Vroeg uit de veren op zaterdagochtend. Nooit een favoriet gebeuren voor ons, maar vandaag was het nodig. Saskia heeft zich maandenlang op woensdagmiddag na school met een groepje klasgenoten voorbereid op de competitie voor Odyssey of the Mind. Vandaag werd die gehouden bij Mount Vernon High School.

Dus voor de tweede keer in even zoveel dagen begaf ik me naar Alexandria. Over een natte Beltway, het had de hele nacht geregend, reden we naar route 1. Route 1 is een historische weg (zoals zoveel dingen in Virginia "historisch" zijn). Maar het gedeelte waar wij reden had aan beide kanten hoge flatgebouwen en enorme "stripmalls". Stripmalls zijn buiten winkelcentra, in tegenstelling tot malls, die overdekt zijn. Werkelijk iedere grote keten was vertegenwoordigd. Een mooi gebied is het niet, geef mij maar waar wij wonen, de leuke oude stadjes van Vienna en Fairfax. Alexandria zelf is ook een mooi oud stadje. Maar de oudere (jaren 60) buitenwijken van al die stadjes zijn niet erg esthetisch gebouwd. Gelukkig wordt daar nu met de nieuwbouw wel meer aandacht aan besteed. Het was dus een nogal mistroostig ritje.

Eenmaal in Mount Vernon High School leek het wel een bijenkorf! Honderden kinderen, ouders en hun coaches liepen met allerlei toneelsets rond. Het bleek, dat Saskia's groepje eerst een proef moest doen, waarbij de ouders en coaches niet aanwezig mochten zijn en we zouden pas om 12 uur weer samenkomen voor lunch.

Omdat ik echt onder de indruk was van het Frank Lloyd Wright huis van gisteren, stelde ik aan Rick en Kai voor om daar de tour te nemen om de tijd door te komen. Het zou te ver zijn om terug naar huis te gaan.

Beiden waren daarvoor te vinden en we kregen een heel goede gids bij het huis, die zijn hele rondleiding aanpaste aan Kai's niveau. Als hij moeilijke woorden gebruikte, toetste hij telkens bij Kai of die het begreep, zo niet, dan legde hij het in goed te begrijpen termen aan hem uit. Ik leerde vandaag weer meer, dan ik gisteren hoorde, deze man was duidelijk een grote bewonderaar van Frank Lloyd Wright. Kai en Rick waren aan het einde van zijn verhaal net zo onder de indruk als ik. Kai zou wel in dat huis willen wonen, vooral het feit, dat je zo uit de slaapkamer in de tuin kon springen, sprak hem wel aan.

Precies op tijd waren we klaar om de Odyssey of the Mind groep te ontmoeten voor lunch bij Wendy's. Hun nieuwe spinazie en gegrilde kip salade is erg lekker. Andere salades daar vind ik trouwens ook goed. En hun frietjes zijn lekker zacht van binnen, doet me aan de Nederlandse denken.

Na de lunch haastten we ons weer terug naar de High School, waar de kinderen een toneelstukje, wat ze van begin tot einde zelf in elkaar hadden gezet, voor een jury speelden. Het ging over een Phoenix en een Muffa-Fluffa, die eerst vijanden waren, maar daarna bevriend raakten. Ze zullen er wel geen prijs mee winnen, maar ik vond het voor een groepje acht-jarigen wel heel origineel gevonden!

Om drie uur was het allemaal afgelopen en volgende week horen we of ze in de prijzen zijn gevallen. Met Saskia's coach had ik een leuk gesprek, want hij is ook vreselijk geinteresseerd in de geschiedenis van dit land en vertelde me, dat de molen van George Washington ook vlakbij was en volledig gerestaureerd is. De coach komt uit het midden-Westen en waar hij woonde is niets ouder dan 150 jaar. Dat er hier gebouwen uit de 17e eeuw staan is heel bijzonder voor hem. Hij zei er wel bij, dat dat voor mij als Europese waarschijnlijk lang niet zo bijzonder is. En dat is het misschien ook niet, maar ik denk wel, dat veel Nederlanders de fout maken te denken, dat de VS geen geschiedenis heeft. De geschiedenis is juist enorm interessant en getuigt van een ontzettend menselijk doorzettingsvermogen. Ik denk ook, dat de geschiedenis hier voorzichtiger wordt bewaard, dan in Europa. Vrijwel alle historische plaatsen worden beschermd, behouden en onderhouden door de staten.

Ook worden belangrijke historische gebeurtenissen langs de wegen verhaald op grote zilveren borden met zwarte tekst. Op die manier kun je bijvoorbeeld de gevechten van de Burgeroorlog volgen. Of waar de presidenten zijn geweest. Er zijn mensen, die hele vakanties uitstippelen naar aanleiding van deze borden. Ook op onze terugweg kwamen we langs zo'n bord. Helaas staan ze meestal zo geplaatst, dat je er langs zoeft, tenzij je ergens even parkeert en het gaat lezen. Gelukkig is er een boek en een website van, zodat je ze thuis ook nog eens rustig kunt nalezen, want interessant zijn ze zeker. Andere staten hebben deze borden overigens ook.



Allemaal moe van de lange dag bestelden we eten van Amphora restaurant, een van de vele Griekse familie restaurants. De film "My Big Fat Greek Wedding" is zo waar! Veel Grieken hebben dit soort restaurants, ook mijn broers schoonvader in Canada (mijn broer en schoonzusje zouden zo de hoofdpersonen in die film kunnen zijn). Amphora staat bekend om zijn bakkerij en dus konden we de verleiding van hun prijswinnende chocolade cake niet weerstaan natuurlijk.

Als afsluiting van de dag kijken we "Pirates of the Caribbean". Grappig hoe sommige scenes zo uit de gelijkgenaamde Disneyworld attractie zijn overgenomen!