Naar New Orleans

Gezien Katja's gezondheid is het maar goed, dat we een vlucht op het midden van de dag hebben. Ik laat haar slapen, terwijl ik de laatste spullen inpak. Ook loop ik nog een stuk met Cosmo, die lijkt te weten, dat ik er weer vandoor ga. Zodra ik zit, komt hij tegen me aan hangen en hij volgt me als een schaduw.

Dan is het tijd om Katja te wekken. Haar keel is gelukkig wat minder pijnlijk, maar ze is natuurlijk verre van beter. Ze heeft echter wel heel erge zin om naar New Orleans te gaan en neemt in sneltreinvaart (voor haar) een douche.

Gisteravond heb ik een Yellow Cab taxi besteld voor kwart over tien. Zoals altijd en een van de redenen, waarom ik altijd dit bedrijf gebruik, staat de taxi al om tien uur klaar (andere bedrijven zijn niet altijd betrouwbaar en komen soms zelfs helemaal niet opdagen!). De chauffeur staat erop de tassen van de voordeur naar de auto te dragen, heel vriendelijk.

De rit naar het vliegveld verloopt zonder problemen en het valt me alweer op, hoe rustig het is op Dulles. Natuurlijk is het midden op een dinsdag, geen drukke reisdag, maar er staat niemand in de rij bij United. Dat is toch de grootste maatschappij op dit vliegveld.

Thuis heb ik onze instapkaarten al uitgepringt. Dankzij Rick heb ik tijdelijk Premier status met United. Dit betekent, dat we niet hoeven te betalen voor de twee tassen, die we inchecken. Dat scheelt maar liefst $80!

Voor de veiligheidscontrole worden we naar beneden gestuurd met vage aanwijzingen. Samen met een aantal andere verwarde reizigers vinden we eindelijk tussen bagage claim 7 en 8 de poortjes. Vreemd, hoor, dat daar geen betere bordjes voor staan!

Ook hier staan er slechts twee mensen voor ons en we zijn er zo doorheen. We vliegen vandaag met United Express en vertrekken voor het eerst van de A gates. In die terminal ben ik nog nooit geweest.

We moeten, voor we aan boord gaan, lunch eten en ik ben aangenaam verrast welke restaurants er in die terminal zijn! Een sandwichshop heeft lekkere sandwiches, daarnaast zit een Five Guys (niet mijn favoriet na ze een keer geprobeerd te hebben, misschien moet ik ze een tweede kans geven), maar vlakbij onze gate zit een Cosi.

Die wint meteen! Hun heel dunne sandwiches zijn heerlijk. Katja neemt de tuna cheddar melt en ik de kalkoenfilet met brie en honing mosterd. Net als we willen gaan eten, wordt er omgeroepen, dat we aan boord kunnen. Als Premier mogen we ook als eerste aan boord en dat doen we dus.

Nog een Premier voordeel (jee, ik zou graag altijd Premier zijn) is dat we automatisch Economy Plus hebben. Er is veel meer ruimte voor onze benen dus, fijn, want zo kan Katja zich lekker uitstrekken en proberen te slapen. Dit Embraer 170 vliegtuig ziet er sowieso erg luxe uit, vergeleken met de gewone United vluchten. De stoelen zijn van leer, bijvoorbeeld.

We vertrekken van de gate, maar dan gebeurt er zeker een half uur niets. Eindelijk roept de piloot om, dat er een probleem is met het stuurmeganisme en dat de mechaniciens komen om te kijken of het gemaakt kan worden. Gelukkig lukt dat en met een uur vertraging vertrekken we. Ik vind het nooit zo fijn gevoel in een vliegtuig te zitten, dat pas nog een mankement had, eerlijk gezegd.

De vlucht verloopt echter voorspoedig en na zo'n tweeeneenhalf uur landen we in New Orleans. De bagage verschijnt al gauw en we gaan op zoek naar een taxi. Alle taxis hier zijn busjes, zo te zien. Ik heb moeite onze chauffeuse te verstaan, ze heeft een zwaar Creools accent. Even mijn oren bijstellen en het lukt weer.

Het is heerlijk warm buiten en de ramen van het busje zijn open. Katja en ik waaien er bijna uit, maar het voelt lekker (alleen gaat mijn kapsel eraan). We zien palmbomen en bananenbomen in tuinen, het tropische gevoel overvalt ons. Ook de typische begraafplaatsen met de bovengrondse graven zien we langs de weg. Ik herinner me die nog van de eerste keer, dat ik in New Orleans kwam, zo'n 23 of 24 jaar geleden.

Na een half uur komen we aan bij ons hotel, de Staybridge Suites. Tot mijn verbazing zie ik een van de restaurants, die ik net op tv heb gezien, aan de overkant: Mother's. Naar verluid zijn daar de beste Po Boys in New Orleans te verkrijgen, hopelijk zullen we de kans krijgen, die te proberen.

De check in verloopt heel makkelijk, we hebben via Expedia al betaald. We krijgen een kamer op de tweede verdieping met uitzicht op Mother's! Het is nu 20:48 lokale tijd en er staat nog een rij wachtenden buiten!

Dit hotel is zeker een aanrader! We krijgen een flinke kamer met twee bedden en een keukentje met ijskast, fornuis, magnetron en afwasmachine. Daarbij servies en bestek en je zou hier zo een maand kunnen leven. Daarbij komt gratis ontbijt en wat ze "sundowner reception" noemen: een buffet met een hoofdgerecht en groentes en gratis drankjes, waaronder wijn en bier!

We pakken wat uit en verkleden ons in onze meegebrachte zomerkleding. Heerlijk om weer een bermuda aan te kunnen! Katja rust nog even en is dan klaar om te gaan.

Bij de receptie vraag ik een kaart van de omgeving. Aan de hand daarvan lopen we naar het French Quarter. Daarvoor hoeven we alleen maar een aantal blokken rechtdoor te lopen. Wat een heerlijke atmosfeer hangt er toch in deze stad! Overal zie je nog resten van Mardi Gras: kralen kettingen over straatborden en aan balkons.


Mardi Gras overblijfselen

We lopen tot Jackson Square en gaan dan het Quarter in. Ik zie allerlei bekende locaties: Preservation Hall, Pat O'Brien's, waar ik ooit een paar hurricanes te veel op had en de mooie ijzeren balkons. Wat opvalt is, hoeveel er te koop staat, vooral residentieel.

Het is hier een uur vroeger, dan bij ons, en dat komt goed uit. Wij hebben al zin om te eten en de menigtes zijn er nog niet. We lopen langs het hotel, waar we vorige keer logeerden, de Royal Sonesta. Natuurlijk zien we allerlei plekjes, waar we toen zijn geweest.


Maar ik ben op zoek naar het Acme's Oyster House. In Man vs. Food at Adam daar heerlijk uitziende oesters en daar ben ik dol op en Katja ook. Wat dat betreft heb ik de juiste dochter mee!

Er staan palen om menigtes naar binnen te leiden voor het restaurant, maar wij kunnen zo binnenlopen. We mogen aan de bar of aan een tafeltje zitten en we kiezen de tafel. Het is absoluut een gezellig restaurant, zonder pretenties (geen tafelkleden, gewoon de houten tafels). De bediening is supervriendelijk.

Het menu is voor mij gelijk aan wat anderen in een snoepwinkel voelen. Verse oesters, gekookte (met Cajun kruiden) crawfish, heerlijk! Katja en ik delen een half dozijn oesters, de grootste, die ik in tijden heb gegeten.

Katja bestelt crawpuppies, "hush puppies" (gefrituurde mais) met crawfish erin. Ook die smaken hemels. Dan krijg ik mijn pond crawfish en leer Katja hoe ze die moet pellen. Voor mij is dit nostalgisch. De eerste keer, dat ik in New Orleans was, werd ik een restaurant in geloodst en kreeg (nou ja, ik moest er later voor betalen, natuurlijk) een mandje met crawfish voorgezet. Sindsdien ben ik er dol op!


Na een heerlijke maaltijd lopen we nog wat door het French Quarter. Katja koopt bedankcadeautjes voor een vriend en vriendin, die haar hebben geholpen met verhuizen. Dan lopen we langzaam terug naar ons hotel.

Daar reserveer ik een rondleiding door New Orleans voor morgen, die ook door de door orkaan Katrina verwoeste gedeeltes zal gaan. Morgen om half twee worden we opgehaald voor de drie uur durende busrit.

Verder belt Bente, een bloglezeres, die hier in New Orleans woont. Grappig is het toch, als je meteen een connectie met iemand voelt! Dat is hier zeker het geval, we zitten zo eindeloos te kletsen aan de telefoon. We spreken af morgen samen ergens te gaan eten. Ik zie ernaar uit!

En nu ligt Katja (letterlijk) naast mij te snurken. Ze is lekker vroeg gaan slapen, hopelijk doet de rust haar goed. Ik wil wedden, dat ze thuis of op school niet zo snel was gaan slapen! Ik hoop alleen, dat ik door het gesnurk heen in slaap kan vallen!

Ach gos, het arme kind, nu weet ik, wat men bedoelt, als men zegt, dat je altijd moeder blijft, hoe oud ze ook worden. Ik herinner me nog goed (het is niet zo lang geleden, slechts elf jaar) hoe ontzettend naar ik me voelde met Pfeiffer. Rick zou gaan reizen en ik zou alleen blijven met drie kleintjes. Toen iemand me vroeg hoe het ging barstte ik spontaan in tranen uit! Ik heb het duidelijk overleefd, maar weet hoe rot je je voelt. Katja wil het niet, omdat er leuke dingen gaande zijn, dus het is aan mij om te zorgen, dat ze de nodige rust krijgt.

Katja antwoordde vandaag gewillig, maar een beetje geergerd, op mijn constante "Gaat het?". Vroeger had ik haar op mijn schoot of tegen me aan getrokken, maar nu moet dat van haar komen. En in het vliegtuig vond ze mijn schouder wel erg fijn.