Thuis! (wel helemaal gaar!)

Elf uur lang (ok, met een onderbreking voor de maaltijden) hebben we vandaag met vijf personen in een ruimte van pakweg 3 bij 3 gezeten! En we praten nog met elkaar, er zijn zelfs bar weinig onvertogen woorden gevallen.

Maar wat is het hier heerlijk koel (tijdelijke afkoeling) en wat zijn de poesjes weer lief!

Zes honderd negen en dertig mijl hebben we vandaag afgelegd en gisteren hetzelfde. Dat maakt bij elkaar een rit van meer dan 2000 kilometer! Maar het was zo de moeite waard, ik heb er de ongemakken (mijn spieren schreeuwen moord en brand) graag voor over.

Natuurlijk hebben we weer heel wat indrukken opgedaan vandaag. We weten nu, dat Saskia een McDonald's apple pie heerlijk vindt voor het ontbijt.

Door Georgia rijdend (ik neem de ochtend rijtijd voor mijn rekening) zie ik overal borden met advertenties voor perziken en pecan noten. Dat zijn de staatsgewassen. Maar wat wij langs de weg zien zijn geen perzik- of pecanboomgaarden, maar eindeloos veel kudzu! Dat is het ware Georgia staatsgewas!

Om half twaalf, als ik South Carolina binnenrijd, valt me op, dat het hier opeens veel mooier is. Er groeien bloemen langs de snelweg, we komen langs mooie meertjes en rivieren, waar veel recreatie is.

Maar de Palmetto State had net zo goed de Fireworks State kunnen heten, zo vlak voor 4 juli. Overal staan enorme borden, het ene vuurwerk warenhuis nog groter dan het andere. Ik kan Rick zien wiebelen op zijn stoel, zo graag wil hij erheen!

Maar hij beheerst zich, want het meeste van dit vuurwerk is illegaal in Virginia, waar je enkel siervuurwerk mag afsteken. Hij besluit toch maar te wachten tot we terug in ons gebied zijn. Het is moeilijk, ik zie Ricks tweestrijd bij het laatste warenhuis, twee mijl van de North Carolina grens!

En dan is het te laat, want in North Carolina is niets van al die vuurwerkwoede te zien. Het is na enen en de unanieme lunchkeuze is Subway, die we bij een truckstop vinden. De voertuigen, die je op zo'n lange rit tegenkomt zijn heel interessant.

Van auto's onder de bumperstickers, tot felbeschilderde enorme vrachtwagens en de bestuurders doen niet onder voor hetgeen ze besturen. Bij een truckstop zie je het allemaal terug. Iedere tattoe, die je je kunt bedenken, ieder piercing, of juist het omgekeerde, super chique aangekleed en gekapt. Ik kijk mijn ogen uit!

Rick neemt het stuur over en dan belt Christine. Ze heeft me gemist en wil, dat wij nu thuiskomen. We kletsen zomaar anderhalf uur weg, heerlijk, want nu beginnen mijn spieren echt te protesteren! Lang leve de moderne technologie! En we zijn pas in North Carolina....

Maar om half vier rijden we Virginia binnen en wat is het toch een prachtige staat!! Meteen is het landschap adembenemend! Het bord "Welcome to Virginia" met de dogwood bloem en cardinaal lacht ons toe.


Uit de auto genomen



Zonder gekheid is dit het mooiste deel van onze rit. Het landschap is groen en heuvelachtig met grote maisboerderijen in de valleien. "Meet Virginia, she's a natural beauty" is een prima slogan voor onze staat!


Een Virginiaanse boerderij

Helaas komen we ook een bord tegen: "Caution, congestion next 30 miles". Gelukkig hebben we daar niet 30 mijl lang last van, maar we komen twee keer in een file te staan. Beide keren is deze veroorzaakt door een botsing, gelukkig lang niet zo erg, als degenen, die we in Florida zagen!

Er moet weer benzine getankt worden en we komen bij een leuke country store terecht. Tip voor mensen, die langs de oostkust reizen: bezoek de trade posts en country stores, die zijn echt erg leuk!

Niet veel later hebben we flinke honger en willen het zware verkeer wel kwijt. In Staunton vinden we een Chili's. Alweer eet ik tilapia, het is duidelijk een mode vis! Maar dit keer is het heel anders bereid en alweer super lekker.

Wanneer zijn we thuis, Daddy? Het wordt door Saskia naar ons gevoel iedere vijf minuten gevraagd. Maar eindelijk, om half tien, draaien we de cul de sac in. Ons huis staat er nog en de katten begroeten ons enthousiast. We zijn thuis!