Joodse geschiedenis en Haaievinnen

Ergens tussen slapen en waken vanochtend bedenk ik me, dat ik niet weet, waar de paspoorten zijn. Zonder paspoorten geen Aruba! Het is net zeven uur en het werd laat gisteravond, dus te vroeg om op te staan. Maar de gedachte knaagt aan me en laat me niet meer los. Ik moet gewoon gaan kijken of ze op hun gewoonlijke plaats in onze kluis liggen.

Nerveus toets ik de code van de kluis in en ik vind er van alles, maar geen paspoorten. De laatste keer, dat we ze bij ons hadden was in mei, toen we naar Canada gingen. Was ik vergeten ze uit mijn backpack te halen? Met kloppend hart doorzoek ik mijn backpack, geen paspoorten.

Er zit nu niets anders op, ik moet Rick vragen of hij er iets vanaf weet. Slaperig zegt hij het kluisje in de muur te proberen en Goddank vind ik ze daar! Opgelucht ga ik nog even terug naar bed, maar kan de slaap niet meer vatten.

Buiten is het bewolkt, maar warm. Christine vertelde me gisteren, hoe hun Nederlandse gasten iedere keer als het bewolkt was buiten ook verwachtten, dat het koud zou zijn. Niets is minder waar!

Ik zet een sterke kop Starbucks koffie voor mezelf (Rick drinkt thuis alleen thee) en neem een kom cereal. Ik heb om half elf met Claudia afgesproken en wil voor die tijd nog gaan rennen.

Hoe ik begin oktober bijna 16 kilometer in minder dan twee uur zal gaan rennen is me op het moment een raadsel! Met moeite en zo af en toe gewoon lopen, voltooi ik vandaag 5 kilometer!! Het zweet druipt ervan af en ik heb mentaal ook helemaal geen zin. Fietsen kan ik eindeloos, hardlopen is toch weer heel iets anders! Hopelijk helpt het om alles samen met Kirsten te doen, die deze week op vakantie naar het Zuidwesten van de VS is.

Maar goed, ik voltooi de 5km en dat is mijn doel voor vandaag. Na een snelle douche rijd ik naar Claudia's huis. Zij is mijn "oudste" vriendin hier, we zijn al 11 jaar bevriend met elkaar. Een paar jaar geleden is zij door een nare scheiding gegaan, maar nu gaat alles wat dat betreft beter dan gehoopt. Ze heeft het enorm druk, want ze werkt aan haar Ph.D. in Neuroscience aan de University of Maryland en waar de meeste mensen daar 6+ jaar over doen wil zij het in 4 jaar gedaan krijgen! Ik heb enorme bewondering voor hoe zij haar leven in goede banen heeft geleid na de scheiding!

Ik parkeer de van in haar oprit en we lopen samen de straat over naar de Metro. We lopen langs ons oude rijtjeshuis en Claudia vertelt me, dat het buurhuis net is verkocht voor $750.000!!! Wij verkochten ons huis, hetzelfde model, voor $260.000 zes jaar geleden. Onvoorstelbaar! Als we dat hadden geweten, hadden we het huis eerst verhuurd en dan verkocht. Maar ja, hindsight is 20/20 (achteraf zie je alles perfect helder).

We nemen Metro's oranje lijn naar Metro Center en besluiten de acht blokken van daar naar het Building Museum te lopen, in plaats van over te stappen op de rode lijn.


Het Building Museum

Het National Building Museum, waar we nog nooit geweest waren, ligt vlak bij Chinatown. Een vriendin van Claudia heeft daar een tentoonstelling over de geschiedenis van de Joden in Washington. En die is ons doel.

We lopen de acht blokken al kletsend en ik verbaas me over de mooie gebouwen. Dit is een oud gedeelte van de stad en vroeger werden de gebouwen hier met allerlei versieringen en beeldhouwwerken gebouwd. We lopen onder anderen langs een neo-klassiek gebouw met kolommen en 1879 in de gevel gehouwen. Erg mooi. De geschiedenis van dit land mag dan kort zijn, maar interessant en rijk (niet financieel, maar kwa gebeurtenissen) is hij ook!

Het Building Museum is een mooi roodstenen gebouw, ook van rond de eeuwwisseling, met allerlei beeldhouwwerken er om heen. Zoals de meeste nationale musea in de stad is de toegang hier gratis. Onze tassen worden even gecheckt en dan lopen we de adembenemend mooie hal in! Klassieke kolommen en een fontein maken deze hal tot een zeer gezochte plek om gala's en andere interessante bijeenkomsten te houden.

Wij zoeken in het immense gebouw naar de tentoonstelling, waar Claudia naar toe wil. Er zijn maar een paar tentoonstellingen, dus we vinden het al gauw. De tentoonstelling is opgezet alsof je door een fotoalbum bladert. 350 jaar geleden arriveerde de eerste Jood in Manhattan (toen Nieuw Amsterdam) en 200 jaar geleden kwam de eerste Jood naar Washington. De tentoonstelling is interessant en vooral opvallend is de zakengeest van de Joden. Veel grote namen van winkels zijn Joods: Saks Fifth Avenue, Hecht's en van niet zo lang geleden Hechinger's, een doe het zelf zaak, die nu over de kop is, maar waarvan de stichter het podium voor de inauguratie van Franklin D. Roosevelt heeft gebouwd.

De indrukwekkende hal van het National Building Museum

Er wordt verteld over de rol van de Joden in de Burgeroorlog hier in de VS en Claudia en ik verbazen ons erover, dat Joden zowel aan de Zuid als aan de Noord kant vochten. Je zou verwachten, dat een volk, dat onderdrukking heeft gekend, zeker niet de Zuid kant zou kiezen!

Een deel van de tentoonstelling

Na een uurtje hebben we ons brein gevuld met allerlei informatie en zijn klaar om verder te gaan. We willen nog een andere tentoonstelling tot ons nemen en kiezen degene over hoe beton in allerlei moderne architectuur wordt gebruikt. Het blijkt heel interessant en het gebouw van Centraal Beheer in Apeldoorn is in de tentoonstelling opgenomen.

Na deze tentoonstelling houden we het Building Museum voor gezien en lopen een aantal blokken verder naar Chinatown om een restaurant om te lunchen te vinden. Chinatown hier in Washington heeft een mooie Chinese boog (zie foto's in januari op dit blog), maar het haalt niet in grootte bij New York of San Francisco. Het geheel is misschien 4 blokken groot.

Chinatown's H Street

De hoofdstraat is "H" Street, waar een heel aantal restaurants aan liggen. Het grootste is Tony Cheng's, waar er beneden een Mongoolse barbecue is en boven het Chinese restaurant. Claudia en ik wilden Chinees eten (ook al omdat Rick dat niet lekker vindt) en dus gaan we naar boven.

Daar bevinden we ons opeens in een ander land! Alles is Chinees en de bediening spreekt nauwelijk verstaanbaar Engels. Omdat het zondag is en lunchtijd vallen we met onze neus in de Dim Sum, een soort Chinese brunch.

Bijna twintig jaar geleden heb ik voor het laatst "Dim Sum" gegeten in een super Chinees restaurant in New York's Chinatown. Toen bestelden mijn toenmalige vriend en ik blindelings van het karretje (niemand sprak Engels en de kaartjes waren in het Chinees) en alles smaakte even afschuwelijk (we bestelden zelfs per ongeluk oogballen van een of ander dier, ik word nog misselijk bij de gedachte!). De uiteindelijke rekening was veel hoger, dan we voor een "ontbijt" wilden besteden, terwijl we niets lekkers hadden gehad. Ik ben dus nogal huiverig voor "Dim Sum".

Bij dit restaurant krijgen we ook een gewoon menu, maar de prijzen daarop zijn toch wel hoog voor een lunch. Claudia is duidelijk geinteresseerd in de Dim Sum en de bediening hier spreekt, hoewel vrijwel onverstaanbaar, Engels. Claudia vraagt mij, wat hij zegt en tot mijn verbazing versta ik hem. Het resultaat van jarenlang honderden verschillende accenten aanhoren aan de telefoon!

We bestellen een aantal "dumplings" van het Dim Sum menu. Claudia vooral vegetarisch en ik bestel ook voornamelijk wat ik ken (Shu Mai, met garnalen en crab). Maar ik wil ook wel wat avontuurlijks proberen (gerechten op het menu zijn: kippenpoten (de echte klauwen), varkensbuikjes, kwallen en nog meer van dat spul) en bestel haaievinnen dumplings. Die lijken me het minst "eng" van de exotische keuzes en inderdaad smaakten ze prima. Een beetje taai, maar dat is te verwachten van haaien. We zijn in ieder geval verzeild geraakt in een authentiek Chinees restaurant en de clientele is daar ook naar. Er zijn wel andere Amerikanen, maar het merendeel is Chinees.

Na dit avontuurlijke maal rekenen we af en lopen terug richting Metro. Claudia is duidelijk niet bekend in dit deel van Washington en ik leid. Ze is onder de indruk daarvan, maar zolang er letter en nummerstraten zijn, zal ik de weg niet kwijtraken in de stad. Natuurlijk zou dat wel veranderen als het idiote voorstel om 16th Street naar Ronald Reagan te vernoemen doorgang vindt!

We vinden Metro Center met gemak terug en binnen het uur staan we weer in Vienna. Dit is waar ik zo van geniet: je stapt op de metro, gaat naar een onbekend gebied, doet allerlei indrukken op en rijdt weer terug. Beter kun je je zondag toch niet besteden?

Vanavond bestellen we Japans, om in de Aziatische sfeer te blijven. De hele familie is daar dol op, dus dat is makkelijk!