Tree City USA

Alweer een super dag kwa weer daagt! Het prille lentegroen, de paarse en roze bloesems en de witte dogwoods in de achtertuin, die langzaam van lichtgroen naar wit aan het veranderen zijn, het is en blijft een genot om te zien bij het openen van de lamellen.

Saskia klaagt over keelpijn bij het opstaan. Dat kunnen we niet hebben, want ze heeft vanavond haar eerste optreden van Schoolhouse Rock, de musical, waar ze vele maanden hard voor gerepeteerd hebben! Ook Laura, die een hoofdrol heeft, zegt last van haar keel te hebben. Niet goed!

Toch lopen de meisjes samen naar school en ik maak me klaar voor de personal training. Maar om kwart over negen gaat de telefoon en een sniffelende Marceleus deelt me mee, dat hij het vandaag niet gaat trekken. Hij heeft zware allergieen en de pollen vliegen op het moment rijkelijk rond.

Geen personal training dus, dat wordt naar morgen verzet (hoe het dan beter zal zijn ontgaat me, want er is geen regen in het vooruitzicht, maar goed). In plaats daarvan gaan Mary Ellen en ik op ons geijkte rondje van vijf kilometer. We lopen wat, we rennen wat. Cosmo gaat mee en doet het goed. Het is genieten met alles in bloei. Vooral de roze bloesembomen zijn "zwanger" met bloemen!

Na een uurtje zijn we terug en ik wil eigenlijk nog wel meer buiten bezig zijn. Cosmo heeft echter geen zin om verder te wandelen en zet zich schrap. Ik laat hem dus thuis en spring voor het eerst in lange tijd weer eens op de fiets voor een ritje.

Wat een lekker gevoel is die wind door mijn haar! Ik heb maar beperkt de tijd, dus rijd een stuk het W&OD pad op, waar het druk is met andere fietsers en wandelaars. Bij elkaar fiets ik iets meer dan tien kilometer, genietend van de kleuren en de geuren, want al die bloesems ruiken ook lekker!


Gewoon een paar plaatjes uit "downtown" Vienna

Al jaren is Vienna een "Tree City" en dat is geen onterechte bestempeling! Nu de bladeren weer aan de bomen komen valt op, hoe groen het hier is. De huizen staan letterlijk in het bos, sommigen zie je in de zomer nauwelijks vanwege de bomen (dat van ons vanachteren, bijvoorbeeld). Geen wonder echter, dat er op het moment heel wat niezende mensen rondlopen. Zelfs ik, zonder allergie, liep vandaag flink te niezen.

Gauw maak ik me klaar om naar de Tysons Galleria te rijden. Iets te laat kom ik aan bij de Lebanese Taverna, waar we Kirstens vijftigste verjaardag gaan vieren. Vijf Deense dames en ik zitten aan tafel. Ik voel me in het begin wel een beetje een buitenbeentje, maar iedereen doet zijn best Engels te spreken, zodat ik het ook kan volgen. Ik voel me wel vereerd als enige niet-Deense te zijn uitgenodigd!


Al betrekken de dames mij veel in het gesprek en heb ik een paar van hun al eerder ontmoet, ik vermaak me toch voornamelijk met het luisteren naar hun dingen. Het gaat over de Deense school en de Deense "Seaman's Church", waarvan de dominee eens per maand uit New York hierheen komt om te preken. Ik wist niet eens, dat er een specifieke Deense religie was!

Het is heel interessant, vind ik, om te zien, hoe anders deze cultuur weer is, dan de Nederlandse (al hebben ze ook grote klachten over de gezondheidszorg en de wachtlijsten, herkenbaar van de verhalen van sommige van mijn Nederlandse kennissen). Denemarken, waar ik twee keer geweest ben, is ook echt heel anders, dan Nederland, al zijn het praktisch buurlanden.

Er is een vriendin van Kirsten, Mayenne, waar ik iedere keer weer erg leuk mee "klik". En zij was ook degene, die dit restaurant uitkoos en besprak. Want zij is hier vaker geweest (en ik ook, natuurlijk).

We bestellen allemaal een lunch "sampler" en krijgen een uniek bord met negen "bakjes" met kleine hapjes Libanees eten. Super lekker! Maar ik zie Kirsten het nauwelijks aanraken. Volgens mij vindt zij het maar zeer matig. Wel jammer, omdat het haar verjaarslunch is. Toch wordt het een heel geanimeerde maaltijd en we blijven bijna twee uur kletsen!

Pas na tweeen neem ik afscheid en ik voel me dan al niet meer de rare Nederlandse tussen alle Denen. Het was eigenlijk veel leuker en gezelliger, dan ik van tevoren had gedacht!

Buiten bel ik Christine op, want ik had beloofd te helpen dozen naar boven te dragen bij hun nieuwe (tijdelijke) apartement. Maar (stiekem denk ik gelukkig) alle dozen zijn al boven en zij zijn aan het uitpakken. Ze nodigt me dus uit het apartement te komen bekijken.

Door verschrikkelijk druk verkeer (ik zou bijna denken, dat het al vrijdag was!) rijd ik naar Fairfax. Mijn GPS leidt me bekwaam naar hun adres. Het is een mooi, vrij nieuw apartementencomplex, vlakbij allerlei winkelcentra.


Op deze foto kun je zien, hoe ver de stoplichten soms weg hangen!

Hun apartement is op de derde verdieping en ze kijken uit op een mooi bos. Ze hebben twee slaapkamers, een volle keuken, een eethoek, zitkamer en klein balkon. Genoeg ruimte voor drie personen voor tweeeneenhalve maand en het is een gezellige plek.


Het tijdelijke verblijf van Chuck en Christine aan de voorkant

Christine en ik kletsen lekker op het balkon, want het is maar liefst 26 graden. Wel zwermen er nu al bijen en wespen om ons heen en wij zijn beiden allergisch voor hun steken, dus helemaal relaxed is het niet.

Na een uurtje neem ik afscheid en geniet weer van de hits van de jaren 80, die door mijn Sateliet radio mijn minivan binnen komen. Vanochtend hoorde ik zelfs een hit, die ik al jaren niet gehoord heb en heel goed vond.

Maar nu breek ik mijn hoofd erover, wie dat zong en wat de naam ervan was. Misschien weet iemand hier het. Het is een voornamelijk instrumentaal lied met een sexy (stem althans) mannelijke zanger, die o.a. zingt "tell me how should I feel". Verder niet veel tekst en het lied duurt lang. Het stamt waarschijnlijk uit 1981 of '82. Wie het weet ben ik eeuwig dankbaar!

Thuis zit ik lekker buiten en geniet van het vogelgezang. Net voor zessen breng ik Saskia, die erge keelpijn heeft, het arme kind, naar school. Daar heeft ze de eerste uitvoering van hun musical. Morgen gaan wij hem ook kijken, ik ben benieuwd (en hoop, dat Saskia en Laura niet te ziek zullen zijn, die laatste had 39 graden koorts vanavond).


Om geen genoeg van te krijgen, die kleuren!

We eten buiten en er komt een luid gillende vleermuis overvliegen. Dat vind ik ook wel fascinerende beestjes. En de katten ook, want die zijn helemaal alert! Dit warme weer vind ik zo lekker, het is aan een stuk door genieten! Net vakantie, maar dan anders.