Orkaan Katrina

Zodra we opstaan gaat de televisie aan op het Weather Channel. Orkaan "Katrina" is in sterkte toegenomen en belooft een historische storm te worden. Ze bedreigt een van onze favoriete steden, New Orleans, en we hopen het beste voor de mensen daar en de historische gebouwen.

Hier is het lekker weer, het begint bewolkt, maar al gauw komt de zon te voorschijn. Saskia heeft vannacht bij Madison gelogeerd en ik probeer Kirsten te bellen om te zien of ze, voor ik Saskia ophaal, wil gaan hardlopen. Maar ze slaapt nog. Ik ga dus maar alleen lopen en voltooi zonder veel moeite 5 kilometer. Het is nog steeds flink benauwd buiten en ontzettend heuvelachtig hier in de buurt, dus ik heb goede hoop, dat ik in oktober, als het koeler is en het parcours veel minder heuvelachtig ook wel 16 km kan lopen.

Als ik thuis kom vind ik de hele familie gebogen over een catalogus met Halloween kostuums. Oef, dat is inderdaad ook maar twee maanden weg. Het is echt langzamerhand tijd om afscheid van de zomer te nemen.

Rick vertrekt met "mijn" minivan om hout te kopen bij Home Depot. Hij bouwt daarmee een platform voor onze vuilnisbakken langs het huis. Hij wilde het eerst door een professioneel laten doen, maar die vroeg $500. Hiermee heeft hij dus tenminste $400 bespaard!!

Terwijl hij weg is neem ik Rick's auto om schoolspullen te gaan kopen met de kinderen. $245 (!) later zijn we klaar bij CVS en heeft ieder kind al zijn spullen bij elkaar. Ik vraag me af hoe gezinnen, die het minder hebben, zich dit allemaal kunnen veroorloven! Deze spullen komen allemaal van lijsten door scholen verstrekt. Maar we zijn daarmee alvast klaar, dat scheelt!

Nadat we de tassen met schoolspullen ergens in Ricks achterbak hebben verstopt, lopen we naar Safeway. Het is gewoon beter voor mij om zonder kinderen te gaan winkelen, want ik had zes dingetjes op mijn lijst en we verlaten de Safeway met een kar vol spullen.

Rond twee uur zijn we thuis en de kinderen helpen in ieder geval met alles wegzetten en opruimen. Ze zijn nu allemaal klaar om naar school te gaan (behalve kleding en kapsel, dat komt volgende week aan bod).

Gisteravond heeft Kai met Ricks supervisie een Ball Python gekocht. We zijn dus de trotse (?) eigenaars van een slang. En die slang eet levende muizen. De meisjes vinden dat afschuwelijk, maar zo is het nu eenmaal (zolang ik niet hoef toe te kijken).

Vandaag komt de hele buurt slang kijken. We hebben alle kinderen uit de buurt hier gezien. Misschien moet Kai toegangsprijzen gaan vragen.

Nadat Rick zijn platform voor de vuilnisbakken in elkaar heeft gezet en ik op het deck mijn achterstallige email heb beantwoord, besluiten we naar Old Town Alexandria te gaan. Helaas moet Katja babysitten, dus die gaat niet mee, maar Kai en Saskia wel.


King Street in Alexandria

"Old Town" zoals het plaatselijk heet is een gezellig plek op een warme zomerdag. Boten vertrekken vanuit de kleine marina en overal zijn gezellige terrasjes waar je kunt neerstrijken voor een drankje.


Wij lopen naar het Chart House restaurant en bestellen daar op het terras een drankje en calamari om van te smullen. We zitten hier aan de Potomac en zien eenden, catfish en boten, die vol toeristen de rivier opgaan.


Na een paar drankjes hier gaan we verder. We bezoeken de Virginia Company winkel, waar allerlei produkten, die in Virginia en Maryland gemaakt worden, worden verkocht. Ik koop er het "housewarming" geschenk voor Karin en Frank: een grote doos Virginia Peanuts (de lekkerste pinda's, die je je kunt voorstellen), Virginia slasaus en een kookboek met Virgiaanse recepten. Wat veel buitenlanders zich niet realiseren is hoe apart de verschillende staten zijn!


Als afsluiting van de leuke avond eten we bij The Wharf. Dit visrestaurant is er al jaren en ik heb er 20 jaar geleden nog gegeten. Het is nog steeds erg lekker. Ik bestel oesters en scallops (hoe vertaal je die in het Nederlands). Het smaakt allemaal prima.

Alexandria is een van mijn favoriete plaatsen hier in de buurt. Er zijn nog honderden restaurantjes daar, die we nooit hebben geprobeerd. Op weg naar huis zeggen Rick en ik telkens tegen elkaar "We should go there", "No, there". Eindeloze keuzes.