Ontspannen weekend

Zaterdag

Na een rusteloze nacht, waarin ik de hele tijd een grote witte SUV op me af zie komen, word ik met veel pijn in mijn nek en schouders wakker. Op het internet zie ik, dat je ook van een klap aan de zijkant whiplash kunt krijgen, dus ik besluit toch maar even naar een dokter te gaan voor de zekerheid.

Gelukkig zijn hier de urgent care clinics overdag op het weekend open en kun je er zo binnenlopen. Nadeel is wel, dat er vaak lange wachttijden zijn, maar vandaag heb ik geluk. Binnen het halve uur ben ik aan de beurt.

Nadat een verpleegster mijn temperatuur en bloeddruk (zoals altijd bij de dokter te hoog) heeft opgenomen en mijn hele verhaal heeft opgeschreven, komt een jonge vrouwelijke dokter binnen. Werkelijk secondes, nadat de verpleegster weg is! Ik sta versteld hoe snel alles vandaag gaat hier.

Mijn reflexen en spierkracht worden gecontroleerd (ik ben heel sterk volgens haar, hi hi) en mijn hele ruggegraat gecheckt. Gelukkig vindt de dokter verder niets verontrustend, behalve spiertrauma. Ik mag van haar twee weken lang niets boven mijn hoofd tillen en verder sporten voor zover ik het aankan. Pfff, daar ben ik wel heel blij mee, want niet mogen sporten zou ik echt heel erg gevonden hebben!

Rick is enorm bezorgd om mij en duidelijk heel blij, dat me niets ergers is overkomen (hij schrok erg, toen hij de van op de sleepwagen zag staan). Wetend, dat Japans mijn lievelingseten is, stelt hij voor te gaan lunchen bij Konami.

We nemen plaats aan de sushi bar en laten ons door de chefs verrassen. De lekkerste rolls komen eruit en ik krijg mijn favorieten: Ikura (zalm caviaar) en Tobiko (ook een soort viseitjes) als sashimi.


Het zijn toch echt kleine kunstwerkjes?



Inmiddels is het, helemaal tegen het regenachtige weerbericht in, prachtig weer geworden. En natuurlijk zijn er ook voordelen aan mijn ongeluk van gisteren: een nieuwe van uitzoeken. We hadden twee jaar geleden bij de autoshow al bepaald, welk merk het zou moeten worden en rijden dus naar de Toyota garage in Tysons Corner.

We worden geholpen door een Vietnamese verkoopster, die absoluut niets weet. Voor alles moet ze haar manager roepen, nogal omslachtig dus. Maar we mogen twee vans met alles, wat wij erin willen hebben, van binnen zien en zijn helemaal enthousiast. Het enige probleem is, dat ik graag de lichtgroene wil en die is moeilijk te vinden. Ik zal dus waarschijnlijk toch een aantal weken in een huurauto moeten rondrijden.

Vanwege mijn pijn en vermoeidheid maken we het bezoek niet te lang en vertrekken met het visitekaartje van de manager. Rick wil nog online wat prijsvergelijkingen doen en we moeten toch wachten, wat de uiteindelijke beslissing van de verzekeringsagent over DE SMURF zal zijn.

Op weg naar huis belt Christine. Mallory is dit weekend naar New York en zij en Chuck zouden graag samen met ons wat gaan drinken. Ik nodig hen bij ons thuis uit en dan stelt ze voor spullen voor de grill te halen. Daar heeft Rick ook wel oren naar, want hij popelt om de grill weer in gebruik te nemen.


Park Street doet haar naam weer eens eer aan met alle bloeiende bomen!


We gaan gezellig buiten op het deck zitten onder het genot van een wijntje en een heerlijk stuk oud-Amsterdammer kaas, die Chuck en Christine ook mee hebben. En Rick grilt bekwaam de meegebrachte stokjes (nou ja, zeg maar gerust stokken, want de stukken vlees zijn enorm!).

Saskia moest op school zijn voor een bingo, maar Katja en Kai eten mee. We smullen van de kip en biefstuk, het stokbrood en de salade. Heerlijk weer zo'n zomerse maaltijd te nuttigen! Het is nog lang niet alle dagen zulk lekker weer, maar het zit er wel aan te komen!

Na het eten doen we ons tegoed aan diverse chocolaatjes, die we nog hebben, en kijken naar grappige YouTube video's. We liggen (voor de zoveelste keer) dubbel om Achmed, the dead Terrorist:


Christine en Chuck waren vanochtend al om vier uur op om Mallory weg te brengen en ik ben ook doodmoe, dus we maken het niet laat. Echt heel fijn, dat ze zo met eten kwamen! We zullen ze zeker missen over een paar maanden, maar gelukkig staan er al wat logeerpartijen in de planning.

Zondag

Helaas reageert mijn lichaam op stress vaak met koorts en dit keer is het niet anders. De hele nacht lig ik of te rillen of te transpireren en lekker slapen lukt niet. Hoog is de koorts gelukkig niet, maar het maakt wel, dat ik me raar draaierig en rillerig voel.

Rick gaat bij Starbucks ontbijt halen en ik probeer nog wat te doezelen na het innemen van een ibuprofen tegen de pijn en koorts. Buiten regent het pijpestelen en ik besluit vandaag een complete rustdag in te lassen, geen gewoonlijke gewichtenroutine of hardlopen. Mijn lichaam heeft dat duidelijk nodig, hoe moeilijk ik het ook vind daaraan toe te geven.

Katja staat al vrij vroeg op, want het plan is, dat zij met haar schoolvriend Raffi en zijn moeder meegaat naar Hartford, Connecticut. Katja heeft dit aangeboden uit liefheid, want anders zou Raffi niet gaan kijken naar deze school, waar hij is aangenomen. Gisteren belde zijn moeder om mij hun plan uit te leggen en het is lief van Katja zich zo op te offeren, dat vindt zij ook.

Maar...alles is anders vanochtend. Rick gaat straks ook op reis en die wil eigenlijk niet, dat Katja weg gaat als ik mij zo rot voel. Katja is dan de enige, die kan rijden en Rick wil, dat ze thuis blijft. Ik vind het niet nodig, maar ik krijg ook sterk het gevoel, dat Katja eigenlijk niet mee wil. Ze raakt namelijk haar hele vrije weekend, een van de laatste hier thuis, ermee kwijt.

We besluiten dus unaniem, dat Katja niet mee gaat en maken onze verontschuldigingen aan Raffi en zijn moeder. Het feit, dat we ook maar een auto hebben, speelt ook mee. Gelukkig begrijpen zij onze beweegredenen en gaan toch nog samen op weg naar Connecticut. Als ik er rationeel over nadenk, vind ik dat veel natuurlijker, want Katja had vannacht in een hotelkamer met twee praktisch vreemden moeten logeren.

Rick moet vanmiddag naar Colorado Springs voor een spoedvergadering. In Katja's kevertje rijden we naar Dulles, waar we afscheid van hem nemen. Inmiddels is het lunchtijd en Katja en ik besluiten bij Born in Vienna een hapje te gaan eten.

Eerst lijkt het restaurant niet open te zijn, het ziet er zo donker uit! Maar bij binnenkomst zit er toch nog een ander stel te eten. Wij bestellen een gerecht met mango en garnalen (voor mij) en met kip (voor Katja). Het smaakt zeer lekker!

Op weg naar huis stoppen we nog bij Rite Aid om mijn schildklier medicijnen. Katja vindt er natuurlijk ook meteen allerlei make up "benodigdheden".

Thuis voel ik me zo moe, ik kan nauwelijks mijn ogen openhouden. Ik besluit toch maar even te gaan liggen en voor ik het weet is "even" een uur! Maar als ik opsta voel ik me wel een stuk beter, gelukkig.

Voor het avondeten hebben we Leah beloofd haar te bezoeken. Zij is nu hostess bij Glory Days. Katja rijdt weer en ik begin het wel erg makkelijk te vinden om een rijdende dochter te hebben! We moeten Kai maar gauw achter het stuur krijgen, dan kan hij overnemen, als Katja naar college is.

Leah leidt ons bekwaam naar een tafeltje en zoals altijd is het lekker eten bij Glory Days. We beginnen natuurlijk met de cheese fries en Katja en ik bestellen verder chili. Die is ook erg lekker, vooral met wat Tabasco saus eroverheen. We geven de serveerder extra veel fooi, want Leah krijgt daar 30% van.

Vanavond wil ik weer vroeg naar bed en dan hoop ik echt, dat ik morgen een stuk beter ben. Ik wil zo graag, maar mijn lichaam werkt niet echt mee. Gelukkig zijn de kinderen morgen vrij, dus we hoeven niet vroeg op.