Alweer de laatste dag

Al had ik me gisterochtend voorgenomen om weer om half zeven op te staan, het is pas om acht uur, dat ik me uit mijn bed hijs. Epcot maakte wel erg moe!

Op het balkon drink ik mijn dagelijkse koffie en eet mijn bakje cereal. Als ik over het balkon kijk zie ik opeens een dolfijn heel dichtbij zwemmen. Ik ren om mijn fototoestel te pakken en ga het strand op. De dolfijn zwemt snel en het is leuk om te zien, maar geen fotografisch materiaal. Nou ja, niet al het moois in de wereld kan op film worden vastgelegd!

Onze overburen lijken vertrokken te zijn, maar daarvoor in de plaats is een gezin met een huilende baby gekomen. Het hoekhuis aan de overkant is nu ook bezet en daar verblijft ook een lawaaierig groepje. Jee, ik klink nu als een oude van dagen, maar gewoon rustig, zonder gegil, vroeg in de ochtend een kop koffie drinken vind ik toch niet te veel gevraagd (of wel?).

Deze week hebben we wel leuk contact met een familie uit Indiana. Zij hebben ook drie kinderen, 14, 16 en 18. En zij hebben dezelfde formule als wij aangehouden deze week: een dag strand, een dag park (ze waren op dinsdag ook in Busch Gardens), een dag strand, een dag park en een dag strand. Vandaag is dus ook hun laatste dag hier.

Om half elf lig ik in de Golf en zwem een stuk heen en weer. Ik heb vandaag geen zin in een officiele workout. Maar ik moet toch goed bewegen en zwemmen is daar prima voor.

Langzaam wordt het gezin ook wakker. Saskia met knallende hoofdpijn, die heeft last van haar nek. Heel vervelend, want dat herken ik maar al te goed! Ik smeer mineral ice op haar voorhoofd en ze gaat nog even terug naar bed. Een uurtje later is alles gelukkig weer helemaal goed.

We dobberen lekker in de zee, in het binnenland is het duidelijk stormachtig, maar niets komt onze kant op. Rick gaat lunch halen bij Checkers. Bij wijze van hoge uitzondering bestel ik een hamburger en daarom smaakt die ook zo superlekker (of is het het buiten zijn op het strand?).

We eten en zwemmen en lezen. Het is een superluie middag! Maar de zon schijnt ook zonder onderbreking en om een uur of drie voel ik, ondanks de SPF 50 zonnebrandspray, toch, dat ik verbrand.

Gauw doe ik Kai's (die intussen al naar binnen is gegaan, net als Saskia, beiden toch meer verbrand, dan we mogelijk achtten) t-shirt aan. Mijn boek is net te spannend om al naar binnen te gaan!

Niet veel later worden we gedwongen op te ruimen, een zeer dreigende lucht nadert en het bliksemt en dondert vervsarlijk in de verte. Aangezien we allemaal al veel te veel zon hebben gezien, getuige de rode plekken op onze lichamen, is dat niet zo erg.

Het geeft ons ook even tijd om alvast in te pakken. Morgen moeten we voor elf uur het huis uit en we willen dan toch ook nog even van de zee genieten.


Het leek toch echt op ons af te komen!

Het onweer gaat om ons heen, maar Rick en ik krijgen wel mooie foto's. Voor het avondeten willen we de zonsondergang in een restaurant gaan bekijken. We besluiten dit keer naar het zuiden te rijden. Er lijken op de kaart van ons restaurant gidsje genoeg eetgelegenheden aan het strand te zijn, daar.

In het zuiden zien we een zwaar onweer, bliksemschichten en luide donder. Maar waar wij rijden is het zonnig. Het eerste restaurantje lijkt helemaal niets. We rijden door naar nummer twee op de kaart, ook niets.

Gek genoeg hadden we in St. Pete's Beach een soort tweede Clearwater Beach verwacht. Gezellig, met leuke restaurantjes en dergelijke. Maar de restaurants hier zijn niet veel soeps, zo te zien.

We besluiten terug te rijden en te kijken, wat we tegenkomen. Mulligan's Sunset Grill klinkt goed en we zijn inmiddels allemaal erg hongerig. Ze adverteren met aan het water dineren.

Als we er binnen lopen zakt de moed wat in de schoenen. Dit is wat we hier noemen een "hole in the wall", niets speciaals, een bar, die ook toevallig eten serveert.

Maar goed, we hebben nu echt wel honger, dus we doen het ermee. De bediening is super vriendelijk en we krijgen een tafeltje aan het water. De zonsondergang gebeurt achter de brug, maar goed, ik heb al tig zonsondergang foto's van deze vakantie.

De calamari smaakt superlekker, Saskia geniet van haar uiensoep en de serveerder is de vriendelijkheid zelf. Dan komt er een zanger, die allerlei nostalgische liedjes zingt en nog goed ook. Ik vind dit zo'n Amerikaanse ervaring!

Nette restaurants met witte tafelkleden en knipmessende bediening vind je overal. Dit restaurant is typisch Amerikaans: spontaan, lekkere keuken, maar zonder rancunes of nette tafelkleden. De life entertainment zingt nostalgische liedjes en maakt het geheel af.


Een van de zonsondergangen, die we hier hebben gezien!

We genieten van de ervaring. Het is dan misschien niet haute cuisine, maar het is cuisine met een hartelijke lach. En de kwaliteit is gewoon goed. Mijn grouper met wijnsaus en champignons gaat er althans goed in. En de hapjes, die ik van Saskia's key lime pie neem, vertellen me, dat dit om het authentieke produkt gaat.

Onze laatste avond in Florida is anders, dan we gedacht hadden, maar niet minder leuk. Ik geniet echt van het authentieke. Hier is geen 40 minuten wachttijd (zoals bij Crabby Bill's verderop). Maar het eten is net zo goed. Ook voor ons een goede les om te leren, want je gaat al gauw, waar iedereen naar toe gaat.

Thuis pakken we in en maken schoon. En dan kijken we naar meer oude House episodes. Katja en Saskia zijn er dol op.