Trots!

Zaterdag

Dit weekend en gisteren passen als een puzzel in elkaar. Ricks vader en Carol nemen afscheid en Rick en ik pakken in om naar Virginia Beach te vertrekken. Daar gaan we Katja, Leah en Jan aanmoedigen in de Shamrock halve marathon. Hopelijk zullen we Dad en Carol in juni weer zien in Michigan.

Mary Ellen en ik passen ook nog een loopje in ons drukke schema van vandaag. Beiden willen we om tien uur klaar zijn. Ik stel een interval voor, twee minuten hardlopen, twee minuten gewoon lopen. Dan merken we echt, dat Mary Ellen veel van haar uithoudingsvermogen heeft verloren. Zelfs twee minuten hardlopen houdt ze niet meer vol. Ze baalt er erg van, maar heeft met haar drukke baan gewoon geen tijd om meer voor.

Saskia en ik gaan naar de chiropractor en meteen daarna door naar het Community Center. Daar ontmoeten we Rick en met zijn drieen gaan we de fotoshow bekijken. Ik leef in de veronderstelling, dat de winnaars gebeld zijn en ik heb niets gehoord, dus ik verwacht helemaal niets.

Nieuwsgierig lees ik de namen van de winnaars, kijkend of Pat of iemand anders, die ik ken ertussen zit. Ik schrik gewoon echt, als ik opeens mijn naam zie staan! En nog wel op nummer een bij Portraiture! Mijn foto vond de jury de beste van meer dan hondervijftig foto's in die categorie! Wauw!

De prijs is een lintje en de eer, maar ik vind het werkelijk super mijn foto daar zo te zien hangen! We kijken naar de rest van de show en er zitten supermooie foto's bij. Vooral in de categorie Dieren vind ik een aantal heel bijzondere foto's. Uit die categorie komt ook de "Best in Show": een in het gras rollend paard.

De enige winnaar, die een paar andere deelnemers en ik niet snappen, is die in de categorie "Scenic". Het is een vrij kleine zwartwit foto van een laan met bomen en een huis aan het einde. Niets bijzonders en er hangt verder onder de niet winnaars een aantal foto's, die ik er echt uit vind springen.

Na een half uurtje rondgekeken te hebben, halen we gauw lunch bij Starbucks tegenover het Community Center. Thuis nemen we afscheid van Kai, die bij Cosmo blijft, en Saskia, die bij Alexandra gaat logeren. Saskia zou eerst meegaan, maar is erg moe van de week en wij moeten morgen verschrikkelijk vroeg op.

De drie uur durende rit naar Virginia Beach verloopt voorspoedig. Het is een mooie route, vooral in het Hampton Roads gebied. Als ik naar ergens anders in Virginia zou moeten verhuizen, zou ik graag in dit gebied wonen.

Katja, Leah en Jan wachten ons bij ons hotel, het Sheraton aan het strand, op. Na ingecheckt te hebben, waarbij we horen, dat Rick nu een Gold Guest is en we gratis ontbijt krijgen, gaan de meisjes aan hun huiswerk. Jan gaat zwemmen en Rick en ik ons opfrissen op de kamer.

Daar hebben we prachtig uitzicht op de oceaan. Er gaat voor mij niets boven het geluid van de branding, dus, hoe koud het ook is buiten, de balkondeur gaat open. Even de zilte oceaanlucht opsnuiven. Virginia Beach is mijn favoriete badplaats in dit gebied.

Jan heeft voor vanavond een reservering gemaakt bij een Italiaans restaurant. Die is echter pas voor 20 uur en Rick en ik hebben om half twaalf al lunch gegeten. We besluiten beneden in de bar een snack te bestellen en een drankje te drinken. Ik vind het wel heel gezellig er zo samen met hem op uit!

In de bar komen we naast een nogal luid stel te zitten. Die beginnen zich met alles, wat we doen, te bemoeien. Ze zijn best aardig, maar Rick en ik wilden gewoon samen even kletsen. Volgens Rick heeft de man wat te veel op en probeert hij de vrouw te versieren, die daar niets van moet weten en daarom ons in de conversatie blijft trekken. Maar ach, het is wel een kleurrijk stel, dus we moeten er wel om lachen.

Als ons kaas- en fruitplankje op is, gaan we de kou in. Er staat een heel harde koude wind, hopelijk is dat voor de racers morgen niet het geval! Ons hotel ligt ongeveer precies tussen de start en de finish in, beiden makkelijk te lopen. Als we dat ontdekt hebben duiken we weer gauw naar binnen, zo koud is het!

Om half acht gaan we de anderen halen en rijden naar het restaurant, Il Giardino. Jan hoopt, dat we misschien wat eerder aan tafel kunnen en dat is gelukkig het geval. De meisjes en Jan bestellen pasta voor de carbohydraten nodig voor het lopen van een lange race. Ik houd het bij een salade en carpaccio, die erg lekker zijn.

In het hotel nemen we afscheid, want iedereen wil vroeg naar bed om fit te zijn voor morgen.


Zondag

Om tien voor half zeven gaat de wekker al en Rick en ik maken ons snel klaar. Katja belt, dat ze beneden in de lobby wachten. Lopend naar de lift valt ons de versierde deuren op met aanmoedigingen voor de lopers. Heel leuk!


Dik aangekleed, want het vriest, lopen we in het donker met zijn vijven naar de start. Gelukkig is er helemaal geen wind, waardoor het eigenlijk warmer aanvoelt, dan gisteren. Iedereen werd in een "corral" ingedeeld. Leah en Jan, die snellere lopers zijn, in corral 4 en Katja in corral 5. Ze kunnen wel gewoon samen starten, dan Leah en Jan gaan achterin nummer 4 staan en Katja vooraan in nummer 5.

Dit is het moment voor Rick en mij om ze succes te wensen, want we willen de officiele start meemaken. Ik moet toegeven best bezorgd te zijn, want door haar vele schoolwerk en Pfeiffer heeft Katja al vier weken niet gelopen! Maar als Katja eenmaal iets heeft besloten is het onmogelijk haar ervanaf te brengen. Ik waarschuw haar dus nogmaals vooral naar haar lichaam te luisteren!

Rick en ik lopen naar voren en dit is de eerste keer, dat ik bij de start van een hardlooprace ben. Andere keren liep ik zelf mee en stond ik dus ergens tussen de massa. Een beetje jaloers op de anderen ben ik wel, want ik had nu ook wel willen lopen. Ik heb het niet gedaan, omdat ik bang was, dat zo'n lange race in de winter teveel voor mijn spieren zou zijn. En dat denk ik nog steeds. Maar toch, die opwinding van een race voelen, daar heb ik weer zin in. Ik ga eens kijken wat voor races er in ons gebied aankomen.

Voor het startschot afgaat wordt het volkslied gezongen door een lokale zangeres. Dan gaan om klokslag zeven uur de hardlopers met een rood nummer van start. Zo'n zes minuten later volgen een heel enthousiaste Katja, Leah en Jan in hun groene Shamrock t-shirts.

Het zal nu zeker twee uur duren voor ze dichter bij de finish komen. Rick en ik gaan onze ontbijtcoupons gebruiken in het hotelrestaurant. We krijgen een tafeltje aan het raam met zicht op de boardwalk en het strand. Het restaurant zit verder ook vol met racesupporters. Aan de halve marathon doen 7000 hardlopers mee en ongeveer net zoveel aan de marathon, dus het is overal flink druk.

Als we na het ontbijt even naar de kamer gaan, zie ik vanaf het balkon de eerste hardlopers al naar de finish gaan! Het is pas net na achten! De beste tijd is 1:02. Dertien mijl per uur lopen, dan ga je hard, ik fiets dat!

Rick en ik lopen eerst een stukje tegen de stroom hardlopers in, hier en daar aanmoedigend. Op het papier met de startnummers staat ook de voornaam van de loper gedrukt, heel handig. Rond negenen installeren we ons bij de laatste bocht van de race, zodat we Leah en Jan niet missen.

Leah belt, als ze zo'n vijf minuten weg zijn en dan zien we ze, nog helemaal fris en enthousiast, aan komen lopen. Helaas is net mijn fotokaartje vol, maar gelukkig lukt het Rick goede foto's te maken. Leah en Jan hebben een chiptijd van 2 uur en 10 minuten gelopen, super!

Gauw ga ik naar de hotelkamer om mijn kaartje leeg te maken. We verwachten Katja nog zeker drie kwartier niet, maar ik wil ook niet het risico lopen haar te missen. In sneltreinvaart ben ik weer op het strand.

Dat is maar goed ook, want tot onze enorme verbazing zien we een paar minuten later Katja's blonde hoofd al verschijnen! Het is maar net twintig minuten later, dan Leah en Jan. Wauw, wat een doorzetster is dit kind! Ik gloei van trots.


Ze heeft het wel moeilijk, dus ik loop het laatste stuk naar de finish met haar mee. Dat vindt ze duidelijk fijn, want haar voeten doen enorme pijn. Ze heeft op allebei een joekel van een blaar onder haar voet. Daarmee heeft ze vanaf mijl zeven gelopen, het arme kind! Ik voel me wel een beetje vreemd, joggend in mijn skijack met mijn tas en fototoestel om. Ik ben benieuwd, hoe de finish foto's eruit zullen zien, ha ha!

Maar wat is ze trots, dat ze het volbracht heeft en dan nog in zo'n goede tijd (2:32). Praktisch zonder training en gewoonlijk is ze ook geen hardloopster zoals Leah. Bij de finish krijgt ze een prachtige medaille, een pet en een tasje met spullen van sponsor Yuengling, een biermerk.

Beneden op het strand vinden we Leah en Jan. We nemen allerlei foto's van de drie hardloopsters. Leah, Katja en ik voelen nog even, hoe koud het water is, en dan lopen we gauw terug naar het hotel.


De tijd begint te dringen, want het hotel gaf geen late checkouts. We moeten dus om elf uur uitgecheckt zijn. Gelukkig zijn ze alle drie vroeg genoeg gefinisht om nog te kunnen douchen.

Als we alle bagage in de auto's hebben gedaan wordt het nog even puzzelen, hoe we weg kunnen. De straten zijn nog afgezet tot drie uur en wij willen gaan lunchen en dan naar huis. Rick gaat aan een politieagent vragen, hoe of wat. Die is zo vriendelijk om voor ons de barrieres even weg te halen, gelukkig.

Jan heeft vrijdag al allerlei restaurants bekeken en Mahi Mah's in het Ramada hotel uitgekozen. Ook dit restaurant heeft uitzicht op het strand. Na alle pasta is het vismenu een verademing vinden de hardloopsters. De oesters zijn hier zo goedkoop, we bestellen er een dozijn van. Leah probeert voor het eerst in haar leven een rauwe oester en vindt ze erg lekker.

Na de gezellige lunch moeten we Katja's auto nog ophalen bij de valet van het hotel. Rick gaat dat voor haar doen, want ze kan nauwelijks lopen van de blaren. Eigenlijk staat haar auto tot drie uur vast, maar de valet rijdt gauw tegen het verkeer in, zodat Rick er toch mee wegkan.

We nemen weer afscheid van Katja en Leah. De meisjes gaan nog even een vriend bezoeken bij ODU en dan aan de 350 mijl terug naar Virginia Tech beginnen. We spreken met Jan af elkaar te volgen.

Al gauw staan we in een file van 7 mijl. Hier raken we een half uur kwijt. Een tiental mijlen verderop zien we een waarschuwing voor een file van vijftien mijl en een alternatieve route. Jan neemt die route echter niet en we hadden afgesproken bij elkaar te blijven.

Helaas is de waarschuwing maar al te terecht en de vijftien mijl duurt ongeveer twee uur! Gauw bellen we de meisjes om de alternatieve route wel te nemen. Ze zijn natuurlijk moe na het vroege opstaan en de race, dus hoe sneller ze weer op school zijn, hoe beter.

De I-95 is ook ongewoon druk met mijlenlang langzaamrijdend verkeer. Om deze reden neem ik liever de 17 naar Virginia Beach. Je mag er wel geen 65 mijl per uur rijden (wel 55, dat vanzelf 65 wordt), maar het is een directe, mooie vierbaansweg, die vrijwel nooit druk is. Rick kan ik daar echter niet van overtuigen, die zweert bij de interstates.

Eindelijk, na een rit, die bijna dubbel zo lang als gewoonlijk duurde, zijn we precies op tijd thuis om een prachtige zonsondergang te zien. Hopelijk komen de meisjes niet zo vast te zitten en krijgen we spoedig een telefoontje, dat zij ook weer veilig op honk zijn.

Wat een superweekend was dit! Eerst de familie uit Michigan en Colorado en de graduation, dan trots op de eerste prijs bij de fotoshow en dan supertrots op doorzetster Katja, die, ondanks pijnlijke blaren en vrijwel zonder training, zo'n fantastische prestatie leverde. We genieten nog even na van al die fijne gebeurtenissen!