IJshockeywedstrijd

Denkend, dat ik vandaag eindelijk weer eens met Shelly ga wandelen, kleed ik me warm aan. Maar helaas heeft zij ge'emaild, dat ze vrijwilligerswerk op de lagere school moet doen, dus niet kan lopen. Het lukt maar niet erg op de dinsdag tegenwoordig en de komende twee weken ook weer niet, want dan zijn de scholen op dinsdag dicht.

Opeens lonkt de Wii Fit wel erg voor tenminste een gedeelte van mijn beweging voor vandaag. Ik heb al een "Mii", die Saskia "Mammie" heeft genoemd. Lief, maar eigenlijk wil ik gewoon Petra zijn. Ik kan alleen niet vinden, hoe je de naam kunt veranderen, dus als iemand dat weet, hoor ik het graag.

Natuurlijk moet er eerst gemeten worden en gekeken naar mijn balans. De balans oefeningetjes gaan beter, dan ik had verwacht. Mijn uiteindelijke Wii Fit leeftijd is 8 jaar jonger, dan mijn werkelijke leeftijd en daar ben ik zeer tevreden mee!

Dan mag ik beginnen met trainen. Ik kies de mannelijke personal trainer uit en probeer een paar balans, aerobics en krachttrainingspelletjes. Vooral in het skien en hoela hoepelen ben ik heel erg slecht. Maar de step en het hardlopen gaan goed en de krachttraining oefeningen ook. Er is voor ik het weet drie kwartier voorbij!

Met moeite onttrek ik me aan de Wii, want Cosmo vertoont ongeduldig gedrag. Hij wil duidelijk uit. We lopen ongeveer een uur door een grijs Vienna. Toch is het wel lekker om buiten te zijn, vind ik altijd weer. Cosmo ook, dat zie je aan zijn lichaamstaal. Hij weet ook, dat ik nieuwe snoepjes in mijn zak heb gedaan en gaat zo af en toe voorbeeldig naast me lopen, me afwachtend aankijkend. Hij weet wel degelijk, wat hij ervoor moet doen!

Katja is, als ik thuiskom, ook op en ze heeft nog een aantal dingen nodig, voor ze terug naar school gaat. Het is lunchtijd (voor Katja brunchtijd) en we besluiten eens een nieuw "fast food" restaurant uit te proberen: Pei Wei. Het is de goedkopere versie van P.F. Chang's en ik moet zeggen voor herhaling vatbaar!

Voor $7 krijg ik een enorme kom met rijstnoedels in een pittige tomatensaus met heel veel garnalen, sugar snap peas, tomaten en worteltjes. Super lekker en heel gezond! Ook Katja heeft een lekker gerecht, garnalen in honingsaus met bruine rijst. Ik zal deze lunches samen met haar de komende maanden weer missen!

Cosmo heeft in de auto op ons gewacht, want we gaan nu naar Petsmart en daar mag hij natuurlijk naar binnen. Er zijn nog een paar andere honden, waaronder een vier maanden oude Golden Retriever puppy. Om op te vreten!!


Cosmo vindt het heerlijk op Katja's schoot (maar moet tijdens het rijden in zijn harnas)

Carol, Cosmo's trainer, is er ook en hij begroet haar enthousiast. We zijn hier sinds zijn training klaar waren niet meer geweest, maar het is duidelijk, dat Cosmo het allemaal herkent.

Katja neemt de gelegenheid waar om een nieuwe betta vis te kopen. Haar vorige, Trojan, is met Thanksgiving overleden. Deze heet Satan en hopelijk is hem een langer leven beschoren.

Bij DSW wil Katja regenlaarzen kopen, maar die kosten $40 en dat is me te duur voor een stuk rubber.

Target is de volgende stop. Katja heeft helemaal geen lange sportbroeken en het is nu echt te koud om buiten in korte broek hard te lopen. Terwijl zij een paar broeken uitzoekt ($20 per stuk!), zie ik opeens, dat ze nu ook "tall" (lange maat) hebben! Hoera!! Daarvoor moest ik altijd naar Lucy en Targets Champion broeken zijn veel en veel goedkoper!

Omdat ze een halve marathon gaat lopen en daarvoor nu veel hardloopt, vind ik het belangrijk, dat Katja goede schoenen heeft. Bij Metro Run and Walk kijkt men, hoe je loopt en hardloopt, en selecteert op grond daarvan de beste schoenen. Naast Katja zit nog een meisje schoenen te passen en het blijkt, dat ze beiden naar Virginia Tech gaan en beiden dezelfde halve marathon gaan lopen. Kleine wereld! Het meisje, dat Katja helpt, is erg goed, want Katja kiest het eerste paar, dat ze aan probeert.

Thuis hebben we even tijd om te rusten en dan springen we alweer in de auto om naar Washington te rijden. Katja heeft Rick voor zijn verjaardag kaartjes gegeven voor de ijshockeywedstrijd tussen de Washington Capitals en de Edmonton Oilers in het Verizon Center. Rick heeft nog nooit een ijshockeywedstrijd meegemaakt (ik wel, jaren geleden).

We denken ruim op tijd te vertrekken, zodat we van tevoren nog even wat kunnen eten, maar dat valt (enorm!) tegen. Door allerlei afzettingen van straten voor de inauguratie en nu al extra verkeer duurt het bijna twee uur voor we eindelijk de twintig kilometer naar het stadion hebben afgelegd!

Tot overmaat van ramp is de garage onder het Verizon Center ook vol. Rick laat Katja, Kai en mij er vast uit (Saskia is niet mee, die heeft geen interesse in ijshockey). Hij gaat de auto parkeren op de parkeerplaats bij het Convention Center even verderop, waar gelukkig wel plaats is.

De kinderen en ik kopen als eerste iets te eten en drinken (hot dogs voor hen, een sandwich met kalkoen en kaas voor mij). Daarna nemen we de enorme roltrap naar boven. Wij zitten in, zoals ze dat in het Engels zo mooi noemen, de "nose bleed" sectie, vrijwel helemaal bovenaan. Toch hebben we goed zicht op het ijs zo. Het valt me op, dat de journalisten op hetzelfde niveau als wij zitten, ietsje verderop.

Net op tijd voor het voorstellen van de teams komt Rick eraan. Zoals bij iedere Amerikaanse (en Canadese) wedstrijd wordt er begonnen met het volkslied. Dit keer wordt er begonnen met "Oh Canada" voor het Canadese team, waarop "The Star Spangled Banner" voor het Amerikaanse team volgt. Beiden vind ik het prachtige liederen, ik moet altijd even slikken, als ik ze hoor.

Als de groep "the rockets red glare" zingt, zingt het publied het woordje "red" heel hard mee. De hoofdkleur van de Washington Caps, zoals ze in de volksmond worden genoemd, is namelijk rood. Heel veel fans dragen ook rode jerseys, heel duidelijk de hoofdkleur in het publiek.

Er hangt een supersfeer. Regelmatig worden we aangemoedigd "Let's go Caps!" te roepen en telkens als het spel even stilligt is er meteen een spelletje met het publiek (dansen, glimlachen etc.). Maar dan scoren de Oilers... Er speelt een droevig muziekje en we krijgen een boze dame, die een gitaar stukslaat te zien op het scherm.


Niet veel later scoren de Oilers weer, dus dat belooft niet veel goeds voor de Caps, die wel de meeste schoten op het doel hebben. Het staat 2-0 na de eerste 20 minuten en dan is er een pauze van 17 minuten. De kinderen kopen ieder een Caps t-shirt en horen nu dus ook bij de rode massa. In de tweede periode scoren de Caps een keer, maar de Oilers ook.

In de laatste periode wordt het nog 4-1 en wel duidelijk, dat de Caps gaan verliezen. Hopend de menigte voor te zijn besluiten we twee minuten voor het einde van de wedstrijd te vertrekken. Met een (eind)stand van 5-2 lopen we het Center uit. Maar eenmaal buiten bemerkt Katja, dat ze haar t-shirt heeft laten liggen. Gelukkig laat de suppoost ons weer binnen, maar het voordeel van snel wegwezen is voorbij.

Rick heeft inmiddels de auto gehaald, maar wij moeten een paar blokken lopen om hem te ontmoeten. Alle wegen rond het Verizon Center zijn afgezet. Eenmaal in de auto zijn we dit keer zonder files zo weer thuis. Al met al was het een heel erg leuke ervaring. Het viel me op, hoe netjes het publiek was bij zo'n ruwe sport. Veel mensen waren nog in pak en nette werkkleding en als de Caps het goed deden werd er geapplaudiseerd (te horen in het filmpje hieronder, toen de Caps een speler minder hadden door een penalty en doelpunten voorkwamen).


Oh Canada



Star Spangled Banner



Spelmoment