On the road again...

Toegegeven met moeite sta ik om kwart voor acht op. Terwijl ik Cosmo uitlaat heb zo'n gevoel van slaperige ogen. Maar het voelt weer heel lekker buiten! Het stralende zonlicht geeft meteen heel wat energie!

Na een lekker ontbijtje en een kop koffie lijn ik Cosmo aan en we rijden samen naar Vienna Woods om Kirsten te ontmoeten. Ik heb besloten hem mee te nemen op onze wandeling. Hij kan drie mijl goed aan en het is nog niet zo erg heet. Zo heeft hij zijn beweging voor vandaag meteen binnen.

We lopen zo'n drie kwartier en volgens mij sneller, dan gewoonlijk, want Cosmo gaat er helemaal voor! Dit is nieuw gebied voor hem en dus interessant. Hij loopt lekker snel.

Thuis neem ik gauw een douche en ga dan, na Saskia en Kai instructies te hebben gegeven, op weg naar Gettysburg om Katja en Maya weer op te halen. Zij zullen rond twaalf uur klaar zijn, maar ik geef mezelf extra tijd, omdat ik onderweg wat dingen wil bekijken.

Na een kort oponthoud bij de American Legion Bridge over de Potomac rijd ik Maryland binnen. Het verkeer is verder rustig en net voor Frederick zie ik een bordje met "Scenic View".

Al vele jaren rijden we deze weg naar het noorden om mijn broer in Canada of mijn schoonvader in Michigan te bezoeken en natuurlijk in zuidelijke richting weer terug. Maar we hebben dan altijd haast en gunnen onszelf niet de tijd te ontdekken, waar we langs rijden.

Vandaag heb ik die tijd dus wel, dus ik neem de afslag naar de "Scenic View". Helaas spettert het een beetje buiten en is het zwaarbewolkt. Maar toch heb ik mooi uitzicht over het dal van de Monocacy Rivier.

Ook hier weer Burgeroorlog geschiedenis, de Monocacy veldslag vond hier plaats, de laatste poging van de Zuiderlingen om het Noordelijke gebied binnen te dringen.





Het is fijn even mijn benen te strekken. Er zijn nog wat anderen: een man serieus in gesprek op zijn mobieltje, hoewel hij mij wel heel vriendelijk gedag zegt; een verliefd paartje, dat foto's van elkaar neemt in het veldbloemen veld en een oudere dame, die even rust neemt.


Nadat ik de nodige foto's heb genomen zet ik mijn tocht voort. Interstate 270 wordt Maryland 15, de Catoctin Mountain Scenic Byway. Het landschap is hier heel mooi, felgroen en heuvelachtig met in de dalen grote boerderijen.

Bij Thurmont rijd ik langs de Catoctin Wildlife Preserve and Zoo. Dit hebben we jaren geleden bezocht en het is een leuke kleine dierentuin, maar niets vergeleken bij de National Zoo.

Langs de wegen hier duiden bruine borden met witte letters attracties aan. De volgende, waar ik in geinteresseerd ben, is Cunningham Falls State Park. Er zijn twee ingangen, een "Manor Area" en een "Falls and lake area". Die tweede moet ik hebben.

Zonder enig idee te hebben, hoe ver het park van de snelweg ligt, neem ik de afslag. Meteen bevind ik me in het schattige plaatsje Thurmont met Victoriaanse houten huizen, die eruit zien, alsof ze voor het huis van de Addams Family model of een of andere thriller hebben gestaan! Ik kijk mijn ogen uit!

Nu gaat de weg de berg op en wordt heel bochtig. De natuur is prachtig! Even bedenk ik me nog, want het is al kwart over elf en ik weet niet hoe ver het park is. Maar ik ben te nieuwsgierig, de meisjes kunnen desnoods wachten.

Eerst rechts en dan links van de weg loopt een kreek. Door de droogte van de afgelopen tijd zit er nauwelijks water in, dus ik bedenk me, dat de waterval ook wel niet veel zal zijn nu. Overal staan bordjes over het vissen van forellen.

Zo'n vijf mijl later kom ik bij de ingang van het park aan. Inmiddels heb ik al stukjes meer gezien en dat ziet er prachtig uit! Er staat een groot geel bord met zwarte letters bij de ingang: "Snakes seen in this area, use caution!". Iets zegt me, dat dat geen garden snakes waren!



De toegang bedraagt $4 per persoon en al ben ik alleen van plan even rond te kijken, betaal ik het grif. Er blijkt aan het meer een heus strand te zijn met lifeguards en dat minder dan een uur rijden van ons huis! Wat een ontdekking! In natuurlijk water zwemmen is zoveel leuker, dan in een zwembad. Hier moet ik de kinderen deze zomer echt heen nemen!


Het strand

De waterval zie ik niet, want daar moet je voor omhoog en de tijd ontbreekt, helaas! Dit is zeker een park, dat we meer gaan bezoeken!

Het volgende bruine bord kondigt de Grotto of Lourdes aan. Dit intigreert me al tientallen jaren (de eerste keer, dat we deze weg reden is meer dan twintig jaar geleden!) en, al begint de tijd te dringen, ik moet gewoon zien, wat dit is.

Een bordje met "Oldest replica in America" is het eerste wat ik zie. Deze "grotto" is in 1805 gebouwd en was daarvoor al een plek, waar (nu Sint, de eerste in Amerika) Elizabeth Ann Seton kinderen godsdienstlessen gaf.

Op de parkeerplaats staat een keet met "Pardon our Dust" erop. Maar als ik uitstap en omhoog kijk, zie ik een gigantisch gouden Maria beeld boven mijn hoofd! Het is kwart voor twaalf (eigenlijk heb ik dus geen tijd, maar nu ik hier ben, wil ik het ook zien!).

<

Via een heel mooi, bebost paadje met aan weerszijden plakkaten over het leven van Jezus loop ik richting de Grotto. Eerst kom ik een frele oud dametje tegen, die me vriendelijk welkom heet. Dan loopt er een priester langs, die ook al "Welcome" zegt. Ik weet niet anders te antwoorden, dan "Thanks".


Verscheidene mensen zijn bezig bij het altaar, ik sta achterin de rij

Hier loop ik, als agnoste, op grondgebied, dat heilig is voor veel mensen, die hier komen. Mijn enorme fototoestel voelt helemaal heidens en toeristisch. Vooral als ik later achter me kijk en de priester een heuse religieuze pelgrim zie zegenen. Het maakt, dat ik me ongemakkelijk voel.


Heel erg ingezoemd, maar het hoofd gebogen voor de zegening

Maar ik loop door tot de grotto. Hier staat een Mariabeeld en Jezus aan het kruis en is de gelegenheid om kaarsjes te branden. Het is er druk, dus ik ga niet dichtbij.

Eigenlijk wil ik wel een kaarsje voor Wendy en mijn buurvrouw Freya (die erg eenzaam is na de dood van haar man) branden. Al ben ik niet religieus ik vind die gewoonte wel erg mooi. Maar er staat een rij (en ik kan alleen van verre fotograferen) en de tijd begint nu wel erg te dringen. Kennelijk komen hier soms drommen mensen, getuige de vele banken om te bidden, maar zelfs op zo'n donderdag ochtend vind ik het flink druk!

Net als ik weer in de auto zit, gaat de telefoon. Het is Katja, waar ik ben. Naar waarheid kan ik zeggen, dat ik elf mijl verwijderd ben. Ik voel me een beetje schuldig voor mijn escapades, waardoor ik toch later dan afgesproken aankom. Maar dat geeft de kinderen nog wat extra tijd om afscheid te nemen, denk ik maar.

Dan rijd ik de Mason Dixon line over Pennsylvania binnen en dan weer langs de mooie monumenten van Gettysburg.

Gettysburg is heel druk en eindelijk om half een kom ik bij het college aan. Samen halen we de spullen uit de suite en leveren de sleutel af, waarvoor we de $20 borg terugkrijgen.

De meisjes zijn moe, ze hebben hard gewerkt en iedere avond tot twee uur huiswerk moeten maken! Maar ik krijg allerlei verhalen te horen. Over enge ghost tours, waarbij Maya heeft moeten huilen (maar het was Katja's favoriete onderdeel van het kamp), ruzies tussen de hoofd editors van hun school en het vreselijke eten. Duidelijk was het een heel leuke ervaring voor ze en hebben ze heel wat geleerd.

Inmiddels heb ik enorme honger, want het is al na enen. We stoppen bij de McDonald's in Gettysburg. De meisjes bestellen quarterpounders en ik neem een van hun nieuwe Chipotle BBQ snack wraps. En die is toch lekker!!!

De terugweg gaat voorspoedig, maar zodra we Virginia binnenrijden begint het te regenen. De meisjes klagen, maar dit is broodnodig vocht voor onze natuur. Het betekent wel, want het dondert ook flink, dat er niets van mijn voornemen om nog te gaan zwemmen zal komen.

Katja gooit haar vieze spullen in de was en gaat dan met Leah haar nagels laten doen. Zodra het droog wordt loop ik een end met Cosmo. Het voelt lekker fris, maar 25 graden, na de 35 graden van eerder vandaag. Na regen ruikt alles ook zo lekker en dat vindt Cosmo ook.

Rick komt vroeg thuis en we eten lekker buiten. Daarna ben ik echt heel moe en doe mijn benen omhoog op de voetsteun van mijn stoel. Leah komt om de dvd met herinneringen aan haar teckeltje Quincy te laten zien. Heel mooi gedaan door haar broer, ik moet toch even een traantje wegpinken, want dit was haar hondje, die zomaar van haar weg werd genomen.

Morgen is er nog een dag om voor te bereiden op twee kampen en dan gaan Katja en Kai door naar hun volgende avonturen. Het voelt echt veel drukker deze zomer, dan we zelfs gedurende het schooljaar zijn!