Graduation nummer ? voor Cosmo

Wat ik zo super vind bij het wakker worden op het moment is dat de bomen naast ons huis weer kleur hebben! Een paar weken geleden zag ik dan wel blauwe lucht, maar saaie dorre takken. Nu schijnt dat mooie prille lentegroen door de lamellen naar binnen.

Helaas voelt Katja zich niet lekker en melden we haar ziek bij school. Ze heeft erge hoofdpijn, maar voor de lunch besluit ze toch het laatste uur (of althans, de "uren" duren hier 100 minuten) naar Engels te gaan. Dat is een heel moeilijke AP en ze kan daarvan moeilijk lessen missen.

Op het moment lukt het niet erg met de weersvoorspellingen, gelukkig in ons voordeel. Het zou namelijk bewolkt en motregerig zijn en in plaats daarvan krijgen we een compleet zonnige dag voorgeschoteld. Het is weliswaar kouder, dan gemiddeld voor de tijd van het jaar, maar dat mag de pret niet drukken.

Het is wel even rillen de eerste mijl, dat ik met Cosmo loop. Ik heb besloten het gewoonlijk rondje van iets meer dan vijf kilometer te lopen, net genoeg om de hondentraining van tien uur nog te halen. Ik doe een interval training van twee minuten lopen, twee minuten hardlopen en Cosmo, die vanochtend zijn laatste pil antibiotica op heeft, doet enthousiast mee.

Voor de verandering arriveren we eens op tijd voor de hondentraining. Vandaag is alweer een "graduation" en we besluiten als groep niet weer de foto's met een "cap" op te maken. Die hebben we nu wel genoeg.

In plaats daarvan doen we onze routine van iedere week en daarna mogen de honden door de tunnels en over de "trap" lopen. Althans, "mogen", dat is alleen voor Cosmo en Zoe, de bulldog, zo. De rest moet helemaal niets hebben van die tunnels! En een trap? Ho, maar!


Een heel happy Cosmo

Het is vast daarom, dat Cosmo zo dol is op Zoe! Ik heb vandaag de grootste moeite hem van haar weg te houden. Voor Elizabeth, Zoe's eigenares, en ik het kunnen voorkomen liggen de honden om de haverklap te ravotten! Ook wel een erg koddig gezicht, want, al is Zoe een stuk kleiner, de honden wegen waarschijnlijk ongeveer hetzelfde. Kleine Zoe krijgt Cosmo dus met gemak op zijn rug!


Cosmo's vriendin

Het uur vliegt voorbij en volgende week beginnen we aan de Canine Good Citizen cursus. Dat schijnt een heel belangrijke mijlpaal te zijn, die een hond kan behalen, dus ik ben benieuwd. Na de les koop ik een hoes voor de stoel in de van, waar Cosmo altijd op zit, zo blijft die ook mooi.

Op de terugweg bel ik Christine. Bij haar zijn vandaag de verhuizers gearriveerd en morgenavond gaan ze al het huis uit naar een Residence Inn Hotel. Na het weekend zullen ze helemaal gesitueerd zijn in een gemeubileerd apartement.

Maar vandaag wil Christine nog graag een wandeling in haar oude buurt maken. We lopen twee keer rond de vijver, waar we voor het eerst dit jaar weer zonnende schildpadjes zien (maar liefst vier!). Een mannelijke Canadese gans verdedigt al blazend zijn broedende vrouwtje en de eekhoorntjes rennen af en aan. Het is echt een microcosmus, deze vijver!

Na de lunch maak ik pakketjes met foto's voor mijn zus en Canadese broer en Ricks vader en zus. Die bevatten Katja's graduation foto's en Saskia's schoolfoto's, maar noch Kai, noch wij herinneren ons of hij dit jaar een schoolfoto heeft laten maken. Vreemd, maar waar. Het maakt, dat ik me wat schuldig voel, want de meisjes hebben allebei een graduation jaar en dus meer aandacht nodig en Kai hangt er maar zo'n beetje tussenin.

Met de foto's maak ik ook een pakketje met verschillende smaken Poptarts klaar, die door een kennis in Nederland worden begeerd. Ik heb daarvoor vier verschillende smaken besteld: brown sugar cinnamon (mijn favoriet!), frosted cherry, hot fudge sundae en s'mores. Hopelijk vallen die allemaal goed in de smaak! Zelf eet ik ze vrijwel nooit en ik sta er versteld van hoeveel smaken er zijn!

Als Katja en Kai terug zijn uit school gaan we met zijn drieen naar Tysons Corner. Kai moet een bril voor hij zijn learner's permit om auto te rijden kan krijgen. En Katja's oude bril heeft een gebroken lens en is nogal verbogen.

Bij Lenscrafters, waarvoor ik een coupon van $100 per bril heb (Goddank, want de prijs is nog om van te schrikken!), kiezen de tieners een montuur uit. Zelf heb ik een eeuwenoude bril, die ik sporadisch draag (ik heb harde contact lenzen), maar Katja spoort me aan wat moderne monturen te proberen. Ik heb echter helemaal geen bril gezicht en zie als een berg tegen de onvermijdelijke leesbril op!

Kai kiest een zwart montuur, dat hem goed staat, en Katja een zwart-witte, die haar ook al prima staat. We worden dan geholpen door Madhu, die vorig jaar bij Katja in de klas zat met AP Biologie. Nu gaat ze naar Northern Virginia Community College en werkt dus bij Lenscrafters. Ze voelt zich duidelijk wat onhandig met Katja als klant.

Maar na wat opmeten betaal ik het (grote!) bedrag en we kunnen de brillen na kwart over vijf ophalen. Dat zal dus een andere dag worden, want we hebben vandaag nog te veel gaande.

Saskia heeft vanmiddag van een tot vijf gerepeteerd voor de musical. Ik ga haar en Rachel ophalen en een bevriende moeder komt haar auto uit en roept: "I can't wait for this show to be over!". Saskia, Rachel en ik zijn het helemaal met haar eens! Mrs. Butler heeft het plezier van het meewerken aan een show voor een grote groep kinderen en ouders compleet vergald. Ik hoop van harte, dat dit de kinderen er niet van weerhoudt om in middle school mee te doen met zo'n produktie!

Net voor zessen rijd ik de gehuurde Kia Sedona terug naar Enterprise. Gauw tank ik nog even bij de Safeway, waar ik drie cent korting krijg per gallon vanwege mijn lidmaatschap. Voor $15 is de van weer op het niveau waarop ik hem heb gekregen.

Het afleveren gaat zonder problemen en het kost ons niets, omdat onze verzekeringsmaatschappij betaalt. Rick is inmiddels ook gearriveerd om me op te halen, al heeft Enterprise een service, waarmee ze je ophalen en wegbrengen.

Thuis ligt er een brief van de verzekeringsmaatschappij van de vrouw, die mij aanreed. Zij hebben vernomen, dat ik medische hulp heb gezocht na het ongeluk. En hun verzekering betaalt voor zulke kosten.

Als ik dit aan Christine vertel suggereert ze meteen de extra massages te declareren. Waarom heb ik daar niet aan gedacht, want onze verzekering betaalt de massages niet. Ik kon het met een massage per maand doen, maar nu krijg ik woensdag alweer een massage, omdat mijn pijnen erger zijn. Laura zegt, dat ze daar de benodigde formulieren voor heeft, dus ik ga morgen die verzekeringsagente opbellen en eens vragen hoe en wat.

Eerlijk gezegd probeer ik me over een soort boosheid heen te zetten omtrent de vrouw, die mij heeft aangereden. Ik zit met alle narigheid daarvan en zelfs vlak na het ongeluk liet zij weinig compassie zien. Zij reed gewoon door met haar SUV, nadat de politie vertrok, en ik moest nog een uur wachten op de sleepwagen. Daarna kreeg ik veel spierpijn, weet nog steeds niet hoe de Windstar eraan toe is, een van, die wij anders beslist nog niet hadden vervangen en meer. Het is gewoon niet eerlijk!

Maar dat moet ik naast me neer leren leggen, want veranderen kan ik het niet. En ik heb nu een prachtige nieuwe van om van te genieten. Maar het steekt toch wel. Iedere keer als ik een auto zie staan wachten om de weg op te rijden, terwijl ik langs rijd, voel ik dat ik me schrap zet. Ik ben ook al een paar keer langs de plaats van het ongeluk gereden, dat helpt hopelijk ook met helen. Ik wil gewoon weer zonder angst rijden, maar ik denk, dat dat nog wel even zal duren.