Mars en Venus

Soms heb ik van die dagen, dat ik het glas eerder half leeg, dan half vol zie. Dan kan ik gewoon niet geloven, dat alles ons zo goed gaat en weet zeker, dat om de hoek een tegenslag ligt te wachten. Dat bezorgde gevoel vind ik dan heel moeilijk af te schudden (want natuurlijk zal er ooit een tegenslag wachten, echter ik wil daar niet aan denken, maar in het moment leven).

Niet voor niets hangt naast mijn bed een tegel met het gedichtje, dat mijn oma altijd opzei, als ik me weer eens ergens om bekommerde:
Een mens lijdt 't meest
Door 't lijden dat hij vreest
Doch dat nooit op komt dagen.
Zo heeft hij meer te dragen
Dan God te hem te dragen geeft.

Het leed dat is, drukt niet zo zwaar
Als vrees voor allerlei gevaar.
Doch komt het eens in huis,
Dan helpt God altijd weer
En geeft Hij kracht naar kruis

Vanochtend word ik dus met zo'n gevoel wakker en ik vertel Rick erover. Die snapt er helemaal niets van! Alles is toch fantastisch met ons? Waarom zou je dan gaan denken aan wat er eventueel mis kan gaan? Hoofdschuddend trekt hij de deur achter zich dicht, terwijl ik, in mijn huidige gemoedstoestand, denk aan alles, wat hem zou kunnen overkomen vandaag.

Gelukkig heb ik vriendinnen en met Christine klets ik, terwijl ik Cosmo uitlaat. Zij herkent dit gevoel helemaal! En ze baalt er net zo van als ik. We besluiten er gezamenlijk aan te gaan werken en een boek of cursus te zoeken, die ons zal helpen dit soort doemdenkerij voor altijd te verbannen. Als onze mannen het kunnen moet het ons toch ook lukken?

Dan is het tijd voor de personal training. Als ik bij Mary Ellen aanbel om half tien zegt ze, dat Marceleus net heeft gebeld, dat hij tenminste een kwartier te laat zal zijn. Uiteindelijk wordt dat een half uur, maar dat geeft Mary Ellen en mij tijd om bij te kletsen.

Ook aan haar leg ik mijn gedachten van vanochtend voor, want ik wil weleens zien, of ik alleen ben daarin, zoals Rick altijd doet voorkomen. Maar Mary Ellen's gezicht licht op en ze zegt, dat zij altijd dacht, dat zij ongewoon was met dat soort doemgedachten. Ze weet het altijd aan haar streng Katholieke opvoeding, dat als het je te goed gaat, God komt om je hoofd af te hakken. Heerlijk, alweer herkenning, ik begin me, ondanks alles, een stuk beter te voelen! Niet in het minst omdat ik vriendinnen heb, met wie ik dit soort dingen kan bespreken!

De personal training gaat lekker, het halve uur is zo voorbij. Dan is het tijd voor mijn van. De inspectiesticker daarvan zegt "3 08" en is duidelijk op de voorruit te zien. Dat maakt mij zenuwachtig, want de politie is aan het begin van de maand extra oplettend met betrekking tot verlopen stickers!

Bij de Shell in Vienna staat niemand te wachten, dus ik kan zo de garage binnen rijden. Een heel vriendelijke medewerker vertelt me, dat er binnen een wachtkamer met gratis koffie is. Daar neem ik plaats en lees wat in mijn boek.

Een half uurtje later word ik naar voren geroepen en krijg het slechte nieuws, dat de van niet goedgekeurd kan worden, tenzij de twee achterbanden vervangen worden. Helemaal als verrassing komt dat niet, maar wel, dat een echt helemaal doorgesleten is. En daarmee zijn we helemaal naar Florida en terug gereden! Ik geef toestemming de banden te verwisselen en dat zal zo'n drie kwartier in beslag nemen.

In plaats van in dat deprimerende wachtkamertje te zitten besluit ik te genieten van het feit, dat het nog niet (zoals voorspeld) regent. Ik loop dus Vienna in en bedenk me, hoe dit toch bijna Europees is. Ik loop langs de winkeltjes op Maple Avenue naar de historische straat van het stadje, Church Street.

Intussen klets ik met mijn zusje al lopend. En ook zij herkent mijn "het gaat te goed, dat kan niet goed gaan" gevoelens. Of ik omring mezelf met gelijkdenkende vriendinnen, of dit is een verschil tussen mannen en vrouwen. Want alle vriendinnen melden ook, dat hun mannen dat soort gevoelens absoluut niet kunnen volgen. Mars en Venus, dus?

Enfin, ik voel me gesterkt door alle bijval van mijn eigen sekse en het buitenzijn tussen de mooie bloesembomen in Vienna heeft mijn bui al helemaal doen overdrijven. Ik haal een van met nieuwe banden op, waar dan nog een rejection sticker op zit! He??? Maar voor ik me druk kan maken komt een heel vriendelijk lachende medewerker zijn verontschuldigingen maken en plakt er een prachtige sticker met "4 09" op!

Nog geen vijf minuten later ben ik daar heel dankbaar voor, want op weg naar Whole Foods staat de Vienna politie te controleren!

Ze hebben al een aantal auto's te pakken, maar ik houd me keurig aan de snelheid en zeil hen met een nette nieuwe inspectiesticker zo voorbij. Ik moet me inhouden om geen lange neus te maken, want dat is gezien de mate, waarmee ons kleine politieteam zichzelf serieus neemt, helemaal niet aan te raden!

Na de lunch komt eerst Kai thuis en dan Katja, met hoofdpijn. Zij neemt gauw een pijnstiller, want ze moet naar een klasgenoot om verder te werken aan een projekt. Kai speelt lekker even met Cosmo, die vandaag niet zoveel vertier heeft gehad vanwege mijn auto perikelen.

Dan gaat de bel en daar staat Leah met Diego. Of Diego even met Cosmo mag spelen? Natuurlijk! Leah blijft ook gelijk hangen en kletsen en dat vind ik wel erg leuk. Katja is er namelijk niet en Leah voelt zich duidelijk erg thuis hier.

Ze vertelt, dat Diego volgens hun dierenarts onzeker is en daarvoor moeten ze van alles doen. Het klinkt mij (en Paul en Leah) wat te overdreven, maar ach, ze proberen de suggesties toch maar. Een daarvan is het gebruik van een gentle leader, dus ik help Leah die bij Diego aan te doen, want het is voor hen een abracadabra.

Dan ga ik naar Pro Nails 2, waar Tracy (die niet echt zo heet, wat de meeste Vietnamese vrouwen nemen een typisch Amerikaanse naam aan) mijn nagels weer helemaal mooi maakt. De oranje-roze kleur, die ik van OPI als nagellak kies heeft een exotische naam en het ziet er goed uit. De namen van dit (van oorsprong Nederlandse) merk zijn echt fantastisch! Wat te denken van: Argenteeny Pinkini, Dutch Tulips, Don't Socra-Tease me, Yucatan if you Want. Alleen het lezen van die namen is al het kiezen van zo'n kleurtje waard!

Door de hagel rijd ik daarna weer terug. Het is maar liefst twintig graden kouder, dan deze zelfde tijd op dinsdag! Het lijkt of de winter terug is gekeerd, maar ik weet, dat het morgen alweer een stuk warmer zal zijn.

De kinderen eten allemaal thuis van de lekkernijen, die ik voor hen bij Whole Foods heb gekocht, en Rick en ik willen er samen op uit. Het is vreselijk weer en koud, dus we hebben zin in iets gezelligs en warms. De keuze valt op Jaipur. Indiaas eten heeft iets gezelligs en zoals altijd worden we niet teleurgesteld. Mijn garnalen smaken super lekker en Rick smult ook.