De dag, dat Saskia haar angst overwon

"No rest for the wicked" is toch wel een mooie uitdrukking. Kennelijk ben ik op het moment "wicked", want ook voor vandaag staat weer een drukke dag op het programma.

In Florida heb ik Saskia (toen leek het nog ver weg, ha ha) beloofd haar en een vriendinnetje naar Kings Dominion te nemen, daar is ook een heel leuk waterpark.

Dit, omdat ze zo graag naar Typhoon Lagoon wilde, maar de rest van het gezin niet. Soms zijn haar interesses zo heel anders, omdat ze toch een stuk jonger is, dan haar broer en zus. Bovendien heeft zij geen kamp, dus iets leuks doen met haar is ook belangrijk.

Vandaag is het dan zover, de enige dag deze week, dat Tabatha mee zou kunnen. Helaas voor Kai kon hij geen vriend bereid vinden om mee te gaan en ik ben niet genoeg gezelschap voor hem, vrees ik. Hij blijft dus thuis om op Cosmo te passen.

Tabatha komt na haar zwemtraining en om tien voor half elf rijden we weg. Het verkeer werkt helemaal mee en een uur en een kwartier later draaien we de parkeerplaats op. Het lijkt helemaal niet druk, iets waar ik op een maandag op gehoopt had.

De meisjes hebben de hele weg gekletst en ik heb me ermee vermaakt. Tussen deze twee valt werkelijk nooit een onvertogen woord. En wat geen van ons is gelukt, lukt Tabatha: ze haalt Saskia over op een achtbaan te gaan!

Na de controle van de tassen lopen we het park binnen. Ik moet zeggen, ik vind dit park tientallen keren mooier en leuker, dan Six Flags! Er zijn mooie fonteinen en alles is goed onderhouden.

We besluiten het ijzer te smeden, terwijl het heet is, en lopen meteen naar "Congo". Daar vinden we de "Anaconda", de achtbaan, die Saskia wil proberen. Ik waarschuw nog wel, dat ze haar hoofd naar achteren moet houden, want deze achtbaan schudt nogal.


Er staat geen rij en we kunnen zo in een karretje. Dit ritje zal het helemaal bepalen: zal Saskia van nu af aan achtbanen aankunnen, of niet? Het eerste uit haar mond aan het einde is, of we kunnen blijven zitten voor een tweede ronde!




En dat mag, want het is helemaal niet druk. Dus daar gaan we weer, door de tunnel, twee keer over de kop. Op de foto staan drie lachende mensen (ik ook!) en ik koop twee sleutelhangers voor de meisjes als souvenir.

Inmiddels hebben de dames overlegd. Het wordt of een houten achtbaan of de Volcano nu. Saskia vindt het fijn om een schouderharnas te hebben, dus de houten achtbaan valt (gelukkig, want ik vind de Volcano fantastisch) af.

Ook hier staat geen lange rij en al gauw nemen we plaats. De meisjes vinden het prachtig en Saskia is enorm trots op zichzelf. Ze heeft haar angst voor achtbanen in een keer overwonnen en kan nu het merendeel van de achtbanen in de verschillende parken aan. Heel, heel knap van haar!


De Volcano schiet omhoog uit een "vulkaan", die zo af en toe vuur spuwt

Naast de Volcano ligt de Avanlanche. Hier ga je in een bobslee en als in een slee rond een baan. Ook erg leuk en we komen er blij uit. Maar nu rommelen onze magen.

Een van de dingen, die ik van Kings Dominion goed vind, is hun restaurants. Wij strijken neer bij Bubba Gump, natuurlijk maar een schim van hun echte restaurants, maar leuk gedecoreerd. Mijn gegrilde kip is echt lekker! Meestal krijg je een uitgedroogd lapje in dit soort massa restaurants, maar deze smaakt lekker en mals.

Voldaan gaan we verder en in Scooby Doo and the Haunted Mansion lichten de witte t-shirts van de meisjes blauw op. We krijgen een laser"pistool" en mogen zoveel mogelijk doelen raken. Ik denk, dat ik een goede score heb met 550, maar Tabatha wint met maar liefst 1330!! We hebben grote lol!

Inmiddels is het drukkend warm en we besluiten nog een attractie te doen, alvorens nat te worden. Tabatha en Saskia (die dat vorig jaar niet durfde) hebben nog nooit Italian Job gedaan. Samen met een andere moeder neem ik plaats in de Mini Cooper.

Dat is een leuke attractie, maar een keer van al het geschok en geschud is me genoeg. Grappig is, dat de andere moeder (die me heel aardig lijkt) en ik tegelijk op de vraag van onze kinderen nog een keer te gaan "No way!" roepen. Ha ha! Mijn nek heeft rust nodig!!

Inmiddels ben ik helemaal klaar om nat te worden en de meisjes ook. Het is drukkend warm en het waterpark hier is heel erg leuk! We lopen Waterworks binnen, verkleden ons en doen onze spullen in kluisjes.

Daarna beginnen we met de nieuwste attractie. Ik sleep een enorme band met plaats voor vier personen vijf trappen op (zoals de man voor me zegt, waarom hebben ze die niet gewoon boven klaar liggen). Maar het is het helemaal waard. We racen door een pijp en dan steil naar beneden een enorme trechter in. Daarin ga je een aantal keren op en neer en plonst dan in het zwembad. Heel erg leuk, maar er staat zo'n rij, dat we het niet nog een keer gaan doen.


Die gele "klavertjes" zijn de banden, waarin we naar beneden suizen

De volgende activiteit is helemaal het tegenovergestelde: de Lazy River. We krijgen een grote band en dobberen heerlijk rustig in de "rivier". Zo lekker ontspannend, dit zou ik wel uren kunnen doen. Maar als we het hele rondje hebben gedobberd, moeten we helaas onze band weer inleveren.

De meisjes willen nu naar het golfslagbad en dat lijkt mij ook wel lekker. Ik vind een stoel in de schaduw en we gaan de "golven" trotseren. Het water voelt overal perfect aan, net koel genoeg om lekker te zijn. Het is druk, maar niet hutje mutje.

Als we genoeg hebben van de golven gaan de meisjes andere glijbanen uitproberen. Ik ga op mijn ligstoel lezen. Ik heb mijn contactlenzen in en ben bang, dat ze in zo'n glijbaan zonder band door de kracht van het water uit mijn ogen worden gewassen.


Om vier uur komen ze terug en kondigen aan, dat ze nog even in de golven willen en dan aankleden en nog een achtbaan doen. Als ik opsta zie ik zwarte wolken achter ons. Ik vertel de meisjes, dat hun kans op een achtbaan heel klein is.

Terwijl we ons verkleden hoor ik een luide donderslag en secondes later wordt er omgeroepen, dat de attracties tot nadere aankondiging (=45 minuten na de laatst gehoorde donderslag) gesloten zullen zijn. We worden echter aangemoedigd de winkels te bezoeken.

Op weg naar de uitgang halen de meisjes me nog over om een funnel cake te kopen, die ze samen kunnen delen. Ze delen er een met aardbeien en slagroom. De smaak ervan doet me altijd precies aan oliebollen denken.

Inmiddels plenst het en we schuilen in de winkels. Natuurlijk vinden de meisjes daar allerlei nutteloze dingen. Ik zeg ja tegen haarbanden met een kersenprint erop (volgens Tabatha zijn kersen "hun" vruchten) en portemonneetjes gemaakt van babysokjes. Je moet toch wat met dat geplens buiten!

Als het "gewoon" regent wagen we het erop en lopen naar de auto. De dames zijn uiterst tevreden over de dag en Saskia erg trots op zichzelf. Ze kan nu niet wachten om met Rick en Katja en Kai naar een pretpark te gaan en haar nieuw gevonden dapperheid tentoon te spreiden.

De terugrit gaat ook, ondanks veel regen in het begin, voorspoedig. Er is nauwelijks verkeer, het is het rustigst, dat ik het in lange tijd op de interstate 95 heb gezien. Om half zeven rijden we de cul de sac weer in.

Saskia wordt als een heldin ontvangen door Rick en Kai, die al jaren proberen haar tot de achtbanen aan te porren. Ze glundert helemaal! Het was leuk zo een dagje met de jongere meisjes door te brengen. Ze gedroegen zich als engeltjes, zonder enig gezeur of boosheid (en dat was wel anders bij het gezin, dat voor ons door de "trechter" ging!). Tabatha blijft meteen ook maar logeren.