Actief dagje!

Sushi, Katja's poes, heeft het heel moeilijk met de afwezigheid van haar vrouwtje. Ze laat ons dat vooral heel vroeg in de ochtend weten door een soort jankende miauw, die door merg en been gaat.

Gisterochtend werden we er allemaal door gewekt en we dachten, dat ze misschien gezelschap nodig had. Dus sleepten Saskia en Tabatha haar kattebak en eten naar hun kamer.

Dat leek goed te gaan, tot Sushi om zes uur weer zo'n jammerende kreet uit. De meisjes worden er natuurlijk wakker van en bonjouren de poes hun kamer uit. Klaaglijk miauwend loopt ze vervolgens in onze kamer rond. Dat wordt nog wat, als Katja naar college gaat!

We zijn dus al heel vroeg wakker, want ook Cosmo wil nu naar buiten, gewekt door het gemiauw. Gelukkig is het buiten weer heerlijk en dit geeft Rick en mij de kans lekker op het deck te ontbijten samen. Ik voel me op het moment zoveel beter, dat ik serieus begin te denken, dat een warmer klimaat (want de winters kunnen hier flink koud zijn) beter is voor mijn gezondheid.

Om kwart over acht ontmoet ik Kirsten weer bij het Vienna Woods zwembad en we lopen onze vijf kilometer samen. Kirsten vertelt me van alles over de zwemteams en Madisons resultaten. Zij is een van de betere zwemsters van haar team.

Ook Tabatha is een verfente en goede zwemster. Om half negen moet zij in ons zwembad present zijn en dus wek ik de meisjes net voor ik vertrek.

Behalve baseball is zwemmen de nummer een sport hier in de zomer. Ieder zwembad heeft een team en er is serieuze onderlinge competitie. Overal zie je auto's (vooral minivans) rondrijden met "Go 11-12 yo girls, VAC" of "Swim till you drop, Gators" (die twee dan van ons zwembad, maar zo zijn er velen met andere slogans van andere zwemteams).

Onze kinderen hebben er nooit interesse in gehad. Katja heb ik een seizoen ingeschreven, toen ze zes was, niet wetend hoeveel werk er van mijn kant vereist zou worden. Rick reisde toen heel veel en Saskia was een baby.

Bij de eerste wedstrijd werd Katja gediskwalificeerd en daarna wilde ze niet meer. Maar ik zat wel voor het hele seizoen (de maand juli) vast aan schoonmaken (lekker met een rondkruipende baby), snackbar en andere vervelende taken. Ik was dus (egoistisch) blij, toen Kai helemaal niet zo dol op water bleek en Saskia ook geen zwemambities had. Bovendien moet je de hele maand juli thuisblijven, iets dat ons ook niets lijkt.

Thuis drink ik gauw een paar glazen water, want al is de luchtvochtigheid veel minder, dan voorspeld, het is toch flink warm, zo'n 27 graden al. Mary Ellen komt een kwartiertje later en we lopen de vijf kilometer toch lekker, in 29 minuten, het gaat steeds sneller! En dat ondanks de hitte, we zijn er blij mee. Zo heb ik er om kwart over tien al tien kilometer op zitten!

De afgelopen twee dagen ben ik zo druk geweest, dat ik het aan Saskia en Kai heb overgelaten voor Cosmo te zorgen. Hun idee van een wandeling is niet bepaald hetzelfde als het mijne!

Vandaag voel ik me dus schuldig en wil Cosmo lekker wat beweging geven. Ik bel Cuckoo's "moeder" Tina, maar die is niet thuis. En dit is precies het tijdstip, dat dat vervelende mens bij het hondenpark was en ik heb geen zin in een tweede confrontatie.

Er zit niets anders op, we gaan voor een lange wandeling. Het is wel warm, maar niet zo vochtig en dat scheelt veel in de gevoelstemperatuur. Een dierenarts, waar ik een paar weken geleden bij het hondenpark mee sprak, suggereerde eens langzaam te gaan joggen met Cosmo. Ze zei, dat de hond dan vanzelf in een ritme raakt bij het geluid van mijn lopen.

Cosmo lijkt dit echt heel leuk te vinden! Hij rent niet, loopt eigenlijk gewoon, maar inderdaad in een ritme. Ik zorg wel, dat hij in het gras loopt, want al dat cement en asfalt is vast niet goed voor zijn gewrichten.

Als we gewoon lopen, loopt hij dan weer links en dan weer rechts van mij, maar zo joggend blijft hij keurig links van mij lopen. Dit moeten we vaker doen!

Saskia heeft intussen een telefoontje van Laura, mijn massage therapiste, aangenomen. Dat belooft nooit veel goeds op de dag van de massage, dus gauw bel ik haar terug. En inderdaad, Laura is ziek, ze denkt, dat ze de ziekte van Lyme heeft.

Ze woont midden in het bos en heeft me al vaker verteld, dat ze teken van zichzelf heeft afgetrokken. Ze is net begonnen met antibiotica, maar ik kan horen, dat ze zich zorgen maakt. Eigenlijk had ze al weken geleden, toen ze de teken voor het eerst ontdekte, moeten beginnen met die medicijnen. Hopelijk valt het allemaal mee.

Eigenlijk komt het me wel goed uit, geen massage vandaag. Ik heb een waslijst van dingen te doen en nu hoef ik niet om een uur terug te zijn. Bovendien voel ik me best goed.

Nadat ik Kai heb gezegd op Cosmo te passen, zodat hij geen vergiftige dingen van de schoonmaaksters oplikt, vertrek ik met mijn lijstje. Ik begin met wat het verst weg is: de contactlenzen van Katja, die ik bij de oogarts in Fair Oaks Hospital moet ophalen.

Dan naar de kinderarts, waar ik de inentingsformulieren van de kinderen ophaal. Morgen moet ik die naar Saskia's school brengen, anders mag ze in september niet beginnen. Ik moet laten zien, dat haar tetanus geldig is. Die heeft ze in juni gehad, dus dat zit goed.

De volgende stop is de drive thru van de bank, lekker snel, gewoon even een cheque innen. Bij het postkantoor is het daarna helemaal niet druk. Katja heeft allerlei boeken te koop gezet bij Amazon.com en daarvan een verkocht. Die moet binnen twee dagen opgestuurd en dat gaat Katja deze week natuurlijk niet lukken. Moeder to the rescue!

Ook kan ik nu Petra haar sportschoenen doorsturen, die zijn veel goedkoper hier in de VS, maar ze doen moeilijk met internationaal verschepen. Dus komen ze gewoon hierheen en ik stuur ze door.

Na benzine getankt te hebben ($2,89 per gallon) is Giant aan de beurt. Hier heb ik een aantal dingen voor Kai's kamp nodig.

Als laatste staat Whole Foods op het programma. Ik heb Sam-e nodig, een duur goedje, maar het helpt mij goed. Ook haal ik hier ons avondeten, ze hebben heerlijke dingen.

Omdat ik meer dan $100 besteed krijg ik een mooie koeltas cadeau. Heel handig met dit weer! Het houdt al mijn bederflijke boodschappen koel. Die ga ik vaak gebruiken.


It's the little things in life...

Het is echt warm overal en ik heb mezelf beloofd, dat ik naar het zwembad mag, als alles klaar is buiten en in het huis. Om kwart voor drie is dat het geval. Saskia speelt bij Aoife en Kai heeft geen zin om nat te worden, dus ik ga alleen.

Het is werkelijk paradijselijk weer: 33 graden, zonnig en weinig luchtvochtigheid. Ook het water voelt super aan, koel, maar ik ben meteen "door". Natuurlijk zwem ik meteen twintig banen, daarna mag ik van mezelf gaan lezen.

Intussen SMS ik ook met Katja, want Leah, die ook in het zwembad is, heeft al van haar gehoord en wij nog helemaal niet. Ze schrijft meteen terug. Het kamp is ok, maar de editors zijn "heel vervelend" (overmorgen hoor ik vast, wat dat allemaal betekent). Of ik haar donderdag om twaalf uur (i.p.v. een uur) op kan halen. Natuurlijk kan ik dat.

Voor een aantal uren ken ik niemand in het zwembad en lees dus lekker mijn Nederlandse tijdschriften. Dan begint de middagtraining van het zwemteam en daaraan doet het dochtertje van Pamela mee. Met haar zes jaren had ze vorige week zelfs haar race gewonnen! Dat belooft nog wat.

Pamela (met wie ik vorig jaar in Saskia's klas Artsmart heb gedaan) en ik kletsen er een uur lang op los. Heel gezellig! Ze geeft me een groot compliment, als ze zegt, dat ze het leuk zou vinden samen meer dingen te doen. "I enjoy your company", zegt ze. Dat vind ik heel fijn om te horen!

Na een maaltje van voortreffelijk smakende jerk catfish, broccolini salade en stokbrood van Whole Foods (de kinderen eten Buffalo kip nuggets, gezond, want ook van WF) vertrekken Kai en Rick. Ze gaan op zoek naar de benodigdheden voor het zeilkamp, want dat vindt Rick leuk om op zich te nemen. Blij komen ze terug, alles is gevonden. Het scheelt mij weer morgen!

En nu ben ik moe, hopelijk is Sushi vannacht rustiger en wordt het morgen een stille dag. Welterusten!