Het gezin is weer compleet

Ha, lekker, weer zonneschijn door de lamellen bij het wakker worden! De afgelopen twee dagen was het bewolkt en ik weet niet, hoe jullie het daar in West-Europa doen, als ik al na twee dagen baal gevoelens krijg! Ik hoop iedere dag weer, dat jullie weer nu eens lekker zomers zal worden! De blogs zo lezend lukt dat telkens maar niet zo.

Rick moet al vroeg weg, hij heeft een hele dag vergaderingen. Dat helpt mij ook op tijd op te staan. Katja's kamp is om tien uur officieel afgelopen, maar dat haal ik nooit met het verkeer hier vanuit Washington!

Om het verkeer de kans te geven op te lossen besluit ik rond half tien te vertrekken. Eerst doe ik nog wat oefeningen en laat Cosmo voor een half uur uit, terwijl ik met mijn acht pond gewichten arm oefeningen doe. Het is vochtig warm en de douche na afloop voelt weer heel lekker aan!

Aan Kai draag ik de verdere dag op Cosmo te passen en Saskia ligt nog in diepe rust als ik afscheid van haar neem. Om vijf voor half tien rijd ik de cul de sac uit. Zonder problemen rijd ik om kwart voor tien Maryland binnen (aan de overkant zie ik wel een file en houd dat in gedachten voor de terugweg).

Net als ik denk, dat het allemaal prima gaat, zie ik remlichten. Ik heb op de radio gehoord, dat we de linkerbaan kwijtraken en dus ga ik in de verste rechterbaan van de drie rijden. Kennelijk ben ik de enige, die naar verkeersinformatie luistert, want ik rijd zo de hele file voorbij! Ik vraag me af, waarom die baan nu is afgezet, voor zeker vier kilometer, want er zijn geen wegwerkzaamheden in zicht. Het blijkt het afzagen van overhangende takken van een aantal bomen te betreffen. Waarom daar nu zo ver van tevoren al de baan voor moet worden weggenomen?

Verder is het "smooth sailing", zelfs bij de tols rijd ik zo door met mijn "Smart Tag" op het raam. Zodra ik buiten bereik van de Washington nieuws (en verkeer) zender ben zet ik mijn luisterboek aan.

Het is een verhaal over een zelfstandige vrouw, die een of andere Hollywood pief trouwt en zich helemaal aan dat leven moet aanpassen (van "de vrouw van"). Net als haar dat gelukt is, wil de pief van haar scheiden. Het is een onderhoudend verhaal, lekker luchtig en het maakt niet uit, als ik een paar zinnen mis, omdat ik even op het (toch wel vrij drukke) verkeer moet letten.

Zo helemaal ben ik in het verhaal, dat ik echt schrik als de autotelefoon opeens gaat! Het is Katja, ze wil weten waar ik ben. Ergens in Maryland, dus, met nog 70 mijl te gaan. Ik schat, dat ik rond twaalf uur daar zal zijn.

En inderdaad, om vijf over twaalf vind ik de Hall, waar we haar tien dagen geleden afzetten, weer terug. Katja staat al klaar met haar bagage. Vrijwel alle andere kinderen zijn tot mijn verbazing al weg! Natuurlijk heeft zij een locatie buiten ons gebied gekozen (ze had ook naar Georgetown University kunnen gaan) en de meesten wonen dichterbij.

Er staat een emotioneel huilend meisje op me te wachten. Gisteravond belde ze al in tranen, dat ze niet weg wilde, dus ik was al voorbereid. Ze heeft een fantastische tijd gehad en zoveel leuke mensen ontmoet! De gedachte, dat ze hen nooit meer zal zien, vindt ze heel moeilijk. Zo begrijpelijk, maar ik zeg haar, dat New York en New Jersey echt niet het einde van de wereld zijn.

Niet alleen de mensen waren leuk, maar ze heeft alle informatie ook super interessant gevonden. Ze is serieus geinteresseerd in "iets" in de medische richting. Ze vertelt over ontmoetingen met radiologen, iemand met AIDS, oncologen en nog veel meer. Het was duidelijk een intensieve ervaring!

Op Katja's verzoek gaan we nog even naar de campus store. Hier vindt ze een leuke sweater met Villanova erop en een t-shirt en, omdat ze nog niet genoeg pluche dieren heeft, een Villanova "wildcat" voor op haar bed. Ik vind universiteitswinkels altijd heel leuk en moet me bedwingen niet ook een sweater of hoodie te kopen!

We hebben allebei rommelende magen en, omdat ik weet, dat er niets langs de snelweg is, ga ik op zoek in de buurt. We rijden door heel mooie buurten met prachtige huizen, maar er is niets eetbaars te vinden.

Dan zie ik het Radnor Hotel, een soort oase in het niets. Daar zit een Glenmorgan Bar and Grill bij en we kijken of die open zijn voor de lunch. Inmiddels is het weer perfect, warm, maar niet vochtig. Ze hebben ook buiten tafeltjes en dat lijkt mij heerlijk.

Maar Katja heeft hoofdpijn en wil liever binnen eten. We krijgen een tafeltje en bestellen toch nog maar eens Philly Cheesesteak sandwiches met zoete aardappel frietjes. Vreselijk slecht, vol vet en cholesterol, maar oh, wat lekker!!!

Om kwart voor twee beginnen we aan de terugreis met supervolle magen! Gelukkig is de file, die ik op de heenweg zag door een ongeluk met een vrachtwagen, opgelost. Katja vraagt of de radio aan mag en we luisteren eerst naar een leuk Philadelphia (mooie naam voor een stad vind ik dat toch!) station.

Bij de grens met Maryland wordt de ontvangst slecht en we switchen naar een Baltimore station met "Lite Rock". Dit vind ik een heel leuke zender, want ik herken de meeste liedjes (oud als ik ben).


Een pit stop en wat te drinken halen we hier

Intussen heb ik een druk tekstend meisje naast me. Ze vertelt zo af en toe een anekdote en laat een foto zien, maar is voornamelijk bezig met haar nieuw gevonden vrienden. De een is al thuis, de ander onderweg. Voor de tweede dag achtereen schrijf ik: "Wat een uitvinding, dat internet!". Vroeger had je enkel telefoon en het geschreven woord!

Het verkeer is goed, tot we bij Baltimore een waarschuwing krijgen, dat er "delays" zijn bij de tol op I-95. Ik verkies dus het alternatief, de I-895. Daar is het verkeer druk, maar geen files.

Als ik dan toch bezig ben met verkeer ontwijken, besluit ik de zuidelijke route te nemen rond Washington. De noordelijke weg is korter, maar er zijn ook veel meer opstoppingen. En daarin krijg ik geen ongelijk!

In plaats van de I-95 kies ik de Baltimore-Washington Parkway, die net iets zuidelijker dan I-95 op de "Capital Beltway" eindigt.

Luisterend naar de verkeersinformatie ben ik blij, dat ik de zuidelijke route heb genomen. Enkel bij de Wilson Bridge staan we even in de file, maar dat is niets vergeleken met de mijlen file, die aan de andere kant van deze enorme ringweg staat.

Na bijna 500 kilometer te hebben gereden zien we om half vijf weer het straatbordje van onze cul de sac! Ik heb vandaag ruwweg van Eindhoven naar Groningen en weer terug gereden.

Kai helpt mee de zware bagage naar boven te dragen en Rick komt speciaal vroeg thuis met een helemaal gerepareerde laptop voor Katja (haar scherm was stuk en er was nog veel meer mis mee, gelukkig allemaal onder garantie gemaakt).


Katja's souvenir van deze week: een Villanova Wildcat!

Saskia is de enige afwezige. Zij werd uitgenodigd om te gaan schaatsen met een vriendinnetje en mag daar nu blijven logeren. Dus, al is het gezin weer bij elkaar, we missen er vannacht toch weer eentje. Dat is het leven met een gezin met oudere kinderen, ze hebben al heel gauw hun eigen leventjes.