Ommmm!

Ja, de titel zegt het al, ik begin helemaal in de yoga stemming te komen. Iedere keer, dat ik de routine uit Women's Health Magazine doe voel ik me de rest van de dag super! Nu kan dat vandaag ook komen, omdat a. ik gisteren een massage heb gehad en b. het lekker warm weer is. Maar voor nu gooi ik het op de yoga, die ik dus van plan ben nog vaker te doen.

Als Saskia en Laura naar school zijn vertrokken wil ik dus beginnen. Maar ik heb geen zin om binnen te blijven, want het is buiten werkelijk schitterend weer. Ik neem mijzelf en de blaadjes met de oefeningen erop dus mee naar buiten en begin op het deck aan de routine. Het is een beetje behelpen op het harde hout zonder yoga mat, maar het gaat toch goed.

Intussen vraag ik me, tussen het diepe ademhalen door, af, wat de mensen, die nu hun kinderen bij de preschool hier tegenover afzetten, moeten denken van mijn "Zonnegroet". Over een maand of zo zullen ze me niet meer kunnen zien door de dichte bladeren, maar nu sta ik nog even te kijk. Maar ik negeer dat gevoel en concentreer me op mijn oefeningen en het geluid van ons fonteintje en het enthousiaste gezang van een cardinaaltje op de achtergrond.

Na een half uurtje voel ik me lekker gerekt en gestrekt en ontspannen. Ik maak Cosmo klaar voor de auto en we rijden naar Great Falls. En dan blijkt weer, hoe het de kleine dingen in het leven zijn, die je dag maken. Na maanden wegwerkzaamheden is de snelste weg naar de watervallen namelijk weer open gesteld! Dat scheelt ongeveer een kwartier rijden, hoera!

Na het tonen van mijn America the Beautiful pas parkeer ik de van op de grote parkeerplaats. Het lijkt, ondanks het warme weer, niet zo druk in het park, tot ik drie Fairfax County schoolbussen zie aankomen. Een paar jaar geleden ben ik met Kai en zijn klas mee geweest op excursie hierheen en ik besluit ter plekke eerst het pad naar de dam te gaan lopen om de groep schoolkinderen te missen.


Reflectie in het water

Op mijn wandeling kom ik maar twee anderen tegen, verder hebben Cosmo en ik het rijk alleen met wat eenden en ganzen. In deze tijd van het jaar vallen de wilde bloemen op. De hele bosbodem is bedekt met kleine roze en grotere felblauwe bloemen. Prachtig, werkelijk! Heel af en toe staat er ook een wil viooltje tussen.







Wie de namen van deze bloempjes kent, mag het zeggen



Dit is toch idyllisch te noemen?

We lopen tot aan de dam en horen kikkers kwaken (wat eigenlijk meer als een soort gezang klinkt) en zien de eerste vlindertjes fladderen. Cosmo geniet hier duidelijk en laat geen van zijn "ik wil niet verder" gedrag zien, zoals gisteren. Daarom denk ik, dat hij dat uit verveling doet! Hij heeft nu door, dat ik daarop reageer door terug te gaan.


Als we bij de watervallen aankomen loopt de groep kinderen net verder. We hebben de kust dus vrijwel alleen. Er zit lekker veel water in de rivier en de reigers zijn volop aan het vissen. Daarom alleen al zou ik hier uren kunnen staan. Die majestueuze vogels staan daar als standbeelden en springen dan opeens op om een vis te vangen!


Wachten als een standbeeld



Klaar voor de aanval



Landing

Ook zien we de eerste kayakkers van het jaar, die zich tegen de stroom op proberen te werken. Dat lukt niet echt, maar het is wel een mooi gezicht. Cosmo krijgt, terwijl ik sta te fotograferen, alle aandacht van de andere aanwezigen. Kinderen knuffelen hem en iedereen merkt op, hoe mooi hij is. Cosmo laat zich lekker aaien, al die aandacht vindt hij wel prima!


Ik doe het ze niet na!



Op de terugweg voel ik mijn maag rommelen en ik rijd door de McDonald's drive thru voor een Asian salad met gegrilde kip. Van die salade kan ik echt genieten, ik vind alles er lekker van! En voor de verandering zijn ze de gesnipperde amandelen niet vergeten, die maken het geheel af.

Christine belt, net als ik alles opruim, en vraagt of ik al geluncht heb. Oeps, ja, het is net allemaal op. Vanochtend had zij namelijk gezegd, dat ze met andere vriendinnen zou lunchen, dus ik zorgde voor mijn eigen kostje.

Jammer, maar we spreken af, dat ik na mijn douche haar richting op zal komen. Gewapend met een gekoelde fles witte wijn doe ik dat en we beginnen het weekend vroeg met een glaasje wijn. We gaan buiten op Christine's deck zitten en bedenken, dat dit de laatste keer ooit is, dat we hier zo samen zullen zitten. Slik!

Maar dan wuiven we die negatieve gedachte weg en bedenken leuke dingen, die we kunnen gaan doen, als zij eenmaal naar Alabama zijn verhuisd. Met de komst van het internet zijn afstanden zoveel makkelijker te overbruggen en onze kinderen zijn oud genoeg om ze eens bij hun vaders of zelfs alleen achter te laten. Verandering is nooit leuk, maar we gaan er het beste van maken.

De zon schijnt uitbundig en ik voel mezelf verbranden. Ik had zonnebrandcreme op moeten doen, maar dacht niet, kijkend naar het weerbericht, dat er zoveel zon zou zijn. Pas om een uur of vier neem ik weer afscheid en rijd door het drukke verkeer huiswaarts.

Daar tref ik Saskia met een hele groep vriendinnen aan! Zeven andere meisjes zijn er maar liefst! Saskia heeft wel gevraagd of die, die, die en oh, ook die, vanmiddag konden komen, maar ik was de tel eerlijk gezegd kwijt. Ik vind het wel heel fijn voor haar, dat ze zo'n schare vriendinnen heeft en zij leeft dan ook duidelijk helemaal op.

Dat vind ik het leuke van lange tijd op een plaats wonen, als kind had ik dat niet en het is iets, wat ik altijd wel voor mijn kinderen wilde. Ik ben blij, dat die wens is uitgekomen! Voor mezelf vind ik het ook heel fijn, want nu hebben we een leuke vriendenkring en het duurt toch altijd even, voor je zoiets voor elkaar hebt.

Intussen is het buiten maar liefst 29 graden! Ik ga met de laptop buiten zitten en nu om tien voor half tien zit ik daar nog (al zie ik net op de radar, dat er een muur van regen en onweer op ons afkomt)! Een heel stel vleermuizen is inmiddels al overgevlogen. Rick en ik vragen ons af, waar die 's winters blijven en ook overdag, want dan zie je ze nooit.

Rick grilt hamburgers en hot dogs als avondeten en Tabatha eet mee. Dan gaan de meisjes naar de overburen voor s'mores en wij genieten buiten van deze ongewoon zomerse temperaturen.

Een enorm onweer onderbreekt onze idylle, ik was vergeten, hoe het tekeer kan gaan! Het flitst constant bliksem en het woord "regen" dekt de lading niet, met bakken komt het naar beneden. Kai is erdoor gefascineerd (en ik ook wel eigenlijk). Het zal dus nog niet duren, deze warme temperaturen, maar juist dit soort likken aan de zomer maakt, dat ik de lente zo'n heerlijk seizoen vind!