Marine Corps Officer's School graduation

Ricks vader en Carol zijn hier niet alleen om ons te zien, maar vooral om de Marine Corps graduation van mijn oudste neef Lucas mee te maken. Hij heeft het acht weken lange rigoureuze programma van de Officer Candidate School volbracht. De graduation neemt op de Marine basis Quantico plaats, wat hier slechts een half uur rijden vandaan is.

Saskia gaat eerst nog naar school, die zullen we later ophalen, maar Kai gaat meteen mee. Mijn schoonzusje heeft ons gevraagd om kwart over acht aanwezig te zijn voor de graduation parade, die om negen uur zal beginnen. Om kwart over zeven vertrekken we om zeker te zijn op tijd te arriveren.

Dik aangekleed stappen we zo'n drie kwartier later uit. Het is maar net boven nul en er waait een straffe ijskoude noordenwind. Rick vindt uit, dat Lisa en Luke wat verlaat zijn (zij komen pas om kwart voor negen opdagen, dan hebben wij al meer dan een half uur zitten blauwbekken). Tot Ricks en zijn vaders ergernis zeggen ze even gedag en lopen dan door om totaal ergens anders te gaan zitten.

Mij maakt het niet uit. Ik ga niet zitten, de ijzeren banken voelen alsof ze van puur ijs zijn gemaakt. Net als Carol blijf ik de hele ceremonie in de luwte staan en de zon op mijn rug geeft tenminste nog een beetje warmte. Wat heb ik te doen met het stel soldaten, dat in korte mouwen op de tribune zit!

De parade begint met het spelen van de Marine Corps band. Daarna lopen de officierskandidaten per platoon het terrein op. Ze behoren tot de Charlie en de Delta companies en per company zijn er vier platoons.

Er volgen allerlei ceremoniele plechtigheden en er zijn eenentwintig kanonschoten. Eerlijk gezegd ben ik helemaal niet dol op militaire parades. Met de kou kan het me ook niet snel genoeg gaan. Ik vind het paar bald eagles, dat boven onze hoofden zweeft veel mooier. Hun witte koppen en staarten weerspiegelen bijna in het zonlicht. Wel passend, dat ze zich bij zo'n typisch Amerikaanse plechtigheid laten zien.

Tegen het einde paraderen alle kandidaten een keer rond het veld. Ze zien er allemaal hetzelfde uit in hun camouflage uniform. Ik denk Lucas er niet uit te kunnen halen. En dan zie ik hem opeens! Zowaar op tijd om nog gauw een paar foto's van hem te maken. Dan wordt de Marine Corps Hymne gespeeld en daarmee is deze plechtigheid afgelopen.


Dankbaar rennen we naar de van voor warmte. Carol en ik voelen onze voeten niet meer, zo verkleumd zijn die! De graduation ceremonie is pas om drie uur, dus we hebben ruim de tijd om naar huis te gaan.

Daar laten we de honden uit. Mijn schoonvader heeft zijn bichon frise Rascal mee, waarmee Cosmo prima kan opschieten. Rick gaat intussen lunch halen bij Subway. Hun kipfiletsandwich met buffalo saus gaat er zeer goed in, want door die kou heb ik flinke trek gekregen!

Terwijl Rick Saskia uit school haalt, verkleedt de rest van ons zich in nette kleding. Dan gaan we er weer op uit, dit keer naar het Marine Corps Museum.

Lisa, Ricks zus, heeft al stoelen voor ons vrijgehouden, op de tweede rij, wat een goede plaats lijkt (later blijkt dat niemand, die niet op de eerste rij zit, iets kan zien, jammer genoeg). We komen ruim een uur voor het begin van de ceremonie aan en hebben dus goed de tijd om bij te kletsen. Ik kan het bijzonder goed met mijn schoonzus vinden. We hebben veel gemeen en na elkaar weer gezien te hebben, neem ik me altijd voor weer meer contact te zoeken. En dan komt het leven ertussen.

De graduation ceremonie begint met een gebed. Ik ben niet gelovig, dus kijk om me heen. De meeste mensen staan met gebogen hoofden, maar een heel aantal toch ook niet. Ricks vader, die overtuigd atheist is, staat rechtop, terwijl zijn vriendin, streng christelijk, echt in het gebed opgaat. Ik vind het interessant zo mensen gade te slaan.

Hetzelfde geldt voor het volkslied. Iedereen moet staan en veel mensen doen hun rechterhand over hun hart, maar ook weer lang niet iedereen. Wat het is met het Star Spangled Banner weet ik niet, maar ik krijg er altijd een brok van in mijn keel.

Vervolgens krijgen we een toespraak van Colonel Mancini, die het hele Officers Candidates School programma runt. Daarna komt brigadier generaal Clark aan het woord en houdt een inspirerende toespraak. De slogan van de mariniers is: "The Few, the Proud, the Marines" en je krijgt echt het gevoel, dat je hier met een select, speciaal soort mensen te maken hebt. Mij zie je zo'n rigoureus programma in ieder geval niet volgen!

Alle kandidaten moeten gaan staan en de "commission" wordt voorgelezen. Daarna neemt de brigadier generaal de eed af met de groep. Eerder, dan we hadden verwacht is het allemaal afgelopen en mogen we het museum gaan verkennen.




De eed

Natuurlijk beginnen we met Lucas te feliciteren. Daarna mogen de grootvaders (hij heeft het geluk beiden nog te hebben) de goudkleurige spelden op zijn uniform bevestigen. Er zijn drie Lukes aanwezig: Luke senior, de grootvader, Luke junior, de vader en Luke the third, die zich Lucas laat noemen en nu Second Lieutenant is (op zijn Amerikaans uitgesproken "loetenent", niet het Engelse "leftenent").

Vandaag moet ik toch een paar keer terugdenken aan onze trouwdag. Lucas was ons ringdragertje van drie. Zijn moeder moest met hem meelopen, want hij vond het te eng alleen. En nu heeft hij de rigoureuze training om marinier te worden ondergaan en vond daar niets eng aan. Volgens Lisa heeft hij er als een van de weinigen echt van genoten.

Wij lopen door het museum, wat erg interessant is, maar natuurlijk vrijwel alleen over oorlogen gaat. Daar heeft Saskia geen zin in en ik eigenlijk ook niet. Wel erg interessant vind ik de verhalen over de trainingen. Die "bootcamps" zien er zo vreselijk zwaar uit en dat zijn ze ook.

Lisa heeft een reservering gemaakt bij een Italiaans restaurant voor zeven uur. Het is nu pas vier uur en we hebben eigenlijk allemaal al trek. We gaan terug naar het hotel van Luke en Lisa en Lisa's schoonouders. Die laatsten zijn heel erg aardig en nodigen ons uit op hun kamer. Daar drinken we een biertje in afwachting van de twee jongere Lukes.

Dan begeven we ons met zijn allen naar Tiziano, een authentiek Italiaans restaurant op loopafstand. Het wordt een heel gezellige maaltijd met zijn dertienen. Mijn gerecht, varkenshaasrol met ham, spinazie, pijnboompitten, provolone kaas en wortel erin. Daaroverheen een witte wijnsaus en het is een zeer smakelijke maaltijd!

We tafelen flink na, maar Saskia is doodmoe en helaas moeten wij het feestje dus verlaten. We nemen afscheid van iedereen, behalve Dad en Carol, die met ons mee naar huis gaan. Thuis gaat Saskia meteen naar bed, maar de mannen spelen nog even Wii Golf. Toch wel een bijzondere dag, zo'n graduation zal ik waarschijnlijk (eigenlijk hopelijk, want ik heb liever, dat Kai niet het leger in gaat) niet meer meemaken.