"Must Love Dogs"

Om kwart over acht ben ik echt uitgeslapen en de zon schijnt in mijn gezicht. Hoe Rick daar doorheen kan slapen is me een raadsel. Ook Saskia in de slaapzak naast me ligt nog in diepe rust (ze gaat weer door een "bange" periode, dan slaapt ze liever naast mijn bed, dan in haar eigen bed).

Buiten op het deck drink ik een lekkere kop koffie en bedenk me dan hoe ik vandaag mijn beweging zal krijgen. Het is heerlijk buiten, lang niet zo vochtig als het geweest is en koeler. Ik moet Saskia en Maaike (voor Karin) vandaag bij het Community Center opgeven voor gymnastieklessen in de herfst.

Ieder kwartaal komt er een brochure uit met allerlei creatieve klassen en fitness klassen voor alle leeftijden. Deze zijn goedkoper voor mensen, die in binnen de grenzen van Vienna wonen en die krijgen ook als eerste de kans om zich op te geven. Tussen 8 en 12 vanochtend moeten de "town residents" zich opgeven.

Gisteren is ons verteld, dat Karin en Frank net buiten Vienna wonen, dus ik schrijf een hele brief om uit te leggen, dat Maaike net in het land is en Saskia haar kan helpen met de taal en of ze alsjeblieft een keer een uitzondering kunnen maken en een niet-Vienna inwoonster alvast inschrijven.

Rick wordt eindelijk wakker en ik haal hem over om mee te lopen. Voor we op weg gaan bezoeken we even onze buren, waarvan de baby een paar weken een soortgelijke operatie aan zijn hoofd heeft ondergaan als Kai toen hij 11 weken was. Het jochie ziet er prima uit en we kletsen even gezellig. Ray, onze buurman, die zelf ontzettend sportief en athletisch is, zegt onder de indruk te zijn van de 10 pond gewichten, die ik meedraag, hij had 5 pond gedacht, maar vindt 10 pond heel wat. Zo is het dus gegroeid, ik ben met 5 pond begonnen en draag er nu 10 in iedere hand. Als dat te makkelijk wordt, gaan we naar de 12 en zo voorts. Maar dat zal nog even duren!

Na een kwartiertje nemen we afscheid en lopen de twee mijl naar het Community Center. Daar vinden we uit, dat Karin en Frank wel degelijk binnen de grenzen van Vienna wonen en mijn hele brief is voor niets. Ook wel makkelijk, want nu zijn Maaike en Saskia verzekerd van een plaats in die klas.

Na deze wandeling zijn we dorstig geworden en Starbucks is vlakbij. Daar is het gezellig druk en ik bestel een Grande (tweede grootte) Skim Iced Chai Tea Latte. Jammie! Rick neemt een warme hazelnoot latte, hoe hij een warm drankje nu kan drinken is mij een raadsel!

We raken in een serieus gesprek over zijn baan en voor we het weten zijn we weer thuis! Onderweg zien we allerlei huizen te koop (onze buurman vertelde ons, dat het nogal armoedig uitziende huisje even verderop voor $569.000 te koop staat!) en we vinden sommige huizen erg leuk en anderen doen ons niets. Het lijkt wel alsof er geen code bestaat over hoe de nieuwe huizen er uit kunnen zien, want sommigen zijn werkelijk ongelooflijk lelijk.

We komen precies op tijd thuis om Peapod aan te treffen. Omdat we binnen de week op reis gaan komen ze vooral diereneten brengen. Maar ook melk (de gallons hier zijn echt heel zwaar om te dragen en ons gezin drinkt met gemak drie gallons per week op) en soda's, Rick drinkt zeker 24 diet Mountain Dews per week! Het is hem vergeven, want het is zijn enige zonde.

Na de lunch neem ik Katja mee om een nieuwe bril uit te zoeken bij Hour Eyes (leuke woordspeling toch: "our eyes" en "hour eyes" worden hetzelfde uitgesproken, de reclame is om binnen het uur je bril klaar te hebben, de praktijk pakt anders uit) . Ze draagt vrijwel nooit een bril, maar zonder contact lenzen kan ze heel slecht zien, dus er moet altijd rekening worden gehouden met de "what if".

We twijfelen bij het kiezen van een nieuw montuur, want de mode hier is nogal sterk. De monturen zijn zwart en opvallend. Toch staat het Katja wel. Ze vindt vier monturen, die leuk staan, maar twee daarvan zijn idioot duur. Die vallen af, want ze draagt zo'n bril praktisch nooit. Ze maakt een keuze uit de andere twee en we bestellen die.

Na veel gedoe wordt ons verteld, dat het "met haar lenzen" (waarvan ik weet, dat er niets bijzonders mee is) toch wel moeilijk is om binnen het uur klaar te zijn. Is het ok om de bril maandag na 5 uur op te halen? (hoezo "Hour" eyes?) Maar zolang we hem hebben voor we naar Aruba gaan is het best, dus we zeggen "OK". De bril is trouwens niet duur, $125 voor het montuur en de glazen, wat ik heel redelijk vind en dus prompt betaal.

Als we thuis komen is Rick druk bezig de snorkel spullen te evalueren, welke kinderen zijn hun finnen ontgroeid en zijn de maskers nog goed en dergelijke. Hij zal morgen naar de duikwinkel gaan en het nodige aanvullen of vervangen.

Rond half vier komt mijn vader om te gaan zwemmen. We staan allemaal klaar, want hoewel het zogenaamd koeler zou zijn vandaag, komt het kwik nog ver over de 30 graden. We dobberen met zijn allen een uurtje lekker in het water.

Daarna keren we huiswaarts en douchen, want we willen gaan eten en een film zien bij Fairfax Corner. Fairfax Corner is een leuk centrum geworden met veel winkels, restaurants en een gigantische (en dat bedoel ik dan in de letterlijkste zin van het woord) bioscoop.

Rick heeft zijn zinnen gezet op het Rio Grande Cafe daar en bij aankomst wordt ons verteld, dat we 35 tot 40 minuten moeten wachten. We krijgen een pager, waarvan de lichtjes blauw zullen gaan knipperen als wij aan de beurt zijn. We wachten gelaten, want we weten, dat de andere restaurants in de buurt tenminste zo'n wachttijd hebben en onze films beginnen pas om half acht. Rick gaat intussen tickets voor de bioscoop kopen, de mannen gaan "Stealth" zien en de dames "Must Love Dogs".

Al na 20 minuten begint de pager te trillen en allerlei blauwe lichtjes te knipperen. We worden naar een grote tafel voor zes personen gebracht in een heel lawaaierige eetzaal. We moeten gillen om ons verstaanbaar te maken. Saskia en ik vinden dat helemaal niet leuk, maar we hebben zo'n honger, dat we het maar voor lief nemen.

Het eten is werkelijk super! Alles smaakt net gemaakt en de tortilla's komen voor onze ogen van de lopende band af. Het is al het lawaai en het wachten helemaal waard.

Precies op tijd zijn we klaar en we lopen naar de bioscoop. We kopen de nodige drankjes en dan gaan de "mannen" de ene kant op en de "vrouwen" de andere kant. Onze film is leuk, "Must Love Dogs" is een klassiek "boy meets girl" verhaaltje, precies waar we zin in hadden. De "Stealth" film is ook erg goed vinden de heren (inclusief mijn vader, die nogal eens kritisch is over films).

Thuis buigen de meisjes zich over de Sims en drinken de volwassenen nog een glaasje wijn buiten, waar het krekelconcert zo mooi is, dat ik het op wil nemen en hier wil neerzetten. Maar ik weet niet hoe ik dat zou kunnen doen. Het is wel een heel uniek geluid en zo heel zomers!