijn greep!

Voor ik mijn boek mocht openen van mezelf vandaag heb ik:
1. 2,75 mijl gelopen met Kirsten, die zich verslapen had, vandaar wat korter vandaag

2. 3,11 mijl hardgelopen met Mary Ellen en daarna bij haar thuis even een ijskoud glas water gedronken, want we waren nog niet uitgekletst

3. Gezellig boodschappen gedaan met Saskia, waarbij zij natuurlijk haar favoriete liflafjes mocht uitkiezen. En ze hielp ook heel goed met wegleggen!

4. Een gezonde wrap met pindakaas, sambal en broccoli slaw als lunch gegeten

5. Twee wassen opgevouwen en weggelegd, 4 kattenbakken uitgeschept en een hamsterkooi verschoond

6. Cosmo opgehaald uit de kennel, heerlijk schoon met een blauw-witte bandenna om.

7. Met Kai gekletst, die mijn stem gewoon even wilde horen.

Daarna opende ik "het boek" en de wereld bestond niet meer! Met moeite heb ik mezelf weg kunnen rukken om te eten en nu even te bloggen! Straks komt mijn zusje met de kleintjes, gauw nog even een paar bladzijden lezen...

PS: alle Philadelphia foto's staan hier

zaterdag, juli 21, 2007

Philadelphia

Zaterdag

We hebben een druk weekend voor de boeg, dus ik wek het hele gezin om acht uur. Dat is nog niet makkelijk voor de tieners. Vooral Katja heeft weinig kans gekregen om uit te rusten van haar kamp, waar ze soms maar vijf uur slaap kreeg, zoveel huiswerk was er na de sessies!

Maar er ligt allerlei leuks in het vooruitzicht, dus dat maakt het makkelijker. Terwijl de anderen inpakken laat ik Cosmo uit en doe dan een snelle gewichtenroutine. De bedoeling is, dat we om tien uur vertrekken. Dat wordt wel half elf, maar daar rekende ik al op. Ik heb geleerd de vertrektijd een half uur eerder, dan absoluut nodig te zetten, om ergernissen (vooral de mijne!) te voorkomen.

Als eerste zetten we Kai af bij zijn vriend Charlie. Zij vertrekken morgen naar de Northern Neck van Virginia. Daar wonen Charlie’s grootouders, waar ze gaan logeren. Op maandag beginnen ze dan een zeilkamp.

Nadat we Cosmo naar de kennel hebben gebracht, zijn we dan echt onderweg naar onze bestemming: Philadelphia. Katja begint morgen een academisch forum in die buurt en we hebben besloten ere en toeristisch weekend van te maken.

In het begin schieten we lekker op. Zonder problemen rijden we door Baltimore en de eerste tol. Dan schrikt Rick opeens, want hij realiseert zich, dat hij Kai’s zwemvest niet uit de auto gehaald heeft! We zijn al meer dan een uur onderweg, dus teruggaan is geen optie, want we hebben tickets voor 15 uur in Philadelphia.

Rick oppert nog om vanavond heen en weer te rijden, maar gelukkig vindt Susan, Charlies moeder, het helemaal geen probleem. Ze zal naar Dick’s gaan en daar nog een vest kopen. Ik ben daar heel blij om, want dat zou 300 mijl extra rijden betekend hebben op de heel drukke interstates!

Uiteindelijk zijn we, vooral door lang oponthoud bij de tolplaza's, pas precies om drie uur bij het Franklin Institute in Philadelphia. Hier gaan we de "King Tut" tentoonstelling bekijken. Dit is de laatste stop in de VS voor deze tentoonstelling en hij wordt heel druk bezocht. Ik was dan ook blij, dat er nog kaartjes te krijgen waren, vorige week!




De tentoonstelling stelt niets teleur! De prachtigste kunst uit de grafkamers van Amenhotep II en III en hun koninginnen en natuurlijk uit het graf van Tutankhamon ligt er met interessante beschrijvingen hoe het leven er in die tijd aan toeging. De oude Egyptische geschiedenis heeft mij altijd enorm geboeid en deze exquisiete, millennia oude kunst nu in het echt te zien is fascinerend.

Vooral de sarcofaag van koningin Tjuya en de heel delicaat gemaakte juwelen vind ik prachtig. Onvoorstelbaar wat een rijkdom dat volk had! Goud, silver, koper en felgekleurde stenen. En dat dat alles zo gaaf bewaard is gebleven is eigenlijk een klein wonder.

Ondanks de drukte kunnen we alles goed bekijken. We lopen er een flink uur rond en zelfs Saskia vindt het interessant en leest de informatie, die bij de kunstwerken staat. De enige teleurstelling komt aan het einde, want we hadden allemaal verwacht als grote finale de sarcofaag van Tutankhamon te zien. Maar die is er niet. Waarom niet, is een raadsel. In ieder geval snappen we wel, waarom deze tentoonstelling zo populair is, hij is heel bijzonder!

We kijken nog even in de winkel met allerlei reproducties, boeken en dvd’s, maar vinden daar alles veel te duur. Het is inmiddels al bij vijven en we besluiten eerst te gaan inchecken, alvorens er verder op uit te gaan.

Als hotel heb ik de Hampton Inn bij het Convention Center geboekt, die op loopafstand van alle attracties in het centrum ligt. De prijs per nacht met mijn AAA korting bedraagt $143 (met tax $163), heel redelijk voor midden in de stad.

We parkeren de auto en slepen de bagage naar binnen. Vooral Katja heeft enorm veel mee voor tien dagen, omdat ze zowel zakenkleding als vrije tijds kleding mee moest nemen. Bij het inchecken blijken de kamers nog niet schoon te zijn en wordt ons gevraagd te wachten.

Maar na een kwartier hoor ik een andere baliemedewerker zeggen, dat alle dubbele kamers klaar zijn. De dame, die ons hielp, weet van niets. Een ingewikkeld ritueel volgt, waarvan zij niets snapt, maar hij overhandigt ons in ieder geval onze sleutelkaartjes.

Eigenlijk hadden we nog wat in de oude stad willen rondlopen, maar onze magen rommelen. We hadden niet verwacht, dat alles zo lang zou duren, dus besluiten de rondwandeling tot morgenochtend uit te stellen.

In een gidsje met restaurants vindt Rick een leuk Frans bistrootje op Walnut Street. Saskia klaagt over haar voeten (ze heeft nieuwe slippers aan, die haar blaren geven), dus we nemen er een taxi heen. In het Caribou Café, dat inderdaad een heel Frans aandoend décor heeft, heel leuk, krijgen we meteen een tafeltje.


Het menu zou je zo in Parijs terug kunnen vinden: escargots, verschillende soorten Franse kaas, biefstuk met friet en andere lekkere dingen. Mijn keuze valt op de koude erwtensoep met mint als voorafje. Die is heerlijk licht en perfect voor een zomerse dag als vandaag.

De anderen nemen de biefstuk met friet, maar tot mijn grote vreugde staat een van mijn favoriete gerechten op het menu: filet Americain ( hier in de VS steak tartare genoemd). Ook deze is voortreffelijk bereid. Het is een heel goed en niet duur restaurant, een aanrader voor Philadelphia!

Buiten is het zulk ontzettend lekker weer, warm en lage luchtvochtigheid, dat we toch terug naar het hotel willen lopen. Saskia en ik ruilen van schoenen, want ze vindt die van mij lekkerder lopen.

We lopen door leuke winkelstraten op Walnut, Broad en Chesnut Street. Ik vind het centrum van Philadelphia bijzonder leuk! Omdat we wisten, dat we weg zouden gaan, hebben we Harry Potter niet online bested, maar zoeken nu naar een boekenwinkel.


De mooie City Hall



Die vinden we op de hoek van Broad Street, een enorme Borders van drie verdiepingen. De tafel met de nieuwe Harry Potters staat prominent voorin de winkel. We kopen er twee, een voor Katja om tijdens haar vrije tijd volgende week te lezen (alhoewel ze daarvan maar heel weinig zal hebben!) en eentje voor mij, want ik wil geen tien dagen wachten.

Katja koopt meteen ook een mythologie boek, dat ze, voor school weer begint, moet lezen (ook de bijbel staat op dat lijstje, iets waar zij, als atheiste, helemaal niet blij mee is) en Saskia vindt wat boeken om in de auto te lezen.

Op de terugweg naar het hotel komen we door een buurt, waar onder de straatborden regenbogen hangen. Ook hangt aan iedere bar een regenboog vlag. Dit is Philadelphia's Gayborhood. Het ziet er erg gezellig uit.

Op de hotelkamer kijken we Princess Diaries. Voor de zoveelste keer, maar deze film verveelt nooit! Op tijd gaan de lichten uit, want we willen morgenochtend nog van alles doen, voor we Katja wegbrengen.

Zondag

De zon maakt me al vroeg wakker en om acht uur kan ik het niet meer in bed uithouden. De anderen slapen nog, dus ik maak dankbaar gebruikt van het gratis wireless internet in het hotel. Een half uurtje later staat Rick ook op en we wekken de meisjes.

Als iedereen gedoucht en weer ingepakt is, gaan we naar beneden om van het gratis ontbijt gebruik te maken. Daar is het een drukte van jewelste. Dit is een heel groot hotel en het zit volgens mij flink vol.

De keuze aan eten is ruim: ei, ontbijtworst, muffins, net gebakken biscuits, vers fruit, yoghurt en cereal. Ook de koffie is lekker sterk. Alle tafeltjes zitten vol, dus we nemen ons eten mee de lobby in, waar we het, zittend op de comfortabele banken, opeten.

Na het ontbijt laden we de bagage in de van en beginnen dan aan onze wandeling naar het historische district van de stad. Op een kaartje heb ik gezien, dat het niet ver is en parkeren is hier nergens gemakkelijk, dus het is beter de auto te laten staan.

Als eerste komen we door het redelijk grote Chinatown met zijn Chinese boog. Het is er een drukte van jewelste en wij zijn vrijwel de enige niet-Aziaten. Overal liggen de meest exotische etenswaren uitgestald en de restaurants adverteren met dim sum.

Het geurt ook zeer uitheems, vooral Katja vindt het prachtig, want volgens haar heeft ze nog nooit door een Chinatown gelopen (volgens mij wel, zeker in New York, maar dat is ze kennelijk vergeten).




Na langs de Federale gevangenis, het Constitution Center en de US Mint te hebben gelopen, komen we bij de begraafplaats van de Christ Church. Hier ligt Benjamin Franklin begraven, een van de bekendste "Founding Fathers". Door het hek zien we zijn graf, waar om onverklaarbare redenen allemaal pennies op liggen.


Het Constitution Center

Op plakkaten staat zijn leven beschreven en een man heeft een wit papier geplakt over een ervan. Met een bruin krijtje wrijft hij over de letters, zodat ze op zijn papier verschijnen. Trots legt hij aan een filmende buitenlandse toerist uit, dat hij zo een echt stuk Amerikaanse geschiedenis mee naar huis kan nemen. Wat hij er daarna mee doet, zegt hij niet. Misschien heeft hij wel een kastvol met van die krijt-wrijf tekeningen. Ieder zijn hobby, denk ik maar.

De anderen zijn inmiddels een Starbucks (ook in deze stad op vrijwel iedere hoek te vinden) ingedoken voor een koud drankje.

Het weer zou echt niet mooier kunnen zijn! Straalblauwe lucht, warm (ik schat zo’n 28 graden) en een lekker verkoelend windje. Op het terrasje drinken we onze iced lattes op.

Dan gaan we naar onze eerste serieuze stop: het Betsy Ross House. Hier woonde en ligt begraven de vrouw, die de eerste Amerikaanse vlag naaide. In het hofje zit een man in Coloniale kleding, met wie Katja op de foto mag.




Katja draagt een t-shirt met "Let's Hug It Out" erop en krijgt daarop allerlei reacties. Ook een van de medewerkers in kostuum hier kan het niet nalaten te vragen, of ze dat ook echt meent. Katja griezelt van het idee, vooral omdat de man zo'n veertig jaar ouder is, dan zij!

Gisteravond vroeg ze mij, of dat t-shirt ok was, voor haar eerste dag bij het Forum. Ik zei, dat ik het wel een uitdagende kreet vond, maar zij was het daar niet mee eens. Nu neemt ze zich meteen voor om haar t-shirt, zodra ze terug is bij de van, te verwisselen met een effen shirt.

We bekijken het graf van Betsy en kopen dan kaartjes ($3 voor volwassenen, $2 voor kinderen/studenten) om het huis van binnen te bezichtigen. De meisjes vinden het vooral interessant om te weten, dat Betsy een van 17 kinderen was!

De kamers zijn ingericht, zoals ze er in de achttiende eeuw uit moeten hebben gezien. In tegenstelling tot de plantages in ons gebied uit de late achttiende eeuw is dit een heel bescheiden en klein huis. Ook weleens interessant om te zien.

Langs Penn's Landing lopen verder het historische district in. Ik vind dit echt een heel erg leuke stad en Rick en ik bespreken, dat we er graag een keer samen een weekend heen willen.

Bij Independence Hall kijken we alleen even buiten rond, want voor de rondleiding zijn kaartjes nodig en te zien aan de hoeveelheid wachtenden betwijfelen we, dat die nog voorradig zijn.


Aan de overkant van de straat zijn voor de Liberty Bell geen kaartjes nodig en na een tassencontrole kunnen we er binnen. Het is al meer dan tien jaar geleden, dat Rick de bel voor het laatst gezien heeft. De meisjes en ik waren er een paar jaar geleden met vrienden.


We lezen de informatieve plakkaten aan de muur en kijken naar de video. Allemaal heel interessant, hoe zo'n bel het symbool voor vrijheid is geworden. Bij de bel zelf nemen we natuurlijk de nodige foto’s en gaan dan weer verder.


De registratie voor Katja's Forum opent om een uur en we willen er rond twee uur aankomen. We hebben dus nog tijd om in de stad te lunchen en willen dat graag bij Jim's Steaks op South Street doen. Daar schijnen ze de lekkerste cheesesteak sandwiches in de stad te hebben.

Via Jeweler’s Row, het oudste diamantendistrict in de VS, lopen we naar South Street. Maar bij Jim's Steaks staat een rij wachtenden tot buiten de deur! Dat moet dus echt iets bijzonders zijn, maar daar hebben we geen tijd voor!


Jewelry row

Even later blijkt, dat vrijwel alle restaurantjes cheesesteak sandwiches hebben, allemaal “voted #1”! We strijken neer in The Blarney, een gezellig Iers restaurant met op het menu, je raadt het al, the best cheesesteak sandwich in town, voted #1.

Je kunt Philadelphia niet bezoeken, zonder zo'n sandwich te hebben gegeten, dus Rick en ik bestellen er een. Hij is werkelijk om je vingers bij af te likken, zo lekker! Ik geloof graag, dat deze heus ergens "voted #1" is!


Met (heel!) volle magen gaan we op zoek naar een taxi om ons terug naar de auto te brengen. De tijd begint wat te dringen en terug lopen zou te lang duren. Katja is nu toch wel flink zenuwachtig, ze had al bijna geen trek met de lunch.

Het is ook even wat, zo'n academisch forum ver weg van huis, waar ze (nog) niemand kent! Ik had het haar als zeventienjarige niet nagedaan! Gelukkig heeft ze via Facebook al wel wat contact gehad met andere forumgangers en zal ze een jongen uit New York vanmiddag ontmoeten.

De rit naar Villanova University leidt eerst door het vervallen West-Philadelphia en langs de Zoo, die we jaren geleden ook bezocht hebben en erg leuk vonden. Daarna komen we door nette voorsteden. Daar stoppen we bij een Eckerd, want Katja is haar contactlens vloeistof een doosje vergeten (gelukkig kon ze voor de nacht mijn vloeistof gebruiken).

Al gauw zien we de universiteit liggen en begint het zoeken naar de South Campus. Deze universiteit is beduidend groter, dan Gettysburg College, waar Katja vorige week was. Maar al gauw zien we een drukte van jewelste en is het duidelijk, dat we ons doel hebben bereikt.


De mooie campus

Ook hier weer verloopt het registratie proces als een goedgeoliede machine. Terwijl we staan te wachten op Katja's sleutel en maaltijd ticket raken we aan de praat met de jongen en zijn moeder, die voor ons staan. Zij blijken uit Zuid-Afrika te komen, dus we spreken wat Afrikaans/Nederlands. Ik verstond de naam van de jongen niet, maar Katja en hij raken meteen aan de praat. Mooi, het eerste contact is gelegd!


Katja blijkt geen sleutel nodig te hebben, haar "dorm"kamer heeft een cijferslot. Reuze handig, want zo kan ze hem ook niet verliezen, iets wat $65 zou kosten. Ze krijgt kamer 333, een lekker makkelijk nummer om te onthouden.

Daarna moet ze haar schema (hier een voorbeeld schema voor hetzelfde Forum in Washington DC, natuurlijk is dat anders, dan dat voor Philly, maar veel dingen komen overeen) ophalen en dat is niet mis!

Van 's ochtends 8 uur (gelukkig heeft ze ontbijt repen mee, zodat ze niet om 7 uur al in de kantine hoeft te zijn) tot zeker 's avonds half negen en soms nog later hebben ze sessies! Maar wel allemaal bere-interessant en in verschillende ziekenhuizen. En in het weekend gaan ze onder anderen naar Dorney Park.

We dragen haar bagage naar boven en ze pakt haar nette kleding vast uit. Gelukkig is het niet erg gekreukeld, want er is geen strijkijzer aanwezig. Katja's kamergenote is er nog niet, dus ze heeft de keuze van bed. Ze kiest het linker.

Deze kamer is heel anders, dan de suite van vorige week. Het is een pijpenla, net breed genoeg voor twee bedden, twee bureaus en twee kasten. De bedden zijn verhoogd, zodat er onder ook nog bergruimte is. De meubels zien er nieuw uit en zijn van lichtgekleurd hout. De douches en toiletten zijn gezamenlijk met de hele gang. Deze kamer is veel meer, wat een eerstejaars student kan verwachten, dus dit is een goede oefening voor Katja.




Ze wist niet welke schoenen mee te nemen...

Het is inmiddels kwart voor vier en het wordt tijd voor ons om afscheid te nemen, anders zijn we te laat thuis. Dit keer krijgen we wel een bere-knuffel van Katja, ze vindt het duidelijk even moeilijk en ik moet ook slikken, als ik mijn oudste daar een beetje verloren en alleen de enorme Hall in zie lopen.

Maar als ik haar een half uurtje later bel om te kijken, of ze al iemand heeft ontmoet, klinkt ze helemaal vrolijk en zegt, dat ze met twee mensen staat te praten. Dat komt wel goed!

Alweer komen we bij de tol plaza's in Delaware in een flinke file terecht! Ik hoop, dat dat op een weekdag minder is! Maar al met al neemt de terugweg veel minder tijd in beslag, dan de heenweg en drie uur na vertrek uit Villanova rijden we onze oprit weer op.

We zijn natuurlijk zo uitgepakt. Het is stil, zo met maar een kind, maar voor Saskia ook weleens leuk. Ze mag kiezen van welk restaurant we bestellen en kiest Tequila Grande. Na de zware lunch van vanmiddag kies ik maar de “light salmon”, mijn favoriete gerecht van dat restaurant.

Vanavond zullen we voornamelijk Disney Channel kijken, vermoed ik, want dat mag Saskia nooit van haar broer en zus. Ik zou best een vlieg op de muur bij mijn twee oudsten willen zijn, om te zien hoe het hen vergaat. Hopelijk komen ze vol enthousiaste verhalen terug! En zo eindigt een weekend, waarvan ik met volle teugen heb genoten! Ik was eerlijk gezegd vergeten, hoeveel Philadelphia te bieden heeft!

vrijdag, juli 20, 2007

Kampvoorbereidingen

De regen van gistermiddag heeft alle vochtigheid weggehaald en het is een stuk koeler buiten. Begrijp me goed, met "koeler" bedoel ik 23 graden bij het opstaan, in plaats van 28 graden. Het is dus nog steeds korte mouwen weer, vooral met de sterke zon.

Mary Ellen belt, dat ze niet kan gaan hardlopen vanwege een afspraak. Dat wordt dus weer een beroep doen op mijn zelf discipline! Ik besluit een interval training te gaan doen: twee minuten hardlopen, twee minuten snelwandelen.

Maar eerst help ik Katja haar dingen bij elkaar te krijgen voor haar avontuur van vandaag. Samen met Leah en haar ouders gaat ze in Lake Anna zwemmen. Ook dit is een goede mogelijkheid voor ons om later deze zomer te bezoeken. Het is wel verder weg, dan het meer, dat ik gisteren vond, maar volgens Katja erg mooi.

Nadat ik me heb verzekerd van het feit, dat ze wel voor het avondeten thuis zouden zijn, in verband met de vele dingen, die Katja nog moet doen om klaar te zijn voor haar volgende kamp, begin ik mijn loopje.

Na vijfenveertig minuten heb ik vier mijl afgelegd en het gevoel, dat ik hard gewerkt heb. Bijkomstig voordeel is, dat de beweging echt helpt met de pijn. Mijn heupen zaten helemaal vast en voelen nu een stuk beter!

Met Cosmo rijd ik naar het huis van Tina en Cuco (en haar man en vier kinderen, waarvan ik de oudste, 18 jarige Chris, ontmoet). De honden vinden elkaar direct, het is eigenlijk om je rot te lachen! Ze zijn gewoon beste vriendjes, net kinderen!

Tina biedt me een lekker glas koude groene thee aan en we kletsen buiten. Ze hebben een mooi, ruim huis. De inrichting is "typisch" Amerikaans, veel donker hout en antiek, maar wel erg gezellig.

Cosmo en Cuco vinden allerlei speeltjes en spelen zo hard, dat ze al gauw moe gaan liggen. We bespreken, dat we best, voor korte reizen, op elkaars honden willen passen. Tina biedt dat zelfs voor dit weekend aan, maar ik wil eerst zeker zijn, dat Cosmo zonder janken 's nachts in een bench kan verblijven.

Na een half uurtje moet Tina naar haar werk en zijn de honden ook moegespeeld. We proberen volgende week weer een paar "playdates" voor onze babies.

Al de hele week zeurt Saskia, dat ze naar Kohl's wil. Ze wil hier, zoals de Amerikanen het soms zo leuk noemen "unmentionables" kopen.

Vandaag krijgt ze haar zin en slaagt met een heel stel schattige "unmentionables" en ook nog een paar ballet schoenen (maar dan zwart met kleine aardbeitjes erop) en Adidas slippers.

Voor de prijzen hoeven we het zeker niet te laten! Bij het afrekenen zie ik ook nog een perfecte waterfles voor Kai, als hij op kamp is, afgeprijsd van $9,99 naar $3,99!

Naast Kohl's ligt Dick's, de grote sportzaak. Ik heb telkens enorme last van mijn heupen en benen en bedenk me, dat het wel eens aan mijn schoenen kan liggen. Die heb ik alweer een hele tijd en ik loop er vrijwel dagelijks flinke afstanden op.

Het model, dat ik nu draag, is het 2006 model en daarvan hebben ze mijn maat niet meer (helaas, want die waren on sale for $59!). Maar van het 2007 model is mijn maat er wel en zodra ik het aan probeer, merk ik, dat mijn oude schoenen inderdaad flink afgelopen zijn. Wat een vering opeens weer!

Voldaan keren we huiswaarts en eten lunch. Na een superlekkere kop gazpacho en Thaise spiesjes, die over waren van gisteravond, begin ik aan de was van de kinderen. Die is astronomisch te noemen!

Eigenlijk is dit Katja's taak, maar aangezien zij de hele dag de hort op is en daarna nog moet inpakken, neem ik het maar voor mijn rekening. Volgens mij heeft Katja haar hele garderobe mee naar Gettysburg genomen en vervolgens haar tas gewoon, gedragen of niet, in de wasmachine gekieperd. Enfin, alles is weer schoon.

Het is super lekker weer buiten, felle zon, 27 graden met een flinke wind. Wel te koel voor mij om naar het zwembad te gaan, maar verder voortreffelijk. Ik zie de Eastern Tiger Swallowtails alweer door de tuin vliegen en neem dus mijn fototoestel er weer eens bij.


Met de oranje bloemen vind ik ze helemaal mooi!




Dit bijtje vond ze ook zo lekker!

De rest van de middag haal ik geld voor de kinderen om mee te nemen, copieer ik onze verzekeringskaart, schrijf ik een briefje, dat ik anderen toesta medische beslissingen voor mijn kinderen te nemen etc. Er komt heel wat bij die kampen kijken!

Rick haalt eten van de Japanner en gaat dan met een vriend naar Transformers. Ik geniet van het heerlijke weer op het deck en de kinderen zijn druk met inpakken. Morgen hopen we rond tien uur te vertrekken.

Kai gaat op zeilkamp in de Northern Neck van Virginia met zijn vriend Charlie en de meisjes, Rick en ik gaan naar Philadelphia om Katja bij het Forum on Medicine af te zetten.

donderdag, juli 19, 2007

On the road again...

Toegegeven met moeite sta ik om kwart voor acht op. Terwijl ik Cosmo uitlaat heb zo'n gevoel van slaperige ogen. Maar het voelt weer heel lekker buiten! Het stralende zonlicht geeft meteen heel wat energie!

Na een lekker ontbijtje en een kop koffie lijn ik Cosmo aan en we rijden samen naar Vienna Woods om Kirsten te ontmoeten. Ik heb besloten hem mee te nemen op onze wandeling. Hij kan drie mijl goed aan en het is nog niet zo erg heet. Zo heeft hij zijn beweging voor vandaag meteen binnen.

We lopen zo'n drie kwartier en volgens mij sneller, dan gewoonlijk, want Cosmo gaat er helemaal voor! Dit is nieuw gebied voor hem en dus interessant. Hij loopt lekker snel.

Thuis neem ik gauw een douche en ga dan, na Saskia en Kai instructies te hebben gegeven, op weg naar Gettysburg om Katja en Maya weer op te halen. Zij zullen rond twaalf uur klaar zijn, maar ik geef mezelf extra tijd, omdat ik onderweg wat dingen wil bekijken.

Na een kort oponthoud bij de American Legion Bridge over de Potomac rijd ik Maryland binnen. Het verkeer is verder rustig en net voor Frederick zie ik een bordje met "Scenic View".

Al vele jaren rijden we deze weg naar het noorden om mijn broer in Canada of mijn schoonvader in Michigan te bezoeken en natuurlijk in zuidelijke richting weer terug. Maar we hebben dan altijd haast en gunnen onszelf niet de tijd te ontdekken, waar we langs rijden.

Vandaag heb ik die tijd dus wel, dus ik neem de afslag naar de "Scenic View". Helaas spettert het een beetje buiten en is het zwaarbewolkt. Maar toch heb ik mooi uitzicht over het dal van de Monocacy Rivier.

Ook hier weer Burgeroorlog geschiedenis, de Monocacy veldslag vond hier plaats, de laatste poging van de Zuiderlingen om het Noordelijke gebied binnen te dringen.





Het is fijn even mijn benen te strekken. Er zijn nog wat anderen: een man serieus in gesprek op zijn mobieltje, hoewel hij mij wel heel vriendelijk gedag zegt; een verliefd paartje, dat foto's van elkaar neemt in het veldbloemen veld en een oudere dame, die even rust neemt.


Nadat ik de nodige foto's heb genomen zet ik mijn tocht voort. Interstate 270 wordt Maryland 15, de Catoctin Mountain Scenic Byway. Het landschap is hier heel mooi, felgroen en heuvelachtig met in de dalen grote boerderijen.

Bij Thurmont rijd ik langs de Catoctin Wildlife Preserve and Zoo. Dit hebben we jaren geleden bezocht en het is een leuke kleine dierentuin, maar niets vergeleken bij de National Zoo.

Langs de wegen hier duiden bruine borden met witte letters attracties aan. De volgende, waar ik in geinteresseerd ben, is Cunningham Falls State Park. Er zijn twee ingangen, een "Manor Area" en een "Falls and lake area". Die tweede moet ik hebben.

Zonder enig idee te hebben, hoe ver het park van de snelweg ligt, neem ik de afslag. Meteen bevind ik me in het schattige plaatsje Thurmont met Victoriaanse houten huizen, die eruit zien, alsof ze voor het huis van de Addams Family model of een of andere thriller hebben gestaan! Ik kijk mijn ogen uit!

Nu gaat de weg de berg op en wordt heel bochtig. De natuur is prachtig! Even bedenk ik me nog, want het is al kwart over elf en ik weet niet hoe ver het park is. Maar ik ben te nieuwsgierig, de meisjes kunnen desnoods wachten.

Eerst rechts en dan links van de weg loopt een kreek. Door de droogte van de afgelopen tijd zit er nauwelijks water in, dus ik bedenk me, dat de waterval ook wel niet veel zal zijn nu. Overal staan bordjes over het vissen van forellen.

Zo'n vijf mijl later kom ik bij de ingang van het park aan. Inmiddels heb ik al stukjes meer gezien en dat ziet er prachtig uit! Er staat een groot geel bord met zwarte letters bij de ingang: "Snakes seen in this area, use caution!". Iets zegt me, dat dat geen garden snakes waren!



De toegang bedraagt $4 per persoon en al ben ik alleen van plan even rond te kijken, betaal ik het grif. Er blijkt aan het meer een heus strand te zijn met lifeguards en dat minder dan een uur rijden van ons huis! Wat een ontdekking! In natuurlijk water zwemmen is zoveel leuker, dan in een zwembad. Hier moet ik de kinderen deze zomer echt heen nemen!


Het strand


De waterval zie ik niet, want daar moet je voor omhoog en de tijd ontbreekt, helaas! Dit is zeker een park, dat we meer gaan bezoeken!

Het volgende bruine bord kondigt de Grotto of Lourdes aan. Dit intigreert me al tientallen jaren (de eerste keer, dat we deze weg reden is meer dan twintig jaar geleden!) en, al begint de tijd te dringen, ik moet gewoon zien, wat dit is.

Een bordje met "Oldest replica in America" is het eerste wat ik zie. Deze "grotto" is in 1805 gebouwd en was daarvoor al een plek, waar (nu Sint, de eerste in Amerika) Elizabeth Ann Seton kinderen godsdienstlessen gaf.

Op de parkeerplaats staat een keet met "Pardon our Dust" erop. Maar als ik uitstap en omhoog kijk, zie ik een gigantisch gouden Maria beeld boven mijn hoofd! Het is kwart voor twaalf (eigenlijk heb ik dus geen tijd, maar nu ik hier ben, wil ik het ook zien!).

<

Via een heel mooi, bebost paadje met aan weerszijden plakkaten over het leven van Jezus loop ik richting de Grotto. Eerst kom ik een frele oud dametje tegen, die me vriendelijk welkom heet. Dan loopt er een priester langs, die ook al "Welcome" zegt. Ik weet niet anders te antwoorden, dan "Thanks".


Verscheidene mensen zijn bezig bij het altaar, ik sta achterin de rij

Hier loop ik, als agnoste, op grondgebied, dat heilig is voor veel mensen, die hier komen. Mijn enorme fototoestel voelt helemaal heidens en toeristisch. Vooral als ik later achter me kijk en de priester een heuse religieuze pelgrim zie zegenen. Het maakt, dat ik me ongemakkelijk voel.


Heel erg ingezoemd, maar het hoofd gebogen voor de zegening

Maar ik loop door tot de grotto. Hier staat een Mariabeeld en Jezus aan het kruis en is de gelegenheid om kaarsjes te branden. Het is er druk, dus ik ga niet dichtbij.

Eigenlijk wil ik wel een kaarsje voor Wendy en mijn buurvrouw Freya (die erg eenzaam is na de dood van haar man) branden. Al ben ik niet religieus ik vind die gewoonte wel erg mooi. Maar er staat een rij (en ik kan alleen van verre fotograferen) en de tijd begint nu wel erg te dringen. Kennelijk komen hier soms drommen mensen, getuige de vele banken om te bidden, maar zelfs op zo'n donderdag ochtend vind ik het flink druk!

Net als ik weer in de auto zit, gaat de telefoon. Het is Katja, waar ik ben. Naar waarheid kan ik zeggen, dat ik elf mijl verwijderd ben. Ik voel me een beetje schuldig voor mijn escapades, waardoor ik toch later dan afgesproken aankom. Maar dat geeft de kinderen nog wat extra tijd om afscheid te nemen, denk ik maar.

Dan rijd ik de Mason Dixon line over Pennsylvania binnen en dan weer langs de mooie monumenten van Gettysburg.

Gettysburg is heel druk en eindelijk om half een kom ik bij het college aan. Samen halen we de spullen uit de suite en leveren de sleutel af, waarvoor we de $20 borg terugkrijgen.

De meisjes zijn moe, ze hebben hard gewerkt en iedere avond tot twee uur huiswerk moeten maken! Maar ik krijg allerlei verhalen te horen. Over enge ghost tours, waarbij Maya heeft moeten huilen (maar het was Katja's favoriete onderdeel van het kamp), ruzies tussen de hoofd editors van hun school en het vreselijke eten. Duidelijk was het een heel leuke ervaring voor ze en hebben ze heel wat geleerd.

Inmiddels heb ik enorme honger, want het is al na enen. We stoppen bij de McDonald's in Gettysburg. De meisjes bestellen quarterpounders en ik neem een van hun nieuwe Chipotle BBQ snack wraps. En die is toch lekker!!!

De terugweg gaat voorspoedig, maar zodra we Virginia binnenrijden begint het te regenen. De meisjes klagen, maar dit is broodnodig vocht voor onze natuur. Het betekent wel, want het dondert ook flink, dat er niets van mijn voornemen om nog te gaan zwemmen zal komen.

Katja gooit haar vieze spullen in de was en gaat dan met Leah haar nagels laten doen. Zodra het droog wordt loop ik een end met Cosmo. Het voelt lekker fris, maar 25 graden, na de 35 graden van eerder vandaag. Na regen ruikt alles ook zo lekker en dat vindt Cosmo ook.

Rick komt vroeg thuis en we eten lekker buiten. Daarna ben ik echt heel moe en doe mijn benen omhoog op de voetsteun van mijn stoel. Leah komt om de dvd met herinneringen aan haar teckeltje Quincy te laten zien. Heel mooi gedaan door haar broer, ik moet toch even een traantje wegpinken, want dit was haar hondje, die zomaar van haar weg werd genomen.

Morgen is er nog een dag om voor te bereiden op twee kampen en dan gaan Katja en Kai door naar hun volgende avonturen. Het voelt echt veel drukker deze zomer, dan we zelfs gedurende het schooljaar zijn!

woensdag, juli 18, 2007

BVN tv

Vijftig procent kans op een zwaar onweer vanavond wordt op alle weerssites afgekondigd. Meestal betekent dat, dat we een flink onweer over ons heen krijgen. Zo niet vanavond!

Halverwege de middag heeft het even tropisch geregend en daarna werd het zonnig en nu, om 20 uur is Rick net naar zwembad vertrokken. Ik zit lekker met een wijntje buiten te computeren, want de temperatuur is zalig en ik heb uitzicht op de ondergaande zon (weliswaar achter de bomen). Er is letterlijk geen wolkje aan de lucht.

Meestal vind ik, dat ze het weer hier zeer accuraat voorspellen, maar deze zomer lijkt dat minder goed te lukken. Misschien is het, omdat de voorspellers zo graag wat regen willen zien. Het is overal flink stoffig van de droogte. Maar geef mij maar dit weer! Het roept het ultieme vakantiegevoel op!

Dankzij onze achterburen, die hun beagle al om zes uur naar buiten laten, is Cosmo ook alweer vroeg paraat. Gelukkig moet Rick ook vroeg op, dus ik kan nog even blijven liggen. Maar ik ben klaarwakker!

Het is pas zeven uur, zal ik opstaan of decadent in bed blijven lezen (waar ik mezelf vrijwel nooit tijd voor gun)? Het wordt het laatste, heerlijk zo'n gevoel om even helemaal niets te hoeven!

Maar ik heb om half tien met Mary Ellen afgesproken te gaan hardlopen en wil daarvoor ook nog even wat gewichten heffen. Mijn rechterknie doet echter sinds gistermiddag scherp pijn als ik loop, wat op een te strakke iliotibiale band duidt.

Dat wordt even voorzichtig zijn, dus, want dat wil ik niet chronisch laten worden. Gelukkig heb ik van REI een speciale steunband ervoor, dus die doe ik om.

Tot mijn verbazing en blijdschap merk ik tijdens het hardlopen niets van de pijn, de band helpt echt! Het is wel super warm, warmer dan gisteren, al is de vochtigheidsgraad nog steeds niet zo hoog, als vorige week. Maar het is wel afzien in dit weer, hoor! Of ik het zonder loopkameraadje ook zou doen, weet ik niet!

Badend in het zweet kom ik thuis en drink meteen een paar volle glazen ijskoud water. Maar Mary Ellen was laat en ik heb om half elf afgesproken met Tina bij het hondenpark, om Cosmo en Cuco (eindelijk weet ik de goede spelling!) te laten spelen. Gauw race ik naar het hondenpark, waar iedereen al aanwezig is.

Ray, die gewoonlijk allerlei honden bij zich heeft, is er ook, maar zonder honden. Eentje is gewond, de andere thuis, dus hij speelt een balspelletje met Tina's dochtertjes. Het is een heel aardige man, maar ik krijg zo wel het gevoel, dat hij heel eenzaam is. De kinderen zijn in ieder geval duidelijk ook dol op hem, net als de honden!

Cosmo en Cuco spelen, dat het een lievelust is. Het is werkelijk schattig om te zien, ze zijn de beste vriendjes! We denken er al over om, als een van ons overnacht weggaat, de hond bij de ander onder te brengen.

Tina en ik kunnen het ook supergoed met elkaar vinden. Het helpt natuurlijk, dat we kinderen van dezelfde leeftijd en sekse hebben en een hond van dezelfde leeftijd. Maar al pratend vinden we ook andere dingen van elkaar uit, die gezamenlijke interesses zijn, zoals het bezoeken van wijngaarden.

Met een doodmoeie en vieze Cosmo ga ik zo'n drie kwartier later weer huiswaarts. Daar zegt Saskia, dat ik Rick moet terugbellen. Hij vraagt, of ik tussen half een en half twee thuis kan zijn, zodat er een technicien kan komen om onze BVN satelliet te maken.


In de tuin met een van Saskia's speelgoedbeesten (onder zijn poten), hij is toch stout!



Met grijze bef, die meestal spierwit is, getuige van het spel in het park!



Een aantal jaren geleden hebben we een satellietschotel op ons dak laten zetten, die ons onder anderen BVN gratis zou laten zien. Nu heb ik er geen enorme behoefte aan Nederlandse televisie te kijken. Maar bij bepaalde gelegenheden, zoals dingen met het koningshuis (we hebben het huwelijk van Willem Alexander en Maxima live gezien) en Sinterklaas vind ik het wel erg leuk, ook voor de kinderen, die dan weer eens een goede stoot "echt" Nederlands te horen krijgen.

Maar een paar maanden geleden gaf die satelliet er opeens de brui aan. Geen probleem, ik keek mijn Tussen Kunst en Kitsch wel online. Maar Rick vindt de Nederlandse tv kennelijk ook leuk en wil het gemaakt zien.

Gelukkig heb ik gisteren het merendeel van de dingen, die nog buitenshuis moesten gebeuren, gedaan. Ik had wel op een lekker rustig middagje gerekend, maar zo'n technicien voor een uurtje kan er ook nog wel bij (zo redeneer ik althans).

Gauw rijd ik nog met Saskia naar haar school. We moeten bewijs overleggen, dat ze is ingeent voor tetanus, anders mag ze in september niet beginnen! Belachelijk, vind ik, want tetanus is niet eens besmettelijk (niet, dat ik tegen de inenting ben, maar dat de school er zo'n stipulatie aan vastplakt vind ik irritant). De administratrice maakt een copie van de formulieren, dus hopelijk zitten we nu goed.

De volgende stop, waar het Saskia echt om te doen is, want ze hebben er de meest exotische dieren, is Vienna Aquarium. Meestal hebben ze er kittens, maar dit keer niet, helaas voor Saskia. Een muis voor de slang hebben ze wel en hopelijk wordt die nu ook een slangen en geen poezen maaltijd!!

Omdat de tv technicien nu ieder moment kan komen, durf ik niet te gaan douchen. En ik voel met toch vies! We eten lunch en ik wacht, en wacht, en wacht. Half twee komt en gaat, geen technicien, om twee uur, nog niet. Nu begin ik me te ergeren en vraag Rick hem te bellen.

Minuten later staat hij wonder boven wonder voor de deur, de man van Telesat. Het is een kleine, Arabisch uitziende man met een bril met enorme glazen op. Met moeite onderdruk ik mijn blijdschap, want nu zal ik vast gauw een plons in het zwembad kunnen gaan nemen! Optimistisch denk ik, dat het probleem vast miniem is en zo opgelost.

Maar nee, het mannetje vertelt me, dat de satelliet box niet meer werkt. Niet getreurd, hij heeft een nieuwe in zijn truck. Ok, ik treur niet en probeer ook heel hard niet naar zijn wijdopen gulp te kijken (die heeft hij de hele 3,5 uur, dat hij hier is, niet door, maar misschien is de rits wel stuk, kan ook).

Niet veel later heb ik toch wel even moeite mijn positieve kijk te behouden. Er is namelijk ook iets mis met de bedrading tussen de schijf op het dak en de televisie. Allerlei termen, die voor mij abracadabra zijn, volgen. In paniek bel ik Rick, die zijn telefoon niet beantwoord.

Gelukkig is daar MSN en Rick is bezig met een belangrijk telefoongesprek. Hij weet nog wel te typen, waar ik een speciaal kabel kan vinden en belt gelukkig niet veel later om met de technicien te spreken. Op zulke momenten voel ik me echt een complete digibeet, terwijl ik toch best veel van computers e.d. weet.

Uiteindelijk duurt het nog twee uur, voor de schijf weer werkt, zoals we willen. Opeens zie ik weer Nederlandse woorden op ons televisiescherm en dat is toch wel weer leuk (BVN is een van de weinige niet Arabische zenders op deze frekwentie!).

Het mannetje glundert, hij heeft het toch maar weer voor elkaar! Ik schrijf de cheque voor een paar honderd dollar en Rick heeft al beloofd een beschermer tegen stroomstoten te kopen. Want al dit gedoe hebben we te danken aan slecht weer deze lente.

Het is half zes en ik heb zo'n zin in een duik in het zwembad, ik voel me vies zweterig. Gauw doe ik mijn zwempak aan en loop gewoon met baddoek en zwembril naar de overkant. De zwembaan is leeg en ik ga ervoor. Binnen het halve uur trek ik mijn veertig banen. Vijf kilometer hardgelopen en een kilometer gezwommen vandaag, ik voel me er goed bij!

Als ik na een verfrissende douche in een jurkje weer beneden kom is Rick ook net thuis. Ik voel me wat schuldig, want ik baalde vanmiddag echt van al het gedoe en heb nogal tegen hem aangeklaagd. Het is tenslotte wel de televisie zender in mijn taal, waar hij moeite voor deed. Een grote knuffel is dus wel op zijn plaats!

We eten lekker buiten met zijn allen en nu zit ik daar nog alleen in het donker met de geluiden van de nacht om me heen. En die zijn luid!!! Ik ga zo naar binnen, American Inventor kijken. Vanochtend dacht ik, dat het grootste deel van de vakantie al voorbij is. Maar dat is niet zo, "slechts" viereneenhalve week liggen achter ons, we hebben nog een heerlijke zeseneenhalve week te gaan! Maar het is zo druk, het vliegt voorbij! Het kan mij echter niet lang genoeg duren!