Groen is wat de klok slaat

Zeventien maart, dat is een grote dag hier. Al heeft maar 12% van de Amerikaanse bevolking Iers bloed in zich (waaronder Rick en de kinderen, vandaar het rode haar van Kai en Saskia), St. Patrick’s Day wordt uitbundig gevierd. Vooral vanavond zal het bier rijkelijk vloeien. Er zijn op St. Patrick’s Day meer dronken bestuurders, dan op Oudejaarsavond. Daarom worden er gratis taxi’s aangeboden. Mijn Facebook pagina staat ook vol met “Happy St. Patrick’s Day” berichtjes. Je wordt vandaag ook geacht tenminste iets groens te dragen.

Saskia vertrekt met groene sokken in haar doorzichtige All Stars, klavertje vier oorbellen en groene oogschaduw naar school. Kai doet gewoonlijk niet aan dit soort dingen mee, maar tot mijn verbazing heeft hij wel een groen t-shirt aan. Hij heeft waarschijnlijk geen zin om de hele dag geknepen te worden, de consequentie van geen groen dragen. Geloof me, wildvreemden knijpen je, als je je niet aan het groen dragen houdt! Ik heb altijd het excuus gebruikt, dat er geen druppel Iers bloed door mijn aderen stroomt, maar dat weerhoudt de “groen”patrouille niet.

Ook in het Witte Huis gaat St. Patrick’s Day niet ongemerkt voorbij. President Obama is trots op zijn Ierse achtergrond (ik vraag me soms wel af, hoeveel achtergronden hij wel niet heeft). En Mrs. Obama (O’Obama, zoals een reporter grapt) heeft ervoor gezorgd, dat de fonteinen bij het Witte Huis groen water spuien vandaag. Dit in navolging van de gewoonte in hun thuisstad Chicago, waar de rivier op St. Patrick’s Day groen wordt gekleurd.

De beloofde zon blijft nog achter de wolken schuilen, maar de temperatuur is lekker tijdens mijn lange wandeling met Cosmo. Hornsby, het felroze betonnen varken in de tuin van een onze buren, is ook versierd voor St. Patrick’s Day. En hij is omgevallen, waarschijnlijk van al dat bier, ha ha! Maar hoe ze hem straks weer op krijgen? Dat ding weegt een ton!

Net als ik het huis inloop, gaat de telefoon. “Waar ben jij?”, vraagt Saskia (haar standaard vraag). Op mijn antwoord “thuis” vraagt ze, of ik naar school kan komen om een formulier te ondertekenen. Gauw bel ik Pat, dat ik nu wel flink verlaat zal zijn. Zij is meestal zo’n kwartier te laat, dus zoveel tijd leek me redelijk eroverheen te laten gaan, maar dit wordt meer dan een half uur.

Kennelijk douche ik heel snel vergeleken bij mijn vriendin (ben in een kwartier gedoucht, gedroogd, gefohnd, aangekleed en klaar, als ik de spoed erin zet). Als ik zeg, dat ik nog moet douchen, zegt Pat, dat ze dan wel boodschappen zal gaan doen. Nou, zeg ik, ik ben er over een half uurtje, hoor!

Op school gaat de bel net en ik zie Saskia even voor ze naar haar volgende klas gaat. Dan rijd ik door naar Pats huis, zo’n vijf minuten verderop. Als ik aankom, precies op de tijd, die ik heb gezegd, is Pat niet thuis. Ik hoop maar, dat ze niet toch boodschappen is gaan doen, want dan kan het wel even duren. Maar ik hoef maar een paar minuten te wachten en Pat komt aanrijden. Ze was nog wat foto’s gaan ophalen bij Motophoto.

Nu is het uitkiezen geblazen. Ook Pat heeft een aantal foto’s om uit te kiezen. De moeilijkste keuze is tussen twee prachtige herfstfoto’s, genomen bij Great Falls. Ik kies degene, die haar gezinsleden ook het mooist vinden. Zelf vindt ze de andere mooier, maar luistert nu wel naar de meerderheid (eerlijk gezegd vind ik die met kop en poten boven de andere uitsteken). Verder stuurt zij een heel mooie compositie van een kerk op een Grieks eiland in. Haar derde foto is min of meer een abstract van een bloem uit de Botanische tuinen van een paar weken geleden.

Pats vierde foto heeft volgens mij serieuze kans om te winnen. Hij is genomen op 20 januari, inauguratiedag. Een zwarte jongen met een Obama hoed en een rood-blauwe jas aan staat naast een Obama poster, waar ook diezelfde kleur rood en blauw zijn gebruikt. Onderaan de foto staat de datum ook te lezen op de poster. Een echte treffer voor fotojournalisme, ik mag hopen, dat de jury dat ook ziet. Alles klopt erin, compositie, kleuren en evenement. Ik hoop voor haar, dat ze wint!

Samen kiezen we ook mijn foto’s. Dat wil zeggen, ik leg ze voor haar neer, in mijn gedachten al wetend, welke ik ga kiezen. Het feit, dat heel veel mensen online en Pat dezelfde vier kiezen, laat wel zien, dat dit de goede keuze is. Mijn vier zijn: het Washington Monument (categorie: scenic), mijn zus en haar twee kleintjes in een omhelzing (categorie: portraiture), het steentje op het strand (categorie: nature) en het Navy Memorial hier in DC (categorie: architecture). Ik stel me er verder weinig van voor, er zijn een paar fotografie clubs hier, waar wij geen lid van zijn en bij de vorige show, waar ik aan meedeed, waren vrijwel alle winnaars lid van de fotoclubs. Maar het is gewoon leuk om mee te doen.

Nu is het dus zaak om de foto’s netjes in te lijsten. Gezien het formaat van mijn foto’s en een van Pats foto’s is dat nog niet zo makkelijk. Die van mij zijn 8X12 inches en daar bestaan geen lijsten of kaders voor. Ik moet dus iets vinden om de foto’s op te plakken. We zoeken en zoeken en vinden eigenlijk niets. Wel koop ik simpele glazen lijsten zonder randen, formaat 12X16 inches, zodat er ongeveer vijf centimeter “kader” over zal blijven. Volgens Pat is de achterkant van het papier in de lijst wit en zal ik die kunnen gebruiken om mijn foto’s op te plakken, zij heeft dat al vaker gedaan. Klinkt goed, dus ik koop ze op hoop van zegen.

Inmiddels knorren onze magen en Pat stelt voor naar Luciano in Oakton te gaan. Daar ben ik nog nooit geweest en het is een aangename verrassing! Een echt Italiaans restaurant met een Italiaanse eigenaar (ik neem althans aan, dat het de eigenaar is). Pat en ik bestellen beiden de spinazie ravioli. We krijgen vier grote ravioli’s, maar ook niet zo, dat het te veel is. De vulling is lekker zacht met spinazie en ricotta en het geheel komt in een marinara saus. Hier wil ik nog weleens vaker eten, ik moet Rick er ook eens heen nemen.

Thuis maak ik meteen een van de lijsten open en keer het papier om. De achterkant is allerminst wit, helaas, het is een lelijke kartonkleur. Ik moet toegeven, dat de moed me echt even in de schoenen zinkt. Ik heb zoveel gaande deze week en Pat heeft me min of meer gedwongen dit weekend toch mee te doen.

Maar goed, ik ga niet bij de pakken neerzitten. Ik heb nog zo’n twintig minuten voor ik Saskia op moet halen van school, dus ik rijd gauw naar Michaels hier dichtbij. Ik moet iets vinden met het formaat 16X12, waar ik de foto’s op kan plakken.

Koorstachtig denk ik onderweg, waar ik dat zou kunnen vinden. Alles is ook nog eens best duur en zoveel geld wil ik hier niet aan uitgeven. Ik begin met de teken- en schildersafdeling. De meeste blokken hebben verkeerde afmetingen. Maar dan zie ik er opeens een met 16X12! Helemaal blij bekijk ik het, maar het papier is doorzichtig, dus ik zou tenminste twee vellen moeten gebruiken. Dan valt mijn oog op het blok ernaast en dat blijkt echt canvas te zijn en 16X12 ook nog! Eureka!

Precies op tijd, met mijn oplossing, arriveer ik bij Saskia’s school. Zij heeft een orthodontist afspraak en moet een nieuwe band om een nieuwe kies. Ik zit op hete kolen, want ik wil kijken of mijn nieuwe fotooplossing gaat werken. Thuis begin ik dus meteen de eerste foto in te lijsten. Het werkt allemaal perfect! Het resultaat is echt prachtig.

Na de eerste foto is het tijd om Kai mee te nemen naar Mona. Ricks familie komt dit weekend en dan willen we er weer keurig uitzien. Kai wil geen opmerkingen over te lang haar van zijn grootvader. Grappig is wel, dat hij lange “sideburns” (hoe heten die nu weer in het Nederlands?) laat groeien. Geen baard of snor, maar die Elvis dingen aan de zijkant van het gezicht. Mona maakt ze helemaal netjes. Opeens realiseer ik me, wat een man Kai al aan het worden is. Ik hoop, dat de meisjes gauw gaan zien, wat een leuke jonge man hij is, een goede zoon is hij in ieder geval!

Na nog een foto te hebben ingelijst ga ik mijn nagels weer eens laten doen. Ze zijn nog steeds van zijde en soms denk ik, dat ik het maar weer naar mijn natuurlijke nagels moet laten gaan. Maar ik vind nette handen ook wel erg belangrijk en ik weet, dat ik dan weer zal gaan bijten. Dat doe ik nu niet en de nagels blijven zo’n drie weken goed, dus $9 per week is ook niet zo gek veel. “T” (geen idee, wat haar werkelijke naam is) maakt mijn handen weer helemaal netjes.

Thuis ga ik verder met de foto’s. Zonder veel moeite lijst ik ze allemaal in. Achterop moeten mijn gegevens en ik moet een “release” tekenen voor het geval er iets met de foto’s gebeurt. Nu ze daar zo netjes liggen ben ik toch wel blij, dat Pat zo aanhoudend was. Hoe dan ook heb ik nu vier heel mooie foto’s ingelijst. Het geeft me ook gelijk een idee voor verjaarscadeaus.

Moe eten de kinderen en ik makkelijk pasta als avondeten. Dan kijken Saskia en ik naar American Idol. Ik moet zeggen, dat ik deze twaalf een van de beste ooit vind. Er zijn een paar jongens, die ik niet zo fantastisch vind, maar wie er morgen naar huis zal gaan? Ik zou het niet weten.

En nu ga ik deze St. Patrick's Day zonder mijn man met Iers bloed in zich afronden met een glaasje Baileys. Het is het minste, wat ik kan doen, om bij te dragen aan de "cheer" van deze feestdag. Zoals we hier zeggen: "Wishing you the luck of the Irish!"