Wauw, wat een dag vandaag! Christine en ik hadden afgesproken in Washington te gaan wandelen, want we hadden beiden genoeg van de malls, na een paar dagen achter elkaar winkelen.

Om kwart voor negen stond ze voor de deur en reden we richting de stad. Overal waar je komt is het nu adembenemend mooi, want alle bomen staan in bloei. Er is gele forsytia, roze kersenbloesems (verschillende soorten), knalroze hangbomen (zo noem ik ze, ze zien er als treurwilgen uit, maar zijn het niet) en witte perenbloesems en de narcissen bloeien. Zelfs langs de snelweg ziet het er prachtig uit.

Waar er in Nederland zoveel bloeiende bollen zijn, zijn er hier overal bloeiende bomen. Dit is de eerste golf, dan komt in mei de tweede golf, met de dogwoods en azaleas. Wat een verademing na de kale winter!

Helaas werden we met erge bewolking wakker, terwijl ons zon beloofd was. Dat zou de foto's geen goed doen, maar ach, mooi zou het toch zijn, dus we lieten ons niet ontmoedigen.

Om half tien waren we in DC en toen werd het zaak een parkeerplaats te vinden. Door alle veiligheidsmaatregelen bleek de parkeerplaats bij het Franklin D. Roosevelt Memorial afgezet te zijn, de politieagent, die de ingang bewaakte, schudde meewarig zijn hoofd naar ons. Balen! Want nu moesten we door de file terug. Maar we hadden geluk, in een van de zijstraten was nog plek en de meters zijn gratis op zondag.

Toch vroeger dan we hadden gedacht liepen we tussen de roze boompjes. Met duizenden van onze medeburgers. Inclusief natuurlijk een aantal Nederlanders. Ook Frans, Duits, veel Japans, Spaans en Italiaans heb ik gehoord, duidelijk een groot toeristengebeuren, deze bloeiende boompjes.

Jammer genoeg bleef het bewolkt, dus de foto's van vanochtend zijn mooi, maar niet spectaculair geworden. Na ongeveer twee uur lopen besloten we naar de National Gallery of Art te lopen. We wilden eigenlijk nog langs het Capitool gaan om daar foto's te maken, maar het weer bleef maar saai en er stonden allerlei kranen, die het uitzicht belemmerden. De stad is echt onder constructie. Overal wordt er gebouwd en veranderd.

Zo ook in de National Gallery of Art. We besloten de moderne kunst te gaan zien in het oostelijke gebouw, maar daar waren maar een paar galerijen open, de rest wordt gerestaureerd en dus waren alle werken van Picasso en andere bekenden "op reis" naar andere musea. Ook bij het westelijke gebouw, waar de klassieke werken te vinden zijn, waren de Nederlandse en Vlaamse schilderijen op reis. Dus geen Rembrandt om te bekijken, wel een paar Vermeers op een andere plaats in het museum. Maar niet getreurd, de uitgebreide tentoonstelling van Franse en Amerikaanse impressionisten was meer dan de moeite waard.

Na de nodige cultuur besloten we lunch te eten bij het cafeetje in de National Gallery, waar een luxe buffet wordt geserveerd. Het is heel mooi, naast een fonteintje met roze rozen. Het gebouw ziet er dreigend uit van buiten, zonder ramen (om geen ultraviolette straling toe te laten op de schilderijen). Maar binnen is het een oase van rust met marmeren vloeren en kolommen, prachtige bloemen en overal banken om in neer te zijgen en de omgeving rustig in je op te nemen. En natuurlijk zonder entree te hoeven betalen.

De lunch smaakte voortreffelijk en toen we weer buiten kwamen was het stralend blauwe lucht en zon en warm! Christine wilde terug naar huis, maar ik vond het zonde dit prachtige weer te missen, ik had zo graag nog foto's genomen!

Het zat me niet lekker en ik wilde echt terug. Dus kwam Rick met de perfecte oplossing: hij zette Kai en mij af bij de Metro, die we naar de Smithsonian stop namen. Daar wandelden we naar de Tidal Basin en zagen een heel ander beeld, dat 's ochtends: prachtige kleuren en blauwe luchten. En met de lagere zon ook heel warme kleuren. Ik kon mijn camera niet genoeg laten klikken! En nu heb ik meer dan 100 foto's van vandaag, ik zal heel spoedig de besten online zetten.

Kai genoot ook, maar het was wel veel kouder, dan we dachten. Bij ons was het warm, dus we hadden geen jas mee. Toen we Rick en Saskia weer vonden waren we maar wat blij met een warme auto!

Onderweg naar huis besloten we te gaan eten bij de Lebanese Taverna. Hun eten is top, helemaal Libanees. Hun geschiedenis is ook precies waarom zoveel mensen echt trots op de VS zijn (ik inclusief): ze kwamen met niets en hebben zich opgewerkt tot eigenaars van tenminste 4 restaurants. Dit soort verhalen zijn overal in dit land te vinden.