15 april: Tax Day!

In de winter zie ik bij het wakker worden kale bomen door de lamellen en ik kan niet eens beschrijven, hoe prachtig het is nu het prille lentegroen met een felblauwe lucht erachter als eerste beeld van de dag te zien! Het (luide!) gezang van de cardinalen geeft daar nog een extra vrolijkheid aan. Het opstaan is dan ook opeens een stuk makkelijker!

De kalender staat vandaag op 15 april en dat is hier in de VS "Tax Day". Accountants hebben een paar maanden lang heel wat overtijd gemaakt en die slaken vandaag allemaal een grote zucht van verlichting! Ok, er is nog een deadline, 15 mei hier in Virginia voor de staatsbelastingen, maar de grote is toch wel de Federale belastingen deadline vandaag. Een kennis, die part time accountant is, werkt deze dagen meer dan zestig uur per week!

Maar terwijl de accountants vandaag opgelucht ademhalen is het voor diegenen onder ons, die belastingen verschuldigd zijn, een mindere dag. Door allerlei financieel gedoe, dat mij veel te ingewikkeld is, moeten wij ieder jaar weer een cheque uitschrijven naar Uncle Sam en de Commonwealth van Virginia. Rick brengt het vanochtend, tezamen met de foto's en Poptarts, die ik gisteren klaar heb gemaakt, allemaal naar het postkantoor.

Zelf ga ik van het mooie weer genieten door met Cosmo te gaan wandelen. Het is fris, maar je kunt al voelen, dat het warmer zal worden, dan gisteren. Dit is de eerste wandeling, die ik met Cosmo probeer zonder zijn gentle leader (de band om zijn neus). Ik neem die wel mee en laat hem zien aan Cosmo, zodat hij weet, dat die zo weer om kan gaan.

Cosmo gedraagt zich prima en met snoepjes is hij ook af te leiden, als we langs de huizen met andere honden lopen. Pas als Oreo, de rat terrier van Niall en Serena, langs komt, gaat het even mis. Oreo is zo agressief! Cosmo zit lief en Oreo ruikt zogenaamd onschuldig aan hem en grauwt dan opeens en probeert te bijten! Cosmo schrikt zich lam en wil niet meer in de buurt van dat r**beest! Niall en Serena denken, dat een kleine hond geen training nodig heeft, maar iedereen in de buurt is bang van het beest, inclusief de andere honden!

Gauw loop ik naar Mary Ellens huis. Zij is gelukkig weer beter, maar twee van haar kinderen zijn ook ziek thuis. Het halve uur vliegt voorbij en thuis was ik gauw mijn handen goed. Ik ben geen germ-o-phobic, maar ik heb ook geen zin in het virus, dat dat gezin al weken in zijn greep heeft!

Net voor ik richting Annemarie wil vertrekken gaat de telefoon. Het is de USAA man, Ken, die onze van moet beoordelen. Hij is super aardig en vraagt, zoals alle verzekeringsmensen, waar ik mee heb gepraat, of ik er goed vanaf ben gekomen. Hij wil zeker zijn, dat hij alle dingen, die in onze Smurf aanwezig waren, goed heeft.

Hij noemt een lijstje op en ik zeg "ja", tot hij zegt, en er staan 105000 mijlen op de afstandsmeter... Wat? Zoveel mijlen hebben we niet gereden! En dan valt het kwartje. Ik had het dashboard vaak op graden Celsius en kilometers staan. Ik vraag hem dus, of dat geen kilometers zijn. En inderdaad, dat blijkt het geval en dat zal zeker schelen in hoeveel we ervoor terug zullen krijgen!

Ken is er vrijwel zeker van, dat DE SMURF total loss is en dat vervult me toch met een weemoedig gevoel, eerlijk gezegd. Ik was gewoon nog niet klaar om afscheid van die van te nemen en nu zal ik hem nooit meer zien. Raar, hoor, hoe je je aan zo'n stuk blik kan hechten! Maar Ken belooft er alles aan te doen en zal me over een paar uur terug bellen.

In mijn nieuwe groene bijna Draakje voer ik het adres van Annemarie in Sterling in en rijd zonder problemen daarheen. Haar heb ik al bijna anderhalf jaar niet gezien, hoewel we wel regelmatig helemaal bijkletsen aan de telefoon. Het is super haar weer in persoon te zien en onder het genot van een Senseo kletsen we bij.

Net voor we vertrekken voor de lunch gaat mijn mobieltje. Het is Ken van USAA weer. Met een grafstem deelt hij me mee, dat mijn van "is no more". Inmiddels heb ik me daar natuurlijk al helemaal op voorbereid. En wat we ervoor terugkrijgen overschrijdt mijn verwachtingen helemaal! Dit hadden we nooit gekregen, als we hem zelf hadden geprobeerd te verkopen, in de staat, waar de van in verkeerde. Er was namelijk al redelijk wat schade aan de buitenkant (vooral de rechterkant, waar de SUV op inreed) en sommige dingen werkten niet meer. Nog een geluk bij een ongeluk is dit dus!

Als lunchrestaurant kiezen we Sweetwater Tavern. Het fijne van de nieuwe van is, dat ik enkel de naam van een bedrijf in hoef te typen en het leidt ons er naartoe (hoewel Annemarie mij dit keer meer leidt, maar goed).

Bij aankomst zien we allemaal mensen met "beepers" en er is een wachttijd van een kwartier. De bar is echter praktisch leeg en daar kun je gewoon plaatsnemen en ook eten bestellen. We nemen die optie, want we zijn toch maar met ons tweeen. Het eten in deze restaurants is altijd goed, vandaar hun populariteit. Ook nu weer smul ik van de kipsalade met verschillende groentes, gedroogde cranberries en geitenkaas! Annemarie trakteert, super lief!

Naderhand kletsen we nog na bij haar thuis en dan is het alweer tijd voor haar om Wijnand op te halen van zijn werk (hij werkt voor United). En ik rijd naar Tysons Toyota. De nieuwe van zal satelietradio en een trekhaak geinstalleerd krijgen morgen. Intussen krijg ik een goudkleurige Toyota Camry mee. De service bij deze garage is werkelijk super! Iedereen is aardig en voorkomend, zonder overdreven over te komen.

Als ik thuiskom zit Katja keurig gekleed sollicitatie papieren in te vullen. Ze vertrekt naar de mall om te solliciteren bij diverse restaurants en winkels. Een uurtje later belt ze me wat down op, ze denkt niet, dat de restaurants haar aan zullen nemen, want ze kan de lunchuren nooit werken vanwege school.

Maar nog een uur later krijg ik weer een telefoontje en vertelt ze, dat ze is aangenomen! Waar dan? Bij New York & Co en nog wel voor $9,50 per uur, een riant salaris voor een verkoopsters baan hier. Ze kan morgen meteen beginnen!

Mijn doktersbezoek van de dag na het ongeluk is onze gezondheidsverzekering aangerekend. Maar gisteren kreeg ik een brief van de verzekering van de dame, die me aan heeft gereden, dat zij alle medische kosten van het ongeluk zullen dragen. Ik bel dus onze verzekering over hoe en wat en het blijkt, dat zij inderdaad een rapport willen hebben en de claim naar de andere verzekering gaan sturen. Behalve dat ga ik hen ook de extra massages aanrekenen. Die worden door mijn verzekering namelijk niet vergoed en mijn nek en schouders doen beduidend meer pijn, dan voorheen.

De rest van de middag besteed ik met mijn fototoestel. De achtertuin en die van de buren is op het moment zo mooi! En Cosmo geniet daar ook van, wat mooie portretten oplevert. En natuurlijk kan onze andere "man" Snickers, niet ontbreken!


Saskia komt vanavond niet thuis uit school, maar belt om half zeven, dat ze onderweg zijn naar "het" concert. Tot Saskia's grote opwinding nodigde Aoife haar dit weekend uit om mee te gaan naar het concert van Avril Lavigne hier in Fairfax! Dat is een van Saskia's favoriete artiesten en ze is dus helemaal opgewonden. Ik ben heel benieuwd hoe het was!

Dinsdagavond betekent mijn favoriete tv programma op het moment: Hell's Kitchen. Gordon Ramsey maakt het zo onderhoudend!

Verder heb ik vandaag foto's genomen voor een lente fotowedstrijd. Mijn doel: het "anders" fotograferen van een tulp. Welke denken jullie, dat ik in moet zenden?