New Orleans flink getroffen

Het eerste, wat ik doe bij het opstaan is het Weather Channel aan zetten. Omdat we herhaalde malen op vakantie geweest zijn in New Orleans en dol zijn op die stad hopen we zo, dat Katrina toch minder erg zal zijn, dan voorspeld!

Uiteindelijk is die hoop ook wel uitgekomen, maar ja, wat is "minder erg"? Dat is schrale troost voor de mensen, die hun dak op moeten klimmen, omdat hun huis helemaal onder water staat. En voor degenen, die in het apartementsgebouw waren, toen het instortte. En hoe angstig voor de duizenden in de Superdome, toen er stukken dak afgerukt werden. Mijn gedachten zijn de hele dag bij de slachtoffers en we horen hoe ook Biloxi, Mississippi en andere plaatsen langs de Golfkust zwaar getroffen worden. We zullen vanavond als familie gaan bespreken, hoe wij het getroffen gebied het beste kunnen helpen.

Hier is het intussen een vochtig warme en zonnige dag. Saskia en ik rijden naar Christine's huis. Terwijl Christine en ik gaan wandelen spelen Mallory en Saskia met de nieuwste rage: The Littlest Pet Shop. Mallory heeft hier al heel wat van, voor Saskia is het nog helemaal nieuw. Die heeft wel al verkondigd er iets van te willen kopen van haar zakgeld van volgende maand. Het is leuk speelgoed, moet ik zeggen en het neemt niet veel plaats in, ook altijd een voordeel.

Christine neemt mij mee naar het nieuwe huis van Debbie, een van haar buurvrouwen, die ik ook goed ken. Debbie en haar man, die iets ouder zijn dan wij, zijn net naar een alleenstaand huis verhuisd met hun hondje, omdat ze meer ruimte nodig hadden voor hun spullen! Debbie kan namelijk niets weggeven of weggooien. Christine vindt dit belachelijk en ik ben het met haar eens, maar ja, ieder zijn meug.

Het is een leuk en licht huis, ik kan me voorstellen, dat Debbie er weg van is. Ik krijg een rondleiding en ik vind het altijd weer leuk huizen van binnen te bekijken. Het blijft me verbazen hoe anders de indelingen van de huizen iedere keer weer zijn. Het halletje en dan de woonkamer binnen concept van de meeste Nederlandse huizen is hier niet terug te vinden. Bij dit huis kom je op een soort midden verdiepinkje binnen. Je moet een trapje op om naar het woongedeelte te komen en een trapje af naar de basement. Als je naar boven gaat loop je meteen de keuken binnen, het sociale gedeelte van elk Amerikaans huis. Iedereen zit altijd rond de keukentafel hier.

Na de wandeling neem ik Saskia mee naar Target, die vlakbij Christine's huis is. Het douchegordijn in de badkamer van de kinderen zit helemaal onder de schimmel en ik vind een erg leuk kleurig nieuw gordijn vol visjes om het te vervangen, dat ook Saskia's goedkeuring wegdraagt. De badkamer ziet er na het ophangen ervan gelijk een stuk schoner uit.

Verder koop ik nog de laatste schoolbenodigdheden, want Kai was toch een aantal dingen vergeten. De schoolspullen hier zijn erg saai vergeleken bij de Nederlandse. Ik herinner me inderdaad nog de leuke agenda's en de kleurige schriften. Er is wel de enkele Spongebob map of potloden met een kleurig jasje, maar daar blijft het wel bij. Aan de andere kant voorkomt dit wel, dat sommige kinderen allerlei moois hebben en anderen niet. Iedereen schrijft in hetzelfde saaie schrift.

Vanmiddag bruist het huis weer van het (kinder) leven, want alle drie de kinderen hebben een of meerdere vrienden en vriendinnen over. Ze hebben elkaar duidelijk allemaal gemist. Ik merk, dat de kinderen allemaal naar school uitkijken, ze praten enthousiast over roosters en teachers.

Om half zes rijd ik Katja en Leah naar Glory Days, waar ze samen met een andere vriendin gaan eten. Om kwart voor zeven mag de Mammie taxi weer langskomen om ze vervolgens naar Tysons Corner te brengen. Gelukkig halen Leah's ouders de meisjes weer op.

Saskia zeurt intussen met succes om een logeerpartij met Laura. Ze hebben de hele middag brownies gebakken en gezwommen en hebben nog geen genoeg van elkaar.

Kai gaat mee naar Tysons Corner. Hij wil daar bij Petco nog wat spullen voor zijn slang, die hij "Sketch" gedoopt heeft, kopen.

Kai en Sketch

We komen om kwart voor acht weer thuis. Rick is ook nog maar net thuis en het is maar goed, dat ik eerder op de dag een makkelijke salade met ham (Virginiaanse) en kaasblokjes (Goudse) heb gemaakt (ipv noten doe ik olijven in de salade, want Rick houdt niet van noten), want als ik nog zou moeten koken zou het veel te laat geworden zijn. Met dit warme weer is salade toch het lekkerst.

We kijken naar alle berichten, die nu langzaam uit Louisiana en Mississippi en zelfs zo ver weg als het gebied rond Atlanta komen. Onvoorstelbaar, wat een risico die journalisten nemen! Ik heb soms wel medelijden met ze, ze staan daar midden in de orkaan terwijl van alles ze om de oren vliegt, echt gevaarlijk. Een van hen zei wel, dat het overal "pure devastation" was, volledige vernieling, dus. Wij besluiten aan het Rode Kruis te geven, die organisatie heeft al (te) veel met dit soort rampen gewerkt en zal het geld goed gebruiken. De kinderen herinneren zich hun vakantie in New Orleans nog goed en geven gul van hun zakgeld. Het geeft me een warm gevoel hoe begaan ze zijn.