Toch een voorgevoel?

De dag begint wat bewolkt, maar de beloofde regen blijft vooralsnog uit. Ik besluit dus zoveel mogelijk naar buiten te gaan. Eerst lekker een paar mijl door Vienna gelopen met Mary Ellen en Cosmo en daarna op weg gegaan naar Fairfax om een stuk met Christine te lopen.

Langs alle wegen staan op het moment bloeiende bomen en ondanks het gebrek aan zon is het een plezier om zelfs langs de snelweg te rijden daardoor. Ook in de buurten in Fairfax staan de tuinen vol met roze, witte en gele bloesem. Nu zie je pas, hoeveel verschillende soorten bloeiende bomen er zijn!




Na bij elkaar zo'n 7,5 mijl gelopen te hebben maak ik me klaar om naar de mall te gaan. Bij Coastal Flats schuif ik aan bij de gezellige bar. De bartender, Tyler, maakt kletspraatjes met iedereen en ik word meteen bij het gesprek betrokken. Erg leuk! Als lunch bestel ik een zalmsalade en die komt al na een paar minuten.

Gesterkt begin ik aan mijn zoektocht naar een paar nieuwe kledingstukken voor de lente. Mijn huidige garderobe begint wat "long in the tooth" te worden, zoals ze dat hier zo mooi zeggen.

Bij The Limited zie ik, dat ze een paar dingen in een van mijn favoriete kleuren, blauwgroen, hebben. Ik probeer ze aan en een van de t-shirts staat goed. Ook een zwart topje draagt mijn goedkeuring weg.

De volgende stop is Express, waar ik twee leuke topjes, een grijze bermuda en een zwarte capri "scoor". Als ik daar dingen aan probeer vind ik het opeens saai om zo alleen te winkelen. Katja is net uit school en ik bel haar, of ze zin heeft om te komen. Maar zij heeft al met Leah afgesproken om te gaan hardlopen (achteraf gezien maar goed ook!).

Bij iedere kledingzaak loop ik binnen, maar vind eigenlijk, dat ik voor vandaag al genoeg heb gekocht. Alleen bij Dockers probeer ik toch een blauwe korte broek aan, die wel heel goed past en netjes afkleedt. Dan houd ik het kleding shoppen voor gezien en ga de Barnes and Noble binnen.

Na onze conversatie van gisteren hebben Christine en ik besloten wat "self help" boeken te gaan zoeken over positief denken. Ik vind er twee, die me wel aanspreken: Women who worry too much en "Relax, you may only have a few minutes left".

Tevreden met mijn aankopen stap ik mijn net gekeurde van in, niet wetend, wat me nog geen minuut later te wachten staat. Rick grapt later, dat ik kennelijk toch de gave van premonitie heb.

Net als ik de rondweg rond Tysons Corner mall ben opgedraaid op weg naar huis, zie ik een enorme witte SUV recht op me afkomen! Ik probeer hem nog te ontwijken, maar de harde klap en de enorme schuif, die de van naar links maakt, zegt me, dat dat niet is gelukt!




Opeens bevind ik me op de tegenliggende weghelft, waar gelukkig (want dit is een ontzettend drukke weg!) net niemand aankomt. Als ik probeer de van terug de goede weghelft op te draaien is het meteen duidelijk, dat dit niet zomaar een klapje was. Hobbelend en krassend, want ik rijd op de velg, lukt het me het vehikel redelijk langs de kant tot stilstand te brengen.

In mijn spiegeltje zie ik de SUV in een zijstraat staan en een schietgebedje flitst door me heen: rijd alsjeblieft niet door, want dan hebben wij echt een groot probleem! Maar ze blijven staan en trillend stap ik uit.

De van is enorm beschadigd, zelfs de voorruit is gebroken. Ik heb wat pijn aan de rechterkant van mijn lichaam, wat normaal al mijn "pijnkant" is, maar verder lijk ik heel. Uit de SUV stappen twee dames van ongeveer mijn leeftijd. Ook zij staan te trillen.

We besluiten de politie te bellen, wat de chauffeuse van de SUV met trillende vingers doet. Intussen stoppen er veiligheidscontroles van Tysons Corner en moeten we een formulier invullen, dat we geen ambulance nodig hebben.

Gauw probeer ik Rick te bellen, want dat ik met de van niet meer thuis zal komen is wel duidelijk. Natuurlijk neem hij geen van zijn drie telefoons op, dus ik bel gauw naar huis. Katja schrikt flink, maar ik overtuig haar ervan, dat met mij alles goed is. Ze wil naar me toekomen, maar dat lijkt me geen nut hebben, tenzij Rick me niet op kan halen.

Via MSN weet Katja Rick op de hoogte te stellen, die aan een belangrijk zakentelefoontje zat. Hij zal zo snel hij kan uit Washington richting Tysons Corner komen.

Inmiddels is het toch wel twintig minuten sinds we de politie hebben gebeld en ik zie alleen een paar sjofel uitziende mannen met de twee andere dames praten. Op mijn opmerking, dat de politie er wel lang over doet, draait een van hen, gekleed in een khaki broek, sweatshirt en Redskins petje zich om. Hij laat mijn zijn politie insigne zien en zegt: "Wij zijn de politie". Oeps!

Duidelijk zijn ze helemaal undercover, want zijn collega ziet er zo nodig nog sjofeler uit en ze reden in een beige sedan. We moeten formulieren invullen en in onze eigen woorden vertellen, wat er is gebeurd. Kennelijk reed ik achter een UPS truck, waardoor de SUV bestuurster mij niet zag.

De politie heeft inmiddels een sleepwagen voor de van gebeld en iedereen is super aardig en bezorgd om mij. De pijn, die ik voel, lijkt enkel spierpijn te zijn, dus nogmaals sla ik het aanbod van medische zorg af. Als het later erger wordt, kan ik altijd nog naar een urgent care center. Ik moet wel zeggen, dat dit het ergste ongeluk is, waar ik ooit bij betrokken ben geweest.

Jaren geleden reed er, nota bene nog geen mijl van deze plek af, ook een dame (die te veel alcohol op bleek te hebben) op mijn zijkant in. Maar dat ging veel minder hard. Omdat deze SUV bestuurster snel wilde oversteken kwam zij in volle vaart op mij in.

Na alle formaliteiten kunnen de SUV dames, die uit Pennsylvania komen, weer op weg en ik kan gaan wachten op de sleepwagen. Ook al blijft een van de Tysons Corner veiligheidsauto's achter mijn van staan met zwaailichten, ga ik toch maar niet in de auto wachten uit angst, dat er nog iemand tegenaan rijdt.

Omdat ik dacht enkel de mall in en uit te rennen heb ik geen jas mee. Het is fris, maar niet koud en gelukkig regent het ook nog niet. Om de tijd door te komen bel ik mijn zusje, die de conversatie begint met: "Heb jij ook zo'n baaldag?" Droog antwoord ik, dat je dat wel kunt stellen, ja!

Eindelijk, na zeker drie kwartier, komt de sleepwagen aanrijden. Het blijkt, dat de politie een heel verkeerde lokatie aan hem door had gegeven. De bestuurder is heel vriendelijk en beantwoordt al mijn vragen. Natuurlijk heb ik zoiets nog nooit meegemaakt, dus ik heb geen idee, waar de van heen zou moeten.

Het blijkt, dat protocol is om die naar een parkeerplaats van het sleepbedrijf te brengen, alwaar de verzekeringsmaatschappij zal bepalen, wat er verder mee moet gebeuren. Inmiddels is Rick ook gearriveerd en neem ik afscheid van DE SMURF, waar ik verdorie gisteren nog $292 aan nieuwe banden en inspectie voor heb betaald!

Als ik Rick zie krijg ik het toch even te kwaad. Ik moet er niet aan denken, wat er allemaal had kunnen gebeuren. Er zit toch wel een beschermengeltje op mijn schouder! En Goddank zat er niemand naast mij in de passagiersstoel!

Ook Ricks auto heeft problemen, waarvoor hij meteen naar de garage moet. Hij krijgt een leenauto en onderweg naar huis bespreken we de toekomst van de van. Die is al vijf jaar oud en het zou ons niet verbazen, als hij total loss wordt verklaard.

Dat wordt door de verzekeringsagent aan wie ik het hele verhaal rapporteer even later ook nog eens bevestigd. Ook hij is weer zo sympathiek, dat ik er bijna weer van ga huilen. Maandag zullen we van de verzekering horen, wie er naar de van gaat kijken en wat daaruit zal komen. Maar van wat ik zo verteld heb, bereidt hij ons vast voor.

Nu waren we wel van plan om langzamerhand naar een nieuwe van uit te gaan kijken, maar haast hadden we daar niet mee. Het ziet ernaar uit, dat we dat nu wel moeten gaan maken, want de verzekering betaalt maar een beperkt aantal dagen huurauto.

Inmiddels heeft Rick gauw Thais besteld als avondeten. Eigenlijk heb ik totaal geen trek van de zenuwen, maar Saskia en Laura moeten om zeven uur bij de high school zijn voor een basketbal wedstrijd tussen hun leerkrachten en die van een andere basisschool.

Daar mogen zij met nog twee klasgenootjes het volkslied voor het begin van de wedstrijd zingen. Dat kan ik natuurlijk niet missen, maar ik heb wel hoofdpijn en ben gewoon doodmoe. De meisjes zingen prachtig! Ik ben supertrots op onze jongste, die voor zo'n eer wordt gevraagd.

Direct na het volkslied brengt Rick mij even thuis om daarna weer terug te gaan naar de wedstrijd, die door Marshall Road ruim wordt gewonnen. Ik ben blij rustig te gaan zitten in de stilte van ons huis, maar had dat zingen niet willen missen!