Een rustige vrijdag

Er staat vandaag absoluut niets op het programma en ik vind dat een heerlijk idee. Ik ben moe van het late thuiskomen op woensdag en het concert van gisteravond, hoe leuk ook. Een dag niets doen is precies waar ik zin in heb.

Nou moet "niets doen" altijd met een korrel zout genomen worden, maar het is toch redelijk geslaagd. De kinderen zijn in een soortgelijke bui en Saskia heeft zelfs de hele dag in pijama gelopen.

Bij "niets doen" hoort wel even een uur of anderhalf flinke beweging en Christine belt om 9 uur of ik zin heb in een flinke wandeling. Ze komt met Mallory rond kwart over tien en Saskia en Mallory verdwijnen meteen naar boven om met hun American Girl poppen te gaan spelen.

Christine en ik lopen anderhalf uur door Vienna. Ik heb de heuvels en de mooie tuinen gemist. Een concert van krekels begeleidt ons, het is heerlijk weer, wat bewolkt maar 26 graden en we hebben elkaar heel wat te vertellen.

Als we thuis komen gaan we op het deck zitten, terwijl de meisjes verder spelen. We praten vooral over het komend schooljaar.

We hebben inmiddels alle test scores binnen en alle drie de kinderen hebben het prima gedaan. Na alle stress met Saskia heeft zij 100% gescoord in lezen en schrijven, en tussen de 90% en 95% in de andere vakken. Er is dus niets mis met haar vermogen om testen te doen, gelukkig! Hopelijk wordt het volgend jaar wat rustiger voor haar.

De kinderen hebben nog 10 dagen vrij en dan beginnen de scholen weer. Volgende week gaan we schoolspullen inkopen en wat nieuwe kleding voor de meisjes. Ik krijg het gevoel, dat de kinderen toch wel weer zin hebben om te gaan. De zomervakantie, hoe snel voorbij ook, is hier ook wel erg lang. Van mij zouden ze een paar weken kunnen nemen en die bij de Kerst- of Paasvakantie aanplakken.

De rest van de middag heb ik lekker buiten gecomputerd. Katrina, de tropische storm die vannacht zuid-Florida trof, zal waarschijnlijk een bocht maken en in noord-Florida weer aan land komen en vervolgens onze richting op trekken. We kunnen dinsdag een ruw dagje verwachten, hier. Ik plaag Katja, dat de naam van de storm maar een letter verschilt met haar naam (Katarina). We lachen om de furie van haar naam, maar het is natuurlijk niets om te lachen voor de mensen, die in Florida getroffen zijn.

Het plaatselijke nieuws staat bol van de hongerstaking van sniper John Allen Muhammed. Ik heb absoluut geen sympathie voor deze figuur, die samen met een toen 17-jarige jongen hier in koele bloede een heel aantal mensen overhoop schoot en ons allemaal een paar weken in angst liet leven. Laat hem zichzelf maar verhongeren, is mijn gevoel hierover. Maar ja, dat kan natuurlijk niet, want hij moet nog een keer terecht staan. De low life!

Terwijl ik dit schrijf zingen de cicades (die regelmatig dood op onze mat liggen, cadeautjes van de poezen) en krekels hun nachtelijk gezang. Het klinkt zo tropisch, maar op Aruba hoorden we dit helemaal niet. Ik heb geprobeerd het op te nemen, maar het klinkt niet hetzelfde. Het lijkt wel heel erg hierop, maar dan zonder de kraai en met kikkergekwaak.