Harry Potter and the Order of the Phoenix

Het wordt een gebroken plaat, maar de zon wekt me vanochtend alweer. Onze lamellen laten eigenlijk veel te veel licht door, maar het lukt me ook weer goed me nog eens om te draaien.

Cosmo is 's ochtends wel grappig. Hij slaapt de hele nacht rustig en als het licht wordt, komt hij uit de badkamer naast mijn bed liggen. Dit hoor ik aan het getingel van zijn halsband (met hondsdolheidspenning en de penning met zijn naam erop).

Daar slaapt hij nog een tijdje heel rustig, maar naarmate de tijd vordert hoor ik het getingel meer en meer. Tot hij lekker gaat rollen en uiteindelijk bij de deur gaat piepen om uitgelaten te worden. Gelukkig gebeurt dat laatste pas om acht uur.

En dan moet hij ook echt heel nodig, echt wel knap van een hond van 8 maanden om alles zo lang in te kunnen houden! Het voelt buiten een beetje koeler dan gisterochtend en ik ben meteen goed wakker.

Mijn zusje belt, alles gaat goed daar in het Noorden. Ik vertel haar, hoe moeilijk het is iedere ochtend weer de discipline op te brengen om te sporten. Wat dat betreft helpt het enorm als ik met een vriendin heb afgesproken, maar vandaag is dat niet het geval.

Hoewel ik later op de dag wil gaan zwemmen vertrouw ik het weerbericht niet. Ik doe dus voor de zekerheid ook een half uur lange gewichtenroutine met 15 pond gewichten. Aan het einde voel ik van alles trillen van inspanning, dus mijn spieren zijn goed vermoeid.

Cosmo ligt er wat verveeld bij en de rest van het gezin ligt nog in diepe rust. Met deze hitte durf ik Cosmo niet op een lange wandeling te nemen. In het hondenpark kan hij zelf aangeven, hoeveel energie hij wil verbruiken. Als we aankomen is Mr. Hanson er met Max, de airdale terrier.

Dit keer geen interessante CIA verhalen, we kletsen over golf. Hij neemt lessen en vandaag ging hij voor niets, want de instructeur was er niet. Hij zegt, dat hij niemand kent om die sport verder met hem te doen, terwijl hij op zijn leeftijd de beweging nodig heeft. Al geniet hij van zijn pensioen, toch krijg ik het idee, dat hij een workaholic was.

Hij is maar net met pensioen, terwijl Ricks vader dat al jaren is. En hij lijkt eenzaam. Hij heeft iets aandoenlijks, ik moet uitkijken hem niet bij ons thuis uit te nodigen! Rick zal me zien aankomen!

Cosmo is met deze hitte gauw moe, dus zonder moeite lijn ik hem na een half uurtje weer aan. We rijden naar Petco, waar hij ook mee naar binnen mag. We hebben hondeneten en slangeneten (lees: een muis) nodig.

In de winkel doet Cosmo iets, waar ik na de baby- en peutertijd niet meer aan heb hoeven denken: hij heeft een, zoals ze het hier zo netjes noemen, "accident". Met afgrijzen zie ik hem de positie om te poepen aannemen en secondes later ligt er een dampende hoop.

Oh jee! Die kan ik natuurlijk niet zo laten liggen, maar ik heb ook niets bij me om het op te ruimen (note to self: geef hem geen roodgekleurde kauwdingen meer!). Gelukkig is hij natuurlijk niet de enige hond, die dit doet, en Petco blijkt goed voorbereid. Aan het einde van iedere rij hangt een rol papier, plastic zakjes en desinfecterende spray om op te ruimen. Ik voel me al minder opgelaten en Cosmo heeft van dat laatste al helemaal geen last.

We zijn goede klanten, want ik koop ook een aantal van de, in mijn ogen, idioot dure kauw lekkernijen voor hem. Maar ja, beter dat, dan dat het volgende paar slippers van Saskia's vriendinnetjes eraan gaat.

Als we thuiskomen vertelt Saskia me, dat Rick heeft gebeld. Hij is weer veilig geland na zijn reis naar New Orleans en is onderweg naar huis. Net na de lunch landt de "eagle" hier weer.

Hij heeft een vermoeiende reis achter de rug. Voor hem de eerste keer, dat hij in Mississippi was (een staat, die ik ook nog niet bezocht heb). Hij was onder de indruk van alle tekenen van orkaan Katrina, die hij onderweg te zien kreeg. New Orleans zelf is volgens hem, althans in het toeristische gedeelte, helemaal hersteld. Maar daarbuiten is het een ander verhaal.

Terwijl hij uitpakt ga ik mijn nagels laten doen. Het is hard nodig, ik heb letterlijk klauwen, voornamelijk dankzij alle zonnesprays. Het weer is inmiddels nogal grauw en het regent af en toe. Het is een vreemde gewaarwording, want de temperatuur is sauna-achtig.

Vandaag is natuurlijk de openingsdag van "Harry Potter and the Order of the Phoenix". We hebben allemaal enorm veel zin om te gaan, maar zijn bang, dat het helemaal uitverkocht zal zijn.

Voor de avondvoorstellingen is dat ook zo, maar voor half vier kunnen we nog tickets krijgen. Saskia nodigt Aoife, die een enorme Harry Potter fan is, ook uit en met zijn zessen zitten we een half uur voor aanvang van de film in onze stoelen. Deze voorstelling is uitverkocht, gelukkig hoeven we niet op de eerste rij te zitten.

Na allerlei previews van andere films (sommigen heel erg leuk!) begint Harry Potter. De film stelt allerminst teleur. Ik vind hem zelfs de beste van de vijf. Hij is donker, maar dat is het boek ook. De hele twee uur zit ik op het puntje van mijn stoel, moet eigenlijk naar de wc, maar wil niets missen en het is zo voorbij. Voor mij betekent dat, dat het een goede film is.

Gedurende de film zijn er scenes, waarbij het publiek begint te klappen. De enige andere film, waarbij ik dat heb gehoord, is de derde Lord of the Rings. Katja en ik vinden het ergerlijk. Niemand, die wat met de film te maken had, hoort het en het doorbreekt het gevoel van spanning, dat de film oproept.

Nu wil ik echt de laatste boeken door gaan lezen, in afwachting op het laatste boek. Maar ik moet zeggen, dat de films niet onderdoen voor de boeken!

Katja moet om half zeven werken, dus we nemen afscheid van haar. Wij gaan met zijn vijven bij Bertucci's eten. Dit is een heel lekker Italiaans restaurant en mijn zalm met spinazie is heel goed bereid. De keuze was tussen dat gerecht en een quattro stagioni pizza. Die laatste is nostalgisch voor mij, want dat is wat ik altijd bij de Italiaan in Nederland bestelde.

We genieten allemaal van de gerechten. Het mag dan een keten zijn, ze zijn goed. De wijn, die ik bestel, smaakt ook erg lekker en de bediening is attent. Deze keten is in meerdere staten te vinden en is zeker een sterretje waard.

Na alweer een drukke dag (waar blijven die "long, lazy days of summer"?) kijken we weer wat televisie. In dit jaargetijde zijn de talentenshows populair, American Inventor is leuk om te bekijken. Onvoorstelbaar, wat sommige mensen bedenken!

Vuurvliegjes vliegen langs het raam en de cicades zingen. De onweersbuien zijn voorbij en morgen zal het opnieuw heerlijk weer worden. Ik zou dit seizoen wel willen inblikken!