Vossen en herten

Alweer een zonnige dag daagt. Mary Ellen en ik gaan weer hardlopen. Haar kuit en mijn rechterbeen doen wel pijn, maar we zien wel hoe ver we komen. We kiezen Nottoway Park uit om te lopen. Daar is het niet zo heuvelachtig en natuurlijk ontzettend mooi.

We lopen lekker en dan zegt Mary Ellen:"There, a fox!" En inderdaad, rustig langs het pad lopend, zich niets van ons aantrekkend, loopt een grote vos. Waarschijnlijk wel een mannetje, want hij is veel groter, dan degene, die ik telkens elders langs het W&OD pad zag.

Gefascineerd kijken we, hoe hij zich van geen kwaad bewust de bosjes loopt te besnuffelen. We zijn ook een beetje voorzichtig, want vossen kunnen hondsdolheid hebben en dat is de afgelopen tijd weer vaker geconstateerd hier in Virginia. Mijn fototoestel heb ik helaas niet bij me! Na nog een blik op ons, verdwijnt hij in het struikgewas.

Na zo'n drie kilometer begint Mary Ellens kuit weer op te spelen en lopen we de rest van de vijf kilometer uit op een tempo van zo'n 6 km per uur. Bij haar thuis drink ik gauw een glas ijswater, want het blijft telkens flink warm al zo op de vroege ochtend.

Dan neem ik Cosmo mee naar het hondenpark. Hij trekt me bijna omver in zijn enthousiasme om daar binnen te gaan! Hij wordt echt sterk!

Brody en Cuckoo (geen idee hoe je zijn naam spelt, maar het is een schattige Border Collie puppy) zijn er en er wordt flink geworsteld. Het gaat er hard aan toe!

Volgens mij heeft Cosmo daar ook die gekke bult in zijn nek van. Iedereen, die hem voelt, zegt, dat het als een knoop in een spier voelt. Nu maar hopen, dat het toch met een paar dagen wat minder wordt, anders wil ik het toch door een dierenarts laten voelen.

Voor ik Kirsten bij Whole Foods ga ontmoeten voor onze wandeling, race ik naar Giant. We hebben helemaal geen zonnebrandspray meer en vooral Saskia kan echt niet zonder.

Daar zie ik ook een aanbieding van wijn en daar maak ik, omdat we vrijdagavond een bijeenkomst hebben hier, dankbaar gebruik van. Drie flessen voor $12!

Op tijd voor Kirsten ben ik bij Whole Foods. We lopen drie mijl in oostelijke richting op het W&OD pad. Het is deze kant op wel heel erg zonnig (alsof dat erg is, maar het maakt het wel heel heet!) en ik vind zo af en toe wat schaduw wel lekker.


Maar verder is het een prachtige weg, alles is helemaal groen. Langs de kant bloeien oranje lelies in het wild en we zien een dame besjes plukken. Op mijn vraag, wat ze aan het plukken is, antwoordt ze: "Zwarte frambozen". Ze heeft al een heel mandje vol, maar heeft kennelijk alle rijpe bessen weggeplukt, want Kirsten en ik vinden er verder geen.


Een prachtige lelie



Zwarte frambozen

Waar de vosjes een maand of wat geleden waren is niets meer te zien. Maar even verderop zie ik opeens een jong hert met een prachtig gewei naar ons kijken. Hij is wel heel dicht bij de drukke weg, dus we besluiten te proberen hem terug het bos in te krijgen.


Kirsten loopt op hem af, maar hij blijft, tot ze heel dichtbij is, gewoon staan (zie filmpje)! Dan rent hij wel een stukje weg, maar zodra wij weer weg zijn, loopt hij net zo hard weer richting weg. Hopelijk zien we hem niet binnenkort levenloos langs Cedar Lane liggen!


Kirsten kan tot heel dicht bij het hert komen

Na iets meer dan tien kilometer lopen zijn we terug bij Whole Foods. Zo heb ik vanochtend bij elkaar vijftien kilometer gelopen en ik voel mijn maag knorren.

Bij Whole Foods haal ik snel lunch voor mezelf, want Laura zal om een uur komen. Thuis zijn de schoonmaaksters bezig met de keuken, dus ik peuzel mijn sushi met bruine rijst op op het deck.

Laura komt en na twee weken geen massage heb ik het hard nodig. Het wordt weer een heel uur adem inhouden en op mijn tanden bijten. Maar Laura werkt hard aan mijn rechterbeen en mijn rechterzijde, die al dagen ontzettend veel pijn doen.

Ook mijn nek krijgt een goede beurt, want ik heb al meer dan een week flinke hoofdpijn. Ik schrijf deze details hier expres, omdat ik zo een soort pijndagboek heb en kan terugkijken, of de massages of andere maatregelen ook echt helpen.

Direct na de massage kleed ik mezelf meteen in bikini. Als ik voor kwart over drie ga zwemmen, is het zwemteam er nog niet. Om half drie glijd ik het koele water in en heb het hele zwembad voor mezelf!

Alleen voor mij moet de lifeguard op zijn stoeltje zitten. Dat realiseer ik me pas, als ik na twintig banen zwemmen uit het bad stap, en hij opgelucht opstaat en van zijn stoel af komt. Toch wel grappig, zo'n wedstrijdbad helemaal voor mij alleen en de twintig banen beginnen al makkelijk te voelen.

Nog geen half uur later is het een drukte van jewelste en ik zit eigenlijk eerste rij om de zwemles gaande te zien. De Margriet, die ik aan het lezen ben, is opeens minder interessant, want de zwemcoach van VAC is een flamboyant figuur.

Dan doet alles voor op het droge en heeft alle aandacht van de kinderen. Geen wonder, dat VAC's team bekend staat als een van de beste Northern Virginia teams. Mary Ellens dochter, Lindsay, en ons buurmeisje Katarina zijn hun beste zwemsters en hebben al heel wat records op hun naam staan.

Intussen hebben de mooie blauwe luchten plaatsgemaakt voor dreigende grijze wolken. Iedereen blijft naar de lucht kijken en inderdaad blazen de lifeguards om een uur of vier op fluiten. Ze hebben donder gehoord en dus gaat het zwembad voor drie kwartier dicht.

Wij gaan naar huis, want het begint ook meteen te regenen. Thuis zie ik op de radar, dat er een flink onweer onze kant op komt over de Potomac rivier. Ik heb nog even tijd, al rommelt het vervaarlijk in de verte.

We krijgen vrijdag vierentwintig gasten, die allemaal een stoel nodig zullen hebben. Dus ik maak onze witte tuinstoelen schoon. Twee daarvan zijn te vies om in te zitten, zelfs na de schoonmaakbeurt. Maar gelukkig zijn de andere zes weer presentabel en te gebruiken naar een fikse schrobbeurt.

Nog geen vijf minuten zit ik weer binnen, of het begint hard te waaien. Binnen de kortste keren plenst het en harde donder en bliksem omringen ons. Vreemd genoeg is er geen severe thunderstorm warning, want dit onweer is het ergst, dat ik tot dusver dit seizoen heb gezien!

Saskia werkt hard aan een of ander huiswerk, terwijl de cijfers voor de rapporten al binnen zijn. Katja gaat babysitten bij onze buren twee deuren verderop. Die zijn uitgenodigd bij een gala, waar Hillary Clinton ook zal zijn. Vanaf vandaag hoeven Katja en Kai maar halve dagen naar school. Het einde van het schooljaar is nu duidelijk in zicht!

Rick brengt kabobs mee voor het avondeten. We kijken America's Got Talent, een zeer vermakelijke show. Grappig is ook, dat Jerry Springer de host is. Een hele verandering na zijn talkshow, hij werkt er hard aan zijn imago te veranderen.

En zo eindigt weer een drukke, maar fantastische zomerdag!