Een weekend thuis

Zaterdag

Om te beginnen was het erg leuk en interessant om alle namenverhalen te lezen. Een naam aan een kind geven en een naam dragen is toch wel iets belangrijks, waar over na wordt gedacht, zo te zien. Bedankt aan degenen, die hun persoonlijke verhaal wilden delen!

Dit weekend strekt zich zonder verplichtingen voor ons uit en dat is wel lekker na de afgelopen paar drukke weekenden. Rick en ik hopen dus ook lekker uit te slapen en een aantal dingen in en rond het huis gedaan te krijgen.

Nu dacht ik dit nooit te zullen schrijven, maar vanochtend verfoei ik de zingende vogels! Mijn hemel, wat een concert, dat al voor half zes begint! We slapen met de ramen open, dus het klinkt werkelijk alsof er tien vogels op ons voeteneind zitten te zingen. Ik kan niet meer in slaap komen erdoor en voel me niet lekker, als ik opsta.

Dankbaar neem ik Mary Ellens voorstel een stuk te gaan lopen aan. Dat helpt zonder uitzondering mijn pijnlijke spieren. Het is mistig, miezerig weer en mijn nek en schouders voelen alsof er messen in steken. We doen een interval van twee minuten hardlopen en een twee minuten gewoon lopen.

Als Mary Ellen hoort, dat ik van plan ben de Army Ten Miler te doen, is zij daar ook meteen enthousiast voor. Vroeger liep ze regelmatig marathons. Maar nu moet ze zo vroeg naar haar werk en komt pas zo laat weer thuis, dat ik me afvraag, hoe ze gaat trainen. Haar antwoord daarop is, dat ze dan nog maar wat vroeger op moet staan. Hoe houdt ze het vol!

Inderdaad voel ik me bij thuiskomst beter, hoewel nog steeds raar lichthoofdig. Rick heeft in de tuin gewerkt. De achtertuin ziet er weer netjes uit, alleen moeten er nog "mulch" (houtsnippers) overheen. We besparen zo honderden dollars aan tuinmannenwerk en de beweging kan Rick ook goed gebruiken.

De kinderen vinden intussen hun eigen vertier, nu hun ouders zo saai bezig zijn. Kai gaat met vrienden Chinees eten in Vienna voor de lunch. Saskia wandelt ook met Laura en Aoife naar Vienna. Zij gaan bij Chipotle eten. Dat de kinderen zo, zonder auto, hun eigen dingen kunnen gaan doen, vind ik een van de voordelen van het wonen in dit stadje.

Rick en ik lunchen samen thuis. Dan hangen we de foto's, die mee hebben gedaan aan de fotoshow op. We hebben nog een helemaal lege muur in de woonkamer ervoor. Niet veel mensen zullen ze daar zien, maar ik wil er een soort galerij van maken. Alleen de winnende foto hangen we er niet bij, die gaat op een ereplek in de foyer.

Na een heel produktieve dag nemen we Saskia en Alexandra (die hier logeert) mee naar de mall. We hebben kaartjes voor Monsters vs. Aliens 3D, maar gaan eerst bij CPK eten.

We zijn vroeg, dus krijgen meteen een tafeltje. Dit blijft een van mijn favoriete ketenrestaurants. Hun pizzas zijn zo origineel! Ik kies de Neapolitan Pesto Chicken en die is heerlijk. Rick gaat voor de Tandoori kip pizza.

De meisjes vragen om kinderpizzas, omdat ze een grote niet opkunnen (wij ook niet, maar het kindermenu is off limits voor ons). Daarbij krijgen ze tot hun grote verontwaardiging ook een kinderkop met lemonade. Beiden zijn dertien, dus dit is een grote belediging. Toch kunnen ze er ook wel om lachen, gelukkig.

De film is tegen mijn verwachtingen in erg leuk. Ik verveel me tenminste geen moment en er is zo af en toe een grap, die alleen volwassenen begrijpen. Het 3D effect is erg goed gedaan. Het is zeker goed vertier om deze saaie, miezerige dag mee te beeindigen. Ik merk, dat ik zowel fysiek als mentaal steeds minder tegen dit weer kan.

De rest van de avond spelen Rick en ik Wii golf. Ik heb het nog nooit gedaan, Rick wel. Tot zijn verbazing ben ik er beter in, dan hij dacht, maar winnen van hem lukt me (nog) niet. Wat een uitvinding deze Wii! We zijn zo lekker bezig samen en zitten niet onderuitgezakt tv te kijken.

Zondag

Tot mijn schande moet ik toegeven, dat ik de vogels vanochtend heb buitengesloten. Ik slaap er veel beter door. Het is een dubbelzinnig gevoel, aan de ene kant vind ik vogelgezang heerlijk, aan de andere kant heb ik mijn nachtrust hard nodig en half zes is te vroeg om gewekt te worden.

Ook ben ik er niet trots op, dat dit sombere weer mij verschrikkelijk sikkeneurig maakt. Ik ben me ervan bewust, dat dit slechts de derde bewolkte dag is en ik weet niet, hoe jullie het in Nederland doen met zoveel sombere dagen!

Verschrikkelijk zeg, hoe zo'n humeur zich opeens van mij meester maakt! Het lukt me niet het van me af te schudden, wat ik ook probeer. Arme Rick! Hij vraagt mij mee naar Starbucks voor het ontbijt en de warme "misto" (koffie met geklopte melk) en de ei, bacon en kaas sandwich zijn, zoals gewoonlijk, erg lekker.

Maar ik weet, dat ik beweging nodig heb. Ondanks het sombere weer lijn ik Cosmo aan en ga joggen. Al gauw voel ik de wolken in mijn brein optrekken. Ik merk de mooi bloeiende bomen op en verbeeld me, dat de echte wolken ook lichter worden en zie ik daar zowaar de zon? Na 3,3 mijl ben ik weer thuis en voel me stukken beter.

Die zon kwam dus echt, compleet tegen de weersvoorspelling in. Niet alleen dat, maar het wordt ook nog eens lekker warm met 22 graden, ook al niet voorspeld. Voor de verandering vind ik het helemaal niet erg, dat ze het zo mis hebben!

Rick en ik werken in de tuin, maar ik vind het gewoonlijk vreselijk en heb dat altijd al gevonden. Al dat vuil onder je nagels, als kind vond ik dat al vreselijk. Er zit geen tuinvrouw in mij verschuild! Rick daarentegen is zover, dat de voortuin er keurig uitziet. Over doorzetten gesproken, want ik weet, dat hij dit ook geen leuk werk vindt.

Voor op de stoep bel ik Petra op. Het is hoog tijd om bij te kletsen en zonder, dat ik er erg in heb, is er zo meer dan een uur voorbij. Wat zijn er toch een stel mensen, waar ik graag dichterbij zou wonen! Petra is er een van.

Om drie uur heb ik afgesproken met Jan om te gaan fietsen, dus we hangen noodgedwongen op. Helemaal klaar fiets ik naar drie deuren verderop en dan valt me op, dat Jans auto er niet is. Paul doet open en Jan is nog aan het winkelen met haar moeder.

Paul belt Jan op haar mobieltje en ze vraagt of ik om vier uur nog kan, want ze wil wel erg graag fietsen. Ik vind het best, maar denk niet, dat ik dan nog fut heb voor twintig mijl. Zo laat in de middag is mijn energie vrijwel op.

Om kwart voor vier belt Jan, dat ze klaar is. Het is lekker warm buiten, hoewel het keihard waait. Ik heb een sweatshirt en een windbreaker aan, de laatste voor als het gaat regenen. De luchten zien er namelijk vrij dreigend uit, al lijkt alles op radar ver naar het westen.

Na tien kilometer vind ik het er toch wel erg op lijken, dat de wolken onze kant op komen. We maken dus rechtsomkeerts, maar gelukkig worden we niet nat. De voorspelde onweersbuien blijven compleet uit en na twintig kilometer fietsen is het zelfs helemaal zonnig, als we de cul de sac weer inrijden.

We zijn blij, dat we eropuit zijn gegaan. Het was wel enorm druk op het fietspad. Het drukst, dat ik het ooit heb gezien. Dat is goed, want dan blijft dit pad wel bestaan. Dat is altijd de vraag met snelgroeiende gebieden als het onze, hoe lang tot er gebouwd "moet" worden in recreatiegebieden.

Rick heeft veel gedaan in de tuin en is nu moe. Kai heeft geholpen en is ook moe. Saskia is de hele dag druk met vriendinnen geweest en is moe. Mijn energie is ook op.

Nu wordt duidelijk, dat coupons wel werken. We hebben een coupon van Chevy's, koop een hoofdgerecht, krijg het tweede voor $3,99. Allemaal hebben we wel zin in Tex-Mex. Het dichtstbijzijnde restaurant is Tequila Grande, maar de coupon brengt ons naar Chevy's.

Rick bestelt de dure fajitas (nou ja, duur, $15 kosten ze). Mijn salade is $13 en Kai's gerecht ook en Saskia quesadilla kost $8,99. Natuurlijk gaat de coupon van de $8,99, maar dat vindt Rick niet terecht, dus hij protesteert. Dan krijgt hij mijn gerecht voor $3,99 en is daar tevreden mee. Het is grappig om Rick zo assertief te zien en hij heeft nog succes ook.

Saskia is helemaal onder de indruk vanavond en nogal verdrietig. Een leraar op haar school heeft een anderhalfjarig dochtertje met een snelgroeiende hersentumor. De school heeft geld ingezameld en er is van alles gedaan, dus de kinderen voelen zich erbij betrokken.

Tragisch genoeg zal morgen de beademing stopgezet worden, dus het meisje zal sterven. Saskia is er helemaal ontdaan van. Ze zoekt steun bij Katja, die er ook zo van ontdaan zou zijn. Katja vertelt haar, dat zij net zo is, en Saskia schrijft, dat ik dat ook al heb gezegd. Ja, de zusjes lijken qua compassie voor anderen erg op elkaar.

Al ken ik de leraar en zijn familie helemaal niet, ik denk vanavond ook aan ze. Hoe moet het zijn om afscheid te nemen van je baby? Want dat is een anderhalf jaar oud kind toch nog. Het leven is vaak niet eerlijk en ik ken daar meerdere gevallen van, waar ik me zorgen om maak. Dat zoveel middle schoolers met hen meeleven helpt misschien een beetje.

De foto van Emily, die Saskia me laat zien, geeft haar een gezicht(je). Haar leventje was veel te kort, maar heeft toch een heel aantal jonge levens geraakt. Saskia is nog vastbeslotener veel geld voor de Relay for Life op te halen dit jaar. Beide meisjes zijn zeer begaan met dit goede doel en met recht.

Tussen de bedrijven door heb ik nog wat bloesemfoto's genomen vandaag. Het is nu bijzonder mooi overal: