Negentien jaar moeder

Zaterdag

Nu we met de ramen open slapen wordt het duidelijk, hoe luid vogels eigenlijk zijn! Ik word gewekt door een waar concert! Helaas duidt het geen lekker lenteweer aan. Het is maar koud en somber.

Met een (kleine, hoor) schok, realiseer ik me, dat ik vandaag negentien jaar moeder ben. Zoals bij iedere verjaardag van de kinderen denk ik terug aan Katja's leven tot nu toe. Hoe kort geleden lijkt haar geboorte eigenlijk nog.

Ook de dingen, waar we ons ooit druk over maakten, en die er nu niets meer toe doen, passeren de revue. Zoals dat Katja tot haar vijfde op een speentje zoog en, toen wij dat dachten afgeleerd te hebben, meteen haar duim vond. Ze duimde tot haar tiende en haar tanden stonden er wat door vooruit, maar uiteindelijk had ze hoe dan ook een beugel gemoeten voor haar te ver uit elkaar staande tanden. En nu heeft ze een prachtige glimlach.

Na een lange wandeling met Rick en Cosmo pakken we Katja's cadeautjes in. Het zijn maar kleinigheidjes, want New Orleans was al cadeau genoeg. Maar een verjaardag zonder cadeautjes en kaarten vind Rick te saai voor haar, heel lief. Katja is er oprecht blij mee, want ze had niets verwacht.

Gelukkig blijft ze zich beter voelen en ik probeer niet te veel de bezorgde moeder uit te hangen. We pakken onze New Orleans spullen uit, terwijl Rick boodschappen gaat doen voor vanavond. Ook hangen we de "Happy Birthday" slinger op in de eetkamer, want voor het eerst ooit vieren we het verjaarsdiner thuis!

Alle andere jaren mocht de jarige een restaurant kiezen. Maar Katja wil graag fonduen en daarbij Leah en Raffi meevragen. Na alle etentjes in New Orleans is de Melting Pot mij te duur, dus ik stelde haar voor om thuis te gourmetten. Daar was ze meteen voor te vinden. Het is ook net zo gezellig, misschien zelfs nog wel leuker.

Voor we de festiviteiten voor Katja's verjaardag beginnen zijn we uitgenodigd voor het jaarlijkse St. Patrick's Day feest bij onze Ierse vrienden Niall en Serena. Zij maken er altijd een grote produktie van met allerlei Iers lekkers en natuurlijk bier.

Serena heeft stew gemaakt met 43 pond rundvlees!! Er komen dan ook heel veel mensen langs, erg gezellig. Niall hobbelt rond om het zijn gasten naar de zin te maken, want de ongeluksvogel heeft gisteren een beentje in zijn voet gebroken en moet maandag waarschijnlijk in het gips. Wat een pech, als je zo'n groot feest hebt de volgende dag!

Rick, Saskia en ik blijven een paar uur. Het is altijd leuk om mensen weer te spreken, die we de hele winter niet hebben gezien. Ik probeer weg te blijven van de lekkernijen, omdat er vanavond nog zoveel zal komen, maar de versgerookte zalm op een stuk Iers brood kan ik niet laten gaan! Gewoonlijk zouden we langer blijven, maar we willen op tijd thuis zijn om het gourmettenfeest voor te bereiden.

Het feit, dat ik een lijst met ingredienten voor een gourmetmaaltijd in Word heb, helpt zeker! Ik maak minihamburgers en ontdooi de garnalen, Saskia snijdt de mozzarella sticks in stukjes, Kai de hot dogs en Rick maakt mini steaks. Daarbij hebben we Eggbeaters (vloeibaar ei om omeletjes te maken), champignons, verse spinazie, geraspte kaas, mini tomaatjes en worteltjes. Als sausjes maak ik "Nederlandse" cocktailsaus (mayo, ketchup en een scheutje whiskey), mosterdsaus (mayo en Dijon mosterd) en er is cocktailsaus, salsa, hummus en barbecue saus. Stokbrood rondt het geheel af.


Als Leah en Raffi rond zes uur komen staat de tafel propvol lekkers. Voor Leah is dit de tweede keer, dat ze gourmet. Ze heeft het bij haar vriend Jeroen (Karins zoon) ook al eens gedaan. Voor Raffi is het iets helemaal nieuws en zo te zien vindt hij het maar wat lekker!




Katja zit heerlijk jarig te zijn en smult zowel van het eten, als de gezelligheid. Na afloop hebben we als dessert een ijscake van Coldstone. Negentien kaarsjes op de cake is al heel wat, maar Katja blaast ze in een keer uit. Zo te zien smaakt de cake lekker, want ik heb er geen plaats meer voor in mijn maag.




Voor Katja's andere gasten komen spelen we even een spelletje, dat Leah aandraagt. Het is een erg leuk gezelschapsspel en er is alleen pen en papier bij nodig, dus ik leg het hier ook even uit:
"Iedere deelnemer schrijft een gezegde bovenaan zijn papier. Dan worden de papieren kloksgewijs doorgegeven naar degene, die naast je zit. Die tekent, zo goed als hij/zij kan, het gezegde, vouwt de woorden weg en geeft het papier naar links door. De derde speler ziet dan alleen het getekende gezegde en moet opschrijven, welk gezegde hij/zij denkt, dat het is. Die speler vouwt dan weer de tekening weg, zodat de volgende speler alleen de woorden ziet. Die woorden moet diegene dan weer uitbeelden in een tekening en de woorden wegvouwen. Zo gaat het door, tot het papier terug is bij de oorspronkelijke gezegde schrijver."


De uitkomsten zijn soms hilarisch en soms is het gezegde heel knap telkens geraden door de volgende speler.

Een aantal van Katja's vrienden komt langs om bij te kletsen en haar verjaardag te vieren. We drukken haar op het hart niet te laat op te blijven en ik hoor haar de vrienden vertellen, dat ze om half twaalf moeten vertrekken. Ik ga al eerder naar bed, maar Rick beaamt, dat ze zich daar allemaal keurig aan houden.

Zondag

De Iden van maart kondigen zich maar weer sombertjes aan. Ik weet het, we zijn verwend, want een paar dagen achtereen somber weer leidt al tot klagen.

Op Katja's laatste ochtend van haar Spring Break haalt Rick haar favoriete ontbijt bij Manhattan Bagel. Saskia en ik bestellen ook bagels. We hebben nog gerookte zalm van gisteren van Serena meegekregen, dus die kan er lekker bij. Kai heeft liever donuts en Dunkin Donuts ligt naast Manhattan Bagel, dus ook hij is tevreden.

We ontbijten gezellig met zijn vijven en dan gaat Katja inpakken. Mary Ellen komt en we lopen de 3,5 mijl door miezerig, koud weer. Ik heb mijn vest met gewichten aan en heb er zes pond bijgestopt. Het weegt nu dus 16 pond en binnenkort maak ik het twintig. Net heb ik ook in Health gelezen, dat dit een goede manier is om "gewoon" wandelen een flinke extra te geven.

Al te snel is het tijd om weer afscheid te nemen van Katja. We zullen haar, als het goed is, volgend weekend in Virginia Beach weer zien, dus lang is het niet. Toch valt het me dit keer zwaarder om haar te laten gaan, dan de vorige keren. Misschien omdat we een paar intensieve dagen met elkaar doorbrachten, of omdat ik me toch zorgen maak, dat ze niet naar haar lichaam zal luisteren en persoonlijk weet, hoe belangrijk dat is met Pfeiffer.

Een vriend en een vriendin worden door hun ouders bij ons afgezet. Zij rijden met Katja mee. Aan de andere ouders merk ik, dat onze bezorgdheid nog helemaal zo vreemd niet is. Zij vertrouwen hun kind dan ook nog eens aan ons kind toe, oef.

De motregen is overgegaan in echte regen en Rick en ik kunnen niet wachten op het telefoontje, dat ze weer veilig gearriveerd zijn. Gelukkig is Katja wat dat betreft trouw: ze belt halverwege en zodra ze aankomt. Zij zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen, maar voor en achter haar gebeurden erge ongelukken op de I-81.

De middag besteed ik met het bewerken van de New Orleans foto's. Altijd leuk, want zo herleef ik zo'n reis ook weer. Tijdens het opladen klets ik bij met mijn zus. Mijn net eenjarige nichtje heeft waterpokken en flink ook, zo zielig!

Daarna bel ik naar Ottawa (Canada) en krijg Ana Maria, mijn schoonzus, aan de lijn. Het is alweer een tijd geleden, dat we echt de tijd hadden bij te kletsen. We zitten dan ook zo een paar uur aan de telefoon. We nemen ons meteen voor weer vaker te bellen. De tijd gaat ook zo snel! Zij en mijn broer zijn vier weken na ons getrouwd (met een typische "My Big Fat Greek Wedding") en we zijn al die jaren al heel goede vriendinnen.

Rick gaat morgen weer reizen en wil graag met het gezin uit eten vanavond. De keuze valt op Sweetwater Tavern. Daar zijn we al een tijdje niet geweest. We moeten even op een tafeltje wachten. Gelukkig heb ik van tevoren onze naam op de lijst gezet, want op deze zondagavond loopt het toch nog flink storm hier!

De bediening is, zoals altijd, perfect! Dit is zo'n restaurant, waar ik altijd hetzelfde bestel, omdat het altijd even lekker is: salade met gegrilde zalm. Alleen is dat vandaag niet het geval.

De zalm is niet bereid, zoals ik heb gevraagd, maar dat maakt eigenlijk niet zoveel uit. Maar de groentes erbij zijn duidelijk de uiteindes van de bladeren, hard en niet te pruimen. Bovendien ontbreken de pijnboompitten. Voor mij is dat een belangrijk ingredient, want mijn gezin houdt niet van pijnboompitten of andere noten in de salade, dus dat soort dingen vind ik lekker in een restaurant. Daarvoor bestel ik de salade min of meer.

Zoals altijd wordt er perfect gereageerd op mijn klachten. Ik krijg een nieuwe salade, helemaal zoals het hoort (al moet ik die wel opeten, terwijl de anderen al klaar zijn). Twee managers komen vragen, hoe het nu is. En als pleister op de wonde krijgen we of twee gratis desserts nu of in de toekomst aangeboden. We kiezen voor in de toekomst, want Kai, Rick en Saskia willen vanavond overgebleven ijscake.

En zo zijn we alweer halverwege maart! De magnolia voor het huis bloeit volop, de narcissen ook en de forsythia's zijn uit. De natuur ontwaakt!

Mijn foto's van New Orleans zijn hier te bekijken:
French Quarter
Garden District en Begraafplaats (de begraafplaatsen in New Orleans zijn uniek)
Katrina schade en wederopbouw
Audubon Zoo en Katja en ik