Namen

Ons gesprek tijdens de core training gaat vandaag vooral over namen. Het is interessant te horen, hoe mensen de namen van hun kinderen hebben uitgezocht. Zo hebben een heel aantal hun kinderen als tweede naam of hun meisjesnaam gegeven of de familienaam van hun moeder. Zo krijg je tweede namen als Walker, Lynn (voor een jongen) en Harrison.

Ook is de gewoonte vaak om naar de vader te vernoemen, die ook weer naar zijn vader is vernoemd. Zo krijg je bijvoorbeeld mijn neef, zwager en zijn vader, die Luke the third, Luke Junior en Luke Senior zijn. In het zuiden van het land krijgen vooral meisjes vaak een dubbele naam: Sammy Jo, Betty Lou en dergelijke. Meer over naamgeving in de VS kun je hier lezen.

Karen, die naast mij staat, vraagt, hoe je Katja schrijft. Haar dochter heet Katy en ze hoorde de naam Katja (of liever Katya) voor het eerst, toen zij drie maanden oud was. Bijna had ze haar dochters naam veranderd, zo mooi vindt ze Katja.

Natuurlijk wordt mij ook gevraagd, hoe wij aan onze namen zijn gekomen, want die zijn de meest "exotische" van het groepje. Katja heet voluit Katarina Margaretha en zou eerst Alexandra Margaretha worden (met roepnaam "Lexi").

Aan mijn ouders kon ik merken, dat zij graag vernoemd zouden worden. Mijn vader heet Alexander, roepnaam Lex of Alex, en de tweede naam van mijn moeder is Margaretha. Dus dachten we hen op deze manier te vernoemen. Margaret was ook nog eens Ricks moeders tweede naam, dus helemaal goed.

Maar echt dol op Alexandra en "Lexi" waren Rick en ik niet. Bovendien kwam er protest, dat Lexi teveel op Lex leek en daardoor verwarring zou veroorzaken. Op weg naar het ziekenhuis hebben we de voornaam dus veranderd in de naam, die wij beiden het mooiste vonden en de vlotte roepnaam Katja. Achteraf past deze naam ook veel beter bij Katja's bruisende persoonlijkheid en Katarina Margaretha vind ik nog steeds een heel mooie combinatie.

Kai Tristan is de jongensnaam, die Katja had gekregen, als ze een jongen was geweest. Al heel lang vond ik de naam Kaj mooi en Rick kon daarin meegaan. Alleen wilde hij een andere spelling, omdat de "j" hier weleens als "dzj" zou kunnen worden uitgesproken.

Tristan vonden wij allebei mooi bij Kai passen. Zelf vond (en vind) ik de heel Nederlandse namen, zoals Jeroen en Joost, erg leuk, maar die zijn voor Amerikanen moeilijker uit te spreken en daar wilde vooral Rick niet aan. Het enige "probleem", dat Kai weleens heeft, is dat men zijn naam als de meisjesnaam Kay uitspreekt. Zodra ze zien, dat hij een jongen is, wordt dat snel verbeterd. Zonder dat wij het wisten, bleek Kai ook een Hawaiiaanse naam te zijn, die "oceaan" betekent.

Saskia is altijd al mijn favoriete meisjesnaam geweest met Marjolein op de tweede plaats. Toen ik Rick ontmoette had ik een fret, die ik Saskia had genoemd, en ik heb lange tijd getwijfeld, of we een dochter nu nog wel diezelfde naam zouden kunnen geven. Rick vond dat gelukkig onzin, want we wilden allebei wel heel graag die naam voor een tweede dochter.

Marjolein mocht van Rick wel als tweede naam, maar niet als roepnaam. Daar was ik het ook wel mee eens, want de uitspraak ervan is niet direct duidelijk voor een Engelstalige. Zo was de meisjesnaam voor onze derde al gauw bepaald, maar met de jongensnaam hadden we flinke moeite.

Het is maar goed, dat Saskia een meisje was, want achteraf gezien was onze keuze van Jip Martijn niet zo geschikt. Jip zou waarschijnlijk als Dzjip worden uitgesproken en "to gyp" betekent iemand een loer draaien.

Alle drie de kinderen vinden hun namen gelukkig mooi. Al zijn hun namen hier ongewoon, alle drie kennen ze anderen met dezelfde naam, al wordt Katja meestal met een y of een i gespeld. Ik ben blij, dat Rick en ik een soortgelijke smaak qua namen hebben. Ik hoor weleens verhalen van multiculturele stellen, die enorme moeite hadden hierover een compromis te sluiten.

Eigenlijk ben ik wel benieuwd naar lezersverhalen hier. Ben jij vernoemd (ik wel, naar mijn grootmoeder van moeders kant) en, als je kinderen hebt, hoe zijn jullie dan aan de namen gekomen?

Na het sporten stuur ik eerst mijn paspoortvernieuwingsaanvraag op en rijd dan naar Metro Run and Walk. De zolen van mijn hardloopschoenen zijn helemaal versleten en ik wil, omdat ik voor een langere race ga trainen, de goede schoenen voor mijn voeten vinden. Hier kijken ze naar hoe je loopt en hoe de oude schoenen versleten zijn.

De medewerker, die mij helpt, blijkt zelf de Army Ten Miler drie keer gewonnen te hebben! Die weet dus van alles over comfortabele schoenen. Mijn probleem is, dat mijn hiel in vrijwel iedere schoen op en neer wrijft, waardoor de kans op blaren groot is. Hij gaat op zoek naar het juiste paar schoenen daarvoor.

Het eerste paar schoenen, waar hij mee komt, zit als gegoten, maar vooral mijn rechterhiel zit nog vrij los. We proberen andere paren, maar daar is het probleem erger in. Veertig minuten later stelt hij voor om andere sokken te proberen. En ziedaar, probleem opgelost!

Met het eerste paar schoenen, dat ik aanprobeerde, vertrek ik tevreden. Ze passen als handschoenen om mijn voeten! De naam van de schoenen: Brooks Adrenaline. Hopelijk zal die adrenaline me naar de finishlijn van de Ten Miler brengen!

Naast de winkel ligt een Trader Joe's. Ik ben al lang niet meer bij deze winkel geweest en ga er weer eens rondkijken. Ze hebben de lekkerste dingen en zeer goede prijzen. Ik neem me meteen voor weer vaker boodschappen te gaan doen hier. Ze hebben o.a. ministroopwafels, die ik meteen meeneem.

Het is inmiddels heerlijk weer, dus tussen de bedrijven door ga ik buiten zitten lezen. Als Saskia thuiskomt wil ze met Laura naar de mall. Ze heeft een hot tub partijtje bij ons overbuurmeisje Mary Kate vanavond en wil daarvoor een cadeautje zoeken. De meisjes vinden niets leuker, dan een paar uur in de mall doorbrengen.

Intussen ga ik naar de chiropractor. Om de een of andere reden heb ik vandaag veel pijn en de manipulatie maakt dat alleen maar erger. Ik ben er nog niet uit, of de behandelingen wel effect hebben. De pijnniveaus fluctueren de afgelopen paar weken, maar dat lijkt meer met het weer, dan de chiropractor te maken te hebben.

Zoals meestal op vrijdagavond heeft Rick zin om uit eten te gaan. Kai gaat ook gezellig mee, Saskia eet bij Mary Kate. We kiezen de nieuwe Maplewood Grill om uit te proberen.

Het Franse restaurant Le Canard, dat het steeds slechter ging doen, ging een paar maanden geleden dicht. Wij dachten voorgoed, maar er bleek een makeover gaande te zijn. Een paar weken geleden werden de deuren weer geopend onder de nieuwe naam Maplewood Grill. De eigenaar en de chef (zoon van de eigenaar) zijn hetzelfde, maar het menu en het interieur helemaal gemoderniseerd.

Het klassieke Franse menu heeft plaatsgemaakt voor een modern Amerikaans menu met Franse tinten. Wij beginnen met een voorafje van zalm quesadilla met een lekkere mais, tomaten en advocado salade erop. Zelfs Kai waagt zich eraan en vindt uit, dat hij gerookte zalm ook lekker vindt. Zijn smaak wordt steeds gevarieerder.

We moeten wel erg lang op het entree wachten. Zo lang zelfs, dat we een gratis dessert aangeboden krijgen. Mijn salade met gegrilde scallops en gamba's is prima bereid en ook de gerechten van Rick (Wiener Schnitzel) en Kai (hamburger) zien er goed uit.

Kai kiest de drie soorten creme brulee als dessert en Rick en ik delen de zwarte en witte chocolade mousse. Al met al een erg lekker etentje met redelijke prijzen. Het restaurant zat ook bijna vol, een grote verbetering met voorheen, toen wij een paar keer de enige klanten waren op het weekend.