Skien en hot tub

Omdat onze airconditioning niet goed werkt (ja, je leest het goed, het raam kan niet open en de kamer is erg warm), duurt het even voor we slapen. Daardoor zijn we ook een stuk later wakker, dan we gepland hadden.

Voor mij en Saskia is dat wel best. We voelen ons nog steeds half wat. Saskia blijft liggen en wij beloven een bagel met cream cheese voor haar mee te nemen. Ik voel me helemaal niet lekker, maar na wat koffie en een stevig ontbijt in het cafetaria gaat het beter.

Boven in de kamer vinden we een veel monterder Saskia, dan verwacht. Zij heeft zin om een snowboard les te gaan nemen. Eerlijk gezegd heb ik er wat bedenkingen bij, ze is werkelijk vandaag voor het eerst koortsvrij en ik wil niet, dat ze zich teveel belast. Maar Rick overtuigt me, dat het lekker voor haar zal zijn om buiten te zijn.

Kijkend naar de gestaag neervallende sneeuw buiten betwijfel ik dat, maar goed. Rick heeft lift tickets gekocht voor Kai, mij en hem, maar niet voor Saskia, want we dachten, dat ze vandaag nog zou rusten.

Gelukkig ligt onze kamer heel gunstig ten opzichte van alles in dit resort. Rick en Kai gaan skien en snowboarden, terwijl Saskia en ik onze ski's en snowboard halen. Dat duurt een goed uur, want heel onze county (zo lijkt het) heeft besloten naar Wisp te komen, tel daarbij de Marylanders, die gewoon voor de dag komen en je hebt drukte!

Saskia kan om 13 uur een prive les krijgen en het is net twaalf uur geweest. Rick en Kai hebben inmiddels al heel wat pistes gehad en we ontmoeten ze buiten. Voor haar les begint denkt Saskia nog even te oefenen op de "bunny slope". Die is hier bij Wisp best steil. Het lukt Saskia dus ook niet te snowboarden.

Ze klaagt over koude handen, haar handschoenen zijn doorweekt. Bezorgd, omdat ze net zo ziek is geweest, ski ik naar beneden om betere handschoenen te kopen. De "bunny slope" is heel ijzig, wat ik doodeng vind. Ik heb jaren geleden mijn enkel ernstig gebroken op ijs en sindsdien vind ik dat gevoel van geen controle hebben vreselijk. Ik betwijfel dan ook, of ik wel een echte piste wil skien vandaag.

In de winkel is het zo druk, dat ik niet op tijd aan de beurt zou zijn voor Saskia aan haar les begint. Ik begeef me dus naar het lesgedeelte en wacht daar op Rick en de kinderen. Er staat een enorm harde wind en het sneeuwt licht. Ik besluit mijn handschoenen aan Saskia te geven, al zijn die te groot.

Na wat gedoe vinden we Saskia's trainer, Steve, een oudere man met baard, waar het ijs in zit. Kai gaat mee met de les voor morele steun. Hij is inmiddels een expert en Steve zegt, maar half grappend, na afloop van de les, dat Kai wel instructeur kan worden. Dan moet hij alleen wel twintig dagen per winter de drie uur rijden hierheen afleggen.

Rick overtuigt mij, dat de pistes niet zo ijzig zijn, als de bunny slope. Aarzelend ga ik dus met hem mee naar boven. Nu ski ik toch echt al een paar jaar, maar ik ga naar beneden als iemand, die het nog nooit heeft gedaan! Het is zeker niet de diepere sneeuw, waar ik aan gewend ben, en ik kan geen houvast krijgen. Daar raak ik van in paniek, want zo brak ik mijn enkel ook vele jaren geleden.

Opgelucht kom ik heelhuids beneden, maar leuk vond ik het niet. Ik besluit vandaag niet meer te skien. Ik voel me zwak (waarschijnlijk helpt de ziekte van de afgelopen week niet mee) en houd er niet van me zo onzeker te voelen. Skien moet vooral leuk zijn, anders doe ik het niet!

We zien Saskia en Kai op de bunny slope bezig en gaan foto's nemen. Terwijl we daar staan, komt er iemand op me af lopen. Ik kijk nog eens goed en herken dan Shanti, een Nederlandse kennis van ons! Zij is hier met haar dochters en man en nog een Nederlands gezin (dat ik eerder al had gehoord, maar ik weet nooit, of ik iets zal zeggen of niet). Kleine wereld (hoewel, heel veel mensen van Fairfax County zijn hier, wij zijn de enige county met een vierdaags weekend in de omgeving).

Het is al na tweeen, als Saskia's les afgelopen is. We hebben allemaal trek en vinden een plekje aan een van de lange tafels. Een oudere man zit er uit te rusten en hij is duidelijk geinteresseerd in ons andere taalgebruik, maar vraagt niets.

Mijn late lunch is kip chili in een broodbowl, erg lekker! Ik snack wat mee van de frietjes van de anderen, wat natuurlijk niet goed is, maar wel lekker. Saskia en ik gaan hierna naar boven en Rick en Kai gaan de pistes weer op. Zo zijn we goed gebalanceerd, niemand is alleen.

Boven kunnen we Saskia's deken nergens vinden. Het is zo'n heel zachte deken, lichtgroen, die wel lijkt op een hoteldeken. Ik bel Housekeeping en de reactie is echt prima!

De manager kijkt in hun waskamer, zoekt door alle spullen, maar vindt de deken niet. Ze komen hier op de kamer en wij hebben ook alles al gecheckt, inclusief of de deken is opgemaakt op een bed. Het blijft een raadsel.

Het meisje, dat onze kamer heeft schoongemaakt, komt ook mee. Zij zegt geen deken te hebben verwijderd uit de kamer. Wij geloven het graag, maar de deken is niet te vinden. Rick, die ook nog even langs komt, weet er verder ook niets over.

Eindelijk wordt het andere meisje gevonden, dat onze kamer heeft schoongemaakt, en die blijkt de deken toch onder andere dekens op ons bed te hebben opgemaakt. Jeetje! Maar heel veel goede service van dit hotel en dat valt me al vanaf onze aankomst op: iedereen is super aardig en hulpvaardig!

Saskia en ik begeven ons naar het zwembad. Onze kamer ligt heel gunstig voor het zwembad, restaurant en cafetaria. Slechts even met de lift naar beneden en we zijn er.

De hot tub is leeg, dus daar nemen we plaats. Ik heb wat tijdschriften mee, dus lees lekker. Saskia verveelt zich gauw en gaat het zwembad in. Ook dat vindt ze al gauw saai, dus ze gaat terug naar de kamer.


De hot tub vind ik nog even erg lekker en ik heb nu ook gezelschap. Aardige, flirtende mannen, maar ik wil vooral lezen over de honderd beste restaurants in Washington in de Washingtonian. Het maakt wel, dat ik me ongemakkelijk en bekeken voel, dus ik ga er ook maar gauw vandoor. Niet mijn types en Rick is al meer dan twintig jaar de man voor mij!

Niet veel later komen Rick en Kai ook terug en gaan douchen. We eten vanavond weer in het restaurant van het hotel. Ik denk, dat dat de komende twee avonden ook wel zo zal zijn. Ze hebben veel verschillende gerechten en na een dag buiten is het wel zo makkelijk en rustig. De crabcakes smaken erg goed en de bediening is dit keer ook een stuk sneller.

Op de hotelkamer eten we nog wat snacks en kijken naar Miss America. Ooit was dit een belangrijke competitie, nu is het een kabelgedoetje. Miss Indiana wint, het is niet wat het is geweest. (foto's volgen later)