Orchideeen

Het gezang van "onze" cardinaal in de boom naast ons huis wekt me vanochtend. Ze hebben zo'n mooi lied en zijn niet voor niets de staatsvogel van Virginia. Iedere staat heeft "staats"dieren en -planten. Maar liefst zeven staten hebben de Cardinaal als staatsvogel en met recht.

Voor het eerst in lange tijd heb ik echt zin om met Cosmo naar buiten te gaan. De zon schijnt meedogenloos op de sneeuw, die daar niets van terug heeft en met grote snelheid smelt. Ik besluit een interval te doen: een minuut hardlopen, twee minuten snelwandelen, om te beginnen. Cosmo vindt het duidelijk ook heerlijk. Eindelijk is het niet te koud om gewoon de 5,5 kilometer uit te lopen.

Pat en ik hebben om elf uur afgesproken naar Washington te gaan. Ik moet nog opdrachten inleveren voor twee fotografielessen. Een daarvan is een geheel fotograferen en daarna kleinere gedeeltes daarvan. Daarvoor wil ik terug naar de U.S. Botanic Garden, waar nu heel veel orchideeen in bloei staan. Pat gaat graag mee en staat om kwart over elf op mijn stoep.

Pat is niet stipt, heb ik al geleerd. Ik ben iemand, die zich al bezwaard voelt, als ze een paar minuten te laat is. Grappig genoeg hadden Leah en ik het daar dit weekend nog over, want Katja komt ook gerust een half uur te laat. Leah daarentegen is heel stipt. Waarom ik mijn gezin niet "op tijd" kan krijgen, is me een raadsel!

De metro brengt ons naar Federal Center SW. De machinist blijft er maar op hameren, dat we om ons heen moeten kijken en verdachte pakketjes moeten aangeven. Zo vaak, dat we beginnen te denken, dat hij het maar eng vindt om zo'n trein te besturen!

Eenmaal in het midden van de stad bevinden we ons weer in een andere wereld. Het Capitool glimt in de zon en de senaat en het huis van afgevaardigden zijn aan het werk (te zien aan de vlaggen, die waaien).

Wij gaan eerst een hapje eten bij het American Indian Museum. Mitsitam is niet druk, voor de verandering. Ik neem me voor geen zalm te bestellen, maar kan het toch niet laten. Hun zalm is zo ontzettend goed bereid!

Daar mag je twee bijgerechten bij kiezen. Pat neemt ook de zalm en de spruitjes en wilde rijstsalade. Ik kies er de champignons met zeewier salade bij en een salade met witte en zwarte quinoa. Het is werkelijk superlekker en zo ongewoon! Dat is wat me telkens weer terug doet komen hier, want goedkoop is het niet.

Pat heeft geregeld, dat we onze statieven mogen gebruiken in de botanische tuinen. Daarvoor moeten we tekenen en krijgen dan een briefje om aan het statief te hangen. Ik vind het moeilijk een statief te gebruiken voor close ups van bloemen en na een paar pogingen geef ik het op en doe het met de hand.

Pats handen trillen, dus zij heeft geen keuze, maar ik heb gelukkig een vaste hand. Ik concentreer me vooral op de orchideeen. Mijn opdracht is om een geheel en dan daarvan een kleiner gedeelte te fotograferen. Deze bloemen lenen zich daar prima voor.


Terwijl we aan het fotograferen zijn laat een vrijwilligster ons een boomkikker zien, die maar zelden tevoorschijn komt. Ook vertelt ze over de oudste planten van deze tuinen, twee palmen. In 1842 werden ze door Charles Wilkes het land in gebracht. En hier staan ze nog! De geschiedenis van deze tuinen is heel interessant.


Na een paar uur fotograferen is het tijd om terug te gaan. Ik moet om vier uur bij de chiropractor zijn en met een uur en een kwartier tijd denken we dat makkelijk te halen. Als we het metrostation binnenlopen staat er op het electronische bord, dat de trein naar Vienna over een minuut zal aankomen.

We haasten ons naar het perron. Maar eerst komt er een trein in de tegenovergestelde richting en dan nog een. De minuut is al lang voorbij. Na nog een trein uit de andere richting beginnen de rode lampjes aan onze kant eindelijk te knipperen. Maar het is een blauwe trein, die gaat niet naar Vienna!

Inmiddels is het kwart over drie en mijn hoop op tijd te zijn (zie weer mijn stiptheid hier) begint te vervliegen. Voor de zekerheid bel ik de chiropractor op, dat ik waarschijnlijk laat zal zijn. Dat wordt op prijs gesteld. Uiteindelijk ben ik maar tien minuten te laat.

Al de hele dag heb ik weer het gevoel van messen tussen mijn schouderbladeren. De massage van gisteren lijkt alles juist erger gemaakt te hebben! Brandon voelt het ook, mijn spieren zijn opgezwollen. Hij geeft me een ijspak om erop te leggen. Hopelijk gaat dat helpen!

Eens te meer ben ik gek op de slow cooker! Voor ik wegging heb ik de ingredienten voor beef stew erin gegooid en als ik thuiskom ruikt het er al heerlijk naar. Ik ben doodop en heb geen energie over, maar het avondeten is klaar. Misschien ga ik eens solliciteren naar een baan bij Sunbeam of Rival, als slow cooker (crock pot) fan!