Segway Tour

Rick heeft vandaag vrij genomen en met zijn tweeen (en Cosmo natuurlijk) brengen we Saskia naar school. Dan is het gauw klaarmaken geblazen, want om tien uur moeten we in Washington zijn en het verkeer op deze tijd van de dag is meestal erg druk.

Gelukkig valt dat erg mee, omdat we met zijn tweeen zijn mogen we gebruik maken van de HOV banen van de interstate. Dat scheelt enorm en om half tien parkeren we de auto op de enorme parkeerplaats bij het Convention Center. We verbazen ons altijd weer over deze gigantische open parkeerplaats, terwijl het verder zo moeilijk is om in de stad te parkeren.

Bij Seattle's Best halen we een latte (Rick frambozen, ik vanille) en dan melden we ons aan bij het kantoor van City Segway Tours aan 9th Street. Al een paar jaar hebben we deze rondleiding willen doen en nu gaat het er eindelijk van komen.

Nadat we het benodigde papierwerk met een $500 borg voor eventuele schade hebben ingevuld, worden we in twee groepjes opgedeeld. Wij krijgen, samen met twee oudere echtparen, Megan als gids. Zij is studente politicologie in Washington en dit is haar zomerbaan.

In het steegje naast het kantoor liggen de Segways klaar. We krijgen een korte uitleg over hoe hij aangaat. De machine balanceert zichzelf, dus dat is wel handig. Dan stapt Megan op en vertelt, dat je met je voet drukt. Met de bal van je voet gaat het apparaat vooruit en met de hiel achteruit. Als je wilt stoppen moet je dus wat kracht zetten met je hiel.

Dat stoppen lijkt mij het engst, want er is geen rem, je moet het helemaal zelf doen met je voet. Om te sturen zit er een draaiknop aan de linkerkant van het stuur (dat dus zelf niet als stuur fungeert).

Rick krijgt als eerste de kans om het uit te proberen en dan ik. Megan houdt ons (gelukkig, want het voelt maar raar) nog wel vast. Als iedereen even heeft gevoeld, hoe het is om naar voren en achteren te gaan, krijgen we ieder onze eigen Segway.

Al gauw hebben Rick en ik het naar voren en achteren gaan door. Sturen voelt wel erg raar, want als je een beetje snelheid hebt en wilt draaien lijkt het of je van de Segway af gaat vallen.

De oudere mensen hebben wat meer moeite te maneuvreren. Uiteindelijk lukt het iedereen en leren we nog als laatste de noodstop. Die komt erop neer, dat je je achterwerk naar achteren gooit.

En dan beginnen we aan de rondleiding. Er zijn in Washington verscheidene Segway tour bedrijven, maar ik heb deze gekozen, omdat hij een uur langer duurt, dan de anderen. En de prijs is hetzelfde. Rick is als een kind zo blij om nu eindelijk op een Segway te staan!

We rijden de straten af op weg naar het Witte Huis. Dat is nog even oefenen, vooral de stoepen op en af, van sommigen is het aflopende gedeelte voor gehandicapten echt vreselijk small! Verder staan er ook allerlei obstakels op het (wel heel brede) trottoir, waar omheen gestuurd moet worden.

Bij het Witte Huis vertelt Megan een aantal interessante dingen. Sommigen wist ik ook nog niet. Zo kun je, volgens Megan, zien of de president in de Oval Office zit, als er een marinier voor de deur staat.


Voor het Witte Huis

Na de nodige foto's mag de maximum snelheid van onze Segway omhoog van vijf naar acht mijl per uur. Dat vind ik wel fijn, want iedere keer als ik vijf mijl reed, kwam het stuur tegen mijn maag. Dat is het teken, dat je af moet remmen, maar ook een vervelend gevoel.

Via Constitution Avenue en langs de musea rijden we vervolgens richting het Capitool. Helaas mogen de Segways niet op National Park Service land, dus de monumenten kunnen er niet mee bekeken worden.


Filmpje van Rick op de Segway

Halverwege zegt Rick tegen Megan, dat zijn Segway toch wel heel erg naar rechts trekt. Hij blijkt een lekke band te hebben en zij vindt het heel goed, dat hij er toch op heeft kunnen rijden. Binnen de kortste keren wordt een nieuwe aangevoerd en we zetten de tour voort.

Onderweg hebben we veel bekijks en Megan overhandigt heel wat foldertjes aan geinteresseerde toeristen. Ook verbaast het me, hoe dicht sommige mensen langs me lopen, alsof ik niet op een toch wel wankel voertuig sta.

Voor het Air and Space museum lassen we een korte pauze in om wat te drinken. De temperatuur is erg aangenaam, zo'n 23 graden, maar het is helaas bewolkt. Dat is jammer voor de foto's, maar Rick en ik doen deze rondleiding meer voor de ervaring om op een Segway te rijden, dan voor de bezienswaardigheden, natuurlijk.

Ook bij het Capitool klikken de fototoestellen enthousiast. Het is overal flink druk, het toeristenseizoen in Washington is duidelijk begonnen.


Voor het Capitool

Bij de National Gallery of Art vertelt Megan nog een verhaal, dat ik niet kende. Waar nu het gebouw met de klassieke kunst staat, stond vroeger een station. Daar werd President Garfield neergeschoten. Daar hoort nog een leuk verhaal bij, dat te lang is voor dit blog, maar dat je hier kunt lezen (is wel in het Engels).

De laatste stop op het programma is het FBI gebouw. Ook hier vertelt Megan wat weetjes en dan rijden we weer richting het Segway kantoor. Megan, Rick en ik zijn net de straat over, als we achter ons een klap horen en een geschokte reactie van anderen.

Joan, een vrouw uit Michigan, die wij achter in de zestig, begin zeventig, schatten is van haar Segway gevallen. Ze was er al de hele tijd niet erg zeker op en ik denk, dat de drie uur erop staan haar erg had vermoeid. Ze raakte een van de enorme bloembakken op de stoep en verloor zo haar evenwicht.

Ze staat niet op en klaagt over erge pijn in haar heup. Omdat dit alles voor het FBI gebouw gebeurde is er meteen allerlei FBI en DC politie aanwezig. Binnen vijf minuten komt er een brandweerwagen en secondes later de ambulance al. Ik moet me ervan weerhouden geen foto's te maken als ramptoerist, want zoveel geuniformeerde mannen zie je niet vaak bij elkaar.

Arme Joan en haar man vertrekken naar het ziekenhuis. Het is vreemd, dat we nooit zullen weten, hoe het verder met haar ging. Een beetje bedrukt rijdt de rest van het groepje terug naar het kantoor. Daar leveren we onze Segways in en geven Megan haar fooi. Rick en ik vonden het beiden een geweldige ervaring en willen het zeker ook nog een keer met Kai en Katja (Saskia is nog te klein) gaan doen.

Het is inmiddels al na enen en Rick en ik lopen naar Pennsylvania Avenue. Daar strijken we neer op het terrasje bij Tenpenh. Dit is een Asian Fusion restaurant, waar we al een tijdje wilden gaan eten.

Terwijl we daar zitten te genieten van onze loempiaatjes en tonijn "burger" voel ik me echt even op vakantie. Wat een genot toch, deze prachtstad zo dichtbij te hebben.

Als we om een uur of drie weer thuis zijn begin ik met de voorbereidingen voor vanavond. Al een tijdje hebben we met de Bunco groep een "echtparen Bunco" willen organiseren. Deze maand leek iedereen het beste, want dan is nog niemand op vakantie en er kan buiten gezeten worden.

Shelly, wiens beurt het was om deze maand hostess te spelen, zit middenin een enorme verbouwing. En wij hebben de ruimte om 20 mensen en vijf speeltafels te herbergen. Dus was de beslissing gauw gemaakt: Shelly en ik zouden samen hosten.

Buiten op het deck zet ik twee tafels neer en een groepje gaat aan de eettafel in de eetkamer zit, het vierde groepje aan de eettafel in de keuken en groep nummer vijf aan een tafeltje in de family room.

Shelly komt om een uur of zes met al het lekkers, dat me spontaan doet besluiten daar mijn avondmaaltijd mee te doen. Er zijn garnalen, rauwkost, allerlei lekkere dips, onze verschillende kazen. Te veel en te lekker om op te noemen!


Het eten is heerlijk!

Om kwart over zeven komen de eerste gasten en als we om acht uur beginnen te spelen zit de sfeer er al goed in. Veel te gauw zijn de zes rondes gespeeld en worden de punten opgeteld.


Rick, Mary Ellen (links) en Tami aan tafel nummer 5

Ieder paar combineert zijn punten en zo worden de prijzen uitgedeeld. Helaas winnen Rick en ik net niet, we hebben hetzelfde aantal punten als een ander stel en met een rol van de dobbelsteen is onze kans verkeken.

Zoals altijd heeft de avond ook een thema, dit keer een voor de hand liggend: "Dingen, die bij elkaar horen". Denise en Michael winnen die cadeautje en pakken ze met veel gelach uit. Onze bijdrage was pindakaas met jam, maar de champagnefles met een condoom eraan won de prijs voor originaliteit!

De avond was zo'n denderend succes, dat het vast een jaarlijks terugkerend evenement zal worden. Of wij dan altijd gastheer en -vrouw zullen spelen, weet ik niet. Maar dat we de ruimte hebben om zoiets te doen vind ik weer iets om erg van te genieten.