In Ocala, Florida

Gisteravond zijn we laat gaan slapen. Katja bedacht zich namelijk om middernacht, dat ze het deurtje van de hamsterkooi niet goed dicht had gedaan. Hierdoor moest ze Leah bellen, die door het donker ons huis binnenging en het deurtje vastzette. Om kwart over twaalf hadden we eindelijk rust en de hamster is hopelijk veilig van drie jagende katten.

Ondanks het late uur ben ik om half acht weer klaarwakker, na heel raar gedroomd te hebben. De rest ligt nog in diepe rust. Ik doe mijn ochtendoefeningen en neem alvast een douche.

Dan pas gaat Ricks wekker. Binnen een half uur zijn Rick en ik helemaal klaar en brengen de bagage vast naar de auto. Als we terugkomen zijn de tieners gedoucht en we gaan gezamenlijk naar beneden om van het (inbegrepen) ontbijt te genieten.

Embassy Suites is wat dat betreft heel goed. Je kunt een omelet met allerlei ingredienten bestellen, eieren op allerlei manieren gemaakt, pancakes, wafels, worstjes, bacon, muffins, bagels, fruit en meer.

Mijn keuze valt op een omelet met allerlei groentes en jalapenos, een bakje grits en een grapefruit. Je weet, dat je in het zuiden bent, als "grits" een deel van het ontbijt uitmaakt. Het is een soort griesmeelpap, die ik alleen lekker vind met zout en peper.

Ook door het accent van de mensen, die we horen praten, wanen we ons bijna in het buitenland. Het valt me op, dat ik hen veel beter versta, dan Rick. Waarschijnlijk omdat ik jarenlang allerlei accenten heb gehoord als reisagente.

Om half tien rijden we weg uit Charlotte, via de interstate 85 in zuidelijke richting. Ik neem de eerste rij etappe voor mijn rekening. Zo vroeg in de ochtend voel ik me nog het best. Het is druk, maar toch rijdt het lekker door.

Al snel rijden we de grens met South Carolina over. Het landschap is hier heel bosrijk, maar ook wat saai. Van de hogere bergen in Virginia zijn we nu in glooiend landschap beland, dat steeds vlakker wordt. Op een gegeven moment komen we langs een enorme Perzik Watertoren! Jammer, dat ik rijd, anders had ik zeker een foto genomen. Maar ik heb er online ook een gevonden.


Het is hier flink warm, al gauw meer dan 30 graden! Katja wil ook heel graag rijden en na een benzine stop gaat ze het proberen. Na wat onwennig invoegen gaat het prima.

De eerste mijlen zeg ik haar nog, wanneer het goed is om in te halen, maar al gauw doet ze het helemaal zelf. Dit is waardevolle training, want over een jaar zal zij (zeker als ze naar Virginia Tech zal gaan) urenlang op de interstates doorbrengen.

Katja rijdt anderhalf uur, van South Carolina Georgia in, en dan krijgen we allemaal trek. Zo'n vijftig mijl van Atlanta vinden we een Zaxby's. Dit is een keten, waar we nog nooit van gehoord hebben. Het ziet er leuk uit en ze verkopen allerlei kipgerechten.

Mijn "blackened" (zuidelijke specerijen) gegrilde kip salade is erg lekker! Ook de anderen smullen van hun maal. Het is weer eens wat anders, dan de geijkte drive thru!

Rick neemt nu het stuur over en leidt ons bekwaam door het wel heel dicht verkeer bij Atlanta. Hier komen we een aantal keren in de file te staan en we zijn niet eens zo dicht bij de stad. Ook hangen er borden met "smog alert". Het lijkt ons bijna drukker, dan in ons gebied, hoewel dat nauwelijks mogelijk lijkt. Uiteindelijk komen we op de interstate 75 terecht, die ons naar Florida zal brengen.

Gelukkig laten we de files al snel achter ons en schieten lekker op. Bij de volgende pit stop wil Saskia graag een aardbeien milk shake van McDonald's. Een paar minuten later horen we achterin: "Eeewwww!" Er komt groene vloeistof uit de milk shake, die roze zou moeten zijn.

Allerlei mogelijkheden van wat dat zou kunnen zijn passeren de revue. Eerlijk gezegd zou ik, als ik Saskia was, geen zin meer hebben hierna. Ik word althans misselijk bij het horen van sommige suggesties!

Bij de McDonald's drive thru zegt het meisje met een sterk zuidelijk accent: "Oh, dat komt door onze nieuwe Shrek shake!" Rick en de kinderen hebben tot mijn grote verbazing niets verstaan van wat ze zei! Ik verstond het prima! Nanana (ok, dat zei ik niet, maar ik dacht het wel).

Hier hebben we toch wel heel hard om moeten lachen. Want Shrek is natuurlijk vies en vieze dingen waren beslist als eerste op de lijst van mogelijkheden, toen het groene werd ontdekt. We krijgen een perfect roze milkshake terug en Saskia is tevreden.

Onderweg zien we eindeloos veel perzikboomgaarden en billboards voor perzik boerderijen en markten. Ook pecans zijn iets, waar Georgia bekend om is en ook daarvan zijn er volgens de borden veel te koop.

Maar wij, of althans Rick, racen verder. Rick kan niet wachten tot we in Florida zijn! Ik chat intussen met een groep Nederlandse vrouwen. Net een theekransje, al is het voor hen later op de avond.

Eindelijk om een uur of zes (alle Nederlandse dames liggen dan alweer op een oor, want het is voor hen middernacht) gaan we de grens met Florida over. Dit wordt enkel aangeduid door een saai groen met wit bord, dat "Florida State Line" verkondigt. Maar we zien meteen een palmboom, dat maakt het onmiddelijk tropisch!

Vroeger stond daar een enthousiast bord met "Welcome to Florida, the Sunshine State". Maar wij denken, dat die is weggehaald, omdat alle toeristen stopten voor een foto.


Nu kun je die een paar mijl verderop maken bij het "Welcome Center" (dat er heel modern uitziet). Ik ben de enige, die het groen met witte bord opvalt, de rest is in Florida voor ze het weten, al hebben ze al mijlenlang gezeurd van "wanneer zijn we er nou?".

Rick heeft vorig jaar zijn leven al gewaagd voor het bord langs interstate 95, dus vandaag rijden we voorbij het Welcome Center. Optimistisch als Rick is verkondigt hij, dat we binnenkort gaan eten.

Muziek voor mijn oren, want mijn maag knort alweer. Op zulke dagen eten we drie maaltijden met vrijwel geen tussendoortjes. Maar Florida is ook weer een enorme staat met veel lege gebieden. Wel zien we allerlei mooie koeien met hun kalveren en witte vogels, die er ook bij zijn.

Pas zo'n vijftig kilometer later vinden we een gebied met allerlei ketens bij Lake City. Onze keus valt om te beginnen op Texas Roadhouse. Daar zien we echter de rij wachtenden al uit de deur komen! Jammer, want wij hebben er geen in de buurt en het is altijd lekker eten als we op reis zijn.

Even verderop zien we een Ruby Tuesday's. Ook dit is meestal een prima restaurant, dus we proberen het hier weer. Gelukkig krijgen we nu meteen een tafel en het is niet eens zo heel koud (in het zuiden zijn de restaurants vaak ijzig binnen).

We bestellen allemaal de salad bar. Daarbij neem ik de crabcake sandwich. Die crabcake is super, grote stukken crab. Ook hun frietjes zijn erg lekker. Al met al een goede maaltijd met fijne bediening en absoluut niet duur (mijn maaltijd kostte $13).

Optimistisch als Rick is belooft hij de kinderen, dat we binnen het uur in ons hotel zullen zijn. Maar dan blijkt heel Gainesville vol te zitten. Oeps! Het ene na het andere hotel geeft nul op het rekest.

Na de derde exit met volle hotels rijden we opeens weer niemandsland binnen! Echt niemandsland, het is aardedonker, alsof er niemand woont (is waarschijnlijk ook zo).

Voorzichtig opper ik, dat Ocala misschien toch de beste bestemming is (34 mijl verderop, niets is hier om de hoek!). Rick wil nog geloven, dat we onderweg iets vinden, maar ik krijg gelijk (zoals altijd, hi hi).

In Ocala vinden we de Residence Inn, waar we nu zijn neergestreken. De kinderen hebben ieder hun eigen bed en Rick en ik delen een king size. Morgen hebben we geen haast, want de check in is pas om 15 uur! We zijn zo'n drie uur weg van onze bestemming.