Zoals altijd als ik eigenlijk opzie tegen een reis, blijkt het een dolgezellige en leuke tijd te worden! Zo ook dit weekend naar noord-West Virginia. Op vrijdagmiddag vertrokken we na school met zijn zevenen in onze van: ons gezin van 5 en Leah, Katja's beste vriendin en mijn vader. Na een heel mooie rit door heuvels en langs kabbelende beekjes kwamen we rond 19 uur bij het Canaan Valley Resort aan, waar we een blokhut met 4 slaapkamers gehuurd hadden.

We hadden honger en besloten eerst te gaan eten bij het Deerfield Resort restaurant, waar we vorig jaar ook al hadden gegeten en wat het netste restaurant in die buurt is. Het eten was erg lekker, de bediening enorm vriendelijk en we ontspanden helemaal.

Rond 21 uur checkten we in bij het resort en kregen we de sleutels voor Cabin 9. De blokhutten liggen midden in het bos en zijn helemaal van hout. Ze zijn eenvoudig ingericht en hebben een keuken en badkamer en dus 4 slaapkamers. Er was geen televisie of telefoon, maar die hebben we ook geen moment gemist.

Moe van de rit kletsten we nog wat na en mijn vader probeerde een haardvuurtje te starten, maar het hout was te nat. Al gauw zochten we onze bedden op. Het bleek een ijskoude nacht te worden, want buiten vroor het diep en de verwarming binnen bleek nauwelijks te werken.

Al vroeg stonden we op en aten ontbijt bij de Lodge. Een lekker buffetje, waarvan ik vooral de grits (griesmeel met zout en peper) heerlijk vond. De twee oudste meisjes zagen nog wat "eye candy": een paar leuk uitziende tiener jongens. Helaas hadden die geen oog voor hen.

Mijn vader en ik hadden besloten bij Whitegrass op sneeuwschoenen te gaan wandelen, terwijl de andere gingen skien. We zetten iedereen dus af bij de Canaan Valley Ski Lodge en reden naar het een paar mijl verderop gelegen langlauf- en sneeuwschoencentrum. Hierbij moet je je geen luxueus geheel voorstellen, het White Grass centrum is een oud houten huisje, waar je langlauf ski's en sneeuwschoenen kunt huren. Er is een (bijna volledig vegetarisch) cafe, met een mengelmoesje van houten tafeltjes en stoelen.

Vanuit dit centrum kun je meer dan 25 km langlauf paden volgen, de meesten door de bossen op de heuvels en daar is nogal wat geklim bij gemoeid, voor mijn vader en mij, onervaren langlaufers dus wat te veel van het goede om te skien. Sneeuwschoenen boden een goed alternatief, je krijgt dan een goede oefening, maar hebt toch meer controle bij het klimmen en dalen.

Het pad, dat we kozen, voerde langs allerlei beekjes en watervallen, heel idyllisch! Voor we het wisten waren we op de top van de heuvel en begonnen aan de afdaling. De hele wandeling duurde 2 uur en 20 minuten en was pittig. Ik had grote bewondering voor mijn bijna 70-jarige vader, die dat allemaal schijnbaar moeiteloos volbracht. Het was stralend weer en hoewel de sneeuw op veel plekken al gesmoltenwas, vooral op de zuid hellingen, liepen we voornamelijk door besneeuwd terrein.

Na zo'n lange wandeling hadden we weer flinke trek en aten lunch in het White Grass cafe (hun website biedt een paar van die lekkere recepten). Een overheerlijke Thaise wortelsoep en een broodje met een spinazieburger, het ging er met smaak in!

We reden terug naar de ski lodge om daar de rest weer te vinden. De anderen hadden inmiddels ook lunch gegeten (hamburgers en hot dogs bij de ski lodge, ben ik even blij, dat wij besloten hadden daar niet te eten!). Bij dat restaurant zagen we nog een Nederlandse familie, die al 4 jaar in Martinsburg, West Virginia woonde, maar deze zomer terug verhuist naar Nederland. Het is toch ook echt zelden, dat we geen Nederlanders tegenkomen op onze reizen!

Voor de rest van de middag besloten mijn vader en ik Kai en Saskia, die genoeg hadden van het skien, mee te nemen naar het nabijgelegen plaatsje Davis. Katja, Leah en Rick gingen terug de pistes op om nog wat uurtjes te skien.

Davis is een typisch West-Virginian bergplaatsje, een oud houtwerkersplaatsje met huisjes zo uit een Wilde Westen film geplukt. Het is er nogal saai en het leuke restaurant, wat we er voor 's avonds hoopten te vinden, bestond niet. We deden inkopen bij de grote Shop 'n Save voor een lekker verjaardagsontbijt voor Katja de volgende ochtend en reden toen naar ons huisje terug om alles gauw in de ijskast te leggen daar.

Langs de weg stonden tientallen herten te grazen! Sommigen zo dichtbij, dat we stopten om foto's te nemen. Toen bleek, dat de herten absoluut niet schuw zijn, eentje stak zelfs zijn kop bijna de auto in. Dit was slechts een voorproefje van wat nog zou komen.

We zouden om 4 uur de anderen bij de tubing heuvel ontmoeten om nog even te gaan tuben (sleeen op opgeblazen binnenbanden). Door de herten waren we echter verlaat en het bleek dat het tuben om 5 uur zou sluiten, niet echt de moeite van het toch vrij dure ticket waard. Ook waren de kinderen toch flink moe van al het geski.

Terug naar het huisje dus, om even uit te blazen. Nou, daar waren de herten dus weer, recht voor onze voordeur! De kinderen (en mijn vader en ik stiekem ook) vonden het prachtig! Ze bleven heel geduldig en stil zitten, tot de herten zo aan ze gewend waren, dat ze even kwamen snuffelen. Eentje likte zelfs de handen van de kinderen (ja, we hebben ze goed gewassen daarna). Uren vertier zo! De televisie werd absoluut niet gemist.

's Avonds aten we toch maar weer bij hetzelfde restaurant bij het Deerfield Resort. Het was lekker en gezellig en mijn vader trakteerde dit keer.

Moe en voldaan zochten we al vroeg ons bed weer op.

Op zondagochtend kookte Rick een heerlijk ontbijt van eieren, spek en cinnamon rolls ter ere van Katja's 14e verjaardag. Daarna was het inpakken geblazen. We hadden besloten vroeg uit te checken, dan konden Rick en de kinderen nog gaan skien en mijn vader en ik de andere kant van de heuvel oplopen op sneeuwschoenen.

Toen we wakker werden hagelde en sneeuwde het, dus dat beloofde niet veel goeds. Maar de weergoden waren ons gunstig gezind en na het ontbijt klaarde het prachtig op.

Deze sneeuwschoenwandeling was nog moeilijker dan die van zaterdag, we gleden herhaalde malen bijna de berg af en we voelden onze kuiten goed naderhand. Na iets meer dan een uur besloten we terug te gaan naar het cafe en daar koffie te drinken. Het bleek de laatste dag te zijn, dat het centrum open was, hadden wij net geluk!

Toen we de anderen ophaalden om lunch te gaan eten, begon het net weer te regenen en sneeuwen, het leek werkelijk wel of de opklaringen er speciaal voor ons ingelast waren!

De lunch aten we bij een heel leuk, typisch Amerikaans restaurant Big Johns Family Fixins (Fixins betekent in zuidelijke taal de bijgerechten van een maaltijd, zo heb je met Thanksgiving "turkey and fixins"). Dit restaurant is helemaal van hout en heeft een boerderij achtig interieur. Je bestelt je eten bij de bar (het menu bestaat uit pizza, sandwiches en salades). Als servetten krijg je een keukenrol papier. Voor de kinderen zijn er allerlei electronische spelletjes, waarbij ze tickets krijgen, die ze kunnen inleveren voor prijsjes.

Om een uur of twee begonnen we aan de terug rit. Dit keer over het noorden, wat beduidend korter bleek te zijn.

Ter afsluiting van Katja's verjaardag koos ze voor een maaltijd bij de Cheesecake Factory. Ook dat was een enorm succes en ze werd toegezongen door de bediening en ons en kreeg een ijsje met een kaarsje als dessert van het restaurant. We hadden allemaal al te veel gegeten om er nog cheesecake bij te proppen, dus besloten we allemaal een stuk te bestellen om later thuis op te eten.

Ik denk, dat Katja kan terugzien op een heel bijzonder en gezellig 14-jarig verjaarsweekend!


Een van de nieuwsgierige herten.

Landschap tijdens onze sneeuwschoen wandeling