Pfeiffer

Het neemt altijd even om te wennen aan het "verloren" uur, als de zomertijd is ingegaan. Saskia, die altijd al moeite heeft met het vroege opstaan, huilt vanochtend van moeheid. Ik overweeg de opties: toch naar school sturen, maar doodop en dus open voor alle virussen, die op het moment rondwaaien, of een paar uur les missen en dan later naar school brengen. Haar eerste uren zijn niet de belangrijkste (gym en wiskundebijles), dus ik kies voor het laatste.

Aan Katja vraag ik, hoe het is, en die heeft nog steeds erge keelpijn. Dat duurt nu al meer dan een week, ondanks de antibiotica. Je kunt ook aan haar stem horen, dat ze een dikke keel heeft. Op mijn vraag, of we niet beter naar de dokter kunnen gaan, geeft ze meteen beamend antwoord.

Zelf ben ik ook erg moe van het voor mijn gevoel vroege opstaan, maar ik wil per se naar de core training van vanochtend. Hoe mijn sportroutine van de rest van de week eruit zal zien, weet ik niet, dus dan heb ik de gewichtentraining maar vast gehad. Het wordt een intensief uur. Ik moet zeggen, dat Sharon ons telkens harder laat werken, wat ik erg goed van haar vind. Veel trainers blijven op eenzelfde niveau steken.

Saskia is klaar om naar school te gaan, als ik thuiskom, dus rijden we daarheen. Als ik haar "present" teken, zie ik, dat een heel aantal andere kinderen vandaag laat waren vanwege "ziekte". Een ouder is zo eerlijk geweest om "daylight savings time" in te vullen.

Cosmo is intussen echt gewend aan de routine van een ochtendwandeling en zit me al op te wachten. Ik instrueer Katja zich klaar te maken voor de dokter en heb precies een half uur om met hem te wandelen. Het is schitterend weer en de natuur begint nu echt te ontwaken. Krokussen bloeien overal, de maples staan (rood) in bloei, de forsytia is bijna uit en in onze voortuin bloeit een narcis en komen al wat magnoliaknoppen uit. Heerlijk!


De kinderarts is hier zo'n tien minuten rijden vandaan en Katja en ik praten over wat er met haar aan de hand kan zijn. Ik ben er vrijwel van overtuigd, dat het iets met haar amandelen te maken heeft en denk aan de ziekte van Pfeiffer, al mist ze de ernstige vermoeidheid, die daar meestal mee komt.

We moeten onze auto afgeven aan valet parking voor het eerst ooit. Daar ben ik helemaal niet blij mee! Maar er is geen andere parkeerplaats, dus het moet maar. De parkeersituatie bij dit gebouw wordt van kwaad tot erger.

Op zich heb ik niets tegen valet, maar ik heb geen zin om een fooi te geven, zoals gewoonlijk is, als ik mijn kind naar de dokter breng! Uiteindelijk geef ik toch maar de $1, het is niet veel en de mannen werken zich een slag in de rondte, maar het gaat me om het principe.

We zijn wonderbaarlijk snel aan de beurt en dr. Baugh, een van de oudere dokters in de praktijk, hoeft slechts Katja's klieren te voelen en haar keel te bekijken om met zekerheid "Mono" te diagnosticeren. Ziekte van Pfeiffer, dus, wat ik al vermoedde.

Natuurlijk is onze eerste vraag, of Katja morgen wel naar New Orleans mag, dan. Dat mag en de dokter vindt haar wonderbaarlijk sterk. Ze heeft de ziekte al zeker een week en is intussen van kamer verhuisd, heeft allerlei proefwerken gemaakt en al die mijlen naar North Carolina en terug gereden! Hij kan er niet over uit, dat ze dat allemaal heeft kunnen doen.

Ze moet natuurlijk wel opletten en haar rust nemen, maar hij vermoedt (en ik denk terecht), dat zij onder mijn directe supervisie waarschijnlijk meer rust zal krijgen, dan anders. Een snelle bloedtest beaamt de diagnose en Katja krijgt een recept voor Tylenol met codeine tegen de keelpijn.

Bij Rite Aid vullen we het recept en koopt Katja wat andere dingen, die ze lekker vindt. Haar keel is het enige, dat haar echt parten speelt.

Ze heeft veel zin in zachte dingen en vooral de macaroni en kaas van Noodles & Co. Dat halen we en ik neem de Bangkok Curry. Ernaast ligt Coldstone Creamery en Katja vraagt om een mint shake daar. Wetend, hoeveel pijn Katja's keel doet (ik had Ziekte van Pfeiffer op mijn 36e), sta ik het allemaal toe.

Thuis kruipt Katja meteen in bed. Ze wil zoveel mogelijk rusten om van New Orleans te kunnen genieten. Ik ga voor het huis zitten lezen in een gids over New Orleans in het zonnetje. Het is een van mijn favoriete steden in de VS, vooral, omdat je eigenlijk niets "moet". Niet voor niets heet de stad "The Big Easy". We zijn er zes jaar geleden voor het laatst geweest en hoeven dus niet per se alle bezienswaardigheden af te rennen.

Leah is ook thuis voor Spring Break en we laten de honden samen buiten spelen. Dat levert heel leuke taferelen op. Kai neemt van de gelegenheid gebruik om zijn fotografie opdracht "beweging" te vervullen. Ik probeer ook weer eens wat plaatjes van onze hondenkinderen te schieten.


Rick en Kai gaan naar de tandarts, de afspraak van Katja heb ik eerder al afgezegd. Saskia en ik hebben een chiropractor afspraak en de wachtkamer daar zit vol. Ik krijg de indruk, dat Dr. Brandon met grote snelheid nieuwe patienten aantrekt. Ik hoop, dat hij zijn uren binnenkort dan ook verlengt, want meer dan een half uur wachten ligt mij niet zo.

We maken het vanavond gemakkelijk door Joe's Place te bestellen. Daar vinden we allemaal iets van onze gading, vooral Katja, die minestrone soep bestelt. Gelukkig is het Creoolse en Cajun eten gewoonlijk nogal zacht, we moeten alleen vragen om minder gekruid.

Vanavond pakken we in en hopelijk is mijn volgende blog vanuit "The Big Easy"!