Op doorreis in Charlotte, North Carolina

Alweer ben ik veel vroeger klaarwakker, dan ik eigenlijk zou willen. De zon schijnt door de lamellen en er is nog zoveel te doen, voor we op weg gaan vandaag! Het is alweer heerlijk weer en niet vochtig. Ik doe mijn gewichten routine dus lekker op het deck.

Na de cereal en een kop koffie neem ik Cosmo mee naar het W&OD pad. Onze laatste wandeling in tien dagen, ik zal hem echt missen! Ik heb nog wel gezocht naar huisjes in Florida, die honden toestaan, maar die zagen er niet echt lekker uit!

We lopen anderhalve mijl naar het westen, ik met mijn acht pond gewichten, zodat ik ook nog het gevoel heb wat krachttraining te doen. Wat is het pad groen! Het lijkt werkelijk wel een jungle! Coso geniet en ik ook!

Na een uurtje zijn we terug bij de auto. Iedereen is thuis inmiddels wakker en hard aan het inpakken. Omdat ik gisteren al het leeuwendeel heb gedaan hoef ik enkel te douchen en mijn toiletspullen in te pakken.

Saskia is ook al klaar, dus samen werpen we ons op om Cosmo weg te brengen. Het is even slikken met afscheid nemen, maar hij gaat graag mee en ze zullen drie keer per dag met hem wandelen.

Op de terugweg halen we snacks en drinken bij Safeway en lunch voor Rick en mij bij Subway. Alles is inmiddels ingepakt en Rick en ik laden de tassen in. Ook doen we dit keer een paar tassen bovenop de auto. Met zijn vijven heb je heel wat bagage en de Windstar heeft eigenlijk maar bar weinig ruimte daarvoor.

Om kwart over twee rijden we onze oprit af. Ik begin met chaufferen, zodat Rick nog wat werk kan verrichten. We hebben besloten de meest westelijke route te nemen om vakantie verkeer op de altijd drukke interstate 95 te vermijden.

Wie met ons mee wil “rijden” kan op de kaart interstate 66 opzoeken, die ligt vlakbij ons huis en we rijden die tot het einde in westelijke richting. Na een paar korte stukjes langzaam rijdend verkeer kan ik het gaspedaal flink intrappen!

Met een snelheid van zo’n 120 km per uur schieten we lekker op. Een uurtje later rijden we interstate 81 op in zuidelijke richting. Die zullen we voor meer dan 200 mijl volgen.

Dan word me weer helemaal duidelijk, hoe enorm groot Virginia toch is! Op het moment, dat ik dit schrijf zijn we al vijf uur onderweg en nog de staat niet uit (ok, nog 19 mijl te gaan, maar toch!).

Interstate 81 is prachtig, hij loopt hier door de Shenandoah Vallei en we hebben zicht op de Blue Ridge bergen, die er van hieruit ook blauw uitzien. We komen langs velden met gewassen en overal staan koeien en stieren. Hier is het land niet verdeeld in weilanden, ieder stukje gras op de heuvels wordt benut. Grote graan- en melksilos laten zien, waar de boerderijen zijn. En een enkele mooie, oude rode schuur geeft het landschap karakter.

Na twee uur rijden maken we een pitstop bij een van de Rest Areas. Het valt me op, hoe schoon de wc’s hier zijn. Ook trekken ze automatisch door en reageren de zeepdoos en de kraan op onze handbewegingen. Binnen tien minuten zitten we weer in de auto en gaan verder naar het zuiden.

We rijden langs Roanoke en langs Blacksburg, het stadje, waar Virginia Tech is gelegen. Het is toch een goede vier uur rijden hierheen, dus als Katja hier gaat studeren zit ze ook niet om de hoek!

Maar wat een prachtige omgeving! De natuur is hier adembenemend en ik voel me weer heel bevoorrecht om in deze staat te wonen.

Inmiddels is het etenstijd voor zowel de mensen als de van. We besluiten eens een kijkje in Radford te nemen, omdat daar ook een universiteit ligt. Het blijkt echter een nogal saai stadje met veel tanning salons en tattoo parlors, maar geen leuke restaurants.

Gelukkig vinden we net buiten het stadje een Applebee’s, waar iedereen het eten wel lekker vindt. Ze hebben daar een Weight Watchers menu, dat super lekker is! Katja kiest er de teriyaki steak en garnalen spiesjes van en ik de tilapia met salsa en broccoli. Heerlijk!

Met volle buiken en een volle tank zetten we onze reis voort. Ons einddoel wordt Charlotte, North Carolina. Vlak na Radford draaien we de interstate 77 op. Deze weg is ronduit leeg!

Rick en ik zijn het er over eens, dat deze route ons heel goed bevalt. Hij is wel (een stuk) langer, dan de directe route over I-95, maar een stuk minder stressvol. Plus de omgeving is prachtig met sterk afwisselend landschap. Mapquest geeft aan, dat we op deze manier slechts 25 mijl hebben omgereden!

Zo’n twintig mijl voor Charlotte bel ik eerst de Homewood Suites. Die is helaas vol. De Embassy Suites, daarentegen, heeft nog wel plaats. We krijgen een ruime suite, hoewel de “dubbele” bedden wel erg smal zijn. Gelukkig liggen er fluwelen spreien op, die Kai en Saskia als matras gebruiken. Zo hebben Rick en ik ieder een bed voor onszelf. Hopelijk slapen we zo allemaal goed!