Denk je, dat het een rustig dagje zal worden...

Als ik wakker word, zie ik, dat het buiten bewolkt is. Het is meteen een stuk minder makkelijk om op te staan! Maar ik heb met Mary Ellen afgesproken om negen uur te gaan hardlopen, dus hijs me om half negen het bed uit.

Cosmo heeft werkelijk een flinke blaas, want hij ligt nog (letterlijk, een grappig gezicht, met zijn tong uit zijn bek) op een oor. Maar buiten plast hij twee keer enorm. We hebben daar geluk mee, want andere mensen, die we kennen, met een border collie van zijn leeftijd, moeten er iedere dag al om half zeven uit.

Gauw eet ik ontbijt, drink een kop koffie en doe mijn ochtendoefeningen. Mary Ellen klopt, zodat ze de rest van het gezin niet wekt. Het begint net te regenen, al is het maar gedruppel. We besluiten een baseball cap op te zetten, die helpt het water uit de ogen te houden.

Halverwege ons parcours (we houden ons vandaag aan de geijkte vijf kilometer, die we vaak lopen) wordt het droog. Het is nog erg vochtig en ik doe die pet af, veel te warm!

We lopen iedere keer weer beter, onze tijd is dit keer 29 minuten. Helaas heb ik wel nog erge last van mijn been, als dat probleem er niet zou zijn, weet ik zeker, dat ik sneller zou lopen.

Thuis ligt alles nog in diepe rust (behalve Cosmo). Hem neem ik mee naar het hondenpark. Het is beduidend koeler buiten, dan gisteren, dus ik hoop, dat er heel wat honden zullen zijn.

Maar er is tot onze teleurstelling niemand. Ik weet, dat Ray, de "dog walker", iedere dag rond deze tijd komt en inderdaad rijdt zijn rode truck zo'n tien minuten later de parkeerplaats op. Cosmo gaat gelijk naar het hek om te begroeten.


Dixie en Cosmo in afwachting van nieuwe vriendjes

Vandaag heeft Ray drie honden mee. Dixie, zijn eigen Shiloh herder, Ranger, die hij ook iedere dag mee heeft en Cloe, een lieve Engelse setter. Cosmo is meteen in de zevende hemel.

En daarna komt hond na hond binnen! Om half elf rennen er tien honden rond! Ray zegt grappend, dat hij aan het werk is, maar wat doen wij daar allemaal zo midden op een woensdagochtend. Ik verbaas me er inderdaad ook wel over. Maar er zijn studenten en gepensioneerden en thuisblijfmoeders, zoals ik.

Cosmo heeft in ieder geval zoals altijd de tijd van zijn leven. Zijn speelkameraadjes van vandaag zijn 4 maanden oude Argentijnse Dogo puppies. Een vrouwtje en een mannetje, ze zijn schattig!


Cosmo met Ranger en de twee "dogo" puppies

Intussen probeer ik Cosmo ook te leren wel naar me toe te komen, als ik hem roep, ook al is hij aan het spelen. De trainer adviseerde snoepjes. Die bied ik aan en binnen de korste keren heb ik zeven honden om me heen staan, iedereen, behalve Cosmo!

Even later komt hij toch maar even kijken, krijgt zijn snoepje en mag dan verder spelen. Zo denkt hij niet meteen, dat ik hem weghaal uit zijn spel, als ik hem roep. Na meer dan een uur spelen is hij helemaal uitgeput en is het makkelijk hem weer aan te lijnen.

Thuis is alleen Saskia op, dus ik bonjour de anderen nu ook uit bed. Saskia had gisteren weer last van haar ingewanden, dus vandaag is ze op een yoghurt, wit brood en rijst dieet. Bij Giant haal ik gauw yoghurt voor haar, want Cosmo eet die ook en hij is bijna op.

De lunch eten we buiten en van de wolken van vanochtend is niets meer te merken. De lucht is stralend blauw, het is 27 graden en er staat een verkoelend briesje uit het noorden. Dat laatste doet me ook besluiten niet te gaan zwemmen. Ik ben echt iemand, voor wie het superwarm moet zijn om me in het water te begeven!

Na mijn douche haal ik de tassen en koffers te voorschijn en begin alvast in te pakken voor Saskia en mezelf. De anderen zullen mij hun kleding later geven. Die van Katja en Kai zitten nog in de was, die ik maar ben begonnen (is eigenlijk Katja's taak). Maar zij zal Leah na vandaag tot eind augustus niet zien, dus ik laat ze maar lekker samen zijn.

Na het inpakken installeer ik me lekker op het deck met mijn laptop, het lijkt alsof ik een heerlijke lange, rustige middag voor de boeg heb. Kai en Charlie spelen op de computer boven, Saskia en Kaylee spelen Sims beneden.

Om kwart over twee hoor ik opeens allerlei sirenes aankomen. Het geluid blijft maar doorgaan, dus ik bedenk me, dat er vast iets ergs gebeurd moet zijn.

Als ik boven de was in de droogtrommel doe, zie ik tot mijn ontzetting een ambulance voor onze brievenbus staan en daarachter een brandweerwagen en drie politieauto's (twee "undercover" en een Fairfax County wagen (dat is al vreemd, want dit is de jurisdictie van de Vienna politie)).

Terwijl ik mijn voortuin in loop zie ik in de hoek van mijn oog mensen aan de zijkant van ons huis. Er ligt een heel erg bebloede vrouw hard te huilen. Ik vraag aan de EMT, die erbij zit, wat er gebeurd is (ik vreesde heel erg een kind uit de cul de sac daar aan te treffen, dus stond echt te trillen). Hij vraagt of ik haar ken en als ik ontkennend antwoord, zegt hij: "Can you give her some privacy, then".

Net of ik een ramptoerist ben! Ik antwoord, dat dit mijn voortuin is en dat je niet iedere dag een ernstig gewond iemand daar hebt liggen!!! Hij zegt, op een ongeduldige toon, dat ik maar met de politie moet gaan praten.

Dan zie ik mijn buurvrouw, Jennifer, staan, die vertelt, dat de vrouw bij haar heel hard op het raam heeft geklopt, maar dat ze haar deur niet open wilde doen. Ze heeft twee kleintjes en zag niet, dat de vrouw zo gewond was. Ze dacht, dat ze misschien dronken was (en eerlijk gezegd was dat ook mijn eerste gedachte, toen ik haar daar zo zag liggen). Ze heeft wel de politie gebeld (gelukkig!).


De scene, die ik van boven af zag (door de webcam genomen)

Later komt er een politieagent hier vragen, wat ik gezien heb. Tja, niets dus! Ik zat achter het huis en daar zijn we omringd door bomen. De ambulance is inmiddels met gillende sirenes vertrokken.

Op mijn vraag of het een hit and run was, antwoordt hij, dat ze passagier was in een auto, die al allerlei "incidenten" had veroorzaakt in Tysons Corner (auto's van de weg geduwd en aangereden e.d.) en dat zij daar niet meer bij wilde horen. Toen hij dus in deze buurt langzamer ging rijden (nog steeds 35mph!) heeft ze zich voor onze cul de sac uit de auto gegooid. Hij zegt, dat ze zwaargewond is, maar niet levensbedreigend.

Phew, denk je lekker een middagje rustig van het prachtige weer te genieten! Maar Goddank was het geen kind uit de buurt!!! Nu ik weer wat bij mijn positieven ben, realiseer ik me, dat ik haar heb horen huilen en jammeren in onze voortuin.

Net voordat ik de sirenes hoorde, hoorde ik vreemde geluiden, maar ik dacht, dat het spelende kinderen waren. Het waaide nogal hard, dus het geluid werd veranderd, denk ik. Achteraf ben ik blij, dat het de EMT was, die haar eerst vond. Ik vond het met die man erbij al schokkend genoeg, dat er zo'n zwaar gewonde vrouw in onze voortuin lag!

Toen iedereen weg was ben ik online gaan kijken of ik iets over het verhaal terug kon vinden. Maar tot dusver is er niets te vinden. Ik stond echt te trillen op mijn benen, vooral ook, omdat ik vreesde, dat het een bekende was. En nu staat het beeld van die bebloede, zwaar gewonde vrouw constant op mijn netvlies gegrift! Hopelijk is die chauffeur ook gevonden, doodeng, allemaal!

Rick belt om vier uur, dat hij geland is. Weliswaar 45 minuten vertraagd, maar hij heeft nog geluk. Vanwege een complete computer crash van United Airlines waren hun vluchten in het hele land ernstig vertraagd of zelfs gecanceled!

Het is zulk lekker weer, we eten buiten en computeren buiten! Morgen zullen we rond het middag uur vertrekken voor onze reis naar het zuiden. De laptops gaan mee en we hebben waarschijnlijk internet. Als dat zo is, houd ik iedereen natuurlijk op de hoogte! Zo niet, dan tot 1 of 2 juli!