In transit

"You got some sun", zegt onze buurvrouw, als ik om acht uur vanochtend op het balkon verschijn. Nou, dat is echt een understatement, want ik zie eruit als een kreeft! Kai en ik hebben de zon gisteren zwaar onderschat en zijn, ondanks het insmeren met SPF 50, flink verbrand.

Hierdoor heb ik vannacht niet zo lekker geslapen, te warm!! Tot Rick, die ook ietwat rood is, de airconditioning op 68 (20C) graden had gezet, toen werd het lekker.

Vastbesloten nog alles uit de laatste paar uren aan de Golf of Mexico te halen, drink ik mijn koffie zoals iedere ochtend buiten. Ook maak ik "mijn" cereal, Honey Bunches of Oats met perzik, op. Precies genoeg voor een week was het en nu zie ik uit naar een andere smaak cereal volgende week!

In de verte zie ik een dolfijn uit het water springen. Even later komt de staart nog boven. Het zien van deze dieren is toch wel een van de hoogtepunten van deze vakantie geweest. Ik zal ze missen! Gelukkig weet ik, dat de Golf van Mexico nog wel vaker ons vakantiedoel zal zijn.

Net na tienen lig ik in het kalme water van de Golf. Ik besluit een stuk langs de kust te gaan zwemmen om mijn beweging te krijgen. Zo'n tien minuten later spreekt een oudere man mij aan. Hij zegt, dat ik wel ver zwem, hij heeft me ook het water in zien gaan.

Eerst ben ik wat argwanend, want soms zijn zulke mannen ronduit vervelend en opdringerig. Maar deze blijkt gewoon verlegen om een praatje. Hij "loopt" met me mee door het water, terwijl ik zwem.

Het wordt een gezellig gesprek. Hij woont een half jaar in Florida en morgen gaat hij voor een half jaar naar zijn andere huis in de Smokey Mountains in Tennessee. Daar is het koeler, volgens hem (volgens mij kan het in de Smokeys ook flink warm zijn, maar wie ben ik?).

In ieder geval gaat zo mijn zwemtijd lekker snel. Net voor ons complex nemen we afscheid, ships that pass in the night. Rick is inmiddels ook in het water en heeft al naar de boei gezwommen. Hij gaat alvast naar binnen om de kinderen aan te sporen op te ruimen. Ik blijf nog even in het water dobberen.

Om tien uur ben ik ook terug in het huisje. We wassen baddoeken, pakken in en legen de prullebakken. Er zijn geen instructies over hoe we het huis moeten achterlaten, al hebben we wel $100 betaald voor schoonmaakkosten.

Al zeg ik het zelf, als we om elf uur de deur achter ons dichttrekken ziet het er binnen echt keurig uit. Alleen de doeken nemen eeuwig om te drogen. De schoonmakers, een man en een vrouw, komen net aan en ik vertel ze, dat de droger wel erg langzaam is. Daar zijn ze van op de hoogte en alles lijkt prima. Hopelijk krijgen we onze borg terug!

Het was het leukste huisje, dat we ooit gehuurd hebben (toen de kinderen klein waren, huurden we er ieder jaar een). En de locatie, zo dicht bij het strand, kon niet beter. We hebben echt genoten!

Met een laatste blik op de Golf draai ik het complex uit. Bij Blockbuster brengen we de dvd's terug en verder gaat het vlot. Net als ik denk, dat we misschien zelfs al in Ocala zullen zijn met lunchtijd zie ik remlichten!

Oh jee, het is een heuse file en niet zo'n korte ook! Zeker een uur staan we erin en dan zien we de reden: alweer een ernstig ongeluk met een van, die echt niet meer te gebruiken zal zijn. Ik druk Rick en mijzelf op het hart, dat we liever veilig thuiskomen, dan snel! De verleiding om hard te rijden is op deze afstanden groot, maar 120 km/u vind ik wel het maximum als er veel verkeer is.

Al gauw hierna beginnen de kinderen te klagen, dat ze honger hebben. De keuze voor de lunch valt op Wendy's. Ik kies voor de Mandarin Chicken salade, maar vind die veel minder lekker, dan de Asian salad van McDonald's. Bovendien is het maar goed, dat ik niet dol ben op dressing, want die heeft meer calorieen, dan de salade zelf!

Rick neemt het rijden over en ik probeer de Residence Inn in Ocala, waar we afgelopen vrijdag logeerden, te bellen. Katja heeft daar haar armband van de Relay for Life vergeten en als hij gevonden is, willen we hem ophalen.

Maar ik raak telkens mijn signaal kwijt, dus we besluiten het er maar op te wagen. Tot onze verbazing is de armband er inderdaad nog! Katja is de koning te rijk, want die armband heeft vooral sentimentele waarde voor haar.

Na deze stop wil Rick duidelijk opschieten. Hij laat noch mij, noch Katja rijden en ik moet hem regelmatig terugfluiten wat snelheid betreft. Ik snap, dat hij zo spoedig mogelijk thuis wil zijn, maar het zien van die nare ongelukken heeft mij toch wat nerveus gemaakt over erg hard rijden.

Onderweg MSN ik met Petra en later (na het avondeten) met Annemiek. Zo gaat de tijd lekker snel! Lang leve wireless internet (wie mij morgen op MSN online ziet, spreek me aan! Als ik niet antwoord zijn we net even eten of zo, of ik rijd).

Eindelijk rijden we Georgia (we're glad you have Georgia on your mind, zegt het welkomst bord) binnen. Daar worden we meteen overvallen door een flink onweer. We vrezen voor de bagage bovenop de auto, zou het waterdicht zijn?

Niet veel later gaan we op zoek naar een restaurant voor het avondeten. Dat valt nog niet mee! Pas een uur later strijken we neer bij een Applebee's.

Alweer! Op de heenweg hebben we ook al bij Applebee's gegeten. Dat lijkt wel vaker te gebeuren op onze reizen. We kiezen allemaal hetzelfde, als we een week geleden aten. En het smaakt net zo lekker.

Rick wil tot ten noorden van Atlanta komen en ik verbijt me. Deze autoritten zijn echt funest, overal pijn heb ik en Rick ziet dat ook wel aan me, al probeer ik me groot te houden.

Om een uur of tien is het echt tijd om te stoppen. Gelukkig vinden we een exit met een heel grote keuze aan hotels. De eerste, die we proberen, is Hampton Inn. Hiervoor krijgen we Hilton punten en die beginnen zich zo langzamerhand goed op te stapelen!

We krijgen een suite met twee dubbele bedden, een slaapbank en een extra bed. Alleen Rick en Saskia delen een bed. Morgen hopen we het helemaal naar huis te halen. En nu is het slaaptijd!