Zaterdagochtend om 7:30 uur stond de White Top taxi voor de deur om Katja en mij naar Reagan National Airport te vervoeren. Gewoonlijk zou Rick ons gebracht hebben, maar de andere twee kinderen waren ontzettend moe van de drukke week en dus lieten we die uitslapen. Een taxi is ook wel zo makkelijk, hoewel natuurlijk een stuk duurder. De vlucht naar Boston was prachtig. We namen de US Airways shuttle, die vrij betrouwbaar op tijd is. Dit keer vertrokken we wel een half uur te laat, maar kwamen toch op tijd in Boston aan. We zaten aan de juiste kant van het vliegtuig om Washington, Philadelphia en New York heel goed te kunnen zien. Het was compleet helder en het lukte me een paar interessante luchtfoto's te maken. Eenmaal aangekomen zagen we mijn zus en zwager en hun zoontjes D (13) en S (vandaag 2!) meteen in hun nieuwe GMC Yukon, een joekel van een SUV met plaats voor 7. Omdat het inmiddels lunchtijd was, belde mijn zus een bestelling voor belegde panini broodjes in bij Joppa Fine Foods. Het bleek, dat ze daar ook Hollandse boerenkaas hadden, dus daar nam David ook gelijk een stuk van mee voor een latere snack. Het is weer een heel andere wereld, dan hier, dat New England. Vrijwel alle huizen zijn van hout en in leuke kleuren geverfd. Newburyport heeft een heel aantal eeuwenoude huisjes, sommigen van voor 1700. Het is een heel pittoresk oud stadje, met een heel leuk centrum. Het is verbazingwekkend, dat al dat hout zo lang heeft overleefd! Ook het leven en de gemeenschap is er anders, dan hier in het gemoedelijke "zuiden". Omdat mijn neefje vandaag twee wordt, organiseerde mijn zus een verjaarspartijtje voor hem. Daarop kwamen ook 2 Nederlandse gezinnen. Beiden hadden moeite met contacten maken met de stugge New Englanders. Mijn zus heeft daar minder moeite mee, maar misschien ook omdat zij midden in een stadje woont, waar je toch al sneller een gezelligheidsfactor en aanspraak hebt. De andere twee gezinnen woonden afgelegen en moesten voor alles in de auto stappen. Dat zou ook niets voor mij zijn, dat afgelegen wonen, ik vind de buurt hier te gezellig. 's Avonds aten we bij een restaurant met een erg leuke atmosfeer, David's, waar ze nota bene een kinderspelletjeskamer met oppas hadden, zodat Stefan lekker kon spelen, terwijl wij aten. Het lukte niet de hele maaltijd, maar hij gedroeg zich ook aan tafel fantastisch! Ik bestelde 12 oesters, want in New England moet je oesters eten en degenen, die ik kreeg, waren zo groot, dat ik ze niet in een hap opkon! Als hoofdgerecht waren er scallops en kreeft met asperges. En als dessert kregen de jarigen (Katja ook, want die was tenslotte ook nog een beetje jarig) een stuk cheesecake met een kaarsje erop. Gisterochtend stonden we weer vroeg op en gingen mijn zus en ik wandelen op het strand bij Plum Island. De golven waren flink hoog en er waren een stel die-hard surfers in het water. Brrr!!! Erg goed waren ze niet, want geen van hen lukte het om op het board te gaan staan (maar ja, de beste stuurlui staan natuurlijk in dit geval zeker aan wal!). Lieffie, de hond, had een heerlijke tijd, allerlei vriendjes om mee te rennen en zo af en toe een duik in het water. We zagen prachtige watervogels, waaronder een paar Loons, maar helaas geen zeehonden, waar we een paar jaar geleden op werden getracteerd en waar ik sindsdien altijd het water voor afspeur. Na nog een bezoekje aan de leuke vuurtoren op het eiland, begaven we ons weer naar huis. Met zijn allen wandelden we naar het centrum van Newburyport voor het ontbijt. In Massachusetts zijn er leuke cafeetjes, waar je je ontbijt aan de balie besteld. Wij streken neer bij Middle Street Foods en konden na even wachten een tafeltje bemachtigen. Ze hadden heerlijk voedsel. Ik had versgemaakte corned beef hash en een gebakken ei en heel dikke bruinbrood toast met de lekkerste maple syrup, die je je kunt voorstellen. Het is op het moment het seizoen van het oogsten van de maple syrup. Ik zou het wel eens gedaan willen zien worden. Straatje in Newburyport Een van de kleurige en originele huizen op onze wandeling Er is zo heel wat te doen in Newburyport, ik kan me voorstellen, dat D en A het er goed naar hun zin hebben! Op de wandeling terug zagen we nog een heel stel zuurstokkleurige huisjes en toen was het alweer tijd om onze baggage in de auto te laden. We hadden namelijk besloten, op Katja's verzoek (maar ik vond het ook erg leuk), om naar Salem te gaan voor we weer op het vliegtuig gingen. In het Puriteinse Salem van toen hebben in 1692 de "Witch Trials" plaatsgevonden. Een vreselijke klopjacht op vermeende "heksen", die leidde tot de dood van 19 dorpsgenoten en de vervolging van vele anderen, allemaal door toedoen van een groepje meisjes. In het Salem Witch Museum wordt ieder half uur een voorstelling gehouden, die dit verhaal op indrukwekkende wijze in beeld brengt. Ook is er een tentoonstelling over de geschiedenis van de hekserij en de vervolgingen van heksen. Wat me daar opviel is dat de wet tegen hekserij in Engeland pas in 1951 is ingetrokken! Het was allemaal erg interessant en jammer, dat we maar weinig tijd hadden. Op weg naar het vliegveld keek ik ook mijn ogen uit, we kwamen door oude New England stadjes, zoals Lynn en Revere en zagen daar de Necco fabriek, bekend van de (niet zo lekkere, naar mijn mening) Necco wafers. Al te snel was ons weekend weer voorbij en stapten we, Katja de gitaar van D rijker en de koning te rijk daarmee, weer op het vliegtuig terug naar DC. We zaten aan dezelfde kant van het vliegtuig en hadden dus slechts uitzicht op de zee. Toch een mentale notitie maken om dat volgende keer beter te checken. Bij National Airport werden we opgewacht door Rick en Saskia (Kai was naar een basketballwedstrijd van de Washington Wizards met vriendjes, die ze van Miami Heat verloren), die ook hun eigen leuke weekend hadden gehad, met o.a. film en Cosmic bowling. Het was weer een druk en gezellig weekend en vandaag opruimdag. Vanochtend was er nog consternatie tijdens de step klas, die ik volg. Een meisje stapte naast haar step en viel huilend neer, ervan overtuigd, dat haar enkel gebroken was. Natuurlijk werd meteen 911 gebeld en binnen 5 (ja, je leest het goed) minuten zat er een Emergency Medical Technician naast haar. Wat bleek nu, de ambulance crew was net bij de sportschool aan het oefenen, terwijl ze de oproep binnen kregen. Op een stretcher werd ze even later de zaal uitgedragen, op weg naar Fairfax Hospital. Ik hoop voor haar, dat het allemaal meeviel! Dat oefenen kan nog best riskant zijn.