Familie bezoek

Zondag

Om kwart voor zeven komen Katja en Rick doodmoe thuis van de Relay for Life en duiken gelijk hun bed in. Die zullen we de komende uren niet in het land der levenden treffen! Ik doe het ze niet na, een hele nacht opblijven en lopen voor een goed doel, ik ben beretrots op ze! Wat een inzet! Ik ben benieuwd hoe Danielle, de dochter van Karin, het heeft ervaren, maar dat zullen we donderdagmiddag wel horen.

Nog wat foto's, nadat wij vertrokken:


Janet laat trots het spandoek met haar naam en die van vriendinnen erop zien



Het woord HOPE staat duidelijk op de tribune





En aan de overkant staat CURE



Wendy's kaarsje in het donker (wel met Ricks flits aan, geloof ik)

Zelf ben ik al vrij vroeg op, opgewonden, dat mijn zusje en haar gezin vandaag hier komen. Helaas belt David, mijn zwager, op, dat Ayesha met hun zoontje Stefan naar het ziekenhuis is gegaan. Dat is schrikken!

Stefan werd rillend wakker met erge buikpijn. Het leek in de omgeving van zijn blindedarm te zitten en dus wilden ze geen risico nemen. Het wachten is dus op een telefoontje van Ayesha en David zal ons op de hoogte houden.

Met Mary Ellen ga ik om half tien hardlopen. Alleen krijgt zij halverwege een flink kramp in haar kuit en we lopen de tweede helft gewoon. Hopelijk heeft ze geen spier gescheurd!

Thuis is het stil, iedereen slaapt. Dan belt mijn zusje vanuit Fairfax Hospital. Stefan voelt zich gelukkig beter, de pijn is weg en hij heeft honger. Er is bloed afgenomen en ze wacht nog op dat resultaat. Een ultrasound liet niets zien en nu willen ze eigenlijk ook nog een cat scan gaan doen.

Ayesha zegt, dat haar moederinstinct haar ingeeft, dat Stefan echt geen blindedarmontsteking heeft. Ze gaat dus vragen om niet nog een (onnodige) test te doen op het kind. Ze belooft zo snel mogelijk weer te bellen.

Intussen maken wij een heel rustige zondag door. Deze verlate komst van de familie zorgt er wel voor, dat Katja en Rick meer broodnodige rust krijgen. Saskia vooral vraagt om de haverklap, wanneer haar neefje en nichtje nu zullen komen.

Eindelijk, om een uur of twee, belt Ayesha weer. Ze zijn uit het ziekenhuis en er is (gelukkig) niets gevonden in Stefans bloed. De dokter dacht, dat hij misschien iets onder de leden heeft of aan het verwerken is.

David moet op zakenreis naar San Francisco, dus die zien we helaas niet meer. Nu ben ik helemaal blij, dat ze gisteren ook nog langs zijn geweest, want als je 500 mijl van elkaar verwijderd woont, is elke minuut samen kostbaar.

Om een uur of vijf komen Ayesha en de kinderen eindelijk hier. Ze hebben zeker een bewogen weekend achter de rug! We besluiten lekker met zijn allen te gaan eten bij Gordon Biersch. Dit restaurant is uitermate geschikt voor kleine kinderen, het is er luid en ruim. 


Kai ontpopt zich als de perfecte babysitter! Wat is die lief met kleine kinderen, zeg! Die kant van hem krijgen we niet veel te zien en helaas vindt hij het niet leuk om bij andere mensen thuis te zijn. Anders zou er voor hem een goudmijntje aan babysit-baantjes openliggen. Alle kleintjes zijn zonder uitzondering dol op hem.

We delen een paar super lekkere voorafjes: gefrituurde artisjokharten (Ayesha en ik vinden die heerlijk, de rest niet), tapas met knoflook, bruschetta en hummus en potstickers. Een lichte salade met gegrilde tonijn is daarna zelfs eigenlijk nog te veel.

Thuis spelen de kinderen, dat de stukken eraf vliegen. Eerst is het in de tuin, waar de vuurvliegjes ruimschoots te vangen zijn. Dit is volgens mij een zomerse bezigheid van ieder Amerikaans kind. Ik probeer ze te fotograferen, maar de lichtjes zijn niet lang genoeg aan.

Binnen haalt Saskia haar American Girl pop voor Natalya en Stefan bouwt van alles met Kai's Lego's.

De volwassenen liggen allemaal al op de bank en de kinderen vertonen geen vermoeidheid. Maar om elf uur is het toch echt tijd om naar bed te gaan. Binnen het kwartier is het hele huis in diepe rust. Als David vijf minuten later belt om te zeggen, dat hij goed in San Francisco is aangekomen, slapen alle kinderen al!

Maandag

Tot mijn verbazing zijn Ayesha en de kinderen nog niet op, als ik om tien over half acht opsta! Dat moet betekenen, dat ze hier wel heel goed geslapen hebben. Ayesha beaamt dat en heeft nu spijt, dat ze niet tot morgen blijven. Maar we maken plannen voor een volgend bezoek hier ergens in juli.

Katja is nog thuis, de senioren hebben allerlei graduation voorbereidingen en zij hoeft pas om 12 uur op school te zijn. Met Ayesha, de kleintjes (zo schattig, Saskia hand in hand met Natalya!) en Cosmo lopen we naar Saskia's school.

Trots stelt Saskia haar neefje en nichtje voor aan Mrs. Esterson. Die vertelt op haar beurt dan weer trots aan Ayesha hoe Saskia "hun" vice president is. Zo leuk, hoe duidelijk het is, dat zij ook Saskia zo waardeert!

Het naderende afscheid van een leerkracht, die nu je kind goed kent en apprecieert en met wie je een goede relatie hebt opgebouwd, vind ik ieder jaar weer moeilijk. Het enige jaar, dat ik daar geen moeite mee had, integendeel, was twee jaar geleden tijdens Saskia's moeilijke derde klas jaar!

Terwijl Ayesha een douche neemt, pas ik op haar kinderen en probeer intussen een halfhartige gewichtenroutine te doen. Stefan en Natalya zijn er helemaal door gefascineerd en Natalya (die voor een tweeeneenhalfjarige bijzonder goed praat) vraagt, wat ik doe. Stefan antwoordt voor mij: "She's liftweighting", zegt hij, met overtuiging. Ik vind dat zo schattig, dat ik het er maar bij laat.

Met kleintjes duurt het allemaal wat langer, maar precies om tien uur komen we bij Petsmart aan. Ayesha en de kinderen komen kijken naar Cosmo's tweede "graduation".

Hij "promoveert" naar de intermediate klas. Die zal waarschijnlijk deze herfst van start gaan, al mogen we gedurende de zomer ook zomaar komen binnen vallen. Ik vind Carol een fantastische trainer, dus ga zeker door met de klassen!

Bij binnenkomst begroet Cosmo iedereen natuurlijk weer heel enthousiast. Ik vraag Carol, de trainer, om de bobbel in zijn nek te voelen en zij denkt, net als Kelli (Tabatha's moeder, die ook hondenkapster is) gisteren, dat het een deel van een spier is.


Een goed overzicht over hoe het klasje er op een "gewone" dag uitziet (Ayesha fotografeerde)

Misschien een knoop, maar het doet hem geen pijn. Beiden raden aan tenminste een week te wachten, voor ik de dierenarts ernaar laat kijken (die is meteen zo duur en ze denken niet, dat het wat ernstigs is, wat al geruststellend is voor mij).

De hondenles wordt heel leuk, de kinderen vermaken zich prima, vooral met de toy poedels Guinness, Lucille en Charlie. Maar ook de andere honden krijgen veel knuffels.

Ze helpen de hoedjes op de honden houden en als er door de tunnel en over de blokken en door de hoepel gelopen moet worden. Natalya gaat iedere keer als er een hond door de tunnel moet met haar beentjes open bij de opening zitten. Grote lol, als de hond er dan aankomt!


Na de les koop ik benodigdheden voor Cosmo. De kinderen mogen intussen een speeltje voor hun hond, Leila, uitkiezen. Na wat gekibbel worden het twee balspelletjes.

Op de terugweg besluiten we de kinderen lunch te geven (en onszelf ook), McDonald's is op de weg terug. Maar Ayesha heeft mijn vader beloofd daar om kwart voor twaalf te zijn. Aangezien het nu half twaalf is, gaat dat niet lukken.

Ze belt hem met de (zeer optimistische in mijn ogen) mededeling, dat het twaalf uur gaat worden. De kinderen (en Katja, die nog gauw thuis lunch wil eten) bestellen Happy Meals (een kip nuggets (voor Natalya), een hamburger (die Cosmo uit Stefans handjes eet!) en een cheeseburger voor Katja). Ayesha neemt een kip snack wrap en ik natuurlijk een Asian Salad.

Gauw pakt Ayesha thuis haar koffer en andere spullen in de huurauto. We nemen afscheid en bespreken, dat ze ergens in juli weer zal komen. Ik zal de logeerkamer laten, zoals hij is. Hopelijk wordt dat plan bewaarheid, want eigenlijk zou ik willen, dat mijn zusje, David en de kinderen in onze buurt woonden!

Of het de drukte van het weekend is, of het gebrek aan sporten als gevolg daarvan, maar ik heb vandaag veel pijn. Het is heerlijk weer en ik besluit te gaan zwemmen. Saskia heeft Laura te spelen en de meisjes hebben (althans nu) geen zin in het zwembad.

Het is lekker rustig, als ik aankom, en ik trek veertig baantjes (een kilometer) in minder dan een half uur! Het helpt erg met de spierpijnen en ik vind, dat ik nu lekker lezen in een ligstoel heb verdiend. Mijn nieuwste Fitness heeft weer heel wat nieuwe sport adviezen!

Saskia belt, of zij en Laura toch naar het zwembad mogen. Nou, vooruit dan maar! Dan belt Kai, hij wil ook gaan zwemmen. Zolang Cosmo maar in de achtertuin blijft, want die bijt op het moment alles stuk!

Ook Katja en Leah besluiten te gaan zwemmen, dus nu is het hele gezin, minus Rick aanwezig. Ik duik er zo af en toe nog in, het water is echt lekker. Maar dan is het tijd om terug naar huis te gaan.

Saskia moet om half zeven weer op school zijn. Zij zingt in het koor en het concert is vanavond. Inmiddels heb ik een fikse hoofdpijn en het vooruitzicht om naar jankende violen en valse trompetten te luisteren voor een uur trekt me absoluut niet.

We bestellen pizza van Pizza Hut, want die komen het snelst. Saskia vindt het niet erg als ik niet mee ga, ik heb tenslotte al het hele jaar Artsmart gedaan en de artshow voorbereid.

Rick gaat wel luisteren met foto- en filmtoestel mee. Intussen belt Annemarie en klets ik lekker aan de telefoon. Anderhalf uur later zijn Rick en Saskia terug. Alles is goed gegaan, maar ze hebben haar Artsmart kunstwerken niet bekeken!!! Argh! Nou ja, ik weet wat die zijn en zij weet, dat ze het hele jaar prachtige kunstwerken heeft gefabriceerd.

Een paar foto's, die Rick heeft gemaakt:


Saskia is in de middelste rij, precies onder de basketbalmand



Saskia is precies in het midden

We zijn allemaal doodmoe, nog een week en het is zomervakantie. Toch zijn al deze einde van het schooljaar gebeurtenissen ook leuk. Ik kon alleen even de energie niet opbrengen voor het concert vanavond. Veel ouders zijn daar niet bij en het leek Saskia niets te doen, waarom voel ik me dan toch zo schuldig?