Relay for Life

Al om half zeven horen we Katja beneden rommelen. Zij en Leah moeten om acht uur bij Robinson High School zijn om de ACT test te maken.

Alleen is te merken, hoe moe ze is, want ze belt een uur later, dat ze haar rekenmachine is vergeten. Rick hijst zich uit bed en gaat hem brengen, maar dan blijkt Katja haar rijbewijs ook vergeten te zijn. Zonder identiteitsbewijs mag ze de test niet doen, zelfs Ricks woord, dat zij echt is, wie ze zegt, mag niet baten.

Dat is enorm balen, want nu moet ze tot oktober wachten voor ze de test weer mag doen. Onverrichterzake brengt Rick haar weer mee naar huis. Ze begrijpen wel, waarom men zo streng is, tenslotte zou je op die manier een ander, heel intelligent iemand, voor jou in de plaats de test kunnen laten doen. Op deze manier wordt dat soort fraude tegengegaan.

Toch heeft ieder nadeel zijn voordeel, om met een bekende voetballer te spreken. Nu heeft Katja de hele ochtend om zich klaar te maken voor de Relay for Life. Samen met Saskia maakt ze "Pink Panthers" posters (de naam van haar team).

Intussen zijn mijn zusje en zwager en hun twee kinderen op Dulles Airport geland. Mijn zusje had gisteravond gezegd hen rond negen uur hier te verwachten. Maar negen uur komt en gaat zonder levensteken van hen.

Dan neem ik Cosmo toch maar mee voor een lange wandeling, Rick blijft thuis als ontvangstcommittee. Als ik na ruim een half uur weer terug kom, verwacht ik echt een huurauto op onze oprit te zien. Maar daar staat geen vreemde auto!

Rick vertelt, dat ze per ongeluk de verkeerde kant op zijn gereden op de snelweg en dat eigenlijk vrij laat opmerkten. Hij heeft hen wel richtingaanwijzingen gegeven, maar het verkeer blijkt vreselijk te zijn! Eindelijk, net voor elven, komen ze doodmoe aanrijden!


Mijn heel ondeugende nichtje

Ze blijven even koffie drinken en de kinderen vinden Cosmo het einde. Dan gaan ze er weer vandoor om met mijn vader te lunchen en bij vrienden te overnachten. Morgenochtend komen ze weer hierheen.

Tabatha komt om met Katja en Saskia mee naar de Relay for Life te gaan. Voor de meisjes vertrekken halen Rick en ik nog lunch bij Subway. Het is alweer een warme dag, alleen minder vochtig dan gisteren, dus het voelt lekkerder aan.

De meisjes vertrekken, Rick gaat even slapen, zodat hij wat energie voor zijn hele nacht waken kan opdoen en Kai, Charlie en ik gaan zwemmen. Tot mijn verbazing voelt het water heerlijk aan, maar ik heb geen energie om veel baantjes te trekken. Zo af en toe neem ik een dip, klets wat met bekenden en lees een tijdschrift.

Als we om half vier thuis komen is Rick al vertrokken. De jongens en ik maken ons klaar en om half vijf rijd ik de parkeerplaats van Marshall High School op. Al van verre zien we de paarse en witte ballons van de boog, die over de renbaan hangt.


Het is een drukte van jewelste, overal volwassenen en kinderen met witte Relay for Life of paarse "Survivor" t-shirts aan. De openingsceremonie is inmiddels geweest en er lopen groepjes mensen rond het track.

Na even zoeken vinden we Rick en de tent van de Pink Panthers (het blijkt, dat de tent van het groepje van Danielle, de dochter van Karin, er vlak naast staat, leuk!). Rick vertelt, dat Katja (in een rood "Committee" t-shirt) het heel druk heeft met de organisatie. Aan dit evenement hebben ze maandenlang hard gewerkt en het is allemaal prima georganiseerd. Ze mogen er trots op zijn!


Er wordt ook veel lol getrapt, zo was er een "Mr. Relay" wedstrijd, Katja's vrienden deden graag mee!

Saskia en Tabatha hebben ook niet stil gezeten. Ze hebben geholpen pamfletten met het schema van de dag uit te delen. En nu vinden we ze loten verkopend voor een Jeep, die later op de avond te winnen valt. Ze hebben het wel heel erg warm en willen eigenlijk wel weg.


Loten verkopen



Borden met feiten over kanker staan overal langs de kant

Ook Kai en Charlie vervelen zich en er is inderdaad, behalve op de baan lopen, niets gaande op het moment. We lopen dus eerst een paar keer rond het track, want ik vind, dat de kinderen ook moeten meemaken, hoe dit is. Omdat Rick chaperone is voor het Relay for Life team heb ik vandaag de andere kinderen onder mijn hoede.

Het is vijf uur en ik heb om kwart voor zes een reservering gemaakt bij P.F. Chang's, een restaurant vlakbij. Om zeven uur is de Survivor's Ceremony en daar wil ik absoluut bij zijn, want Leah's moeder, Janet, wordt daar ook geeerd.

Tabatha blijft vannacht bij ons logeren en we bedenken, dat we met drie kwartier genoeg tijd hebben om haar spullen alvast op te halen. Zo vertrek ik met de vier kinderen weer richting Vienna en maak de cardinale fout om te denken, dat de interstate vast lekker snel is!

Daar is net bij onze afrit een ongeluk gebeurd, dat de twee linkerbanen verspert. We komen in een file van vijf kilometer terecht en hebben, als we eindelijk in onze buurt aankomen, geen tijd meer om te stoppen. Ik rijd dus meteen door naar het restaurant, wat een tijdsverspilling!!

Gelukkig krijgen we daar wel meteen een leuke tafel en hebben er een werkelijk voortreffelijk maal. Met zijn vijven delen we de calamari vooraf en delen drie verschillende kipgerechten als hoofdgerecht. Ik verbaas me over de pittige smaak, die alle vier de kinderen blijken te hebben! De kip is super bereid, er zit geen slecht stukje aan, echt kwaliteit!

Het is vermakelijk zo met vier kinderen uit eten te gaan. Ik luister met plezier naar de conversaties en bedenk me, hoe groot ze eigenlijk al zijn, geen kinder menu meer nodig!

Als vier paar smekende ogen me aankijken voor een dessert, zwicht ik. Twee porties bananenloempia's worden gedeeld en verdwijnen als sneeuw voor de zon! Ik neem een paar kleine hapjes en snap, waarom ze dit dessert hebben gekozen, het is bijzonder lekker.

Net na zevenen arriveren we weer bij de Relay for Life. Congressman Tom Davis, zelf een ex-kankerpatient, overhandigt de medailles aan de andere patienten, "overlevenden" genoemd. Een voor een lopen ze naar voren, zeggen hun naam, de soort kanker, die ze hadden, en hoe lang ze kankervrij zijn.


Congressman Davis met een van de kanker"survivors"

Sommigen zijn pas kort geleden behandeld, een paar vrouwen zijn nog kaal, ik krijg een brok in mijn keel. Wat een leed toch, deze ziekte, en ik moet weer aan Wendy denken, die zich zo vreselijk dapper door haar behandeling heen slaat.

Als alle medailles zijn uitgereikt lopen de survivors een "victory lap" rond het track. "I will survive" speelt en alweer moet ik echt slikken om niet te gaan huilen. Vooral bij het zien van meisjes, die een huilend vriendinnetje troosten. En als Leah en Janet arm in arm langslopen. Hoe moeilijk moet het ook zijn voor de kinderen, als een van hun ouders door deze ziekte getroffen wordt!


Leah en Janet komen elkaar omhelzend over de "finish line"

Ook de meisjes en zelfs de anders zo stoicijnse tienerjongens zijn duidelijk onder de indruk. Er hangt ook zo'n sfeer van saamhorigheid!

Langs de rand van het track staan honderden luminaria (een papieren zakje met een waxine lichtje erin). Rick en ik hebben er dit jaar twee gesponsord: een voor Ricks moeder, die in februari 2001 aan longkanker overleed en een voor Wendy. Nu is het zaak ze te vinden, want er staan er ontzettend veel!


Het kaarsje voor Wendy



Maar dan opeens ziet Rick het eerst Wendy's naam staan. En een paar zakjes verderop staat de naam van mijn schoonmoeder. Weer even slikken, bekenden tussen al die namen van kankerslachtoffers te zien. Maar wel erg mooi en ik vind het jammer, dat ik ze niet verlicht zal zien. Die ceremonie is te laat voor Saskia en Tabatha. Hopelijk lukt het Rick er goede foto's van te nemen.


En zo staat hij in de ellenlange rij



Vanavond zal het woord HOPE op de tribune verlicht zijn, met Wendy's kaarsje op de voorgrond



Het kaarsje voor Ricks moeder

Na nog een laatste bezoek aan de Pink Panthers tent, die inmiddels mooi versierd is, nemen we afscheid van de groep. Katja heeft het allemaal goed voor elkaar, haar team heeft hun doel met $1441 overtroffen!


Etenstijd bij de Pink Panther tent

Op weg naar de auto kopen de meisjes nog lichtgevende tanden (alles gaat naar het goede doel) en dan neem ik een moe stel kinderen mee naar huis. Katja en Rick zullen morgenochtend vroeg pas thuiskomen. Hopelijk wordt het vannacht niet zo koud!

Na Charlie thuis te hebben afgezet en Tabatha's logeerbenodigdheden te hebben opgehaald, zijn we net na negenen weer thuis. Cosmo begroet ons, zoals altijd, heel enthousiast. Als ik hem aai, voel ik een bobbel in zijn nek, zo'n beetje tussen zijn schouders. Ik ben er vrijwel zeker van, dat die er eerder niet was.

Nu maak ik me natuurlijk weer vreselijke zorgen hierover! Het is een bobbel, hij beweegt mee als je hem aanraakt. Nu weet ik wel, dat het van alles kan zijn. Een van de honden kan hem gisteren harder hebben gebeten of hij kan zich hebben gestoten.

Maar ik kan toch niet wachten tot maandag, als de dierenarts het kan zien. Na vanavond zeker gaan mijn gedachten meteen naar een tumor, maar die komt toch niet zo opeens opzetten? En in een puppy van bijna zeven maanden is dat toch ook niet gewoon? Hoop ik! Natuurlijk gebeurt dit weer midden op het weekend, het liefst zou ik er meteen naar laten kijken. Help allemaal even hopen, dat het niets ernstigs is, alsjeblieft!