Rustige stranddag

Met al mijn goede voornemens van gisteren sta ik maar een kwartiertje eerder op. Soms “moet” ik teveel van mezelf (gelukkig heb ik dat zelf ook wel door) en het ligt nog zo lekker in dat bed. Maar om half negen zit ik met mijn koffie en de computer op het balkon.

Petra MSN-t en we kletsen gezellig. Natuurlijk weet zij precies, waar wij zijn, want haar tante woont hier slechts 3 mijl vandaan. Al is het waarschijnlijk heel duur, ze belt me toch even op mijn mobieltje om de geluiden van de Golf van Mexico te horen.

Terwijl ik met haar praat, zie ik de eerste dolfijn voorbij zwemmen. En later, als we weer op MSN zijn nog een hele groep! Het blijft een fantastisch gezicht, maar vreselijk moeilijk te fotograferen, want ze komen boven en zijn dan weer verdwenen.

Om half tien is Rick ook op, hij komt met mij ontbijt eten en dan gaan we weer vijf kilometer lopen. Dit keer de andere kant op, naar het zuiden. Het is maandag en daardoor waarschijnlijk een stuk stiller op het strand.

Opeens zie ik links van ons een omheining. Daarbij staan bordjes, dat dit het nest van een Loggerhead schildpad is. Het doet ons aan Aruba denken, daar zijn de nesten van schildpadden ook overal omheind. Het lijkt me fantastisch een keer mee te maken, hoe de kleine schildpadjes de zee vinden! Maar dat gebeurt meestal midden in de nacht, dus de kans is miniem.

De rest van de weg vallen me onze mede-wandelaars op en dan doel ik op het gevederde soort (het menselijk soort is saai, dik, dun, noordelijk, zuidelijk etc., zo af en toe een Brits accent). Opvallend is, dat de vogels absoluut niet bang zijn van hun mede-tweepotigen!

Statige reigers wachten op hun prooi en laten mij rustig fotograferen. Een witte vogel met gele poten stevent voor ons uit, tot we hem inhalen. Er zijn meeuwen met zwarte koppen, “gewone” meeuwen en meeuwen met een prachtige oranje snavel.

De pelikanen trekken zich ook helemaal niets aan van ons en dan zijn er nog een aantal kleinere vogeltjes. Die vliegen boven het water, zien een vis, doen een kamikaze duik en voila!

Saai is de wandeling dus absoluut niet. Ook hier weer is de natuur, ondanks de vette roze tweepotigen, die hun zonnebrandcreme ontladen in het turquoise water van de Golf, prachtig (ok, wij dragen bij aan die roze tweepoten (minus het vet dan wel), ik kan het niet ontkennen).

Bij terugkomst zijn Kai en Saskia op en Rick zorgt ervoor, dat Katja ook gauw op is. We besluiten lunch te gaan eten bij Sonic (voor Katja dus min of meer brunch). Deze drive thru (of drive in, liever) is niet in ons gebied aanwezig.

We bestellen en dan komt een jongen op rolschaatsen de bestelling brengen. Ik moet zeggen, dat het eten erg lekker is en het menu gevarieerd. Weer eens wat anders, dan McDonald’s!

Op de terugweg stoppen we bij Walgreens om meer zonnebrandcreme te halen. Die gaat in deze zon zo op! En dan kijken we bij Wine and Spirits of ze er de witte chocolade Baileys hebben, die Petra en ik vorig jaar hier zagen. Maar, helaas voor Rick, ze hebben enkel de gewone, mint chocolade en caramel smaken. Misschien sloeg die witte chocolade niet aan, of zo.

Het plan is om verder de hele middag op het strand door te brengen. Saskia en ik gaan snorkelen en opeens zien we allemaal mensen op het strand onze richting op wijzen. We kijken om ons heen (ik denk, dat ze misschien een dolfijn zagen), maar zien niets.

Even later gaat Saskia kijken, waar de rest van het gezin blijft, en dan vertelt iemand op het strand haar, dat er een manatee (zeekoe) vlakbij ons zwom. Ze wilden, dat wij hem zagen, maar helaas hadden wij niets door. Saskia is er de hele middag teleurgesteld door, want de manatee is haar favoriete zeedier.

Kennelijk zwemmen ze op het moment vlak langs de kust, want in het zwembad vertellen een paar meisjes, dat ze in Clearwater met vier manatees hebben gezwommen!

Met Katja zwem ik twee keer op en neer naar de boei, dus vier honderd meter. Vanochtend was het water helemaal stil, maar nu staat er een flinke wind en zijn er heel wat golven. Het zwemmen in de zee is toch heel anders, dan in een zwembad.

Daar zwem ik zo een kilometer, maar 400 meter voelt zo al als een hele inspanning! Knap van Katja, dat ze dat ook zo volhoudt. Kai vond het een paar dagen geleden eigenlijk te ver om te zwemmen.

Na alle inspanning pak ik een stoel uit de verzameling van ons gastgezin. Naast het huisje is een opslagruimte vol met strandspeelgoed. We hebben al vaker een huisje gehuurd, maar deze slaat echt alles! Het is leuk ingericht en er is van alles voor ons gebruik!

De stoel plaats ik in de branding en lees er heerlijk voor meer dan een uur. Intussen graven Kai en Rick een diepe kuil, waar Saskia in gaat liggen. Maar Saskia wil niet begraven worden.

Daarvoor werpt Rick zich dus op. Binnen de kortste keren ligt hij onder het zand. Katja doet hem een gekke zonnebril op, de andere twee gieten water over zijn hoofd! Er worden allerlei foto’s gemaakt met Katja’s fototoestelletje. De kinderen genieten en het schiet door mijn hoofd, wat een leuke vader Rick toch is!

Tegen zessen gaan we terug naar het huisje om ons klaar te maken voor het avondeten. We hebben een reservering om kwart voor zeven bij Brewmaster’s. Dit restaurant ligt aan het (binnen)water, waar alle jachtboten doorheen komen.

We krijgen een tafeltje aan het water met een ontzettend lieve serveerster, zonder irritant te zijn. Aan het einde van de maaltijd vertel ik haar, dat het eten erg lekker was, maar haar service maakte het fantastisch. Ze zegt, dat dat haar dag goed maakt. Soms zijn er mensen, die echt alles doen om het anderen naar de zin te maken en zij is daar een van!

We genieten van onze maaltijd. Katja en ik delen een tonijn shashimi, super lekker! Kai neemt kip cordon bleu “ballen” en die smaken super (ik proef er een van). Als hoofdgerecht heb ik een kleine filet mignon “blue” (betekent vrijwel rauw) met gestoomde groentes. Super lekker!

Op tijd voor de zonsondergang zijn we weer terug. Tot onze verbazing barbecuen onze buren in onze oprit! Rick en Katja gaan nog even wat aloe halen, voor de verbrande lichaamsdelen, dus we hebben die plek nog niet nodig. Ik zeg niets, maar als Rick en Katja terugkomen is de grill verplaatst.

De zonsondergang lijkt niet veel soeps als we aankomen, maar uiteindelijk komt de zon als een felrode bal onder de wolken vandaan voor een spectaculaire ondergang. Vreemd genoeg lukt het me niet om die fel oranje, bijna rode kleur op de foto vast te leggen!

De meisjes en ik eindigen de dag met de film “Memoirs of a Geisha” (Katja heeft net het boek uit). Het blijft een mooie film. En zo eindigt een rustige dag aan het strand.

Overigens ben ik Verizon heel dankbaar voor de wireless kaart (ook al betalen we ervoor). Het internet in het huisje is kabel, maar te ingewikkeld en de wireless connectie is heel onbetrouwbaar!

Helaas ontbreekt de tijd met deze langzame internet connectie om ook foto's op te laden, ik heb er heel wat van onze gevederde mede"wandelaars", maar de connectie neemt uren en ik ben moe! Later, dus!