"The Good Life"

Dat is de spreuk op onze nieuwe vlag, die hier van het dek vrolijk hangt te wapperen. Ik vind hem zeer toepasselijk, vooral omdat er een zwart witte kat op staat, die achter vlinders aangaat, precies als onze Snickers. Maar wij leven gewoon ook inderdaad "Het goede leven".

Heerlijk vind ik dit, zo rond zonsondergang de laptop mee naar buiten en via ons wireless netwerk zit ik zo op het internet. Ik ben omringd door natte baddoeken, die lekker kunnen drogen, want het ziet er niet naar uit, dat we het beloofde onweer zullen krijgen. Althans niet voor we gaan slapen, even onthouden om de doeken voor het naar bed gaan binnen te halen, zodat we niet door een nachtelijke onweersbui worden verrast.

De lucht begint al droger aan te voelen, een koufront (ha ha) komt vanavond over ons heen en morgen zal het dus minder vochtig en koeler zijn. De voorspelde dertig graden zullen bijna koud aanvoelen.

Om half zes vanochtend staat Rick muisstil op. De arme man moet werken! Ik voel me daar soms heel schuldig over, ook al weet ik, dat hij van zijn werk geniet en het drie kinderen naar de zin maken ook niet altijd een peuleschilletje is.

Hij kleedt zich mooi aan, leuke das, wit overhemd en net donkerblauw pak, jammer, dat dat bij thuiskomst altijd meteen wordt ingewisseld voor een t-shirt en shorts! Ik wens hem slaperig "good luck", want hij heeft een belangrijke presentatie voor de boeg (en hij is succesvol, want hij zorgt ervoor, dat de klant een bestelling van de concurrent afzegt).

Vervolgens schrik ik om kwart over acht weer wakker. Iedereen ligt nog in diepe rust en ik maak mezelf gauw een kop koffie en wat cereal. Karin en de kinderen zullen om 11 uur komen en voor die tijd wil ik nog een end gaan fietsen.

In de verte hoor ik de katten miauwen en ik loop naar de basement om ze uit hun kamer te laten. Daar hoor ik een diepe stem en denk even, dat een van de kinderen de tv overnacht heeft aangelaten. Ik was vergeten, dat Kai zijn vriend Michael te logeren heeft gehad en die is de bezitter van die zware stem. Het is wel grappig om te zien hoe verschillend de ontwikkeling van de jongens op deze leeftijd is. Kai heeft nog helemaal geen diepe stem, hoe graag hij dat ook zou willen (en kunstmatig verdiept als hij met vrienden spreekt).

Rick heeft mijn fietsbanden hard opgepompt en ik rijd dit keer naar het oosten, naar Falls Church. Deze rit is veel stedelijker, dan de rit naar het westen en heeft ook wel wat. Zo rijd ik over een brug, waarbij ik de tien banen van de Washington Beltway onder me heb. En even later de zes banen van interstate 66.

Omdat ik vandaag minder tijd heb, keer ik bij het bordje "Leaving Fairfax County, entering Falls Church" om. Om daar te komen heb ik een flinke heuvel moeten beklimmen en de terugrit is heerlijk! Met 25,7 mijl per uur vlieg ik die heuvel weer af. Mijn snelheidsmeter houdt het allemaal prima bij. Ik heb er dan ook alweer 6 mijl opzitten en de uiteindelijke rit wordt 11,24 mijl. En ik heb 535 calorieen verbrand volgens mijn hartslagmeter. Al die nummers bijhouden vind ik leuk. Ik hou een soort wedstrijd met mezelf, het moet telkens meer en telkens harder, hoewel ik het in deze hitte minder voor elkaar krijg. Er moet nog heel wat training aan te pas komen, wil ik die 10 mijl in oktober kunnen rennen!

Net op tijd om een douche te nemen ben ik terug, mijn haar is net droog als Karin belt, dat ze op het Metro station staan. Ik haal ze gauw op en de kinderen vertrekken na een heel klein beetje onwennigheid naar beneden om een spelletje te spelen. Onze kinderen vinden het erg leuk met hun kinderen, wat ik ook weer bijzonder vind, ze vroegen allemaal gisteren wanneer we ze weer zouden zien en Katja was oprecht teleurgesteld, toen ze uitvond, dat dat vandaag was en zij vanmiddag moest babysitten.

Karin en ik gaan lunch kopen bij Whole Foods. Na alles wat ik daar op mijn blog over heb geschreven viel het haar geloof ik helemaal niet tegen. Het is ook een aantrekkelijke winkel en de broodafdeling heeft heerlijke keuzes.

We kopen rookworst en broodjes en jonge Goudse kaas en doen daar thuis een heerlijke lunch mee. Na het eten vragen we de kinderen of ze mee willen om de verschillende winkels te gaan ontdekken, maar een voor een hebben ze daar geen zin in, zodat Karin en ik er samen op uit gaan en de zes kinderen thuis laten spelen.

We rijden eerst naar Fair Lakes Mall, een "strip" mall met allemaal grote zaken (strip mall betekent, dat het niet overdekt is, maar dat alle winkels langs een lange straat liggen met een enorme parkeerplaats ervoor). We rijden langs Petsmart en lopen even Thomasville binnen, voor meubelen, maar we staan net zo snel weer buiten, want de meubelen ogen net zo ouderwets als de zeer oude man, die ons vraagt of hij ons van dienst kan zijn. Kindermeubelen hebben ze al helemaal niet.

Hiernaast ligt de grote DSW schoenenwinkel met daarnaast een Payless schoenenwinkel. Ik neem Karin bij de laatste naar binnen, in de hoop slippers en waterschoenen voor Saskia te vinden. Het lukt mij niet, maar Karin is onder de indruk van de superlage prijzen en vindt leuke slippers voor een van haar dochters.

Deze "strip mall" is zo groot, dat je van winkel naar winkel moet rijden. We stappen dus weer in de auto en rijden langs de gigantische Toys R Us en parkeren weer bij Target. Van de grote winkelketens als Target, Walmart en K-Mart is dit mijn favoriet. Target heeft leuke moderne dingen en de kwaliteit is ook goed. Karin kijkt haar ogen uit en koopt zelfs nog een paar lampjes voor de kamers van haar kinderen. Ze hebben precies de kleuren, die de kinderen in hun kamers willen.

Hierna rijd ik terug naar Vienna via Oakton en ik wijs van alles aan. Arme Karin, de indrukken moeten overweldigend zijn, alles is zo nieuw en anders. Ik bewonder haar enorm, want ze heeft niet alleen zichzelf om te acclimatiseren, maar ook alle drie haar kinderen. Het is duidelijk, dat ze hun rots is, de kinderen zijn rustig en laten alles enthousiast op zich afkomen. Petje af voor Karin (en de kinderen, want die passen zich ook maar heel makkelijk aan)!

We stoppen bij de Furniture Store in Vienna, waar de meubels heel wat moderner zijn, dan bij Thomasville. Helaas toch nog niet echt wat gezocht wordt, maar het is gunstig, dat niet alles er antiek uitziet.

Onze volgende stop is het DMV. Karin wil uitvinden wat ze moeten doen om een rijbewijs te halen hier in Virginia. We lopen binnen en er staat een lange rij wachtenden. Ik kijk rond en loop zo tegen de keurig geklede zwarte meneer voor me aan. Ik verontschuldig me, maar het is natuurlijk wel stom, Karin en ik proberen niet te hard te lachen, iedereen is zo serieus!

We kijken onze ogen uit. Het geheel oogt zo modern, er zijn electronische "raampjes" en een zoetgevoisde electronische vrouwenstem roept om, dat nummer "F566" zich naar "raam" 15 moet begeven. Allerlei mensen zitten rustig op hun beurt te wachten. Maar wij moeten eerst nog door de rij heen, die intussen tot buiten de deur (in de 38 graden hitte) is uitgegroeid.

Gelukkig gaat het allemaal sneller, dan het lijkt en is degene achter het loket echt vriendelijk. Ze vertelt ons wat er gedaan moet worden, want tenslotte hebben Karin en Frank al een Nederlands rijbewijs en ze zijn hier op een visum. Met formulieren en een theorie boek gaan we weer op weg. Nu kunnen ze de verschillen met het Nederlandse verkeer bestuderen en het examen stelt verder weinig voor.

Als laatste stoppen we bij de Michael's vlakbij ons. Karin heeft twee grote hobbies, die ik ook graag zou leren: aquarelleren en mozaieken maken. Bij Michael's vond ze genoeg materiaal om die voort te zetten. Het is zo'n heerlijke zaak, als je knutselen leuk vindt! Ze hebben nu alweer alle herfstspullen en een aantal kerstspullen.

Rick belt intussen, dat hij op weg naar huis is en zin heeft om te gaan zwemmen. Nou, daar hebben wij na alle hitte ook wel zin in en Karin heeft wel weer genoeg nieuwe indrukken binnen. Thuis treffen we alle kinderen happy op de computers aan en binnen de kortste keren zijn de zwempakken aan en liggen we in het lekkere water.

We zwemmen zo'n anderhalf uur en dan brengen Kai en ik Karin en de kinderen terug naar de metro. Weer een heel leuke dag samen. Zoals we hier zeggen, "shades of things to come?", het zal zo leuk zijn ze praktisch als buren te hebben!

Nu kijken we met zijn allen naar de oorspronkelijke "Willy Wonka and the Chocolate Factory", heel grappig nu we de versie met Johnny Depp hebben gezien. En gelukkig zijn de baddoeken inmiddels droog en binnen, want het rommelt en bliksemt vervaarlijk nu! We hebben net een van de mooiste bliksemschichten in jaren gezien, jammer, dat het zo moeilijk is het op film vast te leggen!