New Orleans en weer naar huis

Donderdag

Gisternacht heb ik slecht geslapen door Katja's gesnurk, dus ik verwachtte een aantal moeilijke nachten. Maar wonder boven wonder probeer ik vannacht soms te luisteren, of ze nog wel ademt, zo rustig slaapt ze. Daardoor slaap ik zelf ook heel diep en word later wakker, dan ik had gedacht. Het lukt me niet de zelf-discipline op te brengen om buiten te gaan joggen.

In plaats daarvan doe ik een routine uit mijn meegebrachte Fitness voor twintig minuten en dat moet maar goed genoeg zijn voor vandaag. We zullen waarschijnlijk toch nog heel wat lopen, hoe rustig aan we het ook willen doen.

Katja is inmiddels ook wakker van mijn gehops en gespring. Na een douche lopen we het French Quarter weer in. Vandaag willen we de toeristische dingen hier doen.

De beignets gisteren waren lekker, maar geen van beiden hebben we vanochtend weer zin in die vette zoete hap. In plaats daarvan kiezen we het restaurant aan de overkant, River's Edge. Een nogal norse serveerster wijst ons ons tafeltje en met een blik op de prijzen wens ik me opeens wel weer aan de overkant bij Cafe du Monde. Alleen is daar het enige op het menu beignets en daar hebben we echt geen zin in.

Het meisje, dat ons bedient, ontdooit wat en glimlacht zowaar, als wij dat doen. Het Louisiana omelet met groentes en crawfish en Creoolse (flink pittige!) saus, dat ik heb besteld, smaakt wonderbaarlijk goed. De koffie is sterk en Katja vindt haar omelet ook lekker. Uiteindelijk zijn we tevreden over deze keuze, al zullen we er niet snel weer gaan eten. Zeker niet, omdat het drie keer zo duur is, als Cafe du Monde.

Katja is nog steeds op zoek naar een nieuwe tas en vanuit de bus hebben we gisteren Purse Fetish gezien. Dat blijkt slechts stappen van het restaurant te liggen. Men verkoopt er tassen en andere spullen, die Macy's teveel had ingekocht, voor de halve prijs. Maar Katja is kieskeurig en vindt er niets van haar gading (maar goed ook, want ondanks "halve prijs" vind ik de prijskaartjes nog flink!).

We lopen verder naar het nabije Voodoo museum op Dumaine Street. Katja wacht gelaten tijdens mijn constante stoppen voor foto's, maar het French Quarter is ook zo pittoresk! Vooral nu veel mensen hun versieringen van Mardi Gras twee weken geleden nog niet hebben opgeruimd.

Na een paar blokken zien we het bordje Voodoo Museum. Na vele keren in New Orleans zijn we hier nog nooit geweest. Vorige keren was Saskia mee en die zou hier met geen twintig paarden naar binnen te trekken zijn!

Katja trekt de enige open deur van het oude pand open en deinst dan even terug. "Oh, hello!", zegt ze, op haar gewoonlijke droge manier. Als ik binnenloop, zie ik waarom.

Achter een bureautje zit een oudere dikke man met een gigantische gele slang om zijn nek. Liefhebbend aait hij het dier en stelt haar aan ons voor: Jolie, de albino python. Het is maar goed, dat Katja en ik niet bang zijn voor slangen, want ik zou me kunnen voorstellen, dat sommigen meteen het museum weer uit zouden rennen.

We aaien de slang liefhebbend en betalen de $5 per persoon entree. We lezen over het leven van Marie Laveau (die precies 160 jaar voor mij geboren werd, op 10 september 1801), de grote Voodoo koningin hier in New Orleans. Vorige keer, dat we in New Orleans waren, zagen we ook haar graftombe, waar nog allerlei pilgrimages heen worden gemaakt.

Voodoo is een combinatie van Catholicisme en religieuze praktijken van de Fon in Benin. Het is met de slaven in onder anderen Louisiana terecht gekomen (op Haiti wordt bijvoorbeeld ook veel Voodoo bedreven).

We lezen over Voodoo poppen en hoe ze kunnen worden gebruikt om iemand goed toe te wensen of kwaad aan te doen. In de drie kamers, waar we doorheen lopen, zien we meerdere altaren met allerlei verschillende spullen. Een ervan is voor een in 2004 overleden python. De python is in de Voodoo religie praktisch gelijk aan een sint. Ik vind het allemaal bere-interessant en Katja ook.


Voodoo poppen

We kijken en lezen zeker een half uur. Het is allemaal zo vreemd en zo'n totaal andere manier van religie beleiden, dan waar wij aan gewend zijn. En ja, ik moet toegeven, dingen als het moerasmonster maken me blij, dat ik niet wonend in de bayou geboren ben! Behalve een religie is het ook nog wel zo mysterieus, dat het een beetje eng is.

Voor we naar buiten gaan vraag ik aan de eigenaar, of ik een foto van hem met zijn python mag maken. Beter nog, zegt hij tegen Katja, is als deze mooie jongedame (refererend aan de slang!) om de nek van de andere mooie jongedame gaat. Katja poseert gewillig met Jolie en ik neem foto's. Het feit, dat Kai een slang had, heeft mij althans over mijn angst voor slangen geholpen.


Giechelend lopen we verder, want dit was toch wel een heel vreemde ervaring! Even verderop, bij St. Ann Street, zien we het huis, waar de dochter van Marie Laveau woonde. Nog steeds is dit een Voodoo winkel. De vreemdste dingen worden er verkocht en Katja en ik willen eigenlijk wel een authentieke Voodoo pop. Maar de prijs van meer dan dertig dollar houdt ons tegen. Dan maar geen prik in Kais teen voor de grap (zoals we ons voorstelden met de pop te doen).

We zijn alweer een tijdje op de been en het is tijd weer even te ontspannen. Hoe beter, dan met een rit in een koets door het French Quarter. De afgelopen keren, dat we hier in New Orleans waren, hebben we dat ook gedaan en het hoort er voor Katja nu gewoon bij.

Katja wil graag een koets zonder dak en dat betekent een van de kleinere koetsen. Een prive toer kost wel een stuk meer ($60 voor een half uur), maar is ook authentieker. Vooral omdat we Joe als koetsier krijgen. Joe is een oudere Creool met een ondertand en geen boventanden. Zijn muildier (geen paarden voor deze koetsen, alleen muildieren) heet Basco.

Katja mag om te beginnen Basco worteltjes voeren. Daarna vertelt Joe over de geschiedenis van Jackson Square, waar we geparkeerd staan. Het meeste weet ik al, maar je leert toch altijd wel iets nieuws.

Dan rijden we langzaam het French Quarter in. Joe kletst en kletst, lawaai van verkeer of niet, en als Katja en ik er de helft van verstaan is het veel. We hebben gisteren al van alles over het French Quarter gehoord en deze rondleiding al vaker gedaan, dus we vinden het wel vermakelijk. Ik kan me zo voorstellen, dat iemand, die niet gewend is Engels te spreken en al helemaal niet het zuidelijke Amerikaans, geen woord van deze man zou verstaan!

Maar we zien de oudste bar van het land weer en Johnny White's, de bar, die beroemd werd, omdat hij tijdens en na Katrina nooit dicht ging. Joe glundert van trots, zo vertellend over zijn geliefde buurt.


De oudste bar van de VS

Het halve uur is al te gauw voorbij (in werkelijkheid is het bijna drie kwartier, want Joe is wat langzamer, dan de andere gidsen, te merken aan de vele koetsen, die ons inhaalden). Ik druk Joe een dikke fooi in de hand, waarvoor ik een dankbare tandeloze lach terugkrijg.

De rest wil ik per credit card betalen en verbaas me dan, hoeveel vertrouwen in de mens hier nog is. Joe wijst me vagelijk naar ene John, die in het zwart gekleed ergens vooraan de koetsenrij zou zitten. Ik zie hem niet, maar ga op zoek. Hoe makkelijk zou het zijn geweest om gewoon te vertrekken! Joe had dat niet gezien en John wist niet eens, dat wij zouden komen!

Natuurlijk betaal ik netjes en John blijkt een kletsgraag individu te zijn. In ons gebied gaan mensen graag een praatje aan, meer dan ik ooit in Nederland gewend was, maar hier is dat nog meer het geval! Ik krijg een revu van alle goede restaurants en met zijn kaartje kunnen we overal "zo" binnen, volgens hem. Ik bedank hem hartelijk en Katja en ik lopen verder.

Nu hebben we allebei dorst. We besluiten bij Royal House iets te gaan drinken. Dit is zo'n restaurant met open deuren, in plaats van ramen, dus we gaan in een deur zitten. Heerlijk, dit weer!

De host (degene, die mensen hun tafeltjes wijst) grapt, dat we vast niet weg zullen gaan, zonder iets te eten. Nee, hoor, zeg ik, we willen enkel iets drinken. Maar dan bedenken we ons, dat we niet weten, wanneer we weer de kans om te eten zullen hebben en bestellen een dozijn oesters.

Lachend komt de host zijn gelijk halen. Zo vriendelijk en vrolijk is iedereen hier, dat herinner ik me niet zo van zes jaar geleden, eerlijk gezegd. De oesters hier zijn echt flink en wel heel erg de moeite waard voor de prijs, die bijna de helft van in ons gebied is.

Kijkend op ons horloge zien we, dat we nog ruim tijd hebben voor de historische street car (soort tram) door het Garden District. Hoe vaak ik ook al in New Orleans ben geweest, dit heb ik nog nooit gedaan.

In de gids las ik, dat je van de bestuurder een dagkaart kan kopen voor $5. Op die manier zouden Katja en ik ook de tram langs de rivier nog kunnen gebruiken vanavond. Maar als we in willen stappen wordt mij verteld, dat dat niet zo werkt. Ik moet die pas ergens anders kopen op Royal Street. We mogen dus niet mee, dit keer.

Een enkele reis is een gepaste $1,25 per persoon en mijn kleinste biljet is $10. Op zoek naar die speciale verkoopplaats wil ik niet, want ik wil Katja niet verder vermoeien (hoewel die vandaag beduidend meer energie lijkt te hebben!). We kopen dus een pakje kauwgom om het wisselgeld te krijgen en dat lukt.

Weer sluiten we aan in de rij voor de street car, die op deze tijd van de dag gelukkig niet zo lang is. We merken al gauw, dat dit niet zomaar een toeristisch ritje is, veel lokale bewoners maken er ook gebruik van. Ik luister naar een aantal interessante gesprekken.


Alleen...ik heb niet echt bekeken, hoe we nu terug moeten komen. Ik had naief gedacht, dat de tram rechtsomkeerts zou maken na het Garden District, maar, zoals het regulier openbaar vervoer betaamt, gaat die nog een stuk verder door en voor we het weten zijn we in mij onbekend gebied. Met Katja kan ik het niet wagen om lange stukken te moeten lopen!

Gelukkig brengt het stel voor ons uitkomst. Zij vertellen ons, dat we langs de Audubon Zoo zullen komen. Oh, zegt Katja, dan wil ik naar de zoo! Op mijn bezorgde vraag, of ze al dat wandelen wel aankan, antwoordt ze een tikje geergerd, dat ze het anders niet zou voorstellen. Mijn ervaring met Pfeiffer was zo anders, maar ik zie en hoor inderdaad het verschil in haar tussen maandag en nu.

We veranderen dus onze plannen, want oorspronkelijk wilden we naar het aquarium. Ik vind het prima, want ik heb net een aquarium gezien in Tennessee en het weer is werkelijk perfect, niet te warm en niet te koud. We stappen dus uit als de conductrice "Audubon Zoo" aankondigt. Alleen is er geen dierentuin te zien. Die is nog een mijl verderop door het park, vertelt de vriendelijke dame, of we kunnen hier wachten op de shuttle van de dierentuin.

Voor ons ligt een prachtig park, druk met wandelaars, joggers, fietsers en skaters. Ik vraag Katja, wat zij wil, want ik wil onder geen beding, dat ze teveel doet. Lopen, is haar beslissing. Het blijkt veel minder dan die mijl te zijn door een werkelijk prachtig park. We genieten er beiden van.

Bij de ingang van de dierentuin kan ik zowel toegangskaartjes, als kaartjes voor de IMAX later vanmiddag kopen. De enige manier om van hier naar het IMAX theater te komen is een taxi. Het meisje achter de kassa biedt aan die om vier uur voor ons te bellen, dan zal hij er om kwart over vier zijn. Allemaal prima en goed geregeld, dus we gaan met een gerust hart het dierenparadijs verkennen.

Wat deze dierentuin zo speciaal maakt, is het "swamp" (moeras) gedeelte. Hier is een hele bayou nagemaakt, compleet met woonhuisje, vishutje, boten, etc. De dieren, die er wonen, zijn er natuurlijk ook: zwarte beren, vossen en bobcats, maar ook alligators, roodwangschildpadden, otters (schattig!) en meer.

Bijzonder hier zijn de twee albino alligators. Voor zover men weet zijn dit unieke dieren en ze zijn in deze dierentuin, buiten het zonlicht, enorm groot geworden. Hoe ze het in het wild zouden doen, weet niemand.


Vergeleken bij bijvoorbeeld de dierentuin in Washington is deze tuin erg klein. Maar de dieren erin zijn soms leuk ongewoon. Zo speelt een moedermiereneter met haar baby (pas twee maanden oud), erg lief (dacht nooit, dat ik dat zou schrijven over dieren met lange neuzen). De Aziatische olifant krijgt net een pedicure, leuk om te zien. En een man, die uit ons gebied blijkt te komen, laat een roodstaart havik zien, die haar vleugel aan een hoogspanningsdraad is verloren. Kortom een leuk bezoek aan een kleine, maar interessante dierentuin.


Nooit te oud om eendjes te voeren

Maar zoveel als we hier horen over het behouden van swamps en natuurlijke omgeving, deze hele dierentuin heeft geen recyclable vuilnisbakken. In ons gebied zijn we eraan gewend plastic flessen e.d. in een aparte bak te gooien, waar je ook bent. Katja is hier zeer verbolgd over, want dit valt haar in de hele stad op. Ze heeft alle flessen, die ze hier heeft gedronken, opgespaard en zal ze op Washington Dulles straks pas weggooien. Wat dat betreft is men hier in het zuiden inderdaad ver achter op waar wij wonen.

De taxi arriveert precies op tijd en zet ons drie kwartier voor de aanvang van onze IMAX af. Onze magen rommelen weer een beetje, dus we gaan op zoek naar een snack. Het aquarium kunnen we zonder kaartje niet in en het IMAX theater heeft zo op het eerste gezicht niets (achteraf blijkt de concessiestand beneden te zijn).

We lopen dus naar de mall en vinden op het plein daar de Crazy Lobster. We hebben maar weinig tijd, dus bestellen het enige niet gefrituurde gerecht op het voorgerecht menu: garnalencocktail. We hebben hier een grapje: "I'm on a seafood diet, when I see food, I eat it", maar Katja en ik zijn deze dagen echt op een "seafood" dieet!

Ook bestel ik een Mint Julep, een drankje, dat voor mij echt bij het zuiden van de VS hoort. Dat laatste had ik beter niet kunnen doen. Ik krijg een drankje met zoveel Bourbon (whiskey) erin, dat mijn keel ervan verbrand! Van de honing en mint is nauwelijks iets te proeven. Maar goed, nu kan ik tenminste zeggen een Mint Julep gehad te hebben hier.

Precies op tijd komen we binnen voor de IMAX "Hurricane on the Bayou". We vinden een goede plaats in het midden, maar er zit een gezin met twee kinderen van naar schatting twee en vier achter ons. Die arme pukken vinden niets aan zo'n serieuze film en ik kan me zo inleven, als de vierjarige zegt: "Daddy, I don't want to watch this movie anymore!" Het enige, wat de ouders doen is luid "shhhh!!" zeggen, nog ergerlijker! Neem je kind dan weer mee naar buiten uit consideratie voor de anderen in het theater!

Het filmen van de film moet al voor Katrina begonnen zijn, want het eerste gedeelte is voor de orkaan kwam. We horen hoe Cajun musikant Tab Benoit en veertienjarige violiste Amanda Shaw denken over het verdwijnen van de bayous door door mensen gemaakte dammen en dijken.

De bayous zijn natuurlijke barrieres voor orkanen voor grote steden, als New Orleans. Zodra een orkaan boven land komt, vermindert hij in sterkte. Meer dan een derde van de waterlanden, die New Orleans omringden, zijn in de afgelopen eeuw verloren gegaan, waardoor orkanen meer vrij spel krijgen.

Tijdens het filmen slaat het noodlot toe in de vorm van Katrina. De beelden, die we te zien krijgen, zijn des te meer schrijnend na wat we gisteren zagen. Vooral ook de persoonlijke verhalen van Tab, die zijn hele hebben en houden in de bayou kwijt is na de storm, en Amanda, wiens ouderlijk huis verwoest is en het huis van haar grootouders ook, maken, dat Katja en ik het niet droog houden. Om me heen hoor ik ook gesnif.

Deze paar dagen heb ik overal extra fooi gegeven en ik ben blij, dat ons geld deze stad zal ondersteunen, maar ik zou zoveel meer willen doen en Katja denkt er hetzelfde over. Die wil graag volgend jaar gaan helpen met de opbouw hier.

Voor het eten gaan we ons in het hotel even opfrissen. Tot mijn verbazing lijkt Katja absoluut niet moe, terwijl ik vooral mijn voeten wel voel. Ik weet wel, dat ik ook niet "gewoon" ben qua gezondheid, maar ze verbaast me wel met wat een verschil in haar energieniveau tussen maandag en nu.

Beneden is de gratis receptie met lekkere salade en drankjes weer gaande. We nemen tomaten en olijven mee naar boven om van te snacken. Het is druk met gasten. Ik denk, dat sommigen hier inderdaad hun maaltijd mee doen. Dat is toch heel wat waard, als ik de prijzen in de meeste restaurants zo bekijk.

Katja en ik maken ons klaar voor de laatste avond in de Crescent City (zo genoemd, omdat de stad in een bocht van de Mississippi rivier ligt). Zij wil het echte Bourbon Street meemaken, dus we vertrekken iets later, dan zeven uur. Eerst lopen we naar het House of Blues. Daar koopt Katja een t-shirt voor Justin en dan gaan we verder.

Mike Anderson's is een van de restaurants, die ik me herinner van vorige bezoeken aan New Orleans, en ik wil zelfs wel wedden, dat ik daar mijn eerste mandje met gekookte crawfish at. Daar willen we vanavond gaan eten, maar tot onze teleurstelling is het restaurant er niet meer!

Als er iets moeilijk is te bepalen (vind ik althans), als je in het French Quarter rondloopt, dan is het om "zo maar" ergens te gaan eten. Restaurants zijn of heel duur of heel goedkoop, maar dan weet je niet zeker, wat je krijgt. Acme hebben we dinsdag al gehad en daar staat nu een lange rij, dus daar gaan we niet weer heen. Bij gebrek aan beter kiezen we het Bourbon House van Dickie Brennan. Brennan's is een gerenommeerd restaurant, dus dit moet vast ook goed zijn.

We worden zeer vriendelijk ontvangen en de bediening is ook uiterst correct. We bestellen weer een paar oesters, want die zijn hier werkelijk heerlijk en goedkoop. Katja neemt een bouillabaisse met scallops en mossels. Ik houd het bij een spinazie salade en een trio van tonijn, twee voorafjes. Het is allemaal erg goed bereid.

We hebben een dame naast ons, die alleen reist. Als Katja en ik foto's van ons tweeen samen proberen te maken (zonder succes!), biedt de dame aan het voor ons te doen. Gelukkig lukt het haar beter! Ze vertelt een gepensioneerde verpleegster uit Californie te zijn, die nu rondreist om over veiligheid te praten bij verschillende ziekenhuizen.

Terwijl Katja naar de wc is, vertel ik de serveerder, dat we hier zijn om haar verjaardag te vieren. Oh, zegt hij, vindt ze chocolade cake lekker? Dat beaam ik en na het eten krijgen we twee vorken. Dan komt er (na lange tijd) een stukje cake met daaromheen "Happy Birthday" geschreven en een kaarsje erin.

In ons gebied krijg je dat (nog) gratis van het restaurant, maar hier kennelijk niet. Zonder waarschuwing staat er $8 op mijn rekening. Als ik dat had geweten, hadden we of geen dessert of een ander dessert besteld! Het gaat me er niet om iets gratis te krijgen, maar vermeld gewoon van tevoren, dat het iets gaat kosten. Misschien is dit dan weer een cultureel verschil tussen New Orleans en ons gebied, wie weet. Van $8 zullen we niet doodgaan, maar Katja had al genoeg gegeten en het was niet haar favoriete dessert.

Buiten lopen we nog wat rond, want Katja wil Bourbon Street "meemaken". Ik heb al heel gauw genoeg van het geboer en gejoel, eerlijk gezegd. Ik word echt oud. Katja is gefascineerd door een meisje in zilverkleurige bikini bij een van de stripclubs. Voor de grap wil ze vragen, waar ze haar bikini heeft gekocht.

We kopen een paar souvenirs en dan heb ik het echt gezien. Mijn dochter met Pfeiffer loopt nog als een hinde rond, pff! Een taxi brengt ons snel terug naar het hotel en daar is mijn bed maar al te lekker. Katja volgt gelukkig ook snel, maar ik houd mijn hart vast voor volgende week op school. Dan heb ik geen controle en zal ze toch nog rustig aan moeten doen.

Vrijdag

Op ons gemak maken we ons klaar en pakken in. Dan lopen we naar de overkant naar Mother's restaurant. Telkens als we daar langs liepen, stonden er rijen tot buiten de deur. Nu gelukkig niet, maar het scheelt niet veel.


Dit restaurant is het bekendst om zijn po boys (lange witte broden met vlees en dergelijke ertussen), maar het ontbijt mag er ook zijn. Bij het uithangbord staat "World's best baked ham", dus we moeten iets met die ham eten, vinden we.

Katja bestelt roerei met ham en ik een omelet met ham, groene uitjes en champignons. We bestellen en betalen en krijgen dan een bonnetje met mijn naam erop mee. Overal staat, dat de bediening geen fooi mag aannemen, dus daarover bestaat geen twijfel. De koffie krijgen we al met melk erin, grappig genoeg.

We zoeken een tafeltje uit en een vriendelijke dame, die iedereen "honey", "sweetheart" en "love" noemt, pakt ons bonnetje. Na een paar minuten krijgen we ons eten, waarbij ook een rijke portie grits (een soort griesmeel, gewoonlijk bij Zuidelijke ontbijten) en biscuits. Het smaakt allemaal super en natuurlijk kunnen we het verreweg niet op.

Precies op tijd zijn we terug op de kamer. De taxichauffeur belt, dat hij voorstaat. Alles gaat voorspoedig, we zitten in rij 2 in het vliegtuig, weer economy plus met extra beenruimte. Dit keer is het een "gewoon" United toestel, dus ik kan weer meeluisteren met de cockpit, wat ik altijd erg leuk vind.

We lijken keurig op tijd aan te gaan komen, maar dan hoor ik, dat we een "hold" krijgen. Het is te druk op het vliegveld met aankomsten en vliegtuigen nog in de lucht krijgen te horen hetzelfde rondje te blijven vliegen op een hoogte voorlopig. De piloot grapt, dat we dezelfde wolk telkens voorbij zullen zien komen. Ik krijg nu wel een beetje een idee, hoe stressvol een baan als air traffic controller is. Je moet zoveel vliegtuigen in de gaten houden!

Dit alles duurt zo'n twintig minuten en dan mogen wij ook landen. Rick staat ons bij de bagageclaim al op te wachten. Het is verschrikkelijk koud opeens weer, zo'n vijf graden, even wennen na de lekkere warmte van New Orleans!

Thuis zijn Kai en Saskia en vooral Cosmo ook weer erg blij ons te zien. We eten met zijn allen en geven de meegebrachte cadeautjes. Katja en ik hebben een geweldige paar dagen gehad en ik heb genoten van de ononderbroken tijd met mijn oudste, me realiserend, dat dat niet zo vaak meer zal voorkomen.