Kersenbloesems

Vorige week vroeg Pat of ik vanochtend om kwart over zes met haar mee zou gaan naar Washington om de bloesems te fotograferen. Toen leek me dat wel een leuk idee, maar na de pijn van gisteren niet meer. Dan heb ik mijn slaap hard nodig.

Pat begreep dat gelukkig gisteravond en we spreken af, dat ik op zal bellen, als ik klaar ben om naar de stad te gaan. Het is maar goed ook, want vanochtend blijkt Sushi nog steeds ziek te zijn. Ze geeft al drie dagen over en heeft diarrhee. Dat is niet meer gewoon iets verkeerds gegeten.

Rick en ik bespreken wat te doen, want dit is waarschijnlijk de enige mooie dag voor mij om de kersenbloesems te gaan fotograferen. Ik stel voor om halverwege de middag terug te komen en Sushi naar de dierenarts te nemen. Rick wil daar niets van horen. Hij vindt, dat ik mijn tijd moet kunnen nemen. De dierenarts heeft meteen een opening, dus gaat Rick met Sushi ernaartoe.

Intussen maak ik een lange wandeling met Cosmo, zodat hij zijn beweging heeft. Het zal vandaag zo'n zeventien graden worden, maar dat is nog niet te voelen. Ik vind het best "nippy" en had wel handschoenen aan willen hebben. Maar de zon schijnt stralend, de lucht is blauw en, het allerbelangrijkst, het is vrijwel windstil.

Sushi, de arme poes, blijkt koorts te hebben, dus heeft een of andere ziekte. Er moet bloed af worden genomen en ze krijgt antibiotica en een middeltje tegen overgeven mee. Het is ook weleens goed voor Rick om naar de dierenarts te gaan, dan ziet hij ook hoe superduur het is! Meer dan $300 voor dit ene bezoek is toch idioot? Onvoorstelbaar, in een week zijn we meer dan $500 kwijt aan die praktijk! Er zullen toch genoeg mensen zijn, die dat niet even kunnen ophoesten?

Rick gaat naar zijn werk en ik parkeer de van op Claudia's oprit en loop naar de metro. Gewoonlijk zou ik lopen of fietsen, maar ik heb mijn fototoestel en twee lenzen mee en weet, dat ik bij terugkomst dankbaar zal zijn niet zover meer te hoeven lopen.

In de metro zit ik naast twee oudere stellen uit Michigan, die me de oren van het hoofd vragen. Bij het Smithsonian station loopt de trein leeg, iedereen gaat naar de kersenbloesems kijken. Toch is het over het algemeen minder druk, dan ik had verwacht. Het is natuurlijk ook dinsdag en, althans in dit gebied, nog geen spring break.

Zoals beloofd bel ik Pat, maar die neemt niet op. Dan sms ik haar maar en ze schrijft terug, dat ze helaas niet kan blijven. Ze heeft gasten uit New Jersey, die ook de bloesems willen zien, dus die moet ze thuis ophalen. Ik vind het wel best, want als ik op zo'n fotografie"jacht" ben, doe ik liever, wat ik zelf fijn vind. Al fotografeert Pat ook, zij blijft meestal veel langer op een plek, dan ik.

Het loopt tegen elven en ik begin met rond het Tidal Basin lopen. Daar zijn verreweg de meeste van Washingtons meer dan zesduizend kersenbomen te vinden. Ik besluit met de klok mee te lopen dit keer. Op mijn fototoestel zit mijn groothoeklens, die ik hier nog nooit heb gebruikt.

Het is weer honderd procent genieten. De zee van lichtroze bloesem, het uitzicht op het Jefferson Memorial en Washington Monument, de duizenden toeristen, voor wie dit de eerste keer is, dat ze deze pracht mogen aanschouwen. Ik voel me zo bevoorrecht! Ook, omdat Rick me gewoon zo'n hele dag hier gunt. Ik bel hem om hem ervoor te bedanken.


Tegen de tijd, dat ik het Tidal Basin rond ben, is het lunchtijd. Ik besluit naar het American Indian Museum te lopen, zo'n 2,5 km verderop (in Washington zijn de afstanden enorm). Daar bestel ik bij Mitsitam een gerookte zalm sandwich met varensalade. In die salade zitten de jonge varensblaadjes, nog opgerold, erg lekker.

Gesterkt ga ik verder. Ik ben nu dicht bij het Capitool, dus besluit daar omheen te lopen, wetend, dat de tuinen prachtig zijn in de lente. De magnolia's bloeien uitbundig en de kersenbloesems natuurlijk ook. Het is alweer lang geleden, dat ik voor het Capitool liep. Ik verbaas me erover, hoe dichtbij je te voet kunt komen.

Terwijl ik er rondloop, zie ik allerlei mensen, die weleens beroemd zouden kunnen zijn. Het is lunchtijd, dus de Senatoren en Afgevaardigden lopen "vrij" rond (er is enorm veel zwaar bewapende politie aanwezig). En dan zie ik opeens een bekende Amerikaan! Ik herken hem helemaal, maar heb geen idee van zijn naam of waar hem te plaatsen! Dat gaat me bezighouden tot de volgende keer, dat ik hem op tv of in een film zie!

Nu zie ik ook voor het eerst het nieuwe bezoekerscentrum van het Capitool. Daar moeten we binnenkort ook heen. Het ziet er mooi uit. Nu staat er een lange rij voor, want dit is een van de drukste periodes in de stad. Ik word dus niet verleid naar binnen te gaan.

Bij het Supreme Court wordt me door een netjes in pak geklede man gevraagd, of ik een foto wil maken van hem en zijn drie net zo keurig geklede compagnons. Natuurlijk wil ik dat!

Voor het Supreme Court ligt een mooie tuin, maar ook hard protesterende mensen. De demonstratie is tegen het besnijden van babies. Dit was nooit iets, waar ik over nadacht, tot ik zwanger werd hier in de VS.

Toen werd het opeens duidelijk, dat het besnijden van jongetjes gewoon was. Nu is dat in dit gebied niet meer zo, maar het wordt nog wel heel veel gedaan. Rick is besneden, maar er niet voor. We hebben destijds van alles erover gelezen en besloten Kai niet te laten besnijden. Ik voel me dus niet aangesproken door deze demonstratie.

Onder de kersenbloesembomen, die langs Constitution Avenue staan, loop ik naar de National Gallery of Art. De hele stad lijkt wel in bloei te staan! Overal zijn bloesems, werkelijk prachtig. Dit is zeker de tijd van het jaar om in DC te zijn.


Hier staan de enige glazen "pyramides" in Washington. Erachter zijn fonteinen en daar weer achter uitbundig bloeiende magnolia's. Kortom, het is een zeer fotogenieke locatie. Ik speel wat met de weerspiegelingen in het glas en fotografeer erop los.

Na een "pit stop" in het moderne gedeelte van de National Gallery of Art loop ik terug naar het Tidal Basin. Inmiddels staat de zon wat lager en hoop ik het late middaglicht te vangen. Het is een stuk drukker, dan vanochtend, maar het lukt me toch mooie foto's te maken. Wat dit jaar beter lukt is mijn camera zo instellen, dat het Jefferson Memorial scherp is in de foto's. Ik ben tevreden over het resultaat.


Met moeite neem ik afscheid van het Tidal Basin en de prachtige bloesem. Juist nu de zon lager staat zijn de kleuren beter. Maar mijn benen en voeten protesteren hard na bijna zes uur op de been en ik loop gauw terug naar de metro.

Tot mijn verbazing krijg ik meteen een zitplaats in de metro. Onderweg bekijk ik alvast mijn foto's en selecteer degenen, die ik wil behouden. Voor ik het weet zijn we terug in Vienna.

Daar loop ik een schoon huis binnen, want de schoonmaaksters zijn geweest. Saskia is natuurlijk weg naar een vriendinnetje (lang leve mobieltjes, Saskia en Kai zijn beiden zeer trouw met het laten weten, waar ze zijn). Cosmo begroet me zo lief, dat ik meteen besluit de komende dagen meer met hem te doen.

Eens te meer ben ik dankbaar voor de crockpot. Vanochtend heb ik er de ingredienten voor taco soep ingegooid en het eten is dus klaar, als ik thuiskom. Rick gaat eerst nog even sporten. Hij volgt met mijn applaus het "from couch potato to 5k runner" programma. We hopen met zijn allen de Race for the Cure te lopen begin juni.

Wat een superdag was het vandaag! Als ik zo door Washington loop wil ik mezelf wel knijpen of het wel echt is. Het is zo mooi, zo grandioos, superlatieven kunnen het niet beschrijven, foto's doen het geen recht. Eens te meer begrijp ik niet, dat toeristen deze stad een of twee dagen geven, terwijl er zo ontzettend veel interessants te zien en doen is!