"Chores" dag

"Chores", ik vind het een prachtig woord voor alles, wat er gedaan moet worden. Ik kan me eigenlijk geen Nederlands equivalent bedenken. "Taak" dekt het niet helemaal, een "chore" heeft een "het moet, maar ik heb er geen zin in" bijbetekenis.

Vandaag wordt mijn "chores" dag van de week. Het is een regenachtige dag, dus geen verleidingen om erop uit te gaan. Rick vertrekt voor dag en dauw en ik zorg, dat Kai en Saskia op tijd naar school vertrekken. Als Saskia om zeven uur de deur achter zich dichttrekt, ga ik nog even slapen.

Dat even duurt langer, dan ik had gedacht, pas om kwart voor negen word ik wakker! Ik had de wekker moeten zetten, want ik wilde eigenlijk naar Pilates. Die les begint, als ik wakker word.

Gauw bedenk ik een andere sportroutine. Natuurlijk moet Cosmo uitgelaten en verder heb ik wel weer zin in Wii Fit. Dat moet maar genoeg zijn. Maar Cosmo heeft er vandaag geen zin in. Hij plast een keer en trekt dan de hele tijd, dat hij niet verder wil gaan. Ik weet nooit, wanneer de ziekte van Lyme hem nog parten speelt, dus ik forceer het maar niet. Ik heb veel meer pijn met dit weer, dus wie weet hij ook?

Binnen zet ik de Wii Fit aan. Ik wil mijn scores voor de step verbeteren en dat lukt wonderbaarlijk goed. Ik moet zeggen, dat een half uur "advanced" step (zes keer vijf minuten) me flink doet transpireren. Het blijft leuk, zo'n competitie met jezelf. Na nog wat boksen en joggen heb ik er een uur opzitten en nog het gevoel, dat ik echt wat gedaan heb ook.

Na een aantal huishoudelijke taken af te hebben gewerkt, neem ik Cosmo mee naar Vienna. Als hij dan niet wil wandelen, ziet hij zo tenminste iets anders, dan het huis. Hij vindt het heerlijk om mee te gaan en ziet van alles.

Dit jaar tien jaar geleden werd ik Amerikaans staatsburger. Op 9/9/1999 zwoor ik met zo'n honderdtal anderen dit land trouw. Het was de dag voor mijn 38ste verjaardag en twee dagen voor de bruiloft van mijn zusje in Massachusetts.

Wat een weekend was dat! Mijn vader had problemen met zijn rug en mijn moeder wilde daarom, dat we in caravaan naar Massachusetts zouden rijden. De inzweringsceremonie was 's middags en meteen daarna zijn we vertrokken. Op tijd voor het "rehearsal dinner" (altijd de avond voor de bruiloft) waren we in Massachusetts, ik als kersverse Amerikaanse. Inmiddels is mijn zus dat ook en mijn broer Canadees en zo hebben we drie nationaliteiten in onze familie.

Maar ik dwaal af. Aangezien Amerikaanse paspoorten tien jaar geldig zijn, zal het mijne in september verlopen. Meestal willen landen, dat een paspoort nog tenminste zes maanden geldig is, dus het lijkt me een goed idee het verlengingsproces in gang te zetten.

Bij Motophoto laat ik paspoortfoto's maken. De fotograaf laat me de foto eerst goedkeuren. Wat een uitvinding toch, digitale fotografie! Vroeger nam men een foto en je moest het er maar mee doen. Als ik deze foto niet goed had gevonden, had hij er gewoon nog een genomen. Maar de foto gaat ermee door, dus ik bestel vier pasfoto's ervan.

Hier regelt het postkantoor paspoortaanvragen en -verlengingen. Alleen zie ik geen formulieren liggen, als ik er binnenloop. Gelukkig vraagt een medewerker, wat ik zoek, en hij gaat ergens achter een formulier ervoor halen. Daarop lees ik, dat ik de hele verlenging per post kan afhandelen! Zoals de tieners zeggen: "Sweet!"

Thuis heb ik een email van Betterphoto.com, weer een leuke opsteker voor mij. Na iedere cursus wordt er gestemd voor de drie beste deelnemers. Deze cursus was druk met vijfentwintig deelnemers (soms zijn er maar een tiental). Ik kreeg de op een na meeste stemmen!

De fotografe, die de meeste stemmen kreeg, is degene, waar ik op stemde, want zij was werkelijk supergoed. Een hele eer dus weer, ik krijg er een gratis online galerij voor. Als ik wat meer tijd heb ga ik kijken, wat dat inhoudt.

Als Kai uit school komt, gaan we naar Metro Run and Walk. Kai wil meedoen met de Army Ten Miler, maar om te trainen zal hij hardloopschoenen nodig hebben. Nu heeft hij enkel skateboardschoenen.

Eigenlijk heb ik ook hard nieuwe schoenen nodig, maar daar hebben we vanmiddag geen tijd voor. Bij deze zaak kijken ze echt, hoe je loopt, hoe je voeten eruit zien (smal, breed, hoge wreef etc.). Kai vindt vrijwel meteen een goed paar, ik wil bijna schrijven "schuiten". Mijn hemel, wat een voeten heeft die jongen! Tweeeneenhalve Amerikaanse maten groter, dan zijn vader, hij heeft maat 46 1/2 in Europese maat.

Precies op tijd zijn we klaar om naar de dierenarts tien kilometer verderop te racen. Tien minuten voor tien kilometer, dat moet lukken, toch? Cosmo is al mee, dus dat scheelt. De interstate werkt voor de verandering mee en we komen maar een paar minuten na vieren aan.

Met tegenzin loop ik het gebouw binnen. Cosmo moet Frontline en Sentinel hebben en voor die laatste moet hij eerst een "checkup" hebben, anders schrijven ze het niet voor. De nieuwe regel is, dat de hond eens per jaar onderzocht moet worden om het hartworm medicijn te kunnen krijgen. Is er in Nederland ook hartworm? Ik had er voor we hier huisdieren kregen nooit van gehoord.

Enfin, natuurlijk zijn wij dol op Cosmo en willen, dat hij gezond blijft. Voor $54 wordt Kai en mij dus door dierenarts verteld, dat Cosmo er fantastisch uitziet, het juiste gewicht heeft en gewoon een prachtige hond is. Dan neemt ze hem mee voor een hartworm test ($39) en een distemper injectie ($18). Dierenartsen zijn zo duur!

Een tijdje geleden bestelde ik Cosmo's medicijnen online. Er zijn verscheidene dierenapotheken online, die veel goedkoper zijn, dan de dierenartsen. Voor Sentinel moet je dan de informatie van je dierenarts geven. Tot mijn verbazing werd ik een paar dagen later gebeld door de praktijk, dat zij ons dezelfde prijs konden bieden, als online.

Sindsdien zoek ik het internet af voor de goedkoopste prijzen voor de medicijnen. Dit keer moest ik een afdruk meebrengen van die prijzen. Prima! Bij Discountpetdrugs.com vind ik de beste prijzen dit keer.

De praktijk rekent $102 en $103 voor de medicijnen, maar ik krijg ze meer voor $38 en $39 minder! Zo bespaar ik bijna $80! Dat is toch niet niks. Ik vraag me af, hoeveel mensen het volle pond betalen hier, zonder te weten, dat je zo bijna de helft korting kunt krijgen.

Saskia is thuis, als we terugkomen. Ze heeft voor het eerst in lange tijd erge hoofdpijn, maar opvallend is, dat ze met wat ibuprofen weer gauw opknapt. Dat was voorheen niet het geval.

Vandaag hebben ze op school een "Lock Down" drill gehad. Dit is voor het geval er iemand in de school is, die kwaad wil. Ze moesten de deuren op slot doen en de lamellen dicht en zwarte doeken voor de ramen. Daarna moesten ze onder hun lessenaar gaan zitten en muisstil zijn. Dat laatste lukte niet zo, vertelt Saskia, veel kinderen giechelden en waren niet stil, wat hun lerares boos maakte.

Mensen van de school kwamen aan de deuren rammelen en Saskia vond het over het algemeen maar eng. Toch vind ik het wel goed, dat dit soort "drills" (er zijn ook brand en tornado drills hier) worden gedaan. Zo weten de kinderen in noodgevallen wat er gaat gebeuren. Helaas is dat enkele keren wel nodig geweest.

Vanavond gaat Saskia kijken bij het "Wassenbeeldenmuseum" van de klas na haar op de basisschool. Vorig jaar was Saskia daar Lucille Ball, voor het eerst in de geschiedenis van de school. Die actrice is Saskia's idool. Saskia werd toen ook uitgenodigd door de Vienna Chamber of Commerce met klasgenoot Ryan voor lunch.

Lucille Ball is nu kennelijk permanent toegevoegd aan de lijst met historische figuren, want een overbuurmeisje van ons is haar dit jaar. Natuurlijk vindt Saskia haar interpretatie van de comedienne maar zeer matig. Saskia was ook inderdaad een super Lucy, omdat ze ook echt dol is op de actrice, die spirit heeft een ander kind waarschijnlijk niet.

Het blijft maar koud voor de tijd van het jaar en mijn crockpotmaaltijd met kip, Mexicaanse tomaten, kaas en tortilla chips gaat er goed in. Kai vooral is dol op deze maaltijd. Voor morgen worden er warmere temperaturen voorspeld, ik ga er volop van genieten, want het weekend ziet er weer als hommeles uit!